ขออนุญาตพักบล็อคจนกว่าจะถึงงานตะพาบตอนใหม่นะคะ

ทำต้นฉบับรีไรท์เพิ่งเสร็จค่ะ

แต่กำลังทำต้นฉบับเรื่องที่สองอยู่เลยไม่มีเวลาอัพบล็อคเลย

เสร็จภารกิจเมื่อไหร่จะรีบไปเยี่ยมพี่ๆที่บล็อคนะคะ

ขอบคุณมากๆค่ะ

^_______^

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

  โจทย์โดย...คุณต่อ..ค่ะ

ถ้าจะให้พูดถึงเรื่องโฆษณาแล้ว

คงให้คำจำกัดความได้ว่า..

            “การโฆษณา” คือการประกาศขายหรือสนับสนุนสินค้าให้สาธารณชนรับทราบ จุดมุ่งหมายเพื่อให้คนทั่วไป รู้จัก รับทราบ ถึงการมีอยู่ของผลิตภัณฑ์นั้นๆ เป็นการกระตุ้นการรับรู้และทำให้เกิดพฤติกรรมการซื้อ  

            เรามักจะเห็นการโฆษณาหลากหลายในโทรทัศน์ สื่อสิ่งพิมพ์ วิทยุ บิลบอร์ด หรือตามสื่อต่างๆเท่าที่เทคโนโลยีจะอำนวย ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าการ “โฆษณา” มีอิทธิพลต่อคนเราจริงๆ  

            เหมือนกับฉัน..เวลาเจอโฆษณาที่ถูกใจก็จะกดแช่ทิ้งไว้ ดูจนจบ บางครั้งถึงขนาดอยากดูซ้ำแล้วซ้ำอีกก็มี ถ้าเป็นโฆษณาที่ชอบฉันก็มักจะไปหาซื้อหรืออยากได้มาไว้เป็นของตัวเองเหมือนอย่างที่พรีเซนเตอร์ใช้กัน ทั้งที่บางครั้งก็รู้ว่าการโฆษณาก็คือการชวนเชื่อ แม้แต่พรีเซนเตอร์เองก็อาจจะไม่ได้ใช้จริงอย่างที่ป่าวประกาศ

            โฆษณาบางตัวหรือจะว่าไปก็หลายตัว มีผลกับความรู้สึกของฉันอย่างประหลาด...เช่น  

            “แจ่มจ่าแดมแจ่มเช้า..ณ..บัดนาวโดนใจ”    

            เพลงฮิตติดปากของเด็กน้อยชุดกระโปรงนักเรียนขาวสก็อตเขียว ให้ความรู้สึก ‘น่ารัก’ มากจนฉันนึกในใจว่าเด็กๆในโฆษณาช่างบริสุทธิ์สมวัยมากๆ โฆษณาเหมือนจะง่ายไม่ต้องคิดพลิกแพลงเยอะ อาศัยความน่ารักของเด็กและธีมเรื่องสดใสก็ทำให้ยิ้มได้ แถมสื่อได้น่ารักมากทีเดียว แต่โฆษณาบางตัวก็ทำให้ฉันหมดความอยากในสินค้านั้นๆก็มี    

            อย่างเช่น..  

            “เมื่อเธอไม่รักตัวเอง..ไม่เคยดูแลแม้ตัวเอง..แล้วเธอจะรักฉันยังไง”    

            พอเพลงนี้ขึ้นมาทีไร ฉันเปลี่ยนหนีทุกครั้ง ทั้งที่เป็นโฆษณาที่ใช้เพลงเป็นธีมหลักเหมือนโฆษณาข้างต้น แต่ทำไมพอทำเป็นโฆษณาแล้วกลับทำให้รู้สึกหมั่นไส้พิกลทั้งที่ในโฆษณาเอ่ยถึงผู้ชายไม่ใช่ผู้หญิงที่เป็นฝ่ายถูกเปรียบเปรยสักหน่อย เพลงก็ออกจะเพราะ..ถึงว่าการโฆษณามีผลกับความรู้สึกมาก เพราะตั้งแต่ออกอากาศ ฉันก็ไม่เคยคิดจะซื้อหามาลองเลยสักครั้ง ด้วยความรู้สึกติดตากับผู้หญิงบนเตียงคนป่วยหน้าซีดเซียว และผู้ชายหน้าเมื่อยในโฆษณา  

            หรืออย่างเช่น..

