เส้นตาย

โจทย์โดยคุณเป็ดสวรรค์

บางครั้งก็ไม่รู้หรอกว่า ระดับความพึงพอใจของคนเราอยู่ตรงไหน

และความพึงพอใจของฉัน ก็ไม่ได้มี ‘เส้นตาย’ เป็นตัวกำหนด

+++++++++++++++++++++++++++++++++

ถึงเส้นตายวันลงตะพาบอีกแล้ว ฉันรำพึงกับตัวเอง ในขณะที่เปิดโน๊ตบุคคู่ใจ  เมื่อวานมีเหตุวุ่นวายทั้งวัน ตั้งใจว่าจะเขียนตะพาบส่งให้ตรงวันหลังจากเถลไถลไม่ขยันเสียนาน แต่พอถึงเวลาจริงๆ ฉันกลับคิดไม่ออก จะเขียนเส้นตายเรื่องอะไรดี

เรื่องเรียนหรือก็ไม่ค่อยมีเรื่องจะเล่า เรื่องงานหรือก็แทบไม่มีอะไรเล่าไปใหญ่  ฉันไม่ค่อยทำอะไรในนาทีสุดท้าย ถ้าไม่ทำก่อน ก็กลางๆ ก่อนถึงกำหนดหมดเวลา เรื่องหนังฉันก็ไม่สันทัด กลอนกวียิ่งแล้วใหญ่ เรื่องสั้นก็ยังไม่อยากเขียน แล้วจะเขียนอะไร คงไม่พ้นเรื่องหนังสือตามเคย เอาเป็นว่าฉันจะเล่าเรื่องการอ่านก็แล้วกัน อย่าเพิ่งเบื่อกันนะคะ!

ตั้งแต่เด็ก... ฉันชอบอ่านหนังสือ หนังสือรุ่นแรกที่อ่านคือหนังสือพิมพ์ แม่บอกว่าเด็กอนุบาลที่ไหนจะอ่านหนังสือพิมพ์ จำไม่ได้ว่าตอบแม่ไปว่ายังไงบ้างแต่ที่แน่ ๆ ฉันบอกแม่ว่า ก็เพราะแม่ให้กินข้าวเหนียวอั่วปลาทูบ่อย ๆ ฉันคงฉลาดเพราะโอเมก้าสามแน่ๆ เป็นคำตอบของเด็ก ที่ไม่รู้จะสรรหาอะไรมาตอบ แต่นั่นเป็นคำพูดที่ฉันจำได้ตลอดมา

เด็กฉลาดต้องกินปลา กินปลาเยอะๆ จะได้ฉลาด เด็กฉลาดชาติเจริญ วลีนี้ เมื่อก่อนฉันเห็นด้วยมาก แต่ตอนนี้ฉันไม่แน่ใจ ในขณะที่บ้านเมืองเราเต็มไปด้วยคนเก่ง คนฉลาด ฉลาดในการวิเคราะห์ ฉลาดในการบริหาร ฉลาดในการแก้ปัญหา และฉลาดในอีกหลาย ๆ เรื่อง แต่...ทำไมชาติเราถึงยังไม่เจริญ หรือเพราะคนต่างแย่งกันฉลาด ฉลาดคิด ฉลาดทำความคิด ฉันคิดดีทำดีของคนอื่นไม่ดี อย่างนั้น? ฉันได้แต่คิดค้านในใจ ใครจะกล้าพูดมันออกไป ตอนนี้ฉันคงต้องฉลาดแค่ในใจ ถึงจะปลอดภัยในสังคมเมือง...

