BlogGang.com : : อุคจ๋านาจาไทยแลนด์ : ตอนที่ 41- ผมคือคิมฮยอนจุง ผู้ชาย 4 มิติคับผม

ตอนที่ 41- ผมคือคิมฮยอนจุง ผู้ชาย 4 มิติคับผม

***ฟิค <แปล> เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผู้เขียนแต่งขึ้น เพื่อความรักของคนทั้งสองเท่านั้น หาได้มีเจตนาอื่นหรือไม่ จึงขอให้อ่านด้วยความบันเทิง และเชื่อมั่นในรักของพวกเขาด้วย ****

ในห้องนอนของบ้านคู่ผักกาดหอม ฮวางโบจัดการให้ฮยอนจุงนอนบนเตียงและกำลังช่วยห่มผ้าให้เขา

ฮยอนจุงได้แต่นอนอยู่เงียบๆในขณะที่เธอกำลังวุ่นวายกับการ”ส่งเข้านอน” เมื่อเสร็จเรียบร้อยจึงได้ถามขึ้นมา
“แล้วคุณล่ะฮะ?”

เธอส่ายหน้าน้อยๆแล้วตอบว่า “เธอนอนไปก่อนแล้วกันนะ เดี๋ยวชั้นค่อยนอนทีหลัง”

”แล้วคุณจะทำอะไรตอนที่ผมกำลังหลับอยู่น่ะ?”

เธอก้มลงมามองเขาแล้วตอบ “ไม่ได้ทำอะไร”

”โอเคฮะ”

ฮวางโบนั่งอยู่ที่ริมขอบเตียงและมองหน้าฮยอนจุงซึ่งกำลังนอนหลับตาอยู่ ”จริงๆน่ะ..ไม่มีอะไรเป็นไปตามแผนที่ชั้นตั้งใจเอาไว้ซักอย่างเลย..”

”หา...?” เขาพูดทั้งๆที่ตายังปิดอยู่

”ไม่ควรตกตกหลุมรัก ไม่ควรหลงภาพลวงตา แล้วกลับไปใช้ชีวิตอย่างเดิมตามที่ควรจะเป็น...ลืมทุกอย่างและลบมันทิ้งไปให้หมดจากใจ ที่พูดมาทั้งหมดนี่...มันไม่เวิร์คซักอย่างเลยน่ะ...”

”ฟังดูแล้ว แต่ละอย่างมันดู...เป็นแง่ลบหมดเลยนะฮะ..?”

”ก็เพราะว่าชั้นต้องจัดการแก้ไขสถานการณ์นี่นา..”

”คือผม...”

”ว่าไงเหรอ?”

”อย่าลืมน่ะฮะ อย่าวิ่งหนี อย่าปล่อยมันไป ผมจะเก็บรักษามันเอาไว้อย่างดี..ผมเฝ้าบอกตัวเองอย่างนี้อยู่ตลอด..”

”ฟังดูมันเป็นเชิงบวกหมดเลยนะ..?”

”ก็เพราะผมไม่ต้องการจะแก้ไขอะไรในตอนนี้นี่ฮะ”

เธอรู้สึกประทับใจกับคำพูดของเขา

”บูอินเป็น...”

”หืมม เป็นอะไร?”

เขายิ้มอย่างจริงใจให้เธอ “คุณเป็นคนเดียวที่ผมต้องการจะปกป้อง....ผมไม่เคยคิดจะปกป้องใครมาก่อนเลยฮะ...”

เธอหัวเราะเบาๆและหันไปมองเขา “ชั้นอยากรู้จังว่าชั้นเป็นรักแรกของเธอหรือเปล่าน่ะ”?

”ไม่ใช่ฮะ..”

”แล้วทำไม...?”

”ตอนนั้นน่ะ...ผมก็แค่ชอบที่ได้อยู่กับเธอ...ผมชอบเวลาที่ได้เจอเธอ...อาจจะเป็นเพราะผมยังเด็กมากๆ ก็เลยไม่เคยคิดว่าจะต้องปกป้องเธอ...”

