|
|
ตอนที่ 84 -... ราตรีนี้ยังอีกยาวไกล ^^ ~
ฮวางโบหันกลับมาทันที “แย่แล้ว งานเข้าแล้วล่ะ”
ฮยอนจุงยังคงทำหน้านิ่งไม่มีปฏิกริยา
ฮวางโบบอกเขาด้วยน้ำเสียงร้อนรน “ชั้นคิดว่า...เธอกำลังมองดูพวกเราอยู่น่ะ”
ฮยอนจุงมองไปที่หญิงสาวซึ่งกำลังจ้องดูฮวางโบอยู่จนกระทั่งสบสายตาเข้ากับเธอ จากนั้นก็เริ่มทำสงครามปะทะสายตากันเงียบๆ
ฮวางโบหันไปมองแล้วถามว่า “นี่เธอ...กำลังทำอะไรน่ะ?”
ฮยอนจุงไม่ตอบอะไรแต่เอามือจับแขนเธอไว้แน่น ฮวางโบผงะออกมานิดๆด้วยความตกใจ
ในขณะเดียวกันก็มีเสียงประกาศดังขึ้นในรถ ”สถานีต่อไป ชุงมูโล กรุณาใช้ประตูทางออกด้าน...”
ฮยอนจุงยังคงไม่เลิกปะทะสายตากับสาวคนนั้น...ส่วนฮวางโบยืนแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูก รถไฟค่อยๆชะลอจอดที่สถานีจนหยุดนิ่งและประตูรถก็เปิดออก
ทันใดนั้นเองเขาก็ฉุดแขนเธอลากตรงมาที่ประตู ปากก็พูดว่า “เราลงกันป้ายนี้เถอะฮะ!”
ฮวางโบสะดุ้งเฮือกก่อนจะถูกเขากึ่งดึงกึ่งลากออกมา ฮยอนจุงใช้ประโยชน์จากขาที่ยาวของเขาจ้ำพรวดๆพร้อมกับลากเธอออกมาจากรถไฟอย่างรวดเร็วก่อนที่ประตูจะปิดลง สาวคนนั้นได้แต่ยืนจ้องมองคู่ผักกาดด้วยความเสียดายที่ลุกเดินตามออกมาไม่ทัน
”คิมฮยอนจุง...ฮวางโบ….ใช่พวกเขาจริงๆด้วย” เธอเรียกชื่อพวกเขาออกมาเบาๆ
ฮวางโบยกมือขึ้นกุมที่หน้าอกซึ่งขณะนี้หัวใจของเธอเต้นแรงราวกับจะหลุดออกมาข้างนอก คู่ผักกาดหอมชำเลืองมองกลับที่ขบวนรถไฟซึ่งกำลังเคลื่อนตัวออกจากสถานี ก็เห็นว่าสาวคนนั้นกำลังยืนงงๆมองจ้องพวกเขาพร้อมกับยกมือชี้ออกมาทางที่พวกเขายืนอยู่
ฮยอนจุงยกมือขึ้นปิดปากแล้วหัวเราะชอบใจ “หุหุ ได้ผลด้วยแฮะ!”
ฮวางโบซึ่งกำลังพยายามกลั้นหัวเราะสุดฤทธิ์ แต่ยังพยายามทำเสียงดุๆว่า “นี่เธอ เบาๆและเก็บอาการหน่อยสิ”
“โอย นี่มันสนุกสุดๆไปเลยฮะ”
“นี่ แถวนี้ยังมีคนตั้งเยอะน่ะ เบาๆหน่อย”
ที่เมียงดง
คู่ผักกาดหอมกำลังเดินออกมาจากสถานีรถไฟใต้ดิน
ฮยอนจุงร้องออกมาเบาๆว่า “โวว พวกเราควรจะทำแบบนี้ มาก่อนตั้งนานแล้วน่ะ...นี่พวกเขาไม่รู้จักเราได้ยังไงกันเนี่ย?”
ฮวางโบเริ่มเครียดถึงขีดสุด สูดลมหายใจเข้าไปลึกๆแล้วพูดออกมาว่า “นี่มันชักจะบ้าดีเดือดเกินไปแล้วล่ะ”
“ชีวิตของคนเราบนโลกนี้มันก็ตกอยู่ในความเสี่ยงและความบ้าดีเดือดมาตั้งแต่เกิดแล้วไม่ใช่หรือฮะ? พูดจบเขาก็จับมือเธอและฉุดให้ออกเดินไปด้วยกัน “เร็วเข้าฮะ ไปลุยกันเลย!”
