พฤษภาคม 2566

 
1
2
3
4
5
8
9
10
11
14
15
16
17
21
23
24
25
27
28
29
31
 
 
All Blog
Spirited Away (2001) มิติวิญญาณมหัศจรรย์


''เติบโตแบบไม่ทิ้งตัวตน''

พักหลังๆ ตั้งแต่สตูดิโอจิบลิปิดตัวไป ก็ไม่ค่อยเห็นแอนิเมชั่นแนวนี้ของฝั่งญี่ปุ่นอีกเลย อย่างของค่ายอื่นก็จะมีแนวทางของตัวเองที่ต่างกันไป

ซึ่งแอนิเมชั่นค่ายจิบลิส่วนใหญ่จะมีเรื่องราวที่เรียบง่าย แฝงความเป็น Coming of age อยู่ในตัว

ซึ่งถ้าพูดถึงแอนิเมชั่นค่ายนี้ คอหนังส่วนใหญ่จะยกเรื่อง Spirited Away (2001) ไว้เป็นอันดับต้นๆ

ซึ่งส่วนตัวเคยก็เคยดูแอนิเมชั่นเรื่องนี้มาหลายรอบมากๆ ถามว่าชอบอะไรบ้างในเรื่องนี้ ก็จะมาเล่าให้ฟังในลำดับต่อไป

คือเรื่องนี้เปิดเรื่องด้วยการย้ายบ้านของ 'จิฮิโระ' เด็กหญิงวัยสิบขวบ ที่ระหว่างทางอยู่บนรถกับพ่อแม่ เธอพูดว่าไม่อยากย้ายเลย เพราะจะไม่ได้เจอเพื่อน และไม่รู้ว่าบ้านใหม่จะดีเหมือนบ้านเก่าหรือเปล่า

แต่ด้วยเหตุผลต่างๆ (ของพ่อแม่) ทำให้พวกเขาต้องจำใจย้ายบ้านไป

และระหว่างนั้นเองพวกเขาก็หลงเข้าไปในป่าลึกลับ ระหว่างมีศาลบูชาภูติผีต่างๆ เดินเข้าไปหน่อยก็จะมีร้านอาหารแต่ไม่มีคนอยู่ ที่ร้านมีอาหารตั้งอยู่มากมาย ด้วยความหิว พ่อแม่ของจิฮิโระ เลยชวนเธอมากินอาหารกันก่อน แล้วค่อยจ่ายเงินทีหลัง แต่จิฮิโระปฏิเสธ พอพ่อแม่ของเธอกินอาหารไปได้สักพัก ทั้งสองก็กลายเป็นหมู และจิฮิโระ ก็หลุดเขาไปอยู่ในมิติของภูติผีวิญญาณ

ถ้าพูดถึงเรื่องย่อก็จะประมาณนี้

จิฮิโระวัยสิบขวบ หลุดเข้าไปในมิติของวิญญาณโดยลำพัง ที่นั่นเธอได้พบกับ 'ฮาคุ' เด็กชายปริศนาที่ช่วยเธอจากมิตินี้ และโรงอาบน้ำของ 'ยูบาบะ' แม่มดจอมโลภ ที่พร้อมจะเสกเธอเป็นหมูได้ทุกเมื่อ หากเห็นว่าเธอไร้ประโยชน์

แต่เรื่องราวในมิตินี้ก็ได้สอนอะไรหลายๆ อย่างให้กับเธอ อย่างน้อยก็เรื่องการพึ่งพาตัวเอง มนุษย์เราต้องมีหนึ่งสิ่งที่เหมือนกันก็คือ ''ต้องพึ่งพาตัวเองให้ได้ก่อน''

แล้วจากนั่นอะไรๆ ก็จะตามมาในทีหลัง

ในมิตินี้เราจะได้เห็นตัวละครทุกตัวมีหน้าที่ มีงานทำ และรับผิดชอบงานอย่างขันแข็ง ดูแล้วก็สะท้อนภาพสังคมคนญี่ปุ่น ที่มีความมุมานะ ไม่ยอมปล่อยให้ตัวเองไร้ค่า

แต่นั่นก็เป็นเพียงสิ่งแรก และจากนั้นมีอะไรตามมาล่ะ?

ถ้าเราทำงานอย่างขันแข็งเพียงเพื่อ ''เงิน'' ต้องหาเงินให้ได้มากๆ และจากนั้นคือ...

