|
1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 |
8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
29 | 30 | |
|
|
|
|
|
|
|
ชีวิตที่ต้องเดินต่อไป..เมื่อไม่มีเค้าอยู่
ฉันอ่อนแอ อ่อนแอมาก นับตั้งแต่วันที่เค้าไปวันที่ 12 วันผ่านไป ฉันกินไม่ได้ นอนไม่หลับ เป็นอาทิตย์ ตอนนี้นอนหลับได้เพราะยานอนหลับ ที่ไปหาหมอมา และหมอก็จ่ายมา ซึ่งเราให้เหตุผลไปว่า เราเครียดนอนไม่ได้ นอนไม่หลับ แต่ต้องทำงาน..
ครั้งล่าสุด ฉันเดินเข้าไปหาหมอแล้วบอก หมอว่า ฉันต้องการพบจิตแพทย์ ฉันว่า ฉันต้องการการบำบัดจากหมอจิตแพทย์ ฉันรู้สึก ฉันเก็บกด ไม่สบายใจ ฉันอยากพูดให้หมอจิตแพทย์ฟัง..
ฉันเริ่มที่จะเข้มแข็งขึ้นมาได้บ้าง เมื่อวานนี้ หัวหน้าเรียกเข้าไปพูดเรื่องของการลดจำนวนคนลง และฉันก็เป็น 1 ในนั้น ฉันอึ้งสับสน งง?? ไปหมด ว่าจะทำยังไงกับชีวิตดี
มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตฉันนะ อกหัก ตกงาน อะไร ช่างสมบรูณ์แบบได้เช่นนี้ มันเกิดอะไรขึ้น เคราะห์กรรมอะไรของฉันหรือ? ที่ทำให้เป็นแบบนี้
ฉันกลับห้องด้วยตัวเบาๆ ลอยๆ ยิ้มๆ เอาว่ะ พรุ่งนี้คงดีกว่าวันนี้ ฉันบอกตัวเองแบบนั้น
ยามที่โบกรถ ถามว่า " แฟนพี่ไปไหนหล่ะ " เรายิ้มแล้วตอบว่า " เลิกกันแล้ว "
ฉันเดินเข้าห้องมา มองทุกสิ่งอย่างในห้อง ที่ตรงนี้เคยมีเข้า ไมโครเวฟ เหงาไปเลย ไม่มีใครได้ใช้ ไม่มีใครอุ่นกับข้าวกินทุกวัน เหมือนตอนเค้าอยู่แล้ว หมอข้าวไม่ได้ใช้เลย หลังจากเค้าไป ฉันถอนหายใจให้กับตัวเอง
เดินออกมามองต้นไม้ ตรงระเบียง ยังยิ้มสวยให้ฉันเสมอ..
เช้าวันนี้ ฉันไปทำงานด้วยอาการเซ็งๆ และหาฝ่ายอื่นที่เค้าพอจะรับฉันไปทำงานได้บ้าง โทรไปสอบถามและสมัครไป จะได้ผลเมื่อไรตอบไม่ได้ แต่มีที่หนึ่งตอบรับมาแล้ว ว่าพรุ่งนี้ให้ไป สัมภาษณ์ ซึ่งฉันก็ชอบงานนี้ด้วย ขอให้ทุกคน อวยพรให้ฉันด้วยทีเถอะ...สาธุ !!
พอ 5 โมงปุ๊ป ฉันเก็บของกลับบ้านทันที เพราะไม่รู้จะอยู่ทำไม ในเมื่อฉันไม่ได้มีประโยชน์อะไรกับตรงนี้แล้วนี่..
