BlogGang.com : : อุคจ๋านาจาไทยแลนด์ : ตอนที่ 58 ~ เพราะมันคือ ชัยชนะของเราทุกคน!

ตอนที่ 58 ~ เพราะมันคือ ชัยชนะของเราทุกคน!

***ฟิค <แปล> เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผู้เขียนแต่งขึ้น เพื่อความรักของคนทั้งสองเท่านั้น หาได้มีเจตนาอื่นหรือไม่ จึงขอให้อ่านด้วยความบันเทิง และเชื่อมั่นในรักของพวกเขาด้วย ****

หลังจากแข่งขันกระโดดสูงกันเสร็จ คู่ผักกาดหอมก็เดินมุ่งหน้าไปที่ลู่วิ่ง

”ผมคิดว่าผมควรจะไปอยู่ที่แทนึง(หมู่บ้านนักกีฬา) น่ะฮะ”

หัวเราะคิก “งั้นเราทั้งคู่ก็จะไปอยู่ที่แทนึงสิน่ะ?”

”ใช่เลยฮะ ไว้อีก 4 ปีเราไปเจอกันที่ลอนดอน”

”ฮ่าฮ่า”.<ถ้านี่เป็นการอำลาจริงๆล่ะก็...ถ้ามันเป็นเรื่องจริง เราควรจะฝันว่าจะได้เจอกันอีกมั้ยน่ะ...?>

ทั้งสองคนเริ่มต้นการวิ่งมาราธอนด้วยบรรยากาศที่เป็นมิตร ฮวางโบซึ่งวิ่งเหยาะๆนำหน้าอยู่เล็กน้อย ยื่นมือออกไปให้ฮยอนจุง แต่เขากลับมองเธอด้วยท่าทางสงสัย

เธอจ้องหน้าเขาแล้วพูดว่า”อย่าถอยกลับไป จับมือชั้นไว้สิ”

<ฮึ แล้วคุณจะได้ถ่วงผมเอาไว้ แล้วคอยกันท่าไม่ให้แซงคุณใช่มั้ย...?> ฮยอนจุงคิดในใจแล้วทำท่าลังเลก่อนที่จะจับมือของเธอ

หลังจากที่สองคนวิ่งจับมือคู่กันไปได้สักระยะ จู่ๆฮยอนจุงก็สะบัดมือออก แล้ววิ่งสปีดขึ้นแซงนำหน้าไป

ฮวางโบได้แต่ตะโกนไล่หลังไปว่า “นี่เธอ มันเร็วเกินไปนะที่จะเร่งความเร็วแบบนั้นน่ะ!”

”ผมรู้หรอกน่า ที่คุณพูดแบบนั้นก็เพราะคุณไม่คิดว่าตัวเองจะสามารถชนะได้ใช่มั้ย...”

ฮวางโบพยายามเร่งความเร็วไล่ตามเขาและในไม่ช้าก็ขึ้นมาทันฮอยนจุงจนได้ ตอนนี้ฝนที่ตกเป็นละอองฝอยๆตอนที่เริ่มต้นวิ่งได้กลายเป็นฝนตกจั๊กๆไปแล้ว

ฮวางโบพูดขึ้นมาว่า “ฝนตกหนักจริงๆเลยน่ะ.”

เริ่มมีสีหน้ากังวล “ใช่ฮะ ตกไม่หยุดเลย..”

”เราควรจะหยุดวิ่งกันดีมั้ย?”

เขาลังเลเล็กน้อยแล้วตอบไปว่า”ไม่ฮะ”

”แล้วเธอจะไม่เป็นไรเหรอ? ถ้าเกิดเป็นหวัดขึ้นมาล่ะ เธอจะทำยังไง..?”

”ถ้าเป็นหวัด ก็ไปหาหมอสิฮะ แต่ไม่เป็นไรหรอกฮะ เพราะตอนนี้ตัวผมอุ่นขณะที่กำลังวิ่งอยู่...นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ผมวิ่งท่ามกลางฝนแบบนี้...”

เธอยิ้มหวานแล้วตอบ “ได้จ้ะ.. แต่อย่าไม่สบายไปอีกล่ะ”

”…………”

”…………”

”ผมขอโทษน่ะฮะ ที่ชอบทำให้คุณต้องคอยเป็นห่วงอยู่เรื่อย...”