”ตอนนั้นพวกเธออายุเท่าไหร่เหรอ?”

”ผมหรือฮะ?”

”ใช่ แล้วก็เธอคนนั้นด้วย...”

”ผมอยู่เกรด 9...ก็น่าจะอายุประมาณ 15 ปีได้ ส่วนเธอก็รุ่นราวคราวเดียวกับผม...”

”ผมว่ามันอาจจะรู้สึกขำๆเวลาที่คิดกลับไปถึงช่วงเวลานั้น...แต่ว่าจริงๆแล้วในตอนนั้นพวกเราก็ค่อนข้างจริงจังกันทีเดียวฮะ”

<แล้วในอนาคตชั้นจะสามารถคิดว่าสถานการณ์ในตอนนี้มันเป็นเรื่องขำๆแบบเขาได้รึเปล่านะ...? ถึงแม้ว่าตอนนี้...ชั้นรู้สึกเหมือนว่ากำลังจะตาย > ฮวางโบได้แต่คิดในใจ

”ความรู้สึก..”.

”...เล่าต่อสิ..”.

”มันเป็นสิ่งที่คุณไม่สามารถจะเชื่อได้อย่างหมดใจ...”

”ในเวลานั้น...ผมรู้สึกเหมือนว่ากำลังจะตายเพราะความเจ็บปวด...แต่เมื่อวันเวลาผ่านไป..ผมก็ลืมมันไปจนหมด...”

”ผมเคยวิ่งไล่ตามเธอราวกับว่าชีวิตของผมขึ้นอยู่กับมัน...แต่เพราะว่าผมมีงานยุ่งมากจนไม่มีเวลาไปพบเธอ...ผมก็เลยลืมความรู้สึกเหล่านั้นไปในระหว่างทาง...”

”พวกเราก็อาจจะ (จะ) ต้องจบแบบนั้นเหมือนกัน...” เธอพูดสวนขึ้นมา

”...แต่ว่า”

”.แต่ว่าอะไร”

”ผมไม่ต้องการปล่อยคุณไปแบบนั้น...”

เธอรู้สึกซาบซึ้งอีกแล้ว

”ถ้า...คุณเป็นฝ่ายที่ลืมผมก่อน...”

” แล้วไงเหรอ?”...

”ผมก็จะปล่อยคุณไป..?”.

”จริงเหรอ?”

”แต่ผมก็ไม่รับประกันน่ะฮะ ว่าจะยอมปล่อยคุณไปได้หรือเปล่า?

”ฮุฮุ..”.

”ถ้าหาก..”.

”พูดต่อสิ” เธอพยายามจะกลั้นหัวเราะ

”ผมเป็นคนที่เปลี่ยนใจก่อน...”
”จ้ะ..เริ่มตั้งใจฟังด้วยความหดหู่

”ผมไม่คิดว่าผมจะสามารถให้อภัยตัวเองได้”...

”อย่าพูดอะไรที่มันฮาแบบนั้นสิ! ทำไมชั้นถึงเป็นฝ่ายที่เปลี่ยนใจได้ แต่เธอถึงทำไม่ได้ล่ะ?”

”เมื่อลูกผู้ชายได้ตัดสินใจอะไรลงไปแล้ว...เขาก็ควรรักษาคำพูดของตัวเองเอาให้ได้ถึงแม้ว่าฟ้าจะถล่มลงมาทับเขาก็ตาม!”

”ฮ่าฮ่า...การเลือกใช้คำพูดของเธอนี่มัน...ฟ้าถล่มลงมาอย่างงั้นเหรอ ฮา ฮ่า ฮ่า?”

”อา.อย่าเพิ่งเบรคผมสิฮะ ยังไงสิ่งที่ผมพยายามจะบอกกับคุณก็คือ...ผมอยากจะรักษาคุณเอาไว้ตราบจนวาระสุดท้ายของชีวิตผม”

เธอส่ายหัว “ชั้นไม่สามารถฟังเธอพูดได้อย่างจริงจังเกิน 5 นาทีเลยน่ะ เวลาที่ชั้นอยู่กับเธอ...เพราะมันจะกลายเป็นเรื่องตลกทุกทีเลยสิน่า”...

