..

โอบอุ้ม สิ่งที่มีค่าของแต่ละช่วงเวลาไว้

เก็บมันไว้ในใจ .. เผื่อเรียกใช้ในวันที่ไม่มีอีกแล้ว

"โดนแม่ดุอีกแล้ว ดุพ่อประจำเลย"

พ่อช่วงฟ้องผมแต่เช้า

ผมหัวเราะกับเรื่องร้องเรียนรายวัน ยามเช้าในลมหนาวแบบนี้ ไม่มีอะไรดีไปกว่าการได้ยินเสียงคนที่เรารัก

"แต่แม่ก็อยู่กับพ่อตลอดมาไม่ใช่เหรอฮะ มากกว่าลูกซะอีก" ผมบอก

"ใช่ แม่เค้าดีมาก" พ่อตอบอย่างนั้น

พ่อไม่ใช่คนปากหวานกับแม่ แต่กับผม พ่อจะบอกรักและคิดถึงได้ทุกวัน จนผมมีแผนว่า ปีใหม่นี้ ผมจะไปยุให้พ่อช่วงบอกรักแม่ฮุ่ยให้ได้

เสียงแม่หัวเราะกับคำฟ้องของพ่อลอยเข้ามาในมือถือ



ผมหยุดเดิน สูดหายใจ ลึก ลึก .. รับรู้ถึงความเย็นของลม รับรู้ถึงความอุ่นภายใน

ด้วยชุดดำทั้งชุด มันคงดูขัดตาสำหรับคนที่เห็น มันคงทำให้ตัวผมและฤดูหนาวดูซึมเศร้าไปอีก .. แต่สำหรับผมแล้ว ผมชอบมัน






"รัก (ชื่อครูผม)" นั่นคือคำสุดท้ายที่เปล่งออกมาแบบชัดถ้อยชัดคำ จากคนรักของครู

ผมอดไม่ได้ที่เงยหน้ามองใบหน้าของคุณน้าผู้ชายในรูปที่วางข้างกลุ่มดอกไม้ที่คลุมโลงบรรจุร่างของท่าน

เพราะรักกันมาก ผูกพันกันมาก แม้วาระสุดท้าย คุณน้าก็ยังบอกคำในใจแก่ครูของผม คำสุดท้ายเพื่อให้คนที่อยู่รับรู้และมีเรี่ยวแรงที่จะอยู่ต่อ .. เพียงลำพัง

ใบหน้าของผู้หญิงตรงหน้าผมที่บอกเล่าเรื่องราว แม้จะมีน้ำคลอตา แต่ผมว่าท่ามกลางความโศกเศร้า มีความอบอุ่นโอบอุ้มครูไว้ในใจอย่างเต็มเปี่ยม




น้ำตาผมหยดลง จนเพื่อนที่นั่งด้วยเห็น

ผมนึกถึงพ่อและแม่ ผมนึกถึงคู่รักหลาย ๆ คู่ ผมนึกถึงคนที่ผมรักเอง





ท่ามกลางลมแรงกลางคืน

ผมเดินห่อตัว หนาวแต่ก็รู้สึกอุ่นในใจ

ทุกการจากไป มีความสุขปนอยู่ด้วยเสมอ

Create Date : 29 ธันวาคม 2554		2 comments
Last Update : 29 ธันวาคม 2554 8:02:08 น.
Counter : 614 Pageviews.
Share Tweet