แต่ไอ้ความสบายนั้นมันอาจต้องเเลกมาด้วยการถูกจำกัดความคิด จำกัดเสรีภาพกลายๆ จะคิดไกลกว่าที่เป็นอยู่ไม่ได้เลย ในเมื่อ ''กรอบ'' มันมีมาให้แค่นี้

นึกดูเเล้วมันก็คล้ายๆหนังเรื่อง Pleasantville ที่ผมกำลังจะพูดถึงในต่อไปนี้เลยนะ

Pleasantville คือรายการทีวียุค 50 เป็นซีรี่ส์ขาวดำธรรมดาทั่วไป ที่ขนบธรรมเนียมความคิดต่างๆยังไม่หลากหลายเหมือนทุกวันนี้

หนังเรื่องนี้ตัวละครในเรื่องใช้ชีวิตอยู่ในยุค 90 (ยุคที่แทบไม่เหลือแนวคิดแบบอนุรักษ์นิยมแล้ว) ได้หลุดเข้าไปอยู่ในรายการทีวีขาวดำในยุคที่โลกยังอนุรักษ์นิยมจ๋าเลย

ผู้คนต่างใช้ชีวิตอยู่ในเมือง ไม่กล้าออกจากบ้านไปไกล มีกรอบความคิดที่ยังยึดติดกับบางสิ่งอยู่ ไม่กล้าแม้แต่ตากฝนเลยด้วยซ้ำ เพียงเพราะว่า ''มันอาจเป็นอันตราย''

จนมีฉากหนึ่งที่พระเอกในเรื่องบอกผู้คนที่เอาแต่หลบฝนว่า...

''It's just rain. It's OK.''

มันก็แค่ฝนนะ ไม่เห็นมีอะไรเลย ก่อนจะไปยืนตากฝนให้ดู ทำให้ผู้คนเริ่มคลายความกังวลลง

ค่อยๆเปลี่ยนความคิดผู้คนทีละนิด ให้พวกเขามีจินตนาการ และไม่ถูกปิดกั้นความคิดสร้างสรรค์อีกแล้ว

ทำให้โลกที่เคยเป็นสีขาวดำ ก็เริ่มมีสีสันขึ้นทุกที แม้บางอย่างมันจะอันตรายขึ้นบาง แต่มันก็ดีกว่าที่มันเคยเป็นอยู่แบบนี้

คุณอยากให้โลกของคุณปลอดภัยแต่ขาดสีสันหรือให้โลกเต็มไปด้วยอันตรายแต่มีชีวิตชีวาล่ะ?

เป็นผมคงเลือกอันหลัง เพราะผมไม่อยากถูกใครก็ตามมาตีกรอบขีดเส้นไว้

เพราะชีวิตนั้นมันไม่ใช่คุก มันไม่ได้อยุ่ในกรง มันคือสิ่งที่กว้างๆ แม้บางครั้งจะไม่มีใครมาคอยเตรียมอาหารให้ก็ตาม

หนังเรื่องนี้มีข้อคิดมีลูกเล่นที่ดีเลยนะ ทีมนักแสดงก็ดีๆทั้งนั้น ตั้งแต่ Tobey Maguire, Jeff Daniels, Joan Allen, Reese Witherspoon ไปจนถึง Paul Walker เลยนะ

แต่สิ่งที่ผมชอบมากที่สุดในเรื่องนี้ก็คือ เพลงประกอบเลยครับ คือเพลง Across The Universe ที่ร้องโดย Fiona Apple (ส่วนตัวชอบเพลงนี้ฉบับนี้ที่สุดแล้ว)

ผมรู้จักหนังเรื่องนี้ก็เพราะไปฟังเพลงนี้ใน Youtube แล้วเลื่อนไปอ่านคอมเมนต์ แล้วเจอข้อความว่า

''Pleasantville bring me here.''

นั่นล่ะครับ

หลังจากนั้นหนังเรื่องนี้เรารู้จักกัน

คะแนนความชอบส่วนตัว 7.5/10