”มันก็ไม่ใช่ว่าชั้นคอยเป็นห่วงอยู่ตลอดเวลาหรอกน่ะ...แต่ว่าตอนนี้สภาพร่างกายของเธอมันแตกต่างไปจากสภาพปกติ...”

”…………”

”พวกเราไม่ควรตัดสินใจเลือกมาแข่งโอลิมปิคกันในวันนี้เลย.”..

”แต่มันสนุกออกฮะ ก่อนหน้านั้นที่ผมเคยวิ่งแข่งกับคุณก่อนที่ไปหมู่บ้านฟาร์มด้วยกัน ผมยังเคยคิดเลยว่าซักวันหนึ่งผมอยากจะทำแบบนี้บูอินจริงๆ...”

“ความปรารถนาของเธอคือการได้แข่งขันกับบูอินเหรอ...?” เธอหันไปถาม

”ไม่ใช่การแข่งขันหรอกฮะ...แต่ว่าเป็นการได้ทำอะไรด้วยกัน...”

”แต่ชั้นว่าเธอดูเหมือนอยากจะเอาชนะมากซะจน ยากที่ชั้นจะมองว่ามันเป็นแบบนั้นนะ...ฮ่าฮ่า.”.

”นั่นเป็นเพราะมันมีเรื่องบทลงโทษต่างหาก...”

”ถามจริงๆเถอะน่ะ ความปรารถนาของเธอคืออะไรเหรอ?”

เขายิ้มแล้วตอบไปว่า “ เดี๋ยวคุณก็จะได้รู้เองแหละ...”

”ชั้นบอกตรงๆเลยน่ะ ว่าเธอควรจะคิดให้ดีๆก่อนที่จะบอกชั้น...อย่าแค่พูดอะไรออกมาโดยไม่ได้ไตร่ตรองให้ดีน่ะ”

”อย่าห่วงไปเลยฮะ”

”นอกจากนี้ เธอก็ยังไม่ได้ชนะการแข่งขันด้วย”

”ยังไม่ชนะ แต่ว่าท้ายที่สุดแล้ว ผมจะเป็นผู้ชนะอยู่ดี...”

”ห้ามโกงเด็ดขาดเลยน่ะ!”

”นี่คุณคิดว่าผมเป็นคนประเภทไหนกัน?”

”เธอน่ะเหรอ? ก็ไม่ใช่คนธรรมดาทั่วๆไปน่ะสิ ...เธอคือคิมฮยอนจุง (คนเจ้าเล่ห์) ไงล่ะ!”

”ตกลงว่าผมไม่ใช่คนธรรมดาไปแล้วหรือฮะ?”

”เธอไม่ใช่ชาวโลก...เธอมันเป็น อีที – มนุษย์ต่างดาวไงล่ะ”

”อา! ใช่เลย! ถ้างั้นล่ะก็. “ ฮยอนจุงเริ่มสปีดขึ้นมานำหน้าเธออีกครั้ง

”นี่~~~”

”แบบนี้ไม่เรียกว่าโกงใช่มั้ยฮะ” เขาหันหน้ากลับไป แล้ววิ่งต่ออย่างสุดฝีเท้า

“จะเอาแบบนี้ก็ได้” ฮวางโบพูดพึมพำก่อนจะวิ่งสปีดตามเขาไป

ท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมาไม่ขาดสาย คู่ผักกาดหอมยังคงวิ่งแข่งกันต่อไป โดยผลัดกันนำผลัดกันตามเป็นระยะๆ

<ชั้นไม่รู้ว่าครั้งสุดท้ายที่ชั้นวิ่งกลางสายฝนแบบนี้มันนานแค่ไหนแล้ว...ชั้นเคยชอบการวิ่งไปคนเดียว..แต่ว่าวิ่งด้วยกันสองคนแบบนี้มันก็รู้สึกดีไม่น้อยเลยนะ.>

<ชั้นนึกภาพตัวเองไม่ออกเลยที่ต้องวิ่งฝ่าสายฝนแบบนี้.. แต่ว่าถ้ามีบูอินอยู่ข้างๆชั้นแล้วล่ะก็....ต่อให้ฝนตกจนน้ำท่วมกรุงโซล ชั้นก็ยังมีความสุขอยู่ดี...>

คิดได้แบบนั้นเขาก็ยิ้มออกมาแล้วหันหน้าไปมองเธอ ฮวางโบก็ยิ้มอย่างสดใสกลับมาให้เขาเช่นกัน

20 นาทีผ่านไป

”นี่เธอเริ่มเหนื่อยแล้วรึยัง?”