”นั่นคือความสุขเล็กๆน้อยๆที่คิมฮยอนจุงสามารถจะให้ได้ฮะ...”

เธอยกมือขึ้นปิดปากแล้วหัวเราะออกมา “ฮา ฮ่า ทำไมเธอถึงได้ฮาขนาดนี้น่ะ” <เธอนี่พยายามทำให้ชั้นหัวเราะอยู่เรื่อยด้วยคำพูดที่มักจะไม่ได้เข้ากับสถานการณ์เอาซะเลย.>..

”ถ้าเรื่องทั้งหมดมันดูซีเรียสจนเกินไป อย่างน้อยองค์ประกอบของมันก็ควรจะเป็นอะไรที่ตลกๆขำๆหน่อยสิฮะ...”

”ฮ่าฮ่า..เธอว่าอะไรนะ?”

”อย่างน้อยพวกเราก็ควรจะมีความสุขกับช่วงเวลาที่เราได้อยู่ด้วยกัน เพราะว่าเรื่องระหว่างเรามันมันไม่มีอะไรที่แน่นอนเลย...”

ฮวางโบมองหน้าฮยอนจุงด้วยความทึ่งแบบไม่เคยเป็นมาก่อน “เธอนี่”..<เธอมันอัจฉริยะชัดๆ!>

เขาลืมตาแล้วมองขึ้นมาที่ฮวางโบแล้วถาม “ผมเป็นอัจฉริยะใช่มั้ยฮะ?”

<เหอ..!> “ใช่เลยจ้ะ”

เขาเก็กหน้าหล่อ “ผมก็คิดว่าผมน่าจะเป็นแบบนั้นได้...”

“อะไรน่ะ?”

”ก็คุณเคยบอกว่าเรื่องที่ผมพูดมักจะไม่ค่อยเข้ากับสถานการณ์?”

<โอ พระเจ้า!> “ใช่ ชั้นจำได้”
”แต่ว่ามันก็ตลกใช่มั้ยฮะ?”

”ใช่จ้ะ”

”นั่นเป็นข้อพิสูจน์ว่าผมเป็นอัจฉริยะ เพราะมันผ่านได้การคำนวณมาอย่างดีแล้ว 100%...”

(ขมวดคิ้ว) “เธอพูดเรื่องอะไรน่ะ?”

”นี่คุณคิดหรือฮะว่าใครๆก็สามารถทำแบบนี้แล้วทำให้มันตลกได้ด้วยน่ะ? แม้แต่มุขตลกอันเดียวกันก็สามารถทำให้เกิดผลตอบรับที่แตกต่างกันได้ ขึ้นอยู่กับว่าใครจะเป็นคนพูดมันออกมาตังหาก..”.

”งั้น เธอจะบอกว่าคำพูดทั้งหมดของเธอน่ะผ่านการคำนวณที่ซับซ้อนมาแล้วอย่างนั้นเหรอ? และทุกอย่างเป็นเรื่องที่จงใจทั้งสิ้นอย่างนั้นเหรอ?”

”ใช่เลยฮะ!”

<นี่ชั้นกำลังถูกอำอีกแล้วใช่มั้ยเนี่ย? มันก็ฟังดูน่าเชื่อดี แต่ว่ามันจะเป็นแค่มุขตลกอันใหม่ของเขารึเปล่า...?> “ชั้นไม่แน่ใจว่าจะเชื่อเธอดีมั้ย...”

”ด้วยระดับสมองของคุณ บูอินอาจจะไม่สามารถเข้าใจได้ นี่มันเป็นเรื่องที่ค่อนข้างซับซ้อนจริงๆ แต่ว่ามันก็เป็นตรรกะที่ง่ายๆเท่านั้น...มันอาจจะต้องใช้เวลาซักนิดนึงสำหรับสมองคุณในการประมวลผลน่ะฮะ”
.

