“3 2 1”

          “321 คาเฟ่ ยินดีต้อนรับค่ะ”

          เสียงกระดิ่งกรุ๊งกริ๊งของร้าน 321 คาเฟ่ ดังไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งในค่ำคืนนี้ เสียงบริกรสาวยังคงเจรจาอ่อนหวานต้อนรับแขกที่มาเยือนคาเฟ่แห่งนี้อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

           เมยา..ถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อยของวันกับการรอคอยการมาถึงของใครบางคน  

          “รับอะไรเพิ่มมั๊ยครับ” เสียงบริกรชายรุ่นราวคราวเดียวกันกับเมยาเอ่ยถามอย่างเกรงใจ หลังจากกาแฟแก้วที่สี่เหลืออยู่ค่อนแก้วเย็นชืดไปแล้ว เมยายิ้มรับไม่ตอบรับไม่ปฏิเสธ ดวงตากลมโตยังคงมองไปยังประตูร้าน 321 คาเฟ่ อย่างใจจดใจจ่อ เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้าเหมือนหญิงสาวที่นั่งรอใครบางคนอยู่ริมหน้าต่างร้านอย่างใจลอย 

          “เขาคงไม่มาแล้วมั๊งครับ เกือบห้าทุ่มแล้วร้านก็ใกล้จะปิดแล้วด้วยนะครับ” ได้ผลชะงัดจากคำกล่าวอ้างถึง ‘เขา’ คนที่เมยาตั้งตารอคอย หญิงสาวหันมาส่งยิ้มแก้เก้อก่อนจะเรียกบริกรชายคนนั้นให้เช็คบิลในทันที

          ************************************************ 

         “เม..วันที่ 3  เดือน 2 อีก 1 ปี นับจากนี้ เรามาเจอกันนะ รัณย์จะกลับมา” เมยาร้องห่มร้องไห้กับสัญญาของเพื่อนสนิทเพียงคนเดียว คนที่หล่อนแอบรัก คนที่กำลังจะเดินทางไปเป็นอาสาสมัครไกลถึงแอฟริกาใต้ในอีกไม่กี่วันนับจากนี้ 

          “ทำไมต้องไปด้วยรัณย์ ตั้งปีนึงนะ แล้วเมล่ะ” เมยายังคงร้องไห้ไม่หยุด ทำเอาสารัณย์ใจเสียอยากจะล้มเลิกความคิดที่จะไปเสียเดี๋ยวนั้น แต่ก็ไม่สามารถทำได้เพราะตั้งใจไว้แล้วว่าอยากจะช่วยเหลือคนเจ็บไข้ได้ป่วยในแถบทุรกันดาร

          “เอาน่า..เม 1 ปี แป๊บเดียวก็ถึง แล้วเรามาเจอกันที่ร้านประจำของเรานะ” สารัณย์ปลอบใจเมยาด้วยการตบไหล่หญิงสาวเบาๆ เป็นการปลอบโยนจนเมยาหยุดร้องไห้ในที่สุด 

          “ในเมื่อเป็นความตั้งใจของรัณย์ เมจะว่าอะไรได้ อย่าลืมนะว่ารัณย์นัดกับเมไว้วันที่ 3 เดือน 2 อีก 1 ปีนับจากนี้”  

          “โอเค..วันที่ 3 เดือน 2 อีก 1 ปี แถมให้ด้วยว่าเวลาบ่ายโมง รอรัณย์ที่ 321 คาเฟ่นะ”

********************************************** 

          เมยาเดินทอดน่องไปเรื่อยเปื่อยบนถนนสายหลักที่มีผู้คนพลุกพล่าน เป้าหมายคือคอนโดมิเนียมสร้างใหม่ติดถนนใหญ่ที่หล่อนซื้อมาด้วยน้ำพักน้ำแรงของตัวเอง ริมฝีปากบางยังคงพึมพำไม่หยุดถึงใครบางคนที่ปล่อยให้หล่อนรอตั้งแต่เมื่อบ่าย 

