ก่อนออกจากบ้านฉันก็ไม่ลืมที่จะหยิบหนังสือเล่มบางใส่กระเป๋าสะพายใบย่อม เมื่อคืนอ่านเล่มนี้ติดพันกว่าจะได้นอนต้องบอกตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่านิยายกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มยังนอนไม่ได้ แต่สุดท้ายก็หลับคาหนังสือเป็นอย่างนี้ทุกทีสิ

ฉันออกจากบ้านไม่สนใจเสียงจิ้งจกทักให้เสียอารมณ์ โบราณว่าจิ้งจกร้องทักให้ระวังจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น ฉันไม่อยากคิดมาก อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด แต่แค่พ้นประตูบ้านมาไม่กี่หลังก็มีเสียงร้องเรียก ขนาดเดินย่องเงียบกริบผ่านประตูรั้วสีเขียวหลังนั้นแล้วเชียว!

น่าเบื่อ… ฉันนึกค่อนในใจ ปั้นหน้าอยู่นานกว่าจะหันกลับมายิ้มให้คนเรียกตามมารยาท ฉันสบตากับคุณพี่คนงามเจ้าของบ้านเช่าประจำซอยด้วยอารมณ์ที่บอกไม่ถูก เสียงทักทายจากหล่อนลอยมาเข้าหูทันที

“วันหยุดไม่พักผ่อนนอนอยู่บ้านหรือคะ คุณหนูสุดซอยขา”

คุณพี่คนงามหาเรื่องชวนคุยอีกตามเคย ฉันรู้สึกว่าตัวเองยิ้มแห้งแล้งขนาดหนัก

“วันนี้มีนัดกับเพื่อนไปฝั่งโน้นจ้ะ ฉันไปก่อนนะ ไม่อยากไปสายจ้ะ เจ้” ฉันตอบอย่างเสียไม่ได้

“บอกแล้วว่าอยู่ซอยลึกขนาดนี้ ต้องมีรถไว้ใช้สักคันจะเดินทำไม่ให้เมื่อยตุ้ม เสียดายแทนหนูเลยนะ วันก่อนเจ้เพิ่งขายรถคันที่ถามหนูไปแล้ว  โอ๊ย! ราคาถูกแสนถูก มีคนตาถึงเอาไปใช้แล้ว เสียดายแทน หนูไม่น่าคิดนาน” เจ้จีบปากจีบคอเล่า

ทั้งที่ไม่ได้อยากคุยด้วย แต่ฉันตื่นเต้นจริงๆ นี่เป็นข่าวดีในรอบสองเดือนเลยเชียวละ ใครว่าจิ้งจกร้องทักไม่ดี ไม่เห็นจะไม่ดีตรงไหน แค่ด่านแรกฉันก็ผ่านฉลุย ไม่ต้องโดนเจ้แกจีบให้ซื้อรถเก่าติดแก๊สคันนั้นอีก ยิ่งตอนนี้แก๊สกับน้ำมันรถราคาเกือบจะเท่ากันอยู่แล้ว ฉันไม่ต่อความยาวสาวความยืดดีกว่าแค่ยิ้มสวยๆ แล้วเดินฉากหนีก็พอละมั้ง แต่เจ้ยังไม่วาย

“อ้อ! เดี๋ยวๆๆ คุณหนูสุดซอย เจ้มีจักรยานอีกหนึ่งคันเพิ่งซื้อมาได้สองเดือนขายถูกๆ เลย ตอนนี้ใครไม่มีจักรยานถือว่าเอาท์นะจ้ะ หนูอยากมีไว้ใช้สักคันมั้ย เจ้ขายถูกเหมือนให้ฟรีเลย”

เจ้ทั้งตะโกนและลากเสียงยาวท้ายประโยคราวกับกลัวฉันจะไม่ได้ยินรายการลดแลกแจกแถม ฉันทำเป็นไม่ได้ยินจริงๆ และรีบเดินหนีจากรัศมีการมองเห็นของเจ้ กว่าจะพ้นมาได้แทบหูเฉา ก็ของฟรีมีที่ไหนในโลกนี้กัน