ความรู้สึกหลายๆอย่างถาโถมเข้าใส่ฮวางโบ ทั้งซีเรียส แล้วก็โมโห จนต้องร้องออกมาดังๆ ...”อ้ากกกก สมองช้านน…”

”นี่คุณกำลังฝืนตัวเองให้ประมวลผลเมื่อมันเกินกำลังความสามารถของสมองคุณ...ถ้าคุณไม่เข้าใจจริงๆ...ก็แค่ยอมรับมันซะ นั่นเป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้ว!”

เธองงสุดๆ ”เธอ..คงจะเป็นอัจฉริยะจริงๆก็ได้น่ะ ชั้นว่า”...

”ก็ผมบอกคุณแล้วไงฮะ”

”แต่ว่า..”

”ว่าไงฮะ?”

”มันเป็นเรื่องของกรอบความคิดขั้นสูง....ชั้นยังนึกไม่ออกเลยว่ามันจะมีประโยชน์ต่อการใช้ชีวิตประจำวันได้ยังไง...”

”ใช่ฮะ ผมรู้ดี มันเป็นเรื่องยากนิดหน่อยสำหรับผมที่จะทำตัวให้เข้าคนธรรมดาทั่วไป”

”นี่มันเรื่องอะไรกัน? ความยโสหรือว่า ภาพลวงตากันแน่?”

”ไม่ใช่เลยฮะ มันคือข้อเท็จจริงต่างหาก”

เธอส่ายหน้า” เธอนี่ช่างแตกต่างไม่เหมือนใคร...เป็น 4-D ตัวพ่อจริงๆเลยน่ะ”.

”ผมกำลังสงสัยอยู่ว่าตอนนี้ดาวเคราะห็น้อยที่ 479 ยังอยู่ดีรึเปล่าน้า?”

ในที่สุดเธอก็ทนมุขเขาไม่ไหวต้องหัวเราะออกมาดังๆ” ฮุฮุ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า...”

เขายิ้มจนเห็นฟัน คิดในใจ < ผมชอบจริงๆนะฮะที่ มุขทุกมุขที่ผมปล่อยไป..คุณตั้งใจฟังมันอย่างจริงจัง...แล้วก็หัวเราะออกมาดังๆ.>

”ฮ่าฮ่า เฮ้อ” เธอถอนหายใจ “ถ้าเรายังเป็นแบบนี้ ชั้นว่าคืนนี้พวกเราคงไม่ได้หลับไม่ได้นอนกันแน่ๆเลย..”.

”นั่นจึงเป็นเหตุผลที่คุณควรจะนอนลงบนเตียงนี่ด้วยกันไงฮะ คืนนี้ผมเหนื่อยเกินกว่าที่จะทำอะไรได้ทั้งนั้นแล้วล่ะฮะ”

”เธอนี่มัน...พูดตรงเกินไปหรือเปล่า อ้อมๆบ้างก็ได้น่ะ” เธอเอามือปิดตาแล้วก็หัวเราะออกมาเบาๆ

ฮยอนจุงเอามือเลิกชายผ้าห่มด้านนึงขึ้นมาแล้วพูดว่า “เข้ามานอนในนี้ซิฮะ.”

“นี่!!!...เธอคิดว่าชั้นเสียสติไปแล้วรึไง? …ชั้นจะเข้าไปในนั้นได้ยังไงกัน…?”

”อ๊า..มาเถอะน่า..ผมบอกคุณแล้วนี่ฮะว่าผมหมดแรงจนไม่สามารถจะทำอะไรตอนนี้ได้หรอก...อย่ากังวลไปเลยนะฮะ เข้ามาในนี้เถอะ!”