ฮวางโบถอยตัวหนีแล้วบอกเขาว่า “ชั้นไม่อยากจะทำมันต่อแล้วล่ะ.”
“เราไม่สามารถจะปล่อยให้ความพยายามและความตั้งใจของเราเสียเปล่านะฮะ...อย่างน้อยเราก็น่าจะเดินเล่นดูรอบๆกันซักหน่อย คืนนี้ที่ผมมาที่นี่ก็มีเป้าหมายอยู่ 2 อย่าง”
ฮวางโบซึ่งถูกลากให้เดินไปตามแรงฉุดของเขาหันมาถามว่า “แล้วมันคืออะไรล่ะ?”
“อย่างแรกก็คือ เพื่อมาเลือกของขวัญที่ผมต้องการ.”
“ของขวัญอะไร?”
“อะไรก็ได้ฮะ ที่มันจะเป็นที่ระลึกเพื่อเตือนความทรงจำ...”
“อืมม แล้วอีกอย่างล่ะ?”
“เพื่อมาให้คนอื่นค่อยๆเห็นพวกเราเวลาอยู่ด้วยกัน ...”
“หา อะไรนะ???!!!!”
ฮยอนจุงหัวเราะคิกแล้วพูดว่า “ถึงแม้มันจะรู้สึกสนุกดีที่ออกมาเดินเล่นแบบนี้แล้วไม่มีคนจำเราได้...แต่ในอีกแง่นึงมันก็ทำให้รู้สึกผิดหวังหน่อยๆ” เขามองหน้าฮวางโบแล้วพูดต่อไปว่า “ ผมเพิ่งคิดเป้าหมายข้อที่ 2 ได้ตอนที่เราอยู่ในรถใต้ดินฮะ”
ฮวางโบพอได้ยินก็หยุดชะงักกึก ไม่ยอมเดินต่อแล้วบอกว่า “ชั้นจะไม่ไปไหนต่อแล้วล่ะ!”
“ไม่เอาน่า ไปเหอะน่ะ”
“ชั้นไม่สนเรื่องเป้าหมายข้อ 2 อะไรของเธอหรอกน่ะ”
“ทำไมล่ะฮะ?”
“นี่เธอทุรนทุรายอยากให้คนอื่นเขาจับได้ขนาดนั้นเลยเหรอ? ทำไมถึงได้อยากทำอะไรแบบนี้ล่ะ?”
“ผมก็แค่อยากให้เราออกไปเที่ยวแล้วก็เดินเล่นตามที่ต่างๆได้โดยไม่ต้องแคร์กับสายตาของคนรอบข้างที่มองเรา...และการที่จะทำแบบนั้นได้ พวกเราก็ต้องผ่านขั้นตอนแบบนี้ไปก่อนอย่างน้อยหนึ่งครั้ง เป้าหมายของผม ไม่ใช่ว่าอยากให้ถูกจับได้แต่ว่าอยากทำตัวให้ชินน่ะฮะ เพราะเมื่อถึงเวลานั้นจะได้ไม่เขิน”
“อะไรเหรอที่เธอว่าเราต้องทำให้รู้สึกชินน่ะ?”
“ก็ สายตาของคนรอบข้างไงฮะ สำหรับผม...และก็คุณด้วย สายตาที่มันทำให้รู้สึกอึดอัดลำบากใจ ประมาณนั้น”
“........................”
“และผมก็มีความหวังว่าพวกเขาจะรู้สึกชินกับพวกเรา....และรับรู้ความจริงที่ว่าพวกเราก็มีความต้องการเหมือนๆกับพวกเขา...เหมือนกับคนธรรมดาทั่วไป มีบางสิ่งบางอย่างที่เราต้องการจะทำและเราก็มีสิทธิที่จะทำเช่นนั้นด้วย...”
“พูดอ่ะ มันง่าย...แต่ชั้นว่ามันคงยากที่จะทำตามที่เธอบอกน่ะ..”.
ฮยอนจุงพูดพลางดีดนิ้วตัวเอง “นั่นถึงเป็นเหตุผลที่ผมเลือกมันมาเป็นเป้าหมายของผมในวันนี้ไงฮะ”
ระหว่างนั้นก็มีคนที่เดินผ่านไปมาเริ่มหันมามองทั้งคู่ ฮยอนจุงจึงถือโอกาสฉวยข้อมือเธอและฉุดให้ออกเดินอีกครั้ง ฮวางโบทำท่าลังเลแต่แล้วแล้วก็ยอมเดินตาม...
