Bloggang.com : ชิโยจัง : นิยายชีวิต วันที่ 4

นิยายชีวิต วันที่ 4

ตอน ความลับ

2 - 3 อาทิตย์มานี้ ฉันจะไปเดินเล่นห้างสรรพสินค้า เพื่อช้อป ชุดว่ายน้ำ
เพื่อสุขภาพและเอาไว้ใส่ว่ายน้ำ เวลาที่จะต้องไปพักตามโรงแรม
วันนี้ฉันเลิกงาน 5 โมงเย็น โดยก่อนเลิก ฉันมีงานด่วนกระทันหันที่ต้องนัดผู้บริหารประชุม
การที่จะนัดผู้บริหารระดับนี้ให้เวลาตรงกันได้ ไม่ง่ายเลย..
พอหลังจากนัดเสร็จ ฉันเก็บของกลับทันที ไม่ได้สนใจและมองหน้าหัวหน้าเลย ฉันเบื่อแกมาก ตาหัวหน้า บ้าเอ๊ยยย!!

ฉันขับรถออกมาเพื่อไปเดินเล่นก่อนจะกลับ ฉันเดินเล่นอยู่นานเกือบ 2 ชั่วโมง เจอผู้คนมากมายที่เดินกันเป็นคู่ แต่ฉันเดินคนเดียว
ไม่เหงาหรอก ฉันชินแล้ว ชินกับการที่ต้องไปไหนมาไหนคนเดียว
สักพัก ฉันก็ขับรถออกมา ฉันว่าฉันไม่คิดอะไรแล้วนะ ขับรถมาเรื่อย ฟังเพลงมาเรื่อยๆ แล้วเพลงบางเพลงก็ทำให้ฉันนึกถึงเค้า

" ทุกครั้งเวลาที่ไม่มีใครได้แต่นอนมองดูรูปถ่ายกอดหมอนใบเดิมที่เธอเคยนอนวันนั้นและฉันตั้งใจเก็บมันให้อยู่ดังเดิมอย่านี้ไปจนตายแม้ว่าบนเตียงจะไม่มีใครแต่ก็เหมือนมีเธอข้างกายกอดฉันเบาๆเหมือนเคยเพียงได้กลิ่นหอมจากหมอนใบเดิมที่เราต่างเคยร่วมฝันแค่ได้คิดถึงกันก็สุขใจ

กลิ่นของความรัก ความรักไม่เคยจะจางหายไป ถึงแม้ว่าวันเวลามันจะนานสักเท่าไหร่ก็มีเธอไม่รักใคร กลิ่นของความรัก ความรักมันยังตรึงอยู่ในหัวใจ หอมยิ่งกว่าน้ำหอมของใครคนไหนไม่มีใครแทนที่เธอแม้ว่ากลางคืนจะเหงาเพียงใดก็ต้องนอนคนเดียวเรื่อยไปอ่อนล้าในใจเท่าไรเพียงได้กลิ่นหอมจากหมอนใบเดิมที่เธอเคยนอนใกล้ฉันแค่ได้คิดถึงกันก็สุขใจ

ตั้งแต่เมื่อวันที่เธอจากฉันไป ไม่มีคืนไหนที่ฉันไม่คิดถึงเธอ ยังรักยังเป็นห่วงเธอ ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน ในทุกลมหายใจจะยังมีเธอเสมอกลิ่นของความรัก กลิ่นของความรักไม่เคยจะจางหายไปถึงแม้ว่าวันเวลา มันจะยาวนานสักเท่าไหร่ ก็มีเธอไม่รักใครกลิ่นของความรัก กลิ่นของความรักมันยังตรึงอยู่ในหัวใจหอมยิ่งกว่าน้ำหอมของใครคนไหน ไม่มีใครแทนที่เธอ "

เฮ้ออ เศร้าได้อีก คุณรู้ไหม เพลงนี้มันตรงกับความรู้สึกของเรามากเลยนะ ฟังทีไรเศร้าทุกที
ครั้งแรกๆ ที่ได้ฟังเพลงนี้ น้ำตาร่วงทุกครั้ง แต่เดี๋ยวนี้ ไม่เศร้าแล้ว ฟังแล้วแอบเหงา แอบคิด แต่ไม่มีน้ำตาแล้วหล่ะ

ขับมาเรื่อยๆ กรุงเทพก็คือกรุงเทพ รถติดเหมือนเดิม ไม่ว่าจะเวลาไหน ห้วงของความคิดฉันเคยได้ยินคำพูดของพี่ที่ตึกคนหนึ่งบอกกับฉันว่า
" ชิโย เห็นห้องนั้นไหม ห้องที่ชิโยอยากได้ พี่ไม่รู้ใครเป็นเจ้าของ "
ฉันพยักหน้ารับ " ห้องนั้น พี่ติดต่อเจ้าของไม่ได้ เพราะเจ้าของห้องบางคนซื้อไว้แล้วไม่ได้แจ้งที่บ้าน เค้าอาจเป็นอะไรไปแล้ว แล้วคนที่บ้านไม่มีใครรู้ว่าเค้าเป็นคนซื้อไว้ "

ฉันคิดขึ้นมาได้ว่า ตอนที่ฉันซื้อห้องนี้ ไม่มีญาติ พี่น้องหรือใครคนไหนเลยที่รู้ พ่อกับแม่ ฉันก็ไม่ได้บอก แล้วถ้าวันหนึ่งฉันเป็นอะไรไป
ห้องนี้จะถูกทิ้งร้างไว้ ไม่มีใครรู้ว่าฉันมีห้องนี้ เป็นทรัพย์สมบัติที่ฉันสร้างมันมาเอง..

ฉันเคยคิดที่จะอ้าปากบอกแม่ แต่มีบางอย่างที่ไม่สามารถบอกได้ ไม่รู้เพราะอะไร..ฉันไม่ได้คิดจะปิด
แต่ขอเวลาเหมาะๆ ที่จะบอกเค้าดีกว่า

คืนนี้ฝนตกแบบนี้ ฉันนอนอยู่บนเตียง นอนมองฝนที่ตกลงมาแล้วคิดในใจว่า

" กูควรทำกันสาดที่ห้องซะที "

Create Date : 09 สิงหาคม 2553

Last Update : 9 สิงหาคม 2553 22:30:58 น.

14 comments

Counter : 783 Pageviews.

นอนมองสายฝน น่าสดชื่นดีครับ
...............................................
มันสาดเข้าหน้าต่างฤปล่าวละครับ
ถ้าไม่ ก็ไม่ต้องทำกันสาดหรอกนะครับ
......(ยุ่งนี่เรา...เออ..)
......................................................
สวัสดียามดึกๆเช่นเคยครับ

โดย: panwat

วันที่: 10 สิงหาคม 2553 เวลา:0:08:49 น.

อืม .. คิดว่าเข้าใจนะ เพราะตอนที่ซื้อห้อง
กว่าจะอ้าปากบอกที่บ้านได้ก็นานเหมือนกัน

จะบอก จะบอก แต่ก็นะ กว่าจะหลุดมาได้

ลองหาโอกาสเหมาะๆ พูดไปเลย
เชื่อเถอะ ว่าคนเป็นพ่อเป็นแม่
ย่อมยินดีกับเราแน่นอน

^o^

โดย: Life & Learn

วันที่: 10 สิงหาคม 2553 เวลา:1:14:33 น.