เขาฉุดแขนเธอให้เข้ามาใกล้ๆแล้วดึงตัวเธอลงมานอนข้างๆเขา ฮวางโบซึ่งไม่ทันได้ระวังตัวกับการจู่โจมของเขาก็เลยล้มลงมานอนบนเตียงตามแรงฉุดของฮยอนจุง

ฮยอนจุงบ่นออกมาดังๆว่า “อ๊า ทำไมคุณถึงชอบให้ผมต้องออกแรงมากอีกน่ะ ทั้งๆที่ผมก็เหนื่อยจะแย่อยู่แล้วเนี่ย? นอนนิ่งๆสิฮะ ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่มีแรงจะทำอะไรแล้วทั้งนั้น เชื่อกันบ้างสิ!!!

หลังจากทั้งสองคนดิ้นรนขลุกขลักอยู่พักนึง เธอก็เริ่มสงบลงและยอมนอนอยู่นิ่งๆ แขนของฮยอนจุงซึ่งยึดตัวเธอเอาไว้อย่างแน่นหนาก่อนหน้านี้ก็ค่อยๆ คลายออกอย่างช้าๆ.. เขาเงียบไปและเธอเองก็กำลังเครียดสุดๆ แต่หลังจากนั้นสักพักนึงเธอก็แอบมองหน้าฮยอนจุงและถึงได้เห็นว่าเขาผลอยหลับสิ้นฤทธิ์ไปแล้ว

เธอรู้สึกแปลกใจ <เธอนี่เหมือนเป็นทุ่งกับระเบิดที่สุดจะซับซ้อนเลยนะ...แต่อย่างน้อยในอนาคตของชั้นก็คงจะไม่มีคำว่าเบื่ออย่างแน่นอน..> เธอก้มลงมองใบหน้าที่กำลังหลับอยู่ของเขา รอยยิ้มเริ่มกระจายไปทั่วหน้าของเธอ

ช่วงเช้าของวันถ่ายทำตอนพิเศษ 2 เทศกาลชูซอก

เขาหยิบแผ่น MR CD ใส่ในเครื่องเล่น “นี่ไงฮะ ลองฟังดูน่ะ”

เสียงเพลง “Get Hot” ของฮวางโบเริ่มดังขึ้นจากเครื่องเล่น

ฮยอนจุงยังตั้งใจฟังต่อไปอีกพักนึงก่อนจะพูดขึ้นมาว่า “นี่ฮะ!”

ในช่วงกลางเพลง เริ่มมีเสียงกีตาร์ไฟฟ้าของฮยอนจุงสอดแทรกเข้ามาและเล่นคลอไปด้วยกัน ทำให้ฟังดูน่าตื่นเต้นและมีความพิเศษแตกต่างไปจากเพลงต้นฉบับ

เธอถึงกับตกใจที่ใจยินท่อนนั้น “ว้าว~~”

เขายิ้มอย่างภาคภูมิใจ...

หลังจากที่เพลงจบลง เขาถามเธอทันที ”คุณคิดว่าเป็นยังไงบ้างฮะ?”

เธอรู้สึกประทับใจมาก) “ไม่เลวเลยน่ะ”

เขาพอใจกับคำชมถึงกับยิ้มไม่หุบ

ส่วนเธอเองก็ยิ้มและพูดพึมพำกับตัวเอง <ชั้นไม่ได้คาดหวังอะไรมากหรอก ก็ในเมื่อเขาน่ะเป็นไอดอลนี่นา...>

ที่สตูดิโอ ช่วงระหว่างการซ้อม คู่ผักกาดหอมกำลังรอคิวขึ้นแสดงบนเวที

ฮวางโบถามขึ้นมาว่า “เธอจำท่าเต้นได้หมดแล้วรึยัง?”

”ผมคิดว่าน่าจะจำได้น่ะ”

”อะไรนะ? นี่เธอเคยดูเอ็มวีเพลงของชั้นด้วยเหรอ?”

”แน่นอนสิฮะ.”..

”โอเค งั้นเต้นให้ชั้นดูหน่อยสิ”.

เขายกมือขึ้นมาทำท่าต่างๆด้วยความเขินอาย “นี่..แล้วก็นั่น...แล้วต่อไปท่านี้ใช่มั้ยฮะ? .”