”ยังฮะ”

เธอยิ้มแล้วแกล้งถามว่า “นี่มันน่าอายมากเหรอที่จะยอมรับว่าเหนื่อย? หรือกลัวว่าชั้นจะล้อเธอว่าไม่แมนพอ?”

ยังทำเป็นไม่สนใจ

ยิ้มแล้วพูดต่อไปว่า “ งั้นเรามาวิ่งกันอีกรอบนึงก็แล้วกันนะ ตอนนี้เราวิ่งมาครบ 6 รอบกันแล้ว”

”เอาแบบนั้นหรือฮะ...?”

”เธออย่าเร่งสปีดมากเกินไปนะ...มันจะดูออกมาไม่ดีเท่าไหร่ตอนที่ฉายในทีวี”

”ไม่หรอกฮะ ผมก็พอมีประสบการณ์มาบ้างพอสมควร”

”ฮ่าฮ่า..แล้วทำไมวันนี้เธอถึงทำตัวเหมือนกับว่ามันเป็นวันของเธออยู่ตลอดเวลาล่ะ?”

”เพราะว่า...ผมมีจิตวิญญาณที่บริสุทธ์ไร้เดียงสาไงล่ะฮะ.. “

”อ้าก เธอที่ไม่เคยขาดแคลนคำพูดที่มันขี้โม้แบบนี้เลยน่ะ..”.

หลังจากวิ่งผ่านเส้นสตาร์ท ฮยอนจุงก็บอกเธอว่า “เหลืออีกแค่รอบเดียวแล้วน่ะฮะ”

”จ้ะ”

”……………”

”ผมว่าตอนนี้แม้แต่กางเกงชั้นในของผมยังเปียกเลยฮะ...”

เธออดขำไม่ได้

”ผมไม่คิดว่าจะสามารถวิ่งแข่งมาราธอนได้อีกแล้ว ถึงแม้พวกเขาจะขอร้องให้ทำอีกครั้งก็ตาม...”

”ชั้นว่าชั้นทำได้นะ ถึงแม้ว่า.”

เขาหันไปมองเธอแล้วพูดว่า “คราวหน้า เรามาแข่งว่ายน้ำแทนแข่งวิ่งกันดีกว่าฮะ...”

”มันไม่ยากไปกันใหญ่เหรอ? นอกจากนั้น...”

“………..”

”เธอก็ไม่ชอบให้ชั้นใส่ชุดว่ายน้ำโชว์ผิว...”

”อา~ จริงด้วยฮะ”

เหลือระยะอีกแค่ 100 เมตรก่อนถึงเส้นชัย ฮวางโบวิ่งนำหน้าอยู่เล็กน้อย

ฮยอนจุงทำหน้าตายบอกเธอว่า “มาถึงตรงนี้แล้ว ผมว่ามันไม่มีความหมายอะไรแล้วล่ะฮะว่าใครจะเป็นผู้ชนะหริอผู้แพ้น่ะ”

เธอหันมายิ้มแล้วพูดว่า “ใช่มั้ยล่ะ?”

”ใช่ฮะ มาถึงตรงนี้ ผลแพ้-ชนะมันไม่สำคัญแล้วล่ะ นั่นคือสปิริตที่แท้จริงของกีฬาโอลิมปิค.”

”โอลิมปิคเหรอ...ฮุ! เธอมีพรสวรรค์ในการพูดอะไรให้มันดูใหญ่โตไปได้ทุกเรื่องเลยน่ะ”

”ถ้างั้น...” พูดแล้วก็เอื้อมมือไปดึงฮูดของฮวางโบเอาไว้ “มันก็ไม่เป็นไรใช่มั้ยฮะถ้าเกิดคุณแพ้น่ะ?”

”เฮ้..นี่เธอเล่นนอกกติกานี่!”

”ทำแบบนี้ไม่ถือว่าผิดกติกาตามหลักกีฬาสากลที่ดาวของผม”

”แต่กฎนั่นมันใช้ได้แค่ที่ดาวของเธอเท่านั้นน่ะ...”

เขายังคงดึงฮูดของเธอเอาไว้แล้วหัวเราะออกมา “ไม่ว่าผมจะไปที่ไหนก็ตาม...ที่นั่นถือว่าเป็นดาวของผม...ผมคิดอยู่เสมอว่าโลกใบนี้ก็เป็นบ้านของผมเหมือนกัน...”

