เปลือก

โจทย์โดย..คุณเป็ดสวรรค์

             เปลือก... คือส่วนที่ใช้ห่อหุ้มสิ่งที่อยู่ภายในทั้งสิ่งมีชีวิตตามธรรมชาติอย่างเช่น ต้นไม้ ผลไม้ สัตว์บางอย่าง หรือจะจำกัดความเพิ่มอีกนิดอาจหมายรวมถึงสิ่งไม่มีชีวิตที่มีเปลือกสีสวยไว้ห่อหุ้มตามแต่มนุษย์หรือเรียกง่ายๆ ว่า ‘คน’ เป็นผู้กำหนด

            สำหรับฉัน ‘เปลือก’ คือเครื่องมือห่อหุ้มชนิดหนึ่งเหมือนกันเป็นเปลือกที่ใช้ห่อหุ้มตัวตนมากกว่า บางครั้งก็ไม่รู้หรอกว่าจริงๆ แล้ว เปลือกของฉันจะต่างอะไรกับ‘เกราะ’ ที่ใช้ป้องกันตัว อาจเพราะเปลือกห่อหุ้มฉันเอาไว้ทั้งตัว แต่เกราะแค่เพียงกำบังให้ฉันพ้นจากสถานการณ์คับขันในแต่ละครั้ง

คนเราจะสามารถแสดงออกอย่างเปิดเผยได้มากแค่ไหนทั้งวาจา การกระทำ อะไรต่อมิอะไร ปฏิเสธไม่ได้ว่าฉันก็คิดมาก คิดน้อยและบางครั้งก็คิดไม่ตกในบางเรื่อง ยิ่งโดยเฉพาะในสถานการณ์ยากลำบากระหว่างคนกับคนที่มีท่าทีปฏิปักษ์ต่อกันด้วยแล้ว...ฉันที่ไม่รู้จะยืนอยู่ตรงจุดไหน แทบจะหาทางไปไม่เป็นเลยทีเดียว

บางครั้งฉันก็อยากจะมโนภาพว่าตัวเองหายตัวได้หรืออยากให้เปลือกที่ฉันอุปโลกขึ้นมาปกป้องคุ้มกันฉันไว้จากการรับรู้ ได้เห็น และได้ยินเพราะหลายเรื่องทำให้ฉันรู้สึก...อึดอัด...หายใจไม่ออก และบางครั้งมันก็เกินทน

ก็ฉันเป็นแค่‘คนธรรมดา’ คนหนึ่ง…

จะว่าไปแล้วพอรุ้ว่าได้โจทย์เรื่อง‘เปลือก’ ฉันก็นึกถึงหนังสือเล่มหนึ่งที่ได้อ่านและอ่านซ้ำอีกด้วยความไม่เข้าใจจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี

ใช่ค่ะ...อ่านไม่ผิดหรอกหนังสือเล่มบางหลากหลายแง่มุมที่เนื้อเรื่องไม่ได้เกี่ยวข้องกันแต่มีจุดมุ่งหมายเดียวกันเพื่ออุทิศแด่ สมชาย นีละไพจิตร เจริญ วัดอักษรและนักต่อสู้เพื่อสิทธิมนุษยชน

Human Rights Human Writes

โปรดเอื้อเฟื้อแก่เด็ก สตรี และคนธรรมดา

             หนังสือเล่มบางประกอบไปด้วยเรื่องสั้นสิบเรื่องจากนักเขียนสิบท่าน แต่เรื่องที่ทำให้ฉันอ่านแล้วคิดตามด้วยความสงสัยจนป่านนี้ก็ยังติดค้างไม่เข้าใจในความคิดของตัวละครในเรื่องคือเรื่องสั้นเรื่องแรก ที่มีอิทธิพลต่อความรู้สึกของฉันที่สุดและสะท้อนความเป็นไปของคำว่า ‘เปลือก’ ได้ดีทีเดียว

‘กุลนันท์’

ฟ้า พูลวรลักษณ์

เรื่องว่าด้วยคดีของ ‘กุลนันท์’ นักศึกษาปีสอง มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง กับคดีการทำร้ายร่างกายครูผู้สอนเพียงเพราะเขาไม่อะลุ่มอล่วยให้เธอส่งงานล่าช้าแม้เพียงนาทีเดียวเป็นเหตุให้เธอใช้คัตเตอร์กรีดท้องอาจารย์เป็นแผลยาว ต้องเข้ารับการรักษาที่โรงพยาบาลเธอต้องเข้าพบจิตแพทย์เพื่อตรวจสอบสภาพจิตตามที่มหาวิทยาลัยส่งไป

“เธอไม่รู้สึกว่าเธอได้ทำการรุนแรงเกินเหตุหรือ”

“ไม่หรอกค่ะหนูทำโดยเจตนา คนอื่นอาจคิดว่าหนูทำอะไรรุนแรงเกินเหตุแต่เพราะพวกเขายังไม่เข้าใจว่าความชั่วร้ายของอาจารย์ท่านนี้รุนแรงเพียงไหน”

“สำหรับหนูมนุษย์เราต่อสู้กันอยู่ทุกวันนี้คือสู้กันที่จิตสำนึก”