”นี่เธอกำลังทำท่าบริหารนิ้วอยู่เหรอ?” ฮวางโบเห็นท่าทางเขาแล้วอดไม่ได้ต้องแซวออกมา

”คิมฮยอนจุงกับ คุณฮวางโบ พวกคุณเป็นคิวต่อไปนะครับ “ผู้ช่วยพีดีเดินมาบอกทั้งคู่

”ตกลงค่ะ”
*********************************************************************
หลังจากการซ้อมจบลง

“เสียงกีตาร์ของเธอ...มันจะยิ่งดูน่าทึ่งมากๆถ้าเธอได้เล่นสดเลยน่ะ”

”ใช่ฮะ..น่าอายจริงๆที่ทีมงานไม่มีอุปกรณ์ที่เหมาะสมสำหรับการเล่นกีตาร์แบบสดๆ...มันยากกว่าด้วยที่ต้องทำท่าเล่นกีตาร์ซิงค์ให้เข้ากับเสียงที่อัดเอาไว้ล่วงหน้าน่ะฮะ”

เธอยิ้ม “แต่ถึงยังไง..เธอก็ทำได้เยี่ยมมากเลยน่ะ~~~”

เขารู้สึกพอใจมากแต่ไม่พูดอะไร.

(เธอมองหน้าเขาด้วยความสงสัย “เกิดอะไรขึ้น? ทำไมไม่เห็นมีเสียงตอบรับคำชมของชั้นลยล่ะ?”

เขาตอบด้วยความเขินอาย “นี่มัน...อ่าาา ผมไม่รู้สิฮะ.”

เธอแปลกใจกับท่าทางของเขา “นี่มันอะไรกัน?”

เขายิ้มอายๆ “นี่ก็เป็นสิ่ง...ที่ผมอยากจะทำมันให้ได้ดีจริงๆน่ะฮะ.”

<โอ อย่างนี้นี่เอง> “นี่คงเป็นความฝันของเธอ...สินะ?”

เขาได้แต่ยิ้ม

ฮวางโบคิดในใจว่า <เธอดูเอาจริงเอาจังกับความฝันของเธอมากเลยนะ...จริงๆแล้วเธอทำให้ชั้นยิ่งประทับใจมากขึ้นและอยากที่จะรู้จักตัวตนของเธอให้มากขึ้นไปอีก...>

โปรดติดตาม “คู่รักผักกาดหอม รีมิกซ์ ตอนที่ 42- ขอให้เชื่อใจกันและกัน

ของฝากจากยาย
ตอนนี้ทยอยส่งหนังสือให้น่ะคะ อย่าเร่งน่ะคะ อย่างที่รู้สถานะการณ์บ้านเมือง ทำใจร่มๆ อดทนรอน่ะค่ะ
ยาย(นาจา)
16/5/53

Create Date : 18 พฤษภาคม 2553

Last Update : 18 พฤษภาคม 2553 17:57:25 น.

20 comments

Counter : 5803 Pageviews.

ทักทายตอนเย็นๆ จ้า ทานข้าวให้อร่อยนะคะ ^_^

โดย: หาแฟนตัวเป็นเกลียว

วันที่: 18 พฤษภาคม 2553 เวลา:18:15:14 น.

เหอๆๆๆๆๆๆๆ
ยายเอามาล่ออีกแล้ว
นี่ท่องบล็อคยายตั้งแต่สี่โมงเย็นเลยนะเนี่ย ตอนนี้เปิดคอมได้เข้าบ้ายยายก่อนเลย
จุงน่ารักมาก เค้าทำตามแบบฉบับของเค้า ทำจากใจ ไม่ต้องใช้เงินทองซื้อหา แต่ใช้ใจล้วนๆ
เหมือนยายไง ที่แปลฟิคให้พวกเราอ่านก้ใช้ใจล้วนๆเช่นกัน
ยาย.....ขอบคุณนะ

โดย: joy&yoo IP: 110.49.37.142 วันที่: 18 พฤษภาคม 2553 เวลา:18:32:21 น.

