|
|
ตอนที่ 83 -...บูอิน คืนนี้ไปท่องราตรีกันเหอะ^^ ~
***ฟิค <แปล> เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผู้เขียนแต่งขึ้น เพื่อความรักของคนทั้งสองเท่านั้น หาได้มีเจตนาอื่นหรือไม่ จึงขอให้อ่านด้วยความบันเทิง และเชื่อมั่นในรักของพวกเขาด้วย ****
ที่สถานี MBC ในห้องประชุมของแผนกเอนเตอร์เทน การพูดคุยของเหล่าผู้เกี่ยวข้องก็เกิดขึ้น
เอ็กเซ็กคิวทีฟโปรดิวเซอร์เริ่มเปิดประเด็นเป็นคนแรก” ข้อความบนบอร์ดของรายการ WGM ที่คนดูเขียนเข้ามาเป็นยังไงบ้าง?”
พีดีคิมตอบก่อนหันไปมองพนักงานคนอื่นๆก่อนจะตอบ “ส่วนใหญ่ก็ให้ความสนับสนุนพวกเขาน่ะครับ”.
หัวหน้าแผนกอดสงสัยไม่ได้ “แล้วมีสัญญาณอะไรบ้างรึเปล่า ที่จะบ่งบอกว่า เรื่องต่างๆมันจะยุ่งเหยิงขึ้นกว่านี้น่ะ?”
พีดีคิมตอบ”ถ้าเป็นเรื่องแบบนั้น มันไม่มีในบอร์ดของรายการเลยน่ะครับ บางข้อความที่โพสต์เข้ามาถึงกับบอกว่าอย่าตัดคู่ผักกาดหอมออกจากรายการเลย เพราะคู่นี้เป็นคู่ที่เติมเต็มความสุขให้กับแฟนรายการฯ” ว่าแล้วก็หยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากแฟ้มเอกสารของเขา
“นั่นอะไรหรือครับ” หัวหน้าแผนกถาม
“ผมอยากจะอ่านข้อความนึงที่โพสต์เข้ามาและมีคำแนะนำที่น่าสนใจซึ่งเธอได้รวบรวมมาจากความคิดเห็นของคนอื่นๆด้วย”โปรดิวเซอร์คิม
[รายการเรียลลิตี้คู่รักกำมะลอ เป็นรูปแบบของรายการ WGM และเป็นเหตุผลที่นำมาซึ่งความนิยมในรายการนี้ ถึงแม้ทางรายการจะอ้างว่าเป็นรายการเรียลลิตี้โชว์จริงๆ แต่ความจริงแล้วมันเป็นแค่เรื่องคู่รักกำมะลอ และคนดูก็ทราบดีว่า รายการมีคอนเซ็ปท์ที่ตั้งเอาไว้ ถึงแม้มันจะมีความขัดแย้งในตัวเอง แต่มันก็ยังสามารถดึงดูดให้หลายคู่เข้ามาร่วมในรายการและยังสามารถดึงดูดความสนใจจากผู้คนได้มากมาย เหตุผลก็คือความคาดหวังที่ว่า สิ่งที่เกิดขึ้นรายการอาจไม่ได้เป็นแค่เรื่องหลอกๆทั้งหมด หลายๆคนที่หันมาดูรายการนี้ก็เนื่องจากมีความคาดหวังที่ว่าการเปลี่ยนแปลงทางความรู้สึกและอารมณ์ของนักแสดงที่ร่วมรายการไม่ได้เป็นเพียงแค่การแสดง การรับรู้เรื่องของคู่ผักกาดหอมซึ่งดูจะคู่ที่ดูผิดฝาผิดตัวมากที่สุดในตอนเริ่มต้น อาจจะไปสวนทางกับความตั้งใจของผู้ผลิตรายการโชว์ แต่มันได้กลายเป็นของขวัญชิ้นใหญ่ให้กับคนดูที่มีความหวังว่าจะได้เห็นความรักอย่างแท้จริงและสวยงามแบบนี้ ชั้นเองก็ไม่ได้อยากจะเห็นคู่แต่งงานจริงๆมาอยู่ในรายการเรียลลิตี้กำมะลออย่างนี้หรอกนะ ชั้นจะไปคาดหวังเรื่องแบบนี้กับคู่ที่ถูกจับมาตามคอนเซ็ปท์รายการทีวีแบบนี้ได้ยังไง? ที่จริงแล้ว สิ่งที่ชั้นอยากจะเห็นก็คือ พัฒนาการความรักแบบจริงๆของคู่ผักกาดหอมซึ่งตอนนี้กำลังถูกกดดันให้ออกจากรายการ ใครอาจจะว่าชั้นเป็นพวกโรคจิตชอบแอบดูเรื่องของชาวบ้านก็ได้น่ะ แต่ชั้นอยากจะเห็นทั้งคู่เป็นคู่รักกันในชีวิตจริง ที่ไม่ใช่แค่เป็นคู่กำมะลอตามคอนเซ็ปท์รายการเท่านั้น...ชั้นหวังว่าโปรดิวเซอร์ของรายการ WGM จะไม่ยึดติดอยู่กับคอนเซ็ปท์ของเรียลลิตี้กำมะลอมากจนเกินไป แต่มาร่วมให้กำลังใจ และอวยพรคู่รักตัวจริง ซึ่งฟ้าได้ส่งให้พวกเขาได้มาเจอกัน ได้รักกันตลอดไป]
หัวหน้าแผนกและเอ็กเซ็กคิวทีฟโปรดิวเซอร์ต่างก็นั่งเงียบกันไปพักนึงหลังจากฟังพีดีคิมอ่านข้อความบนกระดาษจบ
หัวหน้าฝ่ายถามขึ้นมาก่อนว่า “แล้วมีความคิดเห็นที่แตกต่างไปจากนี้บ้างอีกมั้ย?”