พอโตขึ้นมาหน่อย สกิลการอ่านหนังสือของฉัน ก็พุ่งเป้าไปที่การ์ตูน ฉันไม่ชอบการ์ตูนที่ลายเส้นไม่สวย การ์ตูนผู้ชายฉันไม่อ่านเลย แต่กับการ์ตูนตาหวานตาโตเท่าไข่ห่าน อย่างแคนดี้จอมแก่น ฉันชอบมาก โดเรมอน โดเรมี อาราเล่ ก็น่ารัก หรือเรื่องไหนก็ตามที่ลายเส้นสวยถูกใจ ฉันเป็นต้องกวาดเรียบ

ยิ่งการ์ตูนที่มีธีมเรื่อง เกี่ยวกับประวัติศาสตร์อย่าง สุสานฟาห์โร, คำสาปฟาห์โร, กุหลาบแวร์ซายน์, นโปลีออง โบนาปาร์ต, แม้แต่ หน้ากากแก้ว อีกชื่อหนึ่งว่า นักรักโลกมายา ฉันก็อ่านจนจำแทบไม่ได้แล้วว่า เรื่องนี้ยังไม่มีตอนจบ ท่าทางว่าคงจะไม่จบในเร็ว ๆ นี้อีกด้วย 

ฉันคงจะแก่เสียก่อน ได้เห็นตอนจบของหน้ากากแก้ว ถ้าหาก คิตะจิมะ มายะ มีตัวตนจริง ๆ เธอคงหัวเราะคนอ่านอย่างฉัน ที่มีแววว่าจะแก่ก่อนเธอ ในขณะที่เธอยังสวยเสมออยู่ในหน้าหนังสือการ์ตูนที่ไม่มีวันจบ

ฉันอ่านทุกตัวอักษร อ่านทุกบรรทัด อ่านทุกหน้า ก็นะ! หนังสือทุกหน้า ตัวอักษรทุกตัว คือเงินที่ต้องจ่ายไป เพื่อแลกกับการได้มา จะให้อ่านแบบไม่คุ้มค่าได้ยังไง ฉันรู้ตัวว่าเป็นคนอ่านหนังสือช้าอย่างร้ายกาจ แต่ทำยังไงได้ก็เป็นของชอบ ถึงจะอ่านช้าก็ขอให้ได้ซื้อมาชื่นชม พอมีอารมณ์อยากอ่านจะได้ไม่ต้องขวนขวายตามหาให้วุ่นวาย หยิบหาได้ทันใจ

ฉันชอบซื้อหนังสือเล่ม เวลาอากาศร้อน หนังสือก็ยังมีประโยชน์ ใช้โบกใช้พัดยามร้อนได้ ฉันไม่ชอบอีบุ๊ค เพราะทำให้ฉันต้องเพ่งมากเวลาอ่าน จับต้องไม่ได้ เปลืองแบตอย่างร้ายกาจ แถมอีบุ๊คราคาก็ไม่ได้ถูกกว่าหนังสือเล่มสักเท่าไหร่ แต่ก็ซื้อนะ 

ตอนนี้ฉันมีอีบุ๊คที่ซื้อมาครอบครองไม่ต่ำกว่าสามสิบเรื่องเห็นจะได้ ตลาดอีบุ๊คกำลังเจริญเติบโต พร้อมกับการล่มสลายหายไปของหนังสือเล่มรึเปล่า นึกแล้วก็เสียดาย ที่วิวัฒนาการก้าวหน้าจนเกินไป

พอโตมาอีกหน่อย ฉันก็เริ่มอยากเขียน เริ่มจากวาดการ์ตูน เขียนแฟนฟิคจนลามมาถึงเขียนนิยาย ฉันชอบอ่านก็เลยอยากเขียนแบบที่ชอบ นิยายเรื่องแรกลงในเว็บคนอ่านพอสมควร แต่สกิลการเขียนของฉันระดับติดลบ  ฉันพยายามเขียนทุกวัน ลงทุกวัน ขยันจนโอเว่อร์ คงเพราะเป็นของแปลกใหม่

แต่เชื่อเถอะ กว่าจะจบฉันแทบจะหืดขึ้นคอ อย่าถามหาว่าได้อะไรจากการลงเว็บให้คนอ่าน ไม่ได้เงินหรอก สักบาทก็ไม่เคยได้ ค่าของเงินไม่สำคัญสำหรับคนขี้เกียจอย่างฉัน เท่ากับความภูมิใจที่เขียนนิยายเรื่องแรกจบจนได้ ถึงแม้จนป่านนี้นิยายที่รักนักหนาเรื่องนั้น จะยังไม่ได้ตีพิมพ์ก็ตาม