ต้องรีบแวะมาblogของยายทุกวันเลย
และก้อมีความสุขทุกวันด้วย
ต้องขอบคุณยายนะคะ ที่สร้างความสุขให้ รักษาสุภาพด้วยนะยาย จะรอติดตามตอนต่อไปนะคะ

โดย: ต้นอ้อ IP: 202.28.62.245 วันที่: 18 พฤษภาคม 2553 เวลา:18:47:25 น.

ว้าวๆๆๆ ตอนหน้านี่ยังอยู่ในเทศกาลชูซอกหรือเปล่าเอ่ย

แต่ตอนนี้แบบว่าจุงนี่สรรหาเรื่องมาให้โบหัวเราะได้ตลอดจริงๆ

ยายไม่ต้องซีเรียสเรื่องส่งหรอกค่ะ เพราะตอนนี้ส่งไปแพรก็ไม่ได้รับอ่ะ กลับบ้านไม่ได้ ฮือๆๆๆ

ขอบคุณยายนะคะ่ ที่ช่วยให้ชีวิตมีรอยยิ้มเสมอเลย

โดย: แพร IP: 61.90.99.89 วันที่: 18 พฤษภาคม 2553 เวลา:19:49:11 น.

โชคดีจังที่เข้ามาเจอ 2 ฟิคเลย

2 คนนี้ น่ารักนะ มุขของจุงตลกจริงๆ

ขอบคุณนะคะยาย...
แต่ขอตี 1 ที แอบไป...จนได้นะจ๊ะ

โดย: ning IP: 124.120.236.25 วันที่: 18 พฤษภาคม 2553 เวลา:20:17:20 น.

thank you มากมายอีกแล้วค่ะ

สนุกมากเลย น่ารักค่ะ

รักทั้งคู่จังเลย

โดย: speedy IP: 58.9.165.64 วันที่: 18 พฤษภาคม 2553 เวลา:20:19:35 น.

ขอบคุณนะคะ

ช่วงนี้รออ่านฟิคทุกวันเลย เพื่อคลายเครียด

โดย: pim_bk IP: 61.90.99.89 วันที่: 18 พฤษภาคม 2553 เวลา:20:21:43 น.

ขอบคุณค่า...
เห็นว่าเขาผลอยหลับสิ้นฤทธิ์ไปแล้ว...... จุงน่ารักจัง โบจ๋า มั่นใจในจุงหน่อยสิ อิอิอิ

โดย: ตอง IP: 117.47.110.127 วันที่: 18 พฤษภาคม 2553 เวลา:21:07:14 น.

ขอบคุณคะ
ใจดีจังลงให้อ่านทุกวันเลย

โดย: prongpawin IP: 183.89.33.128 วันที่: 18 พฤษภาคม 2553 เวลา:21:08:02 น.

เข้ามาปุี๊ป ก็เจอฟิคปั๊ปเลย แอบภาวนาอยู่ในใจเลย มันเป็นเรื่องที่ทำให้คลายเครียดจริง ๆ นะยาย อ่านแล้วอยากอยู่ในโลกของเค้าทั้งสองคนตลอดเลย อยากให้เค้ามีความสุขเหมือนในฟิคจังเลย
เรื่องหนังสือ ยายไม่ต้องกังวลนะค่า คิดว่าทุกคนคงเข้าใจ
แล้วก็ขอขอบคุณยายจากใจเลย

โดย: มัม IP: 58.9.46.4 วันที่: 18 พฤษภาคม 2553 เวลา:21:48:35 น.

ขอบคุณค่ะ

รับรู้ได้จริงๆ ว่าจุงทำทุกอย่างเพื่อโบ :))

โดย: ^^ IP: 58.8.184.147 วันที่: 18 พฤษภาคม 2553 เวลา:22:29:50 น.

ขอบคุณมากค่ะ รักจุงโบที่สุดเลย

โดย: enterstep

วันที่: 18 พฤษภาคม 2553 เวลา:23:59:37 น.

อ๊าลุ้นๆๆๆมั่กมากยายขอบคุณสำหรับฟิคน่ารักๆนะค่ะ

โดย: giff IP: 58.9.85.162 วันที่: 19 พฤษภาคม 2553 เวลา:0:41:05 น.

