ข้อคิดดีๆ ที่ทำให้ฉันจะไม่กลัวอะไรอีกแล้ว

          ช่วงนี้เริ่มเขียนตะพาบอืดอาดอีกแล้วค่ะ หลังจากรอบที่แล้วรวบสองโจทย์เข้าด้วยกัน รอบนี้ก็ยังมาแนวเดิมอีก จริงๆ ไม่ได้หายไปไหนวนเวียนอยู่แถวเฟสบุ๊ค ซุ่มเขียนนิยายแล้วก็หนีเที่ยวมาค่ะ

          เมื่อประมาณเดือนกันยาปีที่แล้วมีงานประกวดงานเขียนหนึ่งชื่อ ARC Award มีคอนเซ็ปต์ว่าเขียนอะไรก็ได้ส่งอะไรก็ได้ที่อยากเขียน จะเป็นนิยาย บทกวี สารคดี ฮาวทู หนังสือภาพ บทความ หรืออะไรก็ตามที่เราเขียนขึ้นเองและยังไม่เคยขายที่ไหนมาก่อนมีเวลากว่าหกเดือนถึงจะหมดเขตส่ง

          เราได้แต่เมียงๆมองๆ แต่ไม่กล้า เพราะไม่กล้าทำให้เวลาผ่านไปวันแล้ววันเล่าเกือบห้าเดือนกว่าจะคิดได้แต่ก็ไม่อยากส่งอยู่ดีเพราะรู้ว่ายิ่งเป็นงานประกวดคงยิ่งมีแต่คนเก่งๆงานต้องเนี๊ยบ เฟี้ยว ต้องแปลกแตกต่างจากงานเขียนทั่วไป

          เราได้แต่ฝัน...แต่ไม่กล้า

         แต่พอมีโอกาสอ่านข้อคิดดีๆจากหนังสือเล่มหนึ่ง ทำให้เกิดความฮึดขึ้นมาทั้งที่เหลือเวลาเพียงเดือนเดียวหนังสือที่ปลุกเร้าความกล้าในตัวเราอย่างร้ายกาจมีชื่อว่า “ก้าวไปเก็บจันทร์พันดวง” ของนักเขียน ประชาคม ลุนาชัย

โปรยปกหน้าสั้นๆ แต่น่าสนใจด้วยเรื่องราวของชายช่างฝันกับพระจันทร์พันดวง และเจ้านกตัวเล็กๆ ในหัวใจของเขา โดยเฉพาะโปรยปกหลังไม่กี่บรรทัดแต่พุ่งเข้ากลางใจอย่างจัง

         “บางทีการเขียนไม่ได้ขึ้นอยู่กับการขาย

          เป็นเพียงสิ่งที่ศิลปินอยากจะทำเมื่อหัวใจปรารถนา

          ถึงแม้จะขายไม่ได้แม้แต่เล่มเดียว

          มันเป็นงานที่หล่อเลี้ยงจิตวิญญาณของคนสร้างให้เติบใหญ่

                         นักเขียนก็เหมือนต้นไม้

               ที่ยืนหยัดก็ส่วนหนึ่งที่โค่นล้มหายไปก็อีกส่วนหนึ่ง

               แต่แผ่นดินยังอยู่ ถนนหนังสือยังอยู่

               พร้อมจะให้โอกาสไม้ต้นใหม่ได้งอกงามและยืนหยัด

          เมื่อหนังสือกลายเป็นโลกอีกใบในมือคนอ่าน

          มันไม่สำคัญอีกแล้วว่าคนเขียนคิดอะไร

          แต่สำคัญตรงที่คนอ่านคิดอะไรต่างหาก”

พออ่านจบเราทั้งเห็นด้วยและไม่เห็นด้วยไม่เห็นด้วยที่ว่างานเขียนไม่ได้ขึ้นอยู่กับการขาย มันยากมากที่จะฟันธงหากนักเขียนต้องดำรงชีพด้วยการเขียนการเขียนแล้วไม่ขายยิ่งยากไปใหญ่

ขณะที่โลกหมุนไปหนังสือเล่มยังอึมครึม ตลาดออนไลน์ก็มาแรงเกินยั้งเราจะทำอะไรได้หากไม่เขียนเพื่อหวังขาย งานที่ไม่เป็นแมสหรือเข้าไม่ถึงคนหมู่มากย่อมขายยากขึ้นเป็นธรรมดา

เราก็ได้แต่บอกตัวเอง เมื่อตั้งใจแล้วว่าจะสานต่อนิยายจบไม่สวยเรื่องนี้ให้จบก็ต้องทำต่อไปแต่เขียนแล้วจะเอาไปไหนดีละ ไม่มีที่ไหนรับหรอกนิยายที่จบไม่สวยนอกจากส่งประกวด มันน่าจะมีคุณค่าบ้างถ้ามีคนอ่านมัน เพราะฉะนั้นคำนี้จึงพุ่งเข้ามาในหัว

          ฉันจะไม่กลัวอะไรอีกแล้ว

          เป็นประโยคที่ใช้เตือนตัวเองให้กล้าที่จะเขียน และเขียนเสร็จในหนึ่งเดือนจนทันเวลาส่ง การบอกตัวเองว่าจะไม่กลัวอะไรอีกแล้วถ้าได้ทำมันรู้สึกดีเป็นบ้า 

         ถ้าจะกลัว ก็กลัวไม่ได้ทำแล้วมานึกเสียใจในความไม่กล้ามากกว่า ผลออกมายังไงก็จะไม่กลัวแล้วเพราะอย่างน้อยนิยายก็ได้ผ่านมือตัวเองตั้งแต่ต้นจนจบ และอาจจะมีโอกาสผ่านตากรรมการบ้าง

           นี่แหละมั้งที่เรียกว่าความฝันของนักหัดเขียน

          ไม่รู้ว่าจันทร์พันดวงของเราอยู่อีกไกลแค่ไหนแต่ก็ยังหวังว่าหนึ่งในพันจะมีสักดวงที่เป็นของเรา

ถึงเป็นแค่ความฝัน แต่ก็เป็นฝันที่ได้ทำ ดีกว่าฝันแล้วไม่ลงมือทำมันก็คงอยู่ได้แต่ในฝันของเราตลอดกาล...

มีรูปที่ไปเที่ยวมาฝากเอาไว้ค่อยมาอัพบล็อกเล่าเรื่องเที่ยวบ้างค่ะ

ขอบคุณของแต่งบล็อกสวยๆ จากคุณยายเก๋าและคุณญามี่ค่ะ

ขอบคุณเพลงเพราะๆ จากอินเตอร์เน็ตค่ะ

ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ

Create Date : 11 เมษายน 2560
Last Update : 11 เมษายน 2560 19:15:12 น.		18 comments
Counter : 1368 Pageviews.
Share Tweet