เราเปลี่ยนไป กลายเป็นคนที่ทำงานมากๆ จนลืมว่าตัวเองคือใคร และก็ติดอยู่ในที่เเห่งนี้หาทางออกไม่ได้

เหมือนผีไร้หน้าในเรื่องนี้ ที่ยกให้เป็น ''คนเหงา'' ของเรื่อง

เพราะโผล่ออกมาตลอดทั้งเรื่อง แต่ไม่มีใครสังเกต ไม่มีใครสนใจ จนเมื่อ 'จิฮิโระ' เปิดประตูให้เข้ามาในโรงอาบน้ำ ผีไร้หน้าจึงใช้ทองเพื่อหาคนมาบำเรอความสุขให้เขา ได้กินอาหารดีๆไม่อั้น พยายายามกินคนอื่นไปเพื่อจะได้เปลี่ยนเป็นคนนั้นๆ

และตอนนั้นเอง คนทั้งโรงอาบน้ำก็เห็นผีไร้หน้าตนนี้ แต่เห็นในแบบที่เป็นตัวทำเงินทำทอง และพอหมดประโยชน์ ก็เห็นเป็นปัญหาใหญ่

มีเพียงจิฮิโระที่พยายามเข้าใจผีไร้หน้าแบบจริงๆ โดยไม่มองเรื่องเงินทองมาเกี่ยวข้อง

แอนิเมชั่นเรื่องนี้มีองค์ประกอบดีๆมากมาย ทั้งการเล่าเรื่อง ดนตรีประกอบไพเราะ ปรัชญา สัญญาลักษณ์ที่แฝงไว้

เราสามารถดูแบบเอาบันเทิงก็ได้ ดูเพื่อตีความก็ได้

มันคือองค์ประกอบที่ครบเครื่อง เป็นแอนิเมชั่นหรือหนังระดับคว้ารางวัลเรื่องหนึ่งเลยนะ องค์ประกอบมันจะครบถ้วนแบบนี้นี่ล่ะครับ

ส่วนตัวผมยอมรับเลยว่าไม่ได้ชอบแอนิเมชั่นเรื่องนี้มากที่สุดในค่ายจิบลินะ

ยังชอบแนว Whisper of the Heart (1995), Ocean Waves (1993), From Up On Poppy Hill (2011) และ The Wind Rises (2013) มากกว่า

อาจเพราะไม่ได้ชอบความแฟนตาซีขนาดนั้น

แต่ต้องยอมรับว่า Spirited Away (2001) เป็นเรื่องที่ดีจริงๆ ตอนไม่รู้จะดูเรื่องอะไร ก็ชอบหยิบเรื่องนี้มาดูอีกซ้ำแล้วซ้ำเล่าเสมอ

ดูครั้งนึง ก็เหมือนกับ 'จิฮิโระ' ตอนกลับออกจากมิติวิญญาณนั่นล่ะครับ คือได้เติบโตขึ้น เป็นผู้ใหญ่มากขึ้น แต่สิ่งที่ผมไม่เหมือนกับ 'จิฮิโระ' ก็คือ....

''ชอบหันกลับไปมองข้างหลังเสมอ''

เรื่องราวที่ผ่านมานั้น หลายๆเรื่องก็ยังคงติดอยู่ในที่ตรงนั้นเหมือนเดิม

คะแนนความชอบส่วนตัว 8/10



Create Date : 26 พฤษภาคม 2566
Last Update : 26 พฤษภาคม 2566 22:10:48 น.
Counter : 577 Pageviews.

2 comments

ผู้โหวตบล็อกนี้...
คุณhaiku, คุณหอมกร, คุณtoor36

  
โดย: หอมกร วันที่: 27 พฤษภาคม 2566 เวลา:8:03:36 น.
  
เรื่องนี้ผมมองว่ามันตีความได้หลากหลายนะ เด็กดูก็ได้ความสนุกในแบบของเด็ก ผู้ใหญ่ดูก็ได้ความสนุกในแบบของผู้ใหญ่ ขึ้นอยู่กับการตีความของแต่ละช่วงวัย
โดย: คุณต่อ (toor36 ) วันที่: 27 พฤษภาคม 2566 เวลา:10:11:06 น.
ชื่อ :
Comment :
 *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

ไมเคิล คอร์เลโอเน
Location :
กำแพงเพชร  Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]



สวัสดีชาวบล็อคทุกคนนะครับ

''ชีวิตก็เหมือนกับกล่องช็อตโกแล็ต เราไม่รู้ว่าเปิดจะเจออะไร''