”นี่เธอยังมีพลังงานเหลืออยู่อีกหรือเนี่ย? ทำไมถึงยังทำตลกได้อีก...?”

”สมองของผมจะทำงานเร็วขึ้นเวลาที่ผมรู้สึกสิ้นหวังฮะ” เขารีบวิ่งขึ้นนำหน้าเธอ

ฮวางโบรีบเอามือดึงเสื้อของฮยอนจุงบ้างแล้วร้องว่า “นี่ นี่มันผิดกฎน่ะ”

”ใช่ฮะ บูอินกำลังทำอยู่ในตอนนี้”

”ก็เธอเป็นคนเริ่มก่อนนี่นา” เธอดึงเสื้อและฉุดตัวเขาลงไป

”ผมเลิกทำแล้วน่ะ! แล้วนี่คุณต้องเอาชนะสามีตัวเองให้ได้จริงๆน่ะเหรอ...?”

”แล้วเธอล่ะ? ต้องเอาชนะรุ่นพี่ให้ได้ใช่มั้ย...?”

”ตอนนี้สามีต้องมาก่อนรุ่นพี่ฮะ...เพราะว่าพวกเราแต่งงานกันแล้ว...”

อีก 1 เมตรก่อนถึงเส้นชัย

ฮวางโบทำหน้าเหมือนจะร้องไห้และตะโกนว่า “อาาา...ฮยอนจุง..ชั้นเจ็บมากเลย...”

เขาสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงร้อง รีบหันไปมอง “ตรงไหนฮะ?”

ฮวางโบแกล้งเอามือจับที่ข้อเท้า.”ตรงนี้...ข้อเท้าชั้น...สงสัยจะพลิกน่ะ..” พูดจบก็ฉุดตัวฮยอนจุงลงมาแล้วรีบวิ่งไปข้างหน้า

”ไม่มีทาง!!!” เขาฉุดเอวของฮวางโบเอาไว้แล้ววิ่งแซงไปข้างหน้าผ่านเส้นชัย “ YEAH !!! “ เขาวิ่งชูแขนขึ้นไปบนฟ้า ร้องเสียงดังเพื่อประกาศชัยชนะ

ฮวางโบทรุดลงไปกองอยู่ที่พื้นสนามเนื่องจากแรงเหวี่ยงของเขา เธอร้องออกมา “อาาาา...นี่มัน...”

ฮยอนจุงยังคงกระโดดขึ้น-ลง ตะโกนแสดงความดีใจไม่หยุด “ยู้ ฮู้วว!!!” แล้วก็วิ่งไปรอบๆแล้วหันมายิ้มให้เธอด้วยใบหน้าที่สดใส

“ก็ได้...ชั้นแพ้แล้ว...”

ฮยอนจุงยิ้มแล้วเดินยื่นมือเข้าไปหาเธอ “เรามาจับมือกันก่อนฮะ การแข่งขันโอลิมปิคของคู่ผักกาดหอมได้เสร็จสิ้นลงแล้ว...”

เธอส่งยิ้มแบบขมขื่น “ใช่จ้ะ...มันคือโอลิมปิคใช่มั้ย..จบลงด้วยการวิ่งมาราธอน..”.

”ผู้ชนะที่สุดเจ๋งที่ขอจับมือแสดงความยินดีกับผู้แพ้...”

”เธอเรียกตัวเองว่าเจ๋งเหรอ? เธอมันก็แค่ทำตัวน่ารำคาญ...”

”ใจเย็นๆ แล้วยอมรับความพ่ายแพ้ซะดีกว่าน่ะฮะ.”..

”ตอนไหนเหรอที่ชั้นไม่ใจเย็นน่ะ? ชั้นเบื่อกับการพ่ายแพ้....เมื่อไหร่ชั้นถึงจะได้ชนะกับเขาบ้างล่ะ...?”

ฮยอนจุงหัวเราะ “อย่าฝันไปเลยฮะ” ว่าแล้วก็จับมือเธอแล้วยกชูขึ้นเหนือศีรษะ “ตอนนี้ เรามาโค้งคำนับคนดูจากทั่วโลกกันก่อนฮะ...”