ขณะที่เดินเขาก็ขยับมือมาโอบที่ไหล่ของฮวางโบแล้วถามว่า “สิ่งที่พวกเรากำลังทำกันอยู่ตอนนี้...มันผิดหรือฮะ? หรือว่าผิดกฎหมายข้อไหนไม่ทราบ?”
“ไม่น่ะ มันไม่ใช่อย่างนั้น”
“ผม...”
“................”
“ผมไม่คิดว่ามันจะมีเหตุผลใดๆที่พวกเราจะรู้สึกไม่สบายใจ ถ้าเรามาเที่ยวกันที่เมียงดงหรือที่อื่นๆก็ตาม ถึงแม้ว่ามันอาจจะรู้สึกอึดอัดอยู่บ้างถ้าเกิดมีคนจำพวกเราได้ แต่ถึงไงพวกเราก็น่าจะสนุกกับมันได้นะฮะ”
“แต่ว่า...เธอจะรู้สึกอึดอัดเวลาที่อยู่ท่ามกลางคนแปลกหน้านี่นา”
“ถูก”
“งั้น ทำไมเธอถึงได้ยืนยันหัวชนฝาว่าเราต้องทำแบบนี้กันด้วยล่ะ?”
“ก็เพราะว่า มันคือหนึ่งในกำแพงที่ผมจะต้องกระโดดข้ามมันไป..เพราะในท้ายที่สุดแล้ว”
“......................”
“ผมได้เรียนรู้ว่า...จะไม่มีอะไรที่ดีขึ้น...ถ้าเกิดผมยังพยายามผลักมันให้ห่างออกไปเพราะว่าผมรู้สึกอึดอัดหรือว่ากลัว...และผมยังได้รู้ว่าถ้ามันไม่ใช่เรื่องอะไรที่ผิดกฎหมาย คุณก็ต้องเผชิญหน้ากับมันซึ่งๆหน้า.”.
“......................”
“ผมเดาว่าลูกเจี๊ยบมันก็คงต้องใช้ความกล้าหาญในการเจาะทะลุเปลือกไข่ออกมาเหมือนกันใช่มั้ยฮะ?”
ฮวางโบสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆก่อนตอบไปว่า “เธอพูดถูกแล้วล่ะ...ชั้นเดาว่าชั้นเองก็ต้องการมันเหมือนกันเพื่อที่จะออกมาใช้ชีวิตในโลกกว้างใบนี้”
ฮยอนจุงยิ้มแล้วถามว่า “แล้วตอนนี้พวกเราต้องการอะไรหรือฮะ?”
“ด้านได้อายอด หรือ ว่า ใจไม่ด้านพอ?”
“ไม่ใช่ฮะ ความมั่นใจต่างหาก ตอนนี้เราพร้อมที่จะก้าวเข้าสู้โลกใหม่แล้ว ไปกันเลยฮะ”
ฮยอนจุงเงยหน้าขึ้นมาท้องฟ้าแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ ทำไมชั้นถึงปล่อยให้เธอลากไปนู่นไปนี่อยู่ได้นะเนี่ย?”
ฮยอนจุงยิ้มจนตาหยีแล้วตอบ “ก็เพราะว่าผมเป็นป๋าดันตัวพ่อไงฮะ ^^”
คู่ผักกาดหอมเดินเคียงคู่กันไป โดยที่ต่างคนต่างใช้แขนโอบที่ไหล่ของกันและกัน พร้อมมุ่งหน้าตรงไปยังถนนที่มีแสงไฟเจิดจ้าซึ่งรออยู่เบื้องหน้า และพร้อมเผชิญกับทุกๆอย่างที่อาจจะเกิดขึ้น
โปรดติดตาม คู่รักผักกาดหอมรีมิกซ์ ตอนที่ 85 - สุขกันเถอะเรา เศร้าไปทำไม
| Create Date : 16 สิงหาคม 2553 |
| Last Update : 16 สิงหาคม 2553 22:19:39 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 817 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: ning IP: 124.122.172.188 วันที่: 17 สิงหาคม 2553 เวลา:18:41:09 น. |
|
|
|
| โดย: kaprow IP: 124.122.145.43 วันที่: 23 สิงหาคม 2553 เวลา:10:25:39 น. |
|
|
|
|
|
|
|
"ห้ามนำไปเผยแพร่ต่อที่อื่น นอกจากจะได้รับอนุญาตจากเจ้าของบล๊อคก่อนเท่านั้น"
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [
ขอบคุณนะคะ