พีดีคิมว่า “ก็มีความเห็นหลายอันจากคำวิจารณ์ของพวกสื่อ...แต่ว่ามันหลายหลายแง่มุมมากเกินไปจนนำมาใช้ประโยชน์ในการหาข้อสรุปไม่ได้ครับ และความเห็นพวกนั้นก็ไม่ได้มีโพสต์ลงในบอร์ดด้วย....”
เอ็กเซ็กคิวทีฟโปรดิวเซอร์ “เนื่องจากไม่มีใครที่มาจี้ว่าเรากำลังทำให้เกิดอุบัติเหตุหรือว่ากำลังละเมิดจรรยาบรรณของสื่อ ผมคิดว่ามันน่าจะดีกว่าถ้าพวกเราจะรับฟังความคิดเห็นส่วนใหญ่จากคนดูน่ะ..”
พีดีคิมแย้งขึ้นมาว่า “แต่ก่อนที่เราจะทำแบบนั้น....”
“ว่าไป..มีอะไรอีก?”
พีดีคิมตอบ “พวกเราควรจะมาดูกันด้วยว่าสองคนนั้นต้องการจะทำอะไรกันดีกว่าน่ะ...”
หัวหน้าฝ่ายเสริมว่า”งั้นผมว่า ก่อนอื่น เรามาตัดสินใจกันเรื่องสถานะของทางฝ่ายเราก่อนแล้วกันว่า จะให้พวกเขาอยู่ในรายการต่อไปหรือไม่”ว่าแล้วก็หันไปถามเอ็กเซ็กคิวทีฟโปรดิวเซอร์
“คุณคิดว่าไงครับ?”
“ถ้ามันไม่มีปัญหาจากภายนอกเข้ามายุ่งด้วยแล้วล่ะก็..ผมก็โอเคน่ะ ที่จะให้พวกเขาทำรายการต่อไป เพราะมันจะเป็นของขวัญสุดเซอร์ไพรส์ชิ้นพิเศษให้กับคนดูเลยล่ะ”
“แล้วพีดีคิมล่ะ ว่าไงครับ?” โปรดิวเซอร์หันไปถาม
โปรดิวเซอร์คิดชั่วครู่ก่อนจะตอบ “เพราะว่าพวกเขาเป็นคู่ที่ได้รับความนิยมมากที่สุดในรายการ...ผมก็คิดด้วยเช่นกันว่ามันเป็นไอเดียที่ไม่เลวนักที่จะถ่ายทำเรื่องของพวกเขาต่อหลังจากได้กลายเป็นคู่รักจริงๆไปแล้ว...”
เขาจึงหันกลับมาบอกเอ็กเซ็กคิวทีฟโปรดิวเซอร์ “งั้นผมจะปล่อยเรื่องนี้ให้อยู่ในการตัดสินใจของคุณก็แล้วกัน คุณจะไปหว่านล้อมหรือขู่เข็ญบังคับพวกเขายังไงก็ได้...แล้วแต่คุณ”
เอ็กเซ็กคูทีฟโปรดิวเซอร์ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกก่อนตอบไปว่า ..”ได้ครับ”
ที่ออฟฟิศของท่านประธานชิกุน
“ทีมงาน WGM อยากให้นายอยู่ในรายการต่อไป...แล้วนายจะว่ายังไงล่ะ? “ประธานชิกุนเอ่ยถาม
ฮยอนจุงตอบด้วยสีหน้าตายๆไปว่า “ผมไม่แคร์หรอกฮะ ยังไงก็ได้...แต่ผมอยากจะรู้ว่า บูอินจะคิดยังไงกับเรื่องนี้มากกว่าฮะ”
“นั่นมันไม่ใช่ปัญหาของพวกเขาหรอกเหรอ?”