ฮยอนจุงก้มตัวลงโค้งคำนับให้กับที่นั่งคนดูซึ่งว่างเปล่า ส่วนฮวางโบก็ก้มคำนับทำตามเขาไปด้วยเช่นกัน

จากนั้นเขาเดินนำเธอมาที่ม้ายาวข้างสนาม “อ๊าาา...ผมเหนื่อยมากเลยฮะ! “ แล้วก็เดินโซซัดโซเซไปหาที่นั่ง

ฮวางโบก็เหนื่อยเช่นเดียวกัน เดินขาลากตามฮยอนจุงไปนั่งพัก “ใช่จ้ะ...แต่ชั้นก็ดีใจที่การแข่งขันมันจบลงโดยไม่มีอุบัติเหตูเกิดขึ้นน่ะ มันคุ้มค่าจริงๆน่ะ”...

เพราะว่ามันคือโอลิมปิคไงฮะ...

“หุหุ!” เธอลงไปนั่งอยู่บนม้านั่ง

”เรามานั่งพักกันสักครู่ดีกว่านะฮะ” เขานั่งลงใกล้ๆเธอ

ฮวางโบหันมาเรียกเขาด้วยเสียงต่ำๆว่า “ ชิลลาง”

”หืมม~”

”เธอคิดว่าจะทำอะไรกับเรื่องนี้ดี?”

”อะไรน่ะฮะ?”

เธอชี้ไปที่เข่าของตัวเอง “นี่ไง!”

เขาก้มลงมองเข่าที่เป็นแผลของเธอ “โอ๊ะ? เกิดอะไรขึ้นหรือฮะ?”

”เกิดอะไรขึ้น? นี่เธอจำไม่ได้เหรอ?”

เขารู้สึกแย่ที่เห็น “ นี่ผมเป็นคนทำหรือฮะ?”

เธอถอนหายใจแล้วตอบ “มีอะไรบ้างมั้ยที่เธอจำได้น่ะ…?”

”ผมทำคุณตอนไหนเหรอฮะ?”

เธอถอนหายใจอีกรอบ “ เอาไว้..เธอไปดูในรายการก็แล้วกัน”

เขารู้สึกเสียใจและสำนึกผิด “ พลาสเตอร์..” เขาเอามือจับที่นิ้วตัวเองที่มีพลาสเตอร์ติดอยู่

“นี่เธอกำลังคิดอยู่ว่าจะแกะมันออกมาแปะให้ชั้นเหรอ?”

”คงจะไม่ใช่ความคิดที่ดีเท่าไหร่ใช่มั้ยฮะ เพราะมันคงจะมีเชื้อโรคจากตัวผมอยู่ในนั้นแล้ว”

”ไม่เป็นไร ไม่ต้องหรอก.”

”ฮาา ~~ทำไมผมถึงมองไม่เห็นอย่างอื่นเวลาที่ผมตั้งสมาธิอยู่กับอะไรบางอย่างจนเกินไป?”

”ไม่เป็นไร...ตอนนี้ชั้นชินแล้วล่ะ มันไม่มีผลอะไรกับชั้นอีกต่อไปแล้ว...”

”แต่ที่คุณเพิ่งพูดออกมามันยิ่งทำให้ผมรู้สึกไม่ดี.” <ผมเคยสัญญาว่าจะปกป้องบูอิน...แต่ดูเหมือนมันจะไม่ใช่เรื่องงง่ายอย่างที่ผมคิด...T_T>

เธอก้มลงมองที่นิ้วของฮยอนจุงที่มีพลาสเตอร์พันอยู่ “ นิ้วเธอยังเจ็บอยู่อีกเหรอเวลาที่เล่นกีตาร์น่ะ?”

เขามองที่มือตัวเองแล้วบอกว่า “ใช่ฮะ..เพราะว่าผมไม่ได้เล่นมาสักพักใหญ่แล้ว...”

”แต่ทำไมมือซ้ายของเธอถึงเจ็บด้วยล่ะ? เธอไม่ต้องใช้นิ้วโป้งสำหรับจับคอร์ดไม่ใช่เหรอ...?”

”อ๋อ..ผมทำแบบนั้นเพื่อให้มันเท่าเทียมกันไงฮะ...ผมว่ามันดูโล่งๆ ถ้าติดพลาสเตอร์ไว้ที่นิ้วโป้งข้างขวาข้างเดียว...^^”

ถึงกับอึ้ง “อะไรน่ะ? ฮ่าฮ่าฮ่า...ชั้นเดาไปว่าเธออาจจะตัดเล็บตัวเองลึกเกินไป...”