ฉันกลับบ้านโดยรวดเร็ว เฮ้อออ~ วันนี้ รถไม่ติดเลยวุ้ย เพราะฉันออกเร็วแน่เลย กลับมาถึงห้องภายในเวลา 1 ชั่วโมง
เดินเข้าคอนโดมา พนักงานถามฉันว่า " พี่ๆ ตามหาแฟนพี่เจอหรือยัง? " เรายิ้มแล้วตอบเค้าไปว่า " ไม่เจอแล้ว เลิกกันแล้ว " แล้วฉันก็ยิ้มให้ เค้าคงรู้สึกแย่เหมือนกันที่ถามฉัน ฉันเดินเข้าลิฟท์มา น้ำตาไหลพรากๆๆ ฉันนึกในใจว่า ทำไมนะ เวลาที่ฉันแย่ๆ แบบนี้ ทำไมฉันไม่มีใครเลย ไม่มีแม้แต่เค้า ไม่มีใครมาปลอบใจ ไม่มีใครให้กำลังใจ ฉันท้อ เหนื่อย เหนื่อย เกินกว่าที่จะทำอะไรอีกแล้ว ไม่มีกำลังใจเลย
อยากจะคิดสั้น ทำอะไร ก็คิดว่า ไม่นะ พ่อแม่ ยังมีคนอีก 2 คนที่รักฉันอยู่ พ่อกับแม่ รักฉันนะ รักฉันมาก เดินกลับเข้าห้องมาไม่ไปยืนตรงระเบียงนั่งมองต้นไม้ เราอย่าคิดอะไรชั่ววูบนะ คนเสียใจมีอีกหลายคนนะ ไหนจะเพื่อนๆ เราอีกที่รักเรา...
ขอให้พรุ่งนี้ เกิดสิ่งดีดีกับฉันด้วยเถิดดดด ฉันขอร้อง... ฉันเหนื่อย ฉันเจ็บกับอะไรๆ หลายๆ อย่างมาพอแล้ว
ชอบเพลงนี้ เพราะดี ฟังแล้ว รู้สึกไงไม่รู้
Create Date : 12 พฤศจิกายน 2552 |
Last Update : 12 พฤศจิกายน 2552 19:28:23 น. |
|
17 comments
|
Counter : 850 Pageviews. |
|
|
|
โดย: โปรเทพ IP: 125.24.141.101 วันที่: 12 พฤศจิกายน 2552 เวลา:21:43:18 น. |
|
|
|
โดย: โยเกิตมะนาว วันที่: 12 พฤศจิกายน 2552 เวลา:21:44:09 น. |
|
|
|
โดย: veerar วันที่: 13 พฤศจิกายน 2552 เวลา:0:34:15 น. |
|
|
|
โดย: tonanny2009 วันที่: 13 พฤศจิกายน 2552 เวลา:1:33:17 น. |
|
|
|
โดย: itoursab วันที่: 13 พฤศจิกายน 2552 เวลา:13:51:48 น. |
|
|
|
โดย: ไมค์ IP: 117.47.69.241 วันที่: 13 พฤศจิกายน 2552 เวลา:15:20:06 น. |
|
|
|
โดย: Autumn In Love IP: 81.108.85.189 วันที่: 14 พฤศจิกายน 2552 เวลา:4:59:56 น. |
|
|
|
โดย: บุตรตรี (budja09 ) วันที่: 14 พฤศจิกายน 2552 เวลา:10:15:17 น. |
|
|
|
โดย: blog pu วันที่: 14 พฤศจิกายน 2552 เวลา:13:11:16 น. |
|
|
|
โดย: ต้นอ้อสีชมพู วันที่: 14 พฤศจิกายน 2552 เวลา:14:56:34 น. |
|
|
|
โดย: gripenator วันที่: 14 พฤศจิกายน 2552 เวลา:16:08:52 น. |
|
|
|
โดย: deeplove วันที่: 14 พฤศจิกายน 2552 เวลา:18:34:53 น. |
|
|
|
โดย: deeplove วันที่: 14 พฤศจิกายน 2552 เวลา:18:41:06 น. |
|
|
|
โดย: veerar วันที่: 14 พฤศจิกายน 2552 เวลา:20:00:07 น. |
|
|
|
โดย: SooDPuM วันที่: 16 พฤศจิกายน 2552 เวลา:12:02:13 น. |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
กรุงเทพฯ Thailand
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
ไม่มีใคร..ทำให้เรามีความสุขได้ นอกจากตัวเราเอง... ..♥
Blog ของกู พื้นที่ส่วนตัวของกู เข้ามาด่ากูไม่ต้องเข้ามา ไม่ต้องจำใจที่จะต้องอ่าน Blog กู เพราะกูมีสิทธิ์ลบ.. คอมเม้นของมึง..
|
|
|
|
|
|
|