“งั้นผมจะไปคุยเรื่องนี้กับบูอินก่อนฮะ” ฮยอนจุงหันไปตอบ
ประธานชิกุนถอนหายใจออกมาก่อนถามต่อไปว่า”ถ้างั้นนายก็อยากจะโชว์ให้คนอื่นเห็นถึงการรวมพลังแห่งรักของพวกนายอย่างนั้นใช่มั้ย...?”
ฮยอนจุงรีบปฏิเสธทันที “ไม่ใช่อย่างนั้นฮะ มันก็แค่ว่าพวกเราต่างก็อยู่ในรายการด้วยกัน...ผมกำลังพยายามจะให้เกียรติโดยการรับฟังความเห็นของอีกฝ่ายนึง ก็เท่านั้นฮะ...”
“คิม ฮยอนจุง” จู่จู่ประธานชิกุนก็เอ่ยชื่อเขา
“ท่านว่าไงฮะ?”
“สงสัยชั้นจะยังไม่คุ้นน่ะ..มันรู้สึกแปลกๆยังไงไม่รู้เพราะชั้นรู้สึกเหมือนกับว่ากำลังคุยอยู่กับคนแปลกหน้า ไม่ใช่คิมฮยอนจุงที่ชั้นรู้จัก”
“ผมขอโทษฮะ ถ้ามันไม่มีปัญหาอย่างนี้เกิดขึ้นแล้วล่ะก็...ไม่ช้า..ผมจะกลับไปเป็นคิมฮยอนจุงเวอร์ชั่นเก่าแล้ว...อย่ากังวลไปเลยฮะ...”
“T_T อย่ากังวลอะไรของนาย? ตอนนี้ แม้แต่ชั้นอยากจะบ่นนิดๆหน่อยๆ ชั้นยังทำไม่ได้เลย”.
“มีปัญหาอย่างอื่นด้วยรึเปล่าฮะ?”
“ตอนนี้นายก็เปิดเผยเรื่องนั้นไปแล้ว เรื่องปฏิกริยาในแง่ลบจากแฟนคลับมันกลายเป็นประเด็นสำคัญขึ้นมาแล้วน่ะสิ”
“แฟนคลับหรือฮะ? แล้วเราควรจะทำยังไงดีฮ่ะ?” ฮยอนจุงเริ่มรู้สึกกังวลเหมือนกัน
“เราต้องหาทางทำอะไรซักอย่างแล้วล่ะ” ประธานชิกุนพูดจบก็เพิ่งจะนึกขึ้นมาได้ “ เฮ้ย ทำไมชั้นต้องมาพูดเรื่องนี้กับนายด้วยล่ะ?”
“นั่นสิฮะ ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน”
ประธานชิกินรับตัวเองไม่ได้บ่นออกมาว่า “ ให้ตายเหอะ นี่มันชักจะมากเกินไปแล้วน่ะ”...
ที่ห้องนอนของฮยอนจุง เขากำลังนั่งอยู่บนเตียงและคุยโทรศัพท์อยู่กับฮวางโบ
“หวัดดีฮะ คุณอยู่ที่ไหนฮะ?
“ยังอยู่ที่บ้านเลยจ้ะ แต่พรุ่งนี้ชั้นต้องออกไปทำงานข้างนอกแล้วล่ะ” ฮวางโบตอบ
“นี่คุณไม่ได้ออกไปไหนเลยหรือฮะเนี่ย ประเทศเราตอนนี้ไม่มีประกาศภาวะฉุกเฉินซ่ะหน่อย ฮ่า ฮ่า ผมล้อเล่นน่า?”
“นี่ อย่าพูดเรื่องการเมืองเลยน่ะ เปลี่ยนเรื่องเหอะ ตั้งแต่วันนั้น ยังไม่ได้ออกไปไหนเลย เพราะชั้นรู้ดีว่า ชั้นเป็นนายพลฮวางโบที่ขี้ขลาดตาขาว”เธอพูดด้วยความเศร้าใจ
“บูอินรู้หรือเปล่า วันนี้ทีมงาน WGM โทรมาหาผมด้วยล่ะ”…
“อืมม พวกเขาก็โทรหาชั้นก็เหมือนกัน”
“แล้วคุณจะทำยังไงกับรายการนั้นฮะ?”
“แล้วเธอล่ะ?”