”จริงๆแล้ว ผมต้องจัดการแปะมันให้ออกมาดูดีน่ะฮะ”

”แล้วเรื่องที่เธอต้องไปซ้อมกับวงที่จะต้องไปออกงาน MBC College Song Contest เป็นยังไงบ้างล่ะ? เธอคงจะไม่ได้ซ้อมเท่าไหร่ใช่มั้ย เพราะว่าเธอไม่สบาย..”.

”ซึงฮยอนกับผมเพิ่งตัดสินใจกันว่าจะแสดงกันเองแค่ 2 คนฮะ...ถึงแม้ว่าตอนแรกพวกเราอยากจะเล่นด้วยกันเป็นวง...”

”ซึงฮยอน? อา ท็อป จากวง Big Bang~~”

”ใช่ฮะ ตอนแรกผมกะจะเล่นเบส แต่ว่าตอนนี้คงจะเล่นแค่กีตาร์ไฟฟ้า...”

”เธอคงจะผิดหวังมากล่ะสิ...แต่ชั้นก็อยากจะดูเธอเล่นเบสด้วยเหมือนกันน่ะ”

”ฮะ~~”

<เธอคงต้องผิดหวังมากกว่าชั้นอยู่แล้วสิน่ะ...? > “ไว้เมื่อไหร่ ถ้ามีโอกาสเธอเล่นให้ชั้นฟังบ้างจะได้มั้ย?”

“ได้เลยฮะ”

เธอยิ้มตอบเช่นกัน

เขามองฝนที่ยังคงตกอยู่ “ฮาา นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเปียกฝนแบบนี้น่ะฮะ..”

”ชั้นชอบน่ะ...เวลาที่เปียกฝน..แล้วก็ชอบนั่งดูเวลาที่ฝนตกลงมา...ชั้นชอบวันที่ฝนตก”

”แต่ผมไม่ชอบเลยฮะ มันน่ารำคาญ...”

”ใช่แล้วล่ะ...เธอน่ะชัดเจนมากๆว่าอะไรที่เธอชอบและไม่ชอบ”

”แต่...ผมว่ามันก็ไม่ได้แย่มากนักหรอกฮะที่เปียกฝน...ถึงแม้ผมจะรู้สึกแด่วๆ ที่เสื้อผ้ามันชื้นแฉะ...”

”ใช่จ้ะ..มันไม่เลวร้ายนักหรอก ที่จะลองมีประสบการณ์อย่างน้อยซักครั้งกับสิ่งที่พระเจ้าทรงประทานลงมาให้...”

”เรากลับไปที่บ้านกันเถอะฮะ ผมชักรู้สึกแด่วๆ มากเกินไปแล้ว!”

”โอเคจ้ะ”

จู่ๆเขาก็โพล่งขึ้นมาว่า “เราอย่าไปคิดเลยนะฮะว่าใครแพ่ใครชนะ จริงๆแล้วมันคือ ชัยชนะของพวกเราทุกคน!”

“ทำไม จู่ๆเธอถึงได้พูดแบบนี้ล่ะ”

”เพราะมันคือสปิริตของกีฬาโอลิมปิคไงล่ะฮะ”

”ใช่จ้ะ มันฟังดูดีจริงๆน่ะ”

อึนมีรีบแทรกขึ้นมาว่า “แต่ถึงยังไง เราก็ยังมีเรื่องมิชชั่นและบทลงโทษอยู่น่ะคะ...”

”หุหุ!” <ชั้นกำลังสงสัยอยู่เลยว่าทำไมเธอถึงได้นั่งเงียบอยู่..>

ฮยอนจุงสนับสนุนทันที “ใช่ฮะ มิชชั่นยังคงเป็นมิชชั่น ซึ่งคุณยังต้องทำมันน่ะฮะ...”

ฮวางโบมีสีหน้าเหมือนไม่มีความสุข “เธอนี่ช่างเป็นเจ้าแห่งการพูดเข้าข้างตัวเองได้ตลอดเลยน่ะ!”

”อันดับแรก ให้ขี่หลัง!”

”เธออยากขี่หลังชั้นตอนที่ฝนตกจริงๆเหรอ?”

เขาเงยหน้ามองฝนที่ตกลงมา แล้วพูดว่า “ผมจะให้คุณขี่หลังเองฮะ”

“จริงเหรอ?”

