คอลัมน์ ชิมชิล-ชิล
โดย สุรนันทน์ เวชชาชีวะ

 

ผมเป็นคนชอบไปเที่ยวประเทศญี่ปุ่น และทานอาหารญี่ปุ่น

ที่ชอบไปเที่ยวเพราะญี่ปุ่นเป็นเมืองที่สะอาด เรียบร้อย และปลอดภัย เดินถนนไปมารู้สึกสบายใจ ไม่ต้องคอยระวังหน้า ระวังหลัง เหมือนประเทศอื่นๆ ยิ่งในเมืองใหญ่ๆ ด้วยแล้ว เดินเที่ยวโตเกียว โอซาก้า หรือเกียวโต ได้ "ชิล-ชิล" กว่ามหานครใหญ่อย่าง นิวยอร์ก ลอนดอน ฮ่องกง หรือแม้แต่กรุงเทพฯบ้านเรา

จะมีก็แต่สิงคโปร์เท่านั้นที่ได้ความรู้สึกปลอดภัยไร้กังวลอย่างในญี่ปุ่น แต่เมื่อเปรียบเทียบเรื่องสถานที่ท่องเที่ยว หรืออาหารการกินที่หลากหลาย สิงคโปร์ยังห่างชั้น ถึงแม้ระยะหลังจะมีร้านใหม่ๆ และเชฟระดับดาวมิชิลินไปทำมาหากิน ทำให้เริ่มน่าสนใจบ้างก็ตาม

สำหรับอาหารญี่ปุ่นนั้น มีทั้งแบบดั้งเดิม ซูชิ ซาชิมิ เทมปุระ ที่คนไทยรู้จักกันดีและนิยมชมชอบ และมีหลายระดับจากข้างถนนถึงมิชิลิน 3 ดาว จนที่พลิกแพลงดัดแปลงจากอาหารนานาชาติ แต่ผสมผสานให้คงมีกลิ่นอายของญี่ปุ่น ไม่ว่าจะเป็นขนมนมเนย หรือ พิซซ่า สปาเกตตี ที่คนอิตาลีเจ้าของตำรา เห็น "อิตาเลียน" แบบ "เอเชียน-แจแปนนิส" จนจำไม่ได้ เข้าทำนอง "คล้ายๆ" แต่ "ไม่ใช่"

การรักษาเอกลักษณ์ความเป็นญี่ปุ่นไว้ ไม่ให้ถูก "กลืน" จึงเป็นเรื่องน่าศึกษาเรียนรู้อย่างยิ่ง!!

และจะไปที่ไหนๆ ในญี่ปุ่นก็จะไม่ "เข้าถึง" การ "รับ" และ "ผสมผสาน" วัฒนธรรมในการทำอาหาร จากนานาชาติให้เข้ากับความเป็น "ญี่ปุ่น" ได้เท่าดีกับไป "โอซาก้า" เมืองใหญ่อันดับสอง มีประชากร 19 ล้านคน ที่เป็นทั้ง "อู่ข้าวอู่น้ำ" ดั้งเดิม และเมืองท่าเรือใหญ่ ค้าขายกับต่างประเทศนับร้อยปี

โอซาก้ายังมีชื่อเสียงสุดยอดเรื่องอาหารการกิน จนมีวรรคทอง "กินจนล้มพับ-Eat ?til you drop-kuidaore"

ไปโอซาก้ารอบนี้ เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ไม่เกี่ยวข้องกับ "งาน" จึงทำตัวเป็น "นักท่องเที่ยว" เปิดแผนที่ เปิดหนังสือแนะนำแหล่งเที่ยว เดินเล่นเสาะแสวงหาของอร่อยได้เต็มที่ โดยมีเพื่อนคู่ใจคือ ท่าน "ผบ.ทบ.-ผู้บัญชาการที่บ้าน"

และเจ้า "กูเกิล" ในโทรศัพท์ที่พาไปมาผิดถูก จากการที่ต้องปรับภาษาการใช้ระหว่าง ญี่ปุ่น-อังกฤษ-ไทย จนทั้ง "เครื่อง" และ "ตัวเรา" งง

หลายร้านหลายแห่ง บางครั้งเดินขาลากกว่าจะหาร้านเจอ แต่สวรรค์นักชิมรออยู่ครับ....ขอบอก!!