          “รัณย์บ้า...ไหนบอกจะมาเจอกันที่ 321 คาเฟ่ วันที่ 3 เดือน 2 อีก 1 ปีไง ก็วันนี้ไม่ใช่เหรอแล้วทำไมไม่มา เมไม่เคยรอใครนานขนาดนี้มาก่อนเลยนะ นี่จะตีหนึ่งแล้ว เกินไปรึเปล่า มาไม่ได้ไม่ต้องมานัดสิ”

          เมยาบ่นพึมพำมาตลอดทางอย่างหมดหวัง สารัณย์เพื่อนรักในวัยเด็ก คนที่หล่อนแอบหลงรักมานาน ความฝันที่ตั้งใจว่าจะบอกคำรักเขาออกไปในวันนี้ที่จะได้เจอกันอีกครั้งมีอันสูญสลายไปภายในพริบตา เพราะ ‘เขา’ ไม่มา

          ทางเดินบนชั้น 31 วันนี้ดูยาวไกลกว่าปกติ เมยาก้าวเร็วด้วยจิตใจกระวนกระวายอย่างไม่รู้สาเหตุตั้งแต่ออกจากลิฟท์ แล้วหญิงสาวก็ชะงักฝีเท้าโดยพลันทันทีที่เห็นภาพของใครบางคนนั่งชันเข่าฟุบอยู่หน้าห้องพักของหล่อน ที่ห้อง 321 น้ำตารื้นขึ้นมาอย่างกลั้นไม่อยู่เมื่อรู้ว่าใครคนนั้นคือ...สารัณย์

          “รัณย์!!..ทำไมมาอยู่ตรงนี้” เมยาคุกเข่าลงตรงหน้าสารัณย์เพื่อนรักในทันที ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมาสบตา ใบหน้าคมเข้มมีไรหนวดนิดๆ ยังคงดูดีอยู่เสมอ รวมไปถึงรอยยิ้มจางๆดูอบอุ่นเช่นทุกครั้ง ไม่ต่างไปจากเดิม  

          “เม..มาแล้วเหรอ” สารัณย์เอ่ยเสียงอ่อนแรง หน้าตาหล่อเหลาผิวขาวมีแววซีดเซียวคล้ายอดหลับอดนอนมาหลายวัน ยังคงส่งยิ้มอ่อนบางมาให้เมยาเสมอ

          “ไหนว่านัดกัน วันที่ 3 เดือน 2 อีก 1 ปีไง รู้มั๊ย เมรอตั้งแต่บ่ายโมงจนเกือบห้าทุ่ม คิดดูสิ เมไม่เคยรอใครนานเท่ารอรัณย์เลยนะ” เมยาน้ำเสียงเอาแต่ใจเหมือนเช่นเคย ก็น่าจะให้หล่อนโกรธอยู่หรอก

          “ขอโทษนะ..แต่รัณย์ก็มาแล้วไง ไหนดูซิเด็กขี้แยของรัณย์เป็นสาวสวยรึยัง” สารัณย์เอื้อมมือมาจับศีรษะเมยาโคลงเบาๆเหมือนเช่นสมัยเด็ก เมยาปัดมือสารัณย์เบาๆเหมือนในตอนเด็กที่เขามักทำอย่างนี้อยู่เสมอ แล้วหญิงสาวก็ถึงกับชะงัก สีหน้าเคลือบแคลงสงสัยจนต้องถามออกไป

          “รัณย์..ไม่สบายแน่ๆเลย รอเมนานใช่มั๊ย ตัวเย็นจังเลย” เมยาอังหลังมือเข้ากับหน้าผากชายหนุ่มทันที แล้วหญิงสาวก็ต้องรีบชักมือกลับแทบไม่ทันก่อนจะรีบลุกขึ้นควานหากุญแจห้องรีบเปิดประตูเร็วพลัน  

          “รัณย์สบายดี ไม่เป็นไรหรอก..เม แค่มาเจอเม รัณย์ก็ดีใจมากพอแล้ว” สารัณย์ลุกขึ้นยืนอยู่หน้าห้องอย่างเก้ๆกังๆ เมยารีบเปิดไฟห้องปากก็ยังคงพร่ำเรียกสารัณย์ให้เข้ามาในห้องไม่หยุด 