”ฮะ...แต่ว่าผมให้ขี่หลังขึ้นไปบันไดไปแค่นั้นน่ะฮะ”

เธอยิ้ม “นี่เป็นเรื่องที่ไม่ได้คาดฝันเลยนะ! เธอเป็นแมนมากๆเลยน่ะ”

เขาพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “เพราะว่ามันเป็นมหกรรมกีฬาของคนทั้งโลก ตอนจบมันต้องออกมาสวยงาม”

”ฮ่าฮ่าฮ่า...มีแค่เราสองคนที่เข้าร่วมแข่งขันเองเนี่ยนาะ”

” ต่อไปก็เรื่องทำอาหารเย็น”

”โอเคจ้ะ ชั้นทำได้อยู่แล้ว” <ยังไงชั้นก็เป็นคนทำอยู่ตลอดแล้วนี่...>

”แล้วก็...จุ๊บที่แก้ม...”

”ชั้นต้องทำจริงๆเหรอ...?”

”ใช่ฮะ..ผมคิดว่าคุณต้องทำ” เขาหันไปมองอึนมีแล้วพูด “เพื่อให้รายการออกมาดูดี...^^”

เธอถอนหายใจ “ชั้นมีความรู้สึกว่า วันนี้มันจะต้องเป็นวันที่สาหัสอีกวันนึงแน่ๆเลย...”

ฮยอนจุงลงไปนั่งยองๆ หันหลังให้เธอแล้วบอกว่า “ขึ้นมาสิฮะ”

เธอยิ้มด้วยความดีใจ “ นี่เธอจะให้ชั้นขี่หลังจริงๆน่ะเหรอ? “

”ใช่ฮะ รีบๆขึ้นมาก่อนที่ผมจะเปลี่ยนใจน่ะ”

ฮวางโบขึ้นไปขี่บนหลังของเขาแล้วพูดออกมาว่า “ถ้าเธอหาตัวชั้นไม่เจอหลังจากที่ตอนของเราออกอากาศไปแล้วน่ะ ช่วยไปแจ้งความกับตำรวจว่ามีคนหายตัวไปด้วยน่ะ”

เขาหัวเราะคิก “หุหุ.. เข้าใจแล้วฮะ” <จริงๆแล้วชั้นก็ชักห่วงเธอนิดๆเหมือนกันตอนที่จะต้องจุ๊บแก้มชั้นน่ะ^^>

ฮยอนจุงแบกเธอขึ้นหลังเดินมุ่งหน้าไปขึ้นบันได ฮวางโบกางร่มด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างก็โอบรอบคอของฮยอนจุงเอาไว้แน่น ระหว่างที่กำลังเดินขึ้นบันได เธอก็ถามเขาว่า

”ชั้นกอดคอเธอแน่นเกินไปรึเปล่าน่ะ?”

“ไม่เป็นไรฮะ”

”ชั้นตัวหนักเกินไปใช่มั้ย?”

“ไม่ฮะ คุณเบาเกินไปตังหาก”

เธอยิ้มอย่างสดชื่นแล้วตะโกนออกมาว่า “ ชิลลางของชั้นเยี่ยมที่สุดเลย!”

<ผมไม่คิดว่าคุณจะเบาขนาดนี้...ผมนึกว่าคุณน่าจะหนักไม่ใช่น้อยเพราะว่าน้ำหนักจากเรื่องต่างๆมากมายที่อยู่ในใจของคุณ...ทำยังไงผมถึงจะสามารถรู้ได้ถึงน้ำหนักของเรื่องพวกนั้นที่อยู่ในใจคุณได้น่ะ....? > เมื่อเดินขึ้นมาถึงบันไดขั้นสุดท้าย เขาก็บอกเธอว่า “ ลงมาได้แล้วฮะ ไม่งั้นคุณอาจจะถูกคนจู่โจมทำร้ายเอาก็ได้น่ะฮะ...”