เริ่มจากญี่ปุ่นแท้ๆ ก่อน คงไม่พ้น "อุโด้ง" ของโอซาก้า และว่ากันว่าอร่อยที่สุดคือที่ "โดทอนโบริ อิมัยฮอนเทน" (Dotonburi Imaihonten) อยู่กลางแหล่งท่องเที่ยวโดทอนโบริ ร้านหน้าตาเป็นญี่ปุ่นดั้งเดิม และไม่ผิดหวังครับ สั่งมาเป็นชุด สุดคุ้ม มี "คิซึเนะ อุโด้ง-

Kisune Udon" หรือเส้นอุโด้งในน้ำซุบร้อนๆ โดยมีเต้าหู้ทอด (Deep Fried) ชิ้นใหญ่โปะหน้าลอยมาบนอุโด้ง ซดเข้าไปได้รสชาติว่าถึงโอซาก้าแล้ว เต้าหู้สีน้ำตาลอ่อนนุ่ม ส่วนจานที่คู่กันคือ "ข้าวหน้าไก่ใส่ไข่-โอยาโกะดอน-Oyakodon" ไก่-ไข่-ข้าวเข้าเนื้อชุ่มฉ่ำ ร้านนี้ Trip Advisor ให้ 5 ดาว

จากความเป็น "ญี่ปุ่น" เห็นจะต้องเพิ่มความเป็น "ฝรั่ง" เข้าไปหน่อย ผมไปที่ร้านชื่อ Nakanoshima Club ในอาคาร Osaka Central Hall หรือศูนย์วัฒนธรรมของเมืองโอซาก้า ซึ่งเป็นอาคารทรงยุโรป สร้างขึ้นตั้งแต่ปี ค.ศ.1918 ตั้งอยู่ริมแม่น้ำ และที่พื้นที่โดยรอบริมแม่น้ำได้ทำให้เป็นพื้นที่สาธารณะ (Public Space) 

 มีทางเดินตลอดแนว มีงานศิลปะ ต้นไม้ประดับ มีคนวิ่งและเดินออกกำลังกาย ถ่ายรูปสวยๆ ได้ ไม่เหมือนเมืองไทยที่ที่ดินริมแม่น้ำกลายเป็นของเอกชน ประชาชนทั่วไปไม่มีสิทธิ ทั้งๆ ที่แม่น้ำ และที่ริมตลิ่งควรเป็นทรัพย์สินของทุกคน ร่วมกันใช้ ร่วมกันรักษา เป็นสาธารณประโยชน์

ส่วนอาหารจานเด็ดหน้าตาฝรั่ง รสชาติญี่ปุ่น ที่ต้องชิมให้ได้เช่นกัน คือ "ข้าวห่อไข่" หรือ "ไข่ห่อข้าว" ภาษาอังกฤษใช้ง่ายๆ ว่า "Omelette & Rice" ไส้ในเป็นข้าวผัดไก่ ผัดแฉะๆ รสชาติชุ่มฉ่ำ คล้ายๆ ผัดไทยห่อไข่บ้านเรา แต่มีซอสราด รูปลักษณ์การนำเสนอเนี้ยบเรียบร้อย

ออเดอร์มีสองขนาด ด้วยความหิวผมสั่งขนาดใหญ่มา ซึ่งเอาเข้าจริงทานได้สองคน แนะนำว่าขนาดเล็กก็อิ่มพอครับ เพราะมีอาหารเซตอื่นๆ ที่น่าสนใจด้วย เช่น ข้าวกับกุ้ง-ปลาชุบแป้งทอด เสิร์ฟพร้อมซุปใส หรือจะเก็บท้องไว้ลองขนมก็ดี

อิ่มหนำ ออกเดินย่อย ชมวิวสวยๆ หาที่ชิมต่อไปครับ!!

ขอบคุณ มติชนออนไลน์

คอลัมน์ ชิมชิล-ชิล
คุณสุรนันทน์ เวชชาชีวะ

สิริสวัสดิ์ภุมวารค่ะ