พอมีเรื่องแรก ก็มีเรื่องที่สอง ความสนุกจากการเขียนยังมากเหมือนเดิมแต่ความขยันเริ่มลดลง ฉันคงไม่เหมาะกับอาชีพนักเขียน เวลาเห็นนักเขียนเร่งงาน ปิดเฟซหนีเพื่อปั่นงาน บางครั้งเขียนงานไม่ออก เป็นปัญหาของนักเขียนทุกคน โดยเฉพาะยิ่งใกล้ถึง 'เส้นตาย' ที่จะส่งงานด้วยแล้วฉันคงไม่มีโมเมนท์แบบนั้น เพราะมันคงยากมากที่จะทำและบังคับตัวเองให้ทำอย่างใครได้

เรื่องที่สาม นิยายข้ามปี คราวนี้เป็นเส้นตายของฉันอย่างแท้จริง ฉันไม่ได้เขียนนิยายแบบมืออาชีพ ไม่มีสต็อก เขียนตามใจฉัน ตามอารมณ์ แต่ฉันมักจะสัญญากับนักอ่านเสมอว่าจะลงนิยายวันนั้นวันนี้ แต่พอถึงเส้นตายตามเวลาที่กำหนด ฉันมักจะทำไม่ได้ บางทีละอายใจจนเขียนไม่ออก มีแต่คนอื่นเขียนดีขึ้น ๆ แต่ฉันกลับเขียนไม่ออก กว่าจะจบเรื่องที่สาม ฉันเลยจุดที่เรียกว่าเส้นตายไปไม่ต่ำกว่ายี่สิบรอบ บางทีที่คาดคะเนยี่สิบรอบนั้น อาจจะน้อย นักอ่านคงระอาจนเลิกตาม ฉันคงต้องพิจารณาตัวเองอีกครั้ง

ตอนนี้ฉันก็เลยเลือกที่จะอ่านนิยายในไหดอง และเรียนหลักการเขียนอย่างเดียวก่อน แล้วค่อยคิดเขียนนิยายเรื่องใหม่ หวังว่าสักวันอาจจะทำได้ดีขึ้นถ้าตั้งใจ ไม่มีอะไรสายเกินไปกว่าจะลงมือทำ และหวังว่าฉันจะทำได้ดีกว่าที่ผ่านมา...

รอบนี้มาแบบสั้นๆ ค่ะ ใช้สรรพนามการเขียนว่า ‘ฉัน’แทนคำว่า ‘จขบ.’แบบที่เคยใช้ เพื่อนๆ คงจะแปลกใจ  แต่ช่วงนี้ที่เขียนแทนตัวเองว่าฉันกับงานตะพาบบ่อย ๆ เพราะเหมือนได้ทบทวนบทเรียนไปในตัวค่ะ จะได้เขียนคล่องมือขึ้นอีกนิด

ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมา มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้น ทั้งเรื่องดี และไม่ค่อยดี ทำให้ไม่ได้ไปเยี่ยมเพื่อน ๆ ที่บล็อคเท่าที่ควร อาการเบื่อเขียนบล็อค ก็มีมาเป็นพัก ๆ แต่ยังไงก็ยังรักที่จะลงงานเขียนที่บล็อคแกงค์ที่สุด และเอาไว้มีโอกาส โจทย์ตะพาบอำนวย จะเอาเรื่องที่ไม่อยากเล่ามาเล่าใหม่นะคะ...

ขอบคุณของแต่งบล็อคสวยๆจากคุณยายเก๋าและคุณญามี่ค่ะ

ขอบคุณภาพการ์ตูนจากอินเตอร์เนต และเพลงเพราะๆจากยูทูปค่ะ

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านค่ะ

Create Date : 14 กันยายน 2558
Last Update : 14 กันยายน 2558 0:51:26 น.		43 comments
Counter : 1321 Pageviews.
Share Tweet