เธอยิ้มให้เขา แล้วเลื่อนตัวลงมาจากหลังของฮยอนจุง “ ขอบคุณน่ะ..ที่ให้ชั้นขี่หลัง”

ในขณะที่สายฝนยังคงโปรยปรายลงมา ภายใต้ร่มคันเดียวกัน ฮยอนจุงและฮวางโบก็เดินมุ่งหน้ากลับไปที่บ้านของพวกเขาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

โปรดติดตาม คู่รักผักกาดหอม รีมิกซ์ ตอนที่58
คำอธิบายท้ายบท

แทนึง: (น่าจะเป็น) หมู่บ้านนักกีฬา อยู่ในโซล เป็นสถานที่ที่มีสนามและอุปกรณ์กีฬาที่ทันสมัยสำหรับฝึกซ้อมเก็บตัวของนักกีฬาทีมชาติเกาหลี

Create Date : 21 มิถุนายน 2553

Last Update : 21 มิถุนายน 2553 20:06:40 น.

9 comments

Counter : 989 Pageviews.

น่ารักจังเลยค่ะยาย

ตอนนี้มีพูดถึงที่รักเป้ด้วย

ขอบคุณค่ะ

โดย: เป้ (สิงโตหัวโต

) วันที่: 21 มิถุนายน 2553 เวลา:20:38:06 น.

ทักทายตอนดึกๆ ฝันดีนะคะ :)

โดย: หาแฟนตัวเป็นเกลียว

วันที่: 21 มิถุนายน 2553 เวลา:20:50:10 น.

ขอบคุณมากค่ะคุณ นาจาและทีมงานทุกคน อ่านแล้วต้องกลับไปดูwgmอีกรอบ น่ารักจังเลยไม่เหมือนทริปอำลาแต่ชวนกันไปเล่นกีฬา ขอบคุณมากคะรักษาสุขภาพด้วยนะคะ

โดย: lamlert IP: 87.171.118.60 วันที่: 21 มิถุนายน 2553 เวลา:21:55:42 น.

มหกรรมกีฬาของคนทั้งโลก555ฮ่าได้อีกคิดได้ไงไม่รุจุงจ๋า
รอยยิ้มแต่งแต้มมากมายค่ะยาย ช่วยให้หนูสดชื่นได้เยอะเลยค่ะ
น่ารักจิงๆๆ อย่างงี้ใครไม่รักก็บร้าแล้วเนอะ หุหุ
ขอบคุณยายและทีมงานทุกคนมากๆๆนะค่ะ
สนุกมากเหมือนเดิม น่ารักที่สุด โบเป็นกำลังใจให้นะค่ะ สู้-สู้ค่ะ จุ๊บ จุ๊บ

โดย: kanjabo IP: 192.168.182.68, 124.120.1.89 วันที่: 21 มิถุนายน 2553 เวลา:23:07:37 น.

กร๊ากกกกกกก ก

เขินนน

ชอบตอนขี่หลัง

อิอิ

โดย: ^^ IP: 58.8.204.61 วันที่: 22 มิถุนายน 2553 เวลา:0:48:03 น.

ชอบมากเลยค่ะยาย กำลังดูwgmตอนนี้
พอดี(รอบที่เท่าไรก็ไม่รู้)...
น่ารักมากมาย มีความสุขจะแย่..^^
ขอบคุณยายและทีมงานนะคะ สำหรับ
ความสุขในทุกๆวัน รักษาสุขภาพด้วยนะคะ

โดย: tonaor IP: 202.28.62.245 วันที่: 22 มิถุนายน 2553 เวลา:1:20:24 น.

เมื่อวานเม้นท์ไว้ซะยาว กำลังจะกดส่ง เนตเดี้ยงไปซะงั้น แล้วก็จำคำพูดตัวเองไม่ได้แล้ว นึกไม่ออกว่าเม้นท์อะไรบ้าง เฮ้อ ความจำสั้นแต่รักฉันยาว จริง ๆ ขอให้จุงโบเป็นแบบนั้นเหมือนกัน เีกี่ยวกันมั้ยเนี่ย ขอบคุณค่ายาย ที่ทำให้มีความสุขอีกแล้ว

โดย: มัม IP: 58.9.75.101 วันที่: 22 มิถุนายน 2553 เวลา:21:15:32 น.

อยากรู้จังว่าคำขอสุดท้ายคือไรอะ
อยากรู้มากกว่า บูอินอีกนะเนีย

ขอบคุณนะคะยาย

โดย: ning IP: 124.121.208.181 วันที่: 25 มิถุนายน 2553 เวลา:6:24:59 น.

ขอบคุณค่ะรักคู่นี้มากๆๆรักกันจริงๆๆเหอะน้า

โดย: จี IP: 1.2.166.157 วันที่: 16 กุมภาพันธ์ 2556 เวลา:20:40:09 น.