            “เกลียด เกลียด เกลี๊ยด เกลียด เกลียด..ฉันแสนเกลียดชังคนสวยทุกคน”    

            เพลงนี้ขึ้นมาทีไร ฉันก็ได้มีอันเปลี่ยนหนีทุกทีอีกตามเคย ทำไมน่ะเหรอ ก็เพราะมันรำคาญหูมากตอนเธอม้วนผมเต็มหัวแล้วทำหน้าแบบเกลียดสุดๆ ไม่รู้ทำไมสิน่า แต่โฆษณานี้มีผลต่อความรู้สึกของฉันอีกแล้ว แต่เมื่อเห็นชื่อผลิตภัณฑ์ก็เกิดความรู้สึกอีกว่า เอ..ของก็น่าใช้แต่ทำไมเลือกโฆษณาแบบนี้..ต้องการสื่ออะไร หลายครั้งแล้วเหมือนกันกับสินค้าตัวนี้ที่ไม่ค่อยถูกใจฉันเท่าไหร่

            แต่โฆษณาหลายตัวก็ทำออกมาได้ดีมากทีเดียว ทั้งซึ้ง เศร้า สนุก ชวนหัว ขำ มีความสุข โฆษณาบางตัวฉันชอบมากอย่างตัวล่าสุดไม่นานของเครือข่ายโทรศัพท์มือถือที่ฉันใช้อยู่เกือบสิบปีได้แล้วกระมัง.. เพราะมั่นใจว่าระบบดีแน่ๆ ฉันจึงเปลี่ยนซิมที่ส่งมาให้ฟรีแทบไม่ทัน อยากใช้เหมือนอย่างที่โฆษณาบอกว่าครอบคลุมทุกพื้นที่เป็นวงกว้าง..อืมมมม แต่พอใช้แล้วต้องขอบอกว่าผิดหวังมากเลยค่ะ..พี่ขา ถ้าพี่จะรอให้ระบบเสถียรกว่านี้ค่อยเอาออกมาแจกจะไม่ว่าสักคำ แต่นี่อะไร ตั้งแต่เปลี่ยนมาจะสามเดือน ฉันต้องเปลี่ยนซิมใหม่ตลอดถึงหกครั้ง..กรรมจริงๆ แต่เอาเถอะ..ฉันจะลองเชื่อใจพี่อีกนิดก็แล้วกัน แต่อย่านานเกินไปก็แล้วกันนะ เพราะพี่อาจจะเสียลูกค้ารายเดือนที่จ่ายเต็มแมกซ์อย่างฉันไปสักคนก็เป็นได้

            สุดท้ายที่อยากจะพูดถึงก็คือ...โฆษณาตัวหนึ่งที่ทำให้ฉันบ้า..อย่างที่ไม่เคยบ้ามาก่อน ไม่ใช่บ้าเพราะโฆษณาโดนใจหรือน่ารัก น่าหมั่นไส้แต่อย่างใด..แต่เพราะติดใจใครบางคนเข้านะสิ อิอิ  

            อย่าหาว่าบ้าเกาหลีเลยนะคะ แค่ฉันชอบผู้ชายเกาหลีคนนี้ที่โฆษณาสินค้าไทยก็เท่านั้นเอง ถึงยังไงฉันก็ซื้อสินค้าไทยอยู่ดี เพียงแต่พี่ไม่ใช่คนไทยแค่นั้นเอง ครั้งแรกที่เห็นพี่ก็คือวลีฮิตติดปากว่า..