ฉันเดินผ่านบ้านหลังนั้นมาได้ ค่อยหายใจหายคอโล่งหน่อย แต่ยังไม่ทันถึงกลางซอยก็มีเสียงเรียกอีก ฉันเหลียวหน้าเหลียวหลังไม่เห็นใคร แต่พอนึกอะไรขึ้นมาได้ฉันก็รีบจ้ำหนี แต่ไม่ทันซะแล้วเมื่อแม่ลูกอ่อนเจ้าเก่าเดินมาขวางหน้า

“ดีใจจังเลยจ้ะวันนี้ได้เจอพี่ซะที จะไปไหนเหรอจ้ะ แวะบ้านฉันก่อนดีมั้ย ฉันมีอะไรให้พี่ดูด้วยนะ” 

หล่อนโบกซองเอกสารสีน้ำตาลไปมาเหมือนจะไล่ความร้อนจากแดดที่กำลังตรงหัวพอดี ฉันหน้าเสียรีบปฏิเสธ

“ไม่ได้หรอกจ้ะ พอดีนัดเพื่อนไว้ปากซอย นี่ก็ใกล้เวลาแล้วต้องรีบไป โทษทีนะ” ฉันตอบก่อนจะรีบเดิน แต่แม่ลูกอ่อนกลับดึงกระเป๋าสะพายฉันไว้

            ฉันนึกฉุนในใจหันกลับมาหมายจะเอาเรื่อง แต่เห็นมือปุ้มๆ ขาวๆของเด็กน้อยในอ้อมกอดหล่อนแล้ว ฉันก็ได้แต่ยิ้มแหย

“หูย...ลูกแม่นี่น่ารักจริงๆ ดูซิ ช่วยแม่ทำมาหากิน ไม่ยอมปล่อยคุณลูกค้าหลุดมือ ยังไงฉันฝากเอกสารนี้ไว้ให้พี่ไปอ่านดูนะ จำได้ว่าที่พี่ไม่ทำประกันกับฉันเพราะบอกว่ามีสามสิบบาทใช่มั้ย อย่าเอ็ดไปนะอีกไม่นานเค้าอาจจะเลิกก็ได้ เอานี่ไปดูแล้วถ้าพี่สนใจเคาะบ้านฉันได้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงเลยนะ ฉันรอพี่ยิ่งกว่าเซเว่นอีเลฟเว่นอีกจ้ะ”

ฉันยิ้มแห้งแล้งอีกครั้ง นั่นไง! หล่อนหาเรื่องมาหักล้างเหตุผลที่ฉันเคยให้ไว้ ฉันควรจะร้องไห้หรือดีใจนะ ท่าทางว่าจิ้งจกร้องทักจะไม่ดีจริงๆ ละมัง ฉันถึงเจอคนชวนเสียเงินถึงสองคนเข้าไปแล้ว งานนี้ไม่คิดมากก็ต้องคิดแล้ว

ฉันรีบเดินให้พ้นจากกลางซอยให้เร็วที่สุด อารมณ์หงุดหงิดเริ่มมานิดๆแล้ว หวังว่าจะไม่มีใครมารบกวนชีวิตสโลว์ไลฟ์ของฉันอีกในวันนี้ แต่แล้วฉันก็รู้สึกผิดปกติเมื่อรู้สึกถึงอันตรายบางอย่าง ใครบางคนวิ่งมาจากด้านหลัง ฉันได้ยินเสียงฝีเท้าเร็วๆ สัญชาติญาณการเอาตัวรอดบังเกิด ฉันรีบหลบชิดริมรั้วแต่ไม่ทันเมื่อโดนชนเข้าจนแทบเสียหลัก

“นี่! จะรีบอะไรกันนักหนา เห็นมั้ยชนฉันเกือบล้มแล้ว” ฉันโวยทันที

คนวิ่งตัดหน้าหันกลับมาหน้าเสีย “ขอโทษทีนะหนู พอดีป้ารีบมากถ้าใครตามมาหนูบอกว่าไม่เห็นไม่เจอป้านะ”

“ได้จ้ะ ว่าแต่ป้าหนีอะไรเนี่ย ทำไมรีบร้อนนัก จะไปทั้งอย่างนี้เหรอ” ฉันยังยื้อข้อมือป้าเพราะสงสัย ป้าสะบัดข้อมือก่อนจะอธิบายรวบรัด

“ไม่หนียังไงไหว ไม่น่าเล้ยนึกแล้วเจ็บใจ อุตส่าห์กู้เงินมาลงทุนชุดชั้นในซะหลายแสน ขายได้ไม่พอยาไส้ แถมเจ้าหนี้ทวงเช้าทวงเย็น ป้าไปก่อนนะไม่มีเวลาคุย”