4D จริงๆ ตาจุงของโบ!!!

โดย: kimyoungbi IP: 119.31.95.236 วันที่: 19 พฤษภาคม 2553 เวลา:1:03:26 น.

ขอบคุณสำหรับฟิคค่ะ คุณยาย

และเช่นเคย ยังไม่ได้อ่านค่า

แต่มาตอกบัตรก่อน

เมื่อวานที่เราคุยกันสนุกมาก ๆ เลยนะคะ

ขอบคุณคุณยายมาก ๆ เลยนะคะ

ทำให้ตุ๊กได้รู้ว่า เราอินๆ กันมาก ๆ

ทั้งคนแปล และ คนอ่าน

แต่ที่แน่ ๆๆๆ คือ เราเชื่อในจุงโบ ค่า

โดย: Joong Luv Bo IP: 124.122.184.228 วันที่: 19 พฤษภาคม 2553 เวลา:9:27:01 น.

เมื่อวานไม่ได้เข้าบล็อคเลยเหมือนขาดอะไรไปเลยค่ะยาย

วันนี้กลับถึงบ้านเปิดบล็อคยายก่อนเลย

ยายมาอัพตอนใหม่แล้วน่ารักมากเลยค่ะยายแถมเพลงประกอบก็เพราะกินใจ

ขอบคุณนะคะ

โดย: สิงโตหัวโต

วันที่: 19 พฤษภาคม 2553 เวลา:19:31:13 น.

(ขอบคุณน่ะจ๊ะยาย..ที่ลงฟิคให้อ่านยามสถานการณ์บ้านเมืองที่แย่แบบนี้..พวกเราจุงโบมีความสุขก้อพอแหล่ะ)

ถ้า...คุณเป็นฝ่ายที่ลืมผมก่อน...”
” แล้วไงเหรอ?”...
”ผมก็จะปล่อยคุณไป..?”.
”จริงเหรอ?”
”แต่ผมก็ไม่รับประกันน่ะฮะ ว่าจะยอมปล่อยคุณไปได้หรือเปล่า?
*-*ขอให้มันจิงเหอะอิจุง*-*
-*-แต่โบนี่ใครไม่รักก้อบ้าแล้ว-*-

โดย: aeka(เอ๋กะดึก) IP: 110.168.8.35 วันที่: 19 พฤษภาคม 2553 เวลา:19:44:01 น.

จุงยังคงทำให้โบยิ้มและหัวเราะได้เสมอ

โดย: nonnie IP: 118.174.106.15 วันที่: 20 พฤษภาคม 2553 เวลา:16:25:58 น.

“คุณเป็นคนเดียวที่ผมต้องการจะปกป้อง....ผมไม่เคยคิดจะปกป้องใครมาก่อนเลยฮะ...” แสดงถึงความจริงใจของจุงที่มีต่อโบใช่ไม่เนี่ย ยิ่งวันก็ยิ่งหวานกันจังเลยนะคู่เนี่ยนะ 555

โดย: hunny IP: 124.122.102.173 วันที่: 27 พฤษภาคม 2553 เวลา:22:25:38 น.

มีพูดถึงรักแรกด้วยอ่ะ
เพี้ยงขอให้จริงอย่างที่พูดเหอะนะจุงจ๋า
เอาแบบนี้ในความเป็นจริงด้วยนะสาธุ555
รู้ค่ะรู้ว่าเป็นฟิคแต่แอบอยากให้เรื่องจริงหวานหยดแบบนี้มั้งอ่ะยาย อธิฐานดีกว่าต้องไปถึงแน่นอน คริคริ
หลงรัก4Dตัวพ่อจนถอนตัวไม่ขึ้นแล้ว เอาget hot กันต่อ อิอิ
ขอบคุณนะค่ะยาย สู้-สู้นะค่ะ

โดย: kanjabo IP: 192.168.182.164, 124.120.0.63 วันที่: 7 มิถุนายน 2553 เวลา:18:47:48 น.