            “…….ของผม...เป็นตู้เสื้อผ้า”

            เห็นปุ๊บ..ปิ๊งเลย 55 ทำไมเป็นไปได้น่ะเหรอ คงเพราะรอยยิ้มกระมัง น่ารัก สดใส โดนใจ ผมยาวประบ่าทำให้ฉันนึกไปถึงความน่ารักแบบที่เค้าเรียกว่าผู้ชายดอกไม้..เทรนด์ยอดฮิตของสาวๆ แต่สินค้านั้นฉันก็ได้แต่ชอบ ลำพังยังหาเงินใช้เองไม่ได้ คงซื้อของมูลค่าสูงขนาดนั้นไม่ได้แน่ๆ แต่สินค้าต่อมาเรื่อยๆของพี่ ทำให้ฉันตามติดมากขึ้นเพราะมันหาได้ในท้องตลาด ราคาไม่แพง มีทั่วไปตามห้างสรรพสินค้าและร้านสะดวกซื้อ    

            ฉันซื้อผลิตภัณฑ์ที่พี่โฆษณาเกือบทุกชิ้นที่ราคาไม่แพง เพียงเพราะขวดนั้นๆ มีรูปพี่แปะอยู่...เวลาเห็นพี่โฆษณากับสาวไทยสวยๆ ที่ตัวสูงกว่าพี่ ฉันนึกอยากให้พี่ใส่ที่เสริมส้นสูงๆ กลัวว่าคนอื่นจะเห็นว่าพี่ตัวเล็ก..ด้วยความเป็นห่วงเป็นใย..อืม...รู้สึกได้ว่าฉันเอาความรู้สึกตัวเองไปผูกติดกับพี่มากเกินไป ทั้งคุณแพนเค้ก คุณอั้มพัชราภา น้องญาญ่าคนสวย โอย...แต่ละคน สูงกว่าพี่ทั้งนั้น..ฉันเป็นห่วงมากเลยนะ กลัวพี่จะดูไม่ดี  

            จากความบ้าโฆษณาที่มีพี่เป็นพรีเซนเตอร์ ฉันก็ติดตามวงของพี่ เพลงของพี่ ที่พี่ร้อง ที่พี่แต่งด้วยความชื่นชม ฉันเอามาเป็นแบบอย่างความมุ่งมั่นพยายาม จนในที่สุดพี่ก็ได้เป็นอิมเมจพระเอกคนแรกในนิยายของฉัน ถ้าไม่ใช่เพราะพี่ ฉันอาจจะยังไม่รู้ว่าฉันชอบเขียนนิยายแค่ไหน  

            ฉันอยากจะบอกพี่ว่าตอนนี้นิยายของฉันเรื่องแรกที่พี่เป็นอิมเมจพระเอกให้(โดยที่พี่ไม่รู้เรื่องสักนิด)..ผ่านแล้วนะ จะได้เป็นเล่มกับเขาสักเรื่องแล้วล่ะ ถึงข้อความนี้จะไปไม่ถึงแต่ฉันก็อยากจะขอบคุณสำหรับแรงบันดาลใจสำคัญ...ขอบคุณพี่ชาย...ขอบคุณมากๆค่ะ...  

ขอบคุณของแต่งบล็อคสวยๆจากคุณยายเก๋าและคุณญามี่ค่ะ  

ขอบคุณภาพประกอบจากอินเตอร์เน็ตค่ะ  

ขอบคุณเพลงเพราะๆจากยูทูป

มีความสุขมากๆในวันลอยกระทงนะคะ  

Create Date : 17 พฤศจิกายน 2556
Last Update : 28 พฤศจิกายน 2556 14:34:59 น.		63 comments
Counter : 1930 Pageviews.
Share Tweet