.. แค่นี้ ก็พอ ..
สามทุ่มกว่า ผมเพิ่งออกจากโรงหนัง
แสงไฟข้างนอกสว่างจ้า จนผมต้องหรี่ตา
โดยอัตโนมัติ ผมเงยหน้ามองฟ้า
อืมม .. ฝนไม่ตก ไม่มีร่องรอยฝนที่พื้น
ดีเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องเปียกฝน หลายคนก็ไม่ต้องเจอฝนเช่นกัน
ผมเดินลัดเลาะไปตามซอยเล็กๆ
เวลานี้ ยังไม่ใช่เวลาที่ซอยเหล่านี้จะเปลี่ยวมากนัก
ข้างนอกนั่น ผู้คนเยอะเกินไป
ทุกคนเดินผ่านกันไป ต่างคนต่างเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน
.. หากเราจะสบตากัน จะมีรอยยิ้มบางๆส่งให้กัน .. ผมว่ามันคงดีไม่น้อย
แม้กระทั่งเป็นที่มุมปาก ผมก็จะเห็นมัน
แต่ก็นะ ผมเลิกเดินมองหน้าคนแบบโฟกัสมานานมากแล้ว
ตาของผมจึงเป็นแค่เลนส์ที่ไม่ได้ปรับโฟกัส สิ่งที่ผ่านไปจึงเป็นเหมือนเงา เท่านั้นเอง
เช้านี้ ผมชงกาแฟแบบเดิมๆ
กาแฟแก้วเล็กลง จำนวนแก้วน้อยลงต่อวัน
กระเพาะของผมกำลังจะเข้าสู่ภาวะปกติ
นอกระเบียง ผมเกือบเตะกระถางจิ่วของกระบองเพชรและโฮยาหัวใจ
เธอเอามาตอนย้ายห้องนั่นเอง
เช้านี้เธอไม่อยู่ ผมไม่จำเป็นต้องหรี่เพลงลงอีกแล้ว
ผมนั่งลง พิจารณาโฮยาหัวใจของเธอใกล้ๆ
มันมีรอยแผลเล็กๆสองรอยบนใบหนารูปหัวใจนั้น
อืมม .. หัวใจเธอจะมีรอยแผลเหมือนกับโฮยาใบนี้ไหมนะ
ผมได้แต่หวังว่า แผลนั้นมันจะไม่ลึกมากสำหรับเธอ
"ตื่นหรือยัง?" ผมโทรถามเจ้าของต้นไม้
เสียงเธองัวเงียนิดหน่อย คงเหนื่อยจากการเดินทาง
.. ดูแลตัวเองละกันนะ ..
ผมบอกเธอแบบนั้น ก่อนวางหู
แค่คิดถึงเธอ ผมก็มีรอยยิ้มแล้ว แม้จะไม่ใช่ยิ้มที่กว้างนัก แต่ผมก็ยิ้มได้
ในเวลาแบบนี้ มันก็ดีเหมือนกัน ที่เธอแวะผ่านเข้ามาพักในชีวิตของผม
เวลาที่ผ่านมา ผมยิ้มน้อยลง หัวเราะน้อยลงไป หรือเปล่านะ
อืมม ..
ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน
รู้แค่ว่า วันนี้ผมยังพอยิ้มได้ แค่นี้ก็เพียงพอสำหรับผมแล้วล่ะนะ
(โฮยาของไอ้หมู หลานรัก)
Create Date : 31 พฤษภาคม 2551 |
|
16 comments |
Last Update : 31 พฤษภาคม 2551 10:14:09 น. |
Counter : 788 Pageviews. |
|
|
|
แต่ได้คนคอยอยู่ใกล้แบบคุณ
...ถ้าจะบอกว่า..เป็น "ยาขนานวิเศษ"
อ่ะ ฮื้อ!!..ก้อว่าไปอีกแล้ว :)
แต่ไม่รู้สิ ..ขนาดอยู่ห่างแบบนี้ แค่คุณบอกบีบมือ
อืม..ใจมันก้อพอง ๆ ไม่แฟบอย่างเคยแล้วหล่ะ
สวัสดีเช้าวันเสาร์คะ พี่.. :)