          “เข้ามาสิ..รัณย์ เดี๋ยวเมชงโกโก้ร้อนที่รัณย์ชอบให้นะ จะได้อุ่นๆ  เมชงรสชาติของ 321 คาเฟ่เป็นแล้วนะ แอบจำมาเพื่อรัณย์โดยเฉพาะเลยล่ะ คืนนี้ค้างที่นี่เถอะนะ..รัณย์...รัณย์” เมยาร้องเรียกเพื่อนรักที่ยังคงไม่เข้ามาในห้องเสียที  

          “ทำอะไรอยู่เนี่ย..ชักช้าเป็นเต่าเหมือนเดิมเลยนะรัณย์บ้า” เมยาวางแก้วโกโก้ร้อนสองแก้วไว้บนโต๊ะทานข้าวตามเดิมก่อนจะออกไปตามสารัณย์ที่หน้าห้อง แล้วหญิงสาวก็ต้องฉงนใจ

          “อ้าว..ไปไหนซะแล้วล่ะ รัณย์..รัณย์” เมยาถึงกับหน้าเสีย ตะโกนเรียกเพื่อนรักที่หายตัวไปอย่างไร้วี่แวว แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา ทันใดนั้นประตูห้องข้างๆกันก็เปิดออกมา หญิงวัยกลางคนเดินยิ้มเข้ามาหาเมยา ในมือมีกล่องกระดาษแบบมีฝาปิดมายื่นให้

“หนูเม..มีพัสดุส่งมาให้หนูตั้งหลายวันแล้ว ลูกป้ารับไว้ไม่ได้บอกป้าเลยเพิ่งได้เอามาให้หนูจ้ะ” หญิงวัยกลางคนยิ้มแย้มอย่างใจดี เมยาได้แต่ขอบคุณและรับกล่องมาถือไว้อย่างงุนงง ก่อนจะเปิดมันออกช้าๆ ภายในกล่องมีบางสิ่งบางอย่างที่เมยารับรู้เกี่ยวกับสารัณย์ หญิงสาวได้แต่เข่าอ่อนทรุดลงหน้าประตูอย่างหมดแรง เข้าใจแล้วว่าทำไม ‘เขา’ ถึงไม่มา...

 “รัณย์...ทำไมไม่รอเม แค่สามวันเอง...”

“วันที่ 3 เดือน 2 อีก 1 ปี ที่ 321 คาเฟ่ ทำไมรัณย์ไม่รอ” 

การ์ดใบเล็กร่วงหล่นจากมือเมยาลงมากองอยู่บนพื้นข้างตัวหญิงสาวที่นั่งฟุบกอดเข่าอย่างหมดแรง ข้าวของส่วนตัวบางอย่างของสารัณย์ถูกมารดาของเขาส่งต่อมาให้หญิงสาวตามคำร้องขอเป็นครั้งสุดท้ายของลูกชายก่อนที่จะเสียชีวิตเมื่อไม่กี่วันก่อน รวมทั้งภาพถ่ายขณะกำลังยิ้มกว้างมองมาอย่างมีความสุขของสารัณย์ ด้านหลังภาพถ่ายระบุไว้ชัดเจนว่า... 

~~ ‘รัณย์’ รัก ‘เม’ นะ ~~

************************************************************** 

‘ถ้าหากโอกาสมี...จงรีบตัดสินใจ…  

  อย่าปล่อยเวลาผ่าน...นานจนสายเกินไป’

********************************************************

ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ

ขอสมัครเป็นตะพาบน้อยด้วยคนนะคะ  

ขอบคุณคุณเป็ดสวรรค์ และคุณน้อยหน่ากะสาลี่ ที่ให้คำแนะนำงานเขียนด้วยนะคะ

โจทย์หลักกิโลเมตรที่ 76 : 3 2 1

เสร็จเรียบร้อยแบบข้ามวันค่ะ

 ขอบคุณมากค่ะ

 ***************************************

Create Date : 12 มีนาคม 2556
Last Update : 12 มีนาคม 2556 2:35:35 น.		39 comments
Counter : 1807 Pageviews.
Share Tweet