ฉันมองตามหลังป้าหลักหมื่นที่วิ่งไปทั้งโรลม้วนผมเต็มหัว ชุดแซ็กสั้นลายดอกตัวหลวมแถมรองเท้าแตะสลับข้างนั่นอีก ไม่รู้จะสงสารหรือขำดี โชคดีที่ฉันเป็นคนคิดมาก คิดแล้วคิดอีกสิบตลบ ไม่หลงกลไปเป็นส่วนหนึ่งของโปรเจคต์ชุดชั้นในหลักหมื่นของป้า

ฉันถอนหายใจก่อนจะเดินต่อ เกือบถึงปากซอยแล้ว นึกว่าจะพ้นเรื่องรำคาญใจ แต่ก็ยังไม่วาย เมื่อเจ้าลูกหมาปากมอมเดินท่าประหลาดออกมาจากร้านชำ เจอเข้ากับฉันที่ข้ามถนนมาพอดีฉันเห็นหน้าตาเจ้าหนุ่มจอมแสบแล้วถึงกับกลั้นหัวเราะไม่ไหว

“ไปทำอะไรมา ทำไมหน้าตาเป็นแบบนั้น”

ฉันพูดไปหัวเราะไป ก็รู้อยู่ว่าเสียมารยาท แต่กับคนนี้แล้วคำว่ามารยาทไม่เคยมีในสารบบ

“ก็จะอะไร เจอยายป้ารำพัดเข้าให้น่ะสิ แค่หยิบเงินไปใช้นิดเดียวเอง ประเคนหมัดซะ ซ้าย ขวาหน้า หลัง หลบไม่ได้ หนีไม่ทันเลย”

ลูกหมาปากมอมป้องปากกระซิบ ก่อนจะร้องโอดโอย ฉันถึงกับสะดุ้ง เมื่ออาอึ้มมาดึงหูจะพาลูกหมาน้อยของป้าเข้าบ้านพร้อมบ่นไล่หลังเป็นชุด

“เผลอเป็นไม่ได้เงินหายอีกแล้ว จะเอาไปเลี้ยงสาวที่ไหนอีก อยากตายใช่มั้ย มานี่!”

“ยอมแล้ว! ยอมแล้วเมียจ๋า อย่าคิดมากสิจ้ะเงินมันก็อยู่ตรงนั้นนั่นแหละ หาดีรึยัง” ลูกหมาปากมอมโอดครวญ

ฉันหัวเราะอย่างกลั้นไม่อยู่ รีบเดินจากมา เมื่อเห็นอาอึ้มควงสากลากสามีเด็กเข้าบ้าน ยังได้ยินเสียงทะเลาะกันลั่นซอย ดูไปอาอึ้มก็ร้ายไม่ใช่เล่น ท่าทางว่างานนี้ลูกหมาน้อยจะได้หยอดน้ำข้าวต้มอยู่กับบ้านไปอีกนาน

กว่าจะเดินออกมาจนถึงปากซอย ฉันใจหายใจคว่ำไปหลายรอบ นี่ถ้าคิดน้อยกว่านี้อีกสักนิด ป่านนี้คงนอนตีพุงอ่านหนังสืออยู่บ้านได้เป็นสิบๆหน้าแล้วกระมัง...

ตะพาบหนนี้เป็นเรื่องต่อยอดมาจาก ตะพาบ ตอนที่81..สุดถนนสายนี้มี

ไม่รู้ยังจำได้รึเปล่ากับสาวน้อยขี้วีน

อ๊ะ...อ๊ะ...

อย่าคิดมากนะคะจขบ. ไม่ใช่ ฉัน

และฉัน ก็ไม่ใช่ จขบ. แต่อย่างใดค่ะ

จบดีกว่า...

ขอบคุณของแต่งบล็อคสวยๆจากคุณยายเก๋าและคุณญามี่ค่ะ

ขอบคุณภาพและเพลงเพราะๆ จากอินเตอร์เนตค่ะ

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านค่ะ

Create Date : 28 ตุลาคม 2558
Last Update : 28 ตุลาคม 2558 1:28:17 น.		36 comments
Counter : 1426 Pageviews.
Share Tweet