“หากเขาเป็นหุ่นยนต์หนูจะไม่โกรธเลยค่ะเพราะหุ่นยนต์ถูกโปรแกรมมาให้ทำตามคำสั่ง หากบอกว่าเที่ยงตรงประตูนี้จะปิดก็คือเที่ยงตรง ไม่มีการต่อรอง แต่อาจารย์ท่านนี้เป็นมนุษย์ค่ะเขาเพียงแค่พยักหน้ารับรายงานของหนูไป หนูก็ยกมือไหว้เขาแล้วเดินออกมาอย่างเบิกบานทุกอย่างก็จบ การช้าไปหนึ่งนาทีสำหรับมนุษย์ หนูคิดว่าเป็นสิ่งที่อะลุ่มอล่วยกันได้มันไม่ได้บันทึกเป็นกฏหมายหรอกค่ะแต่เป็นสิ่งที่จิตสำนึกของมนุษย์รับรู้ได้เอง ยกเว้นแต่เขาไม่ใช่มนุษย์เท่านั้น”

ความคิดของกุลนันท์ประหลาดและน่าอันตราย แต่เธอพูดในฐานะคนคนหนึ่งที่มีสิทธิ์ในการแสดงความคิด ความหมายของหนึ่งนาที ที่อาจารย์ละเมิดสิทธิ์ของเธอมันเลวร้ายจนเธอไม่สามารถรับได้จนต้องทำให้เขารู้สำนึกโดยการใช้คัตเตอร์กรีด ซึ่งฉันไม่เข้าใจว่าความคิดของเธอคือคำแก้ตัวเพราะกลัวความผิด           หรือเป็นความจริงที่อยากเปลี่ยนแปลงสังคม 

 หรือที่จริงแล้วมันคือ ‘เปลือกความคิด’ ที่เธอใช้ปกป้องให้อยู่ในสิ่งที่คิดว่าถูกต้องกันแน่ มีบางครั้งที่ฉันคล้อยตามเธอและบางครั้งที่ฉันกลัวและถึงกับส่ายหน้าเมื่ออ่านจบด้วยความไม่เข้าใจ

เรื่องสั้นของคุณฟ้า พูลวรลักษณ์ ทำให้อดคิดไม่ได้ว่า กุลนันท์ตัดสินใจทำไปเพราะเธอคิดว่าสิ่งที่คิดนั้นทำเพื่อให้เป็นคดีตัวอย่าง เธอไม่ได้นึกถึงด้วยซ้ำว่าจะทำให้อาจารย์ตาย แค่อยากให้บทเรียนกับครูว่าต่อไปจะทำอะไรให้นึกถึงรอยแผลที่ท้องแล้วให้ฉุกคิดพอรู้สึกหวาดเสียวแผลที่ท้องจะได้ไม่กล้าทำร้ายจิตใจใครอีก

อ่านจบฉันรู้สึกกลัวกุลนันท์ถ้าพบเจอในชีวิตจริงฉันอาจจะไม่เข้าใกล้เธอกลัวว่าถ้าทำอะไรไม่ถูกใจ ฉันจะโดนกรีดท้องเหมือนที่อาจารย์ของเธอโดน

สุดท้ายกุลนันท์บอกว่าเธอเก่งกับใครต่อใครได้มากมาย ยกเว้นกับคนในบ้านอย่างพ่อกับแม่ โดยลืมนึกไปว่าถ้าการตัดสินใจผิดพลาดจนอาจารย์คนนั้นเสียชีวิต ใครกันที่จะเสียใจที่สุดจากการกระทำของเธอ...ไม่ใช่พ่อกับแม่หรือ...มันคุ้มกันหรือไม่ฉันก็ไม่แน่ใจ

จากหนังสือเล่มนี้ทำให้ฉันนึกถึงประโยคปิดท้ายของหนังสือเล่มหนึ่งที่ชอบ หนังสือ ‘เรื่องอ่านเล่น’ ของคุณปราย พันแสง

ทุกคนสร้างความสุขให้คนอื่นได้ทั้งนั้น

บางคนสร้างด้วยการเดินเข้ามา

บางคนสร้างด้วยการเดินออกไป

             จริงอย่างที่บอก..บางทีฉันก็อดคิดไม่ได้ว่าเมื่อใดที่ ‘เปลือก’ ที่ห่อหุ้มตัวฉันมันบางลงทุกขณะ ฉันอาจจะสร้างความสุขให้ตัวเองด้วยการทลายมันและเดินออกไปก็เป็นได้แต่จะเป็นเมื่อไหร่ที่ความอดทนจะสิ้นสุด ฉันก็ยังไม่รู้เหมือนกัน...

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ขอบคุณของแต่งบล็อคสวยๆ จากคุณยายเก๋าและคุณญามี่ค่ะ

ขอบคุณเพลงเพราะๆ จากอินเตอร์เน็ตค่ะ

++ตะพาบงวดหน้าจะมาอัพเดทผลการบ้านบทที่ 2

คลาสเรียนข้ามทวีป กับ ครูเหน่ง กีรติ ชนา ให้อ่านนะคะ++

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านค่ะ

Create Date : 16 กรกฎาคม 2558
Last Update : 16 กรกฎาคม 2558 0:52:06 น.		34 comments
Counter : 1707 Pageviews.
Share Tweet