“ผมไม่แคร์หรอกฮะ...ที่จริงแล้วผมออกจะดีใจด้วยซ้ำ”
“ดีใจ.. ดีใจเรื่องอะไรเหรอ?” ฮวางโบถามด้วยความแปลกใจ
“มันยากมากๆเลยที่เราต้องคอยปิดปังความสัมพันธ์ของเราเอาไว้...แต่ตอนนี้เราไม่จำเป็นต้องระมัดระวังมากขนาดนั้นอีกต่อไปแล้ว พวกเราสามารถจะไปเดทกันได้อย่างเปิดเผยเท่าที่เราต้องการ”
ฮวางโบหัวเราะคิกแล้วถามว่า “นี่เธอคิดจริงๆหรือว่ามันจะทำได้ง่ายแบบนั้น? มันเป็นรายการที่ใครๆก็สามารถดูกันทั่วบ้านทั่วเมือง...ยังไงพวกเราก็ต้องคอยระวังตัวอยู่ดีแหละ”
“เรื่องนั้นผมรู้อยู่แล้วฮะ แต่ไง...ถ้าเราไม่ทำรายการนั่น มันคงจะลำบากมากสำหรับเราที่จะหาเวลามาอยู่ด้วยกันนานๆตลอดทั้งวันแบบนั้นได้...และอีกไม่นานผมจะต้องยุ่งมากๆหลังจากที่ละคร F4 เริ่มถ่ายทำน่ะฮะ”
“โอ จริงด้วยสิ! ละคร F4 แล้วนี่เธอต้องเดินทางไปถ่ายทำที่ต่างประเทศเมื่อไหร่น่ะ?”
“พวกเขาบอกเอาไว้ตอนแรกว่ากลางเดือนนี้ แต่ว่าตอนนี้เลื่อนออกไปเป็นเดือนหน้าแล้วล่ะฮะ”
“งั้น...ตั้งแต่เดือนหน้าไป มันก็คงจะยากสำหรับเธอที่จะมาถ่ายรายการ WGM ใช่มั้ย?”
“คราวนี้คุณก็สามารถบินไปหาผมได้อีกน่ะ” ฮยอนจุงเริ่มอ้อน
ฮวางโบหัวเราะแล้วถามเขาว่า “ บินไปหาเธอที่ไหนเหรอ?”
“ก็เหมือนกับครั้งที่คุณไปหาผมที่ญี่ปุ่นไงฮะ...คราวนี้ไปหาผมที่มาเก๊าน่ะ”
“เธออยากจะถ่ายทำรายการแบบนั้นอีกน่ะเหรอ?”
“คุณว่าไม่ดีเหรอฮะ?”
“เพราะว่าละครของเธอมันไม่ใช่ของสถานีเดียวกันกับรายการ WGM น่ะ พวกเขาจะยอมให้เราทำอย่างนั้นเหรอ? นอกจากนั้นแล้ว...คราวนี้มัน...อืมม..แบบว่า”
“แบบว่า...อะไรฮะ? “ ฮยอนจุงชักสงสัยกับท่าทางลังเลใจของเธอ
“ถ้าชั้นไปหาเธอที่นั่นได้จริงๆนะ...พวกเราก็สามารถจะออกไปเดทกันแบบจริงๆได้...ชั้นไม่อยากจะให้มีกล้องแม้แต่ตัวเดียวอยู่ที่นั่น...”
“ถูกของคุณฮะ.”..
เธอถอนหายใจแล้วพูดเสียงเศร้าๆว่า “ถ้างั้น...พวกเราก็คงจะต้องบอกลารายการ WGM กันแล้วสินะ”...
“คุณรู้สึกแย่หรือฮะ...?”
ฮวางโบยิ้มอย่างเศร้าๆ “ใช่จ้ะ ที่ผ่านมามันสนุกมากเลยน่ะ เพราะพัฒนาการความสัมพันธ์ของเรามันค่อยๆดีขึ้นตามลำดับ เหมือนมันค่อยๆเติบโตไปเรื่อยๆตามกาลเวลา”.
“ตกลงว่า คุณอยากจะให้ผมบอกพวกเขาไปว่าเราจะไม่ทำรายการต่อแล้วใช่มั้ยฮะ..?”
“ถึงยังไง พวกเราก็ไม่มีเวลาพอที่จะทำมันอยู่แล้วนี่..”.
“เราสามารถจะทำต่อไปเรื่อยๆก่อนจนกว่าจะทำไม่ไหวจริงๆนี่ฮะ?”
“แต่พวกเราก็ถ่ายทำตอนไปเที่ยวสวนสนุกเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว...ถ้าเราถ่ายตอนของพวกเราเก็บเป็นสต๊อกล่วงหน้าหลายๆตอน...” ฮวางโบอธิบายเหตุผล
“ผมอยากจะใช้เวลาอยู่กับคุณให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้...จนกว่าละคร F4 จะเริ่มถ่ายทำ...”
“จริงเหรอ?”
“ฮะ แต่ผมไม่แน่ใจว่าผมจะหาเวลาว่างมากขนาดนั้นได้รึเปล่า T_T”
“เธอจะต้องเหนื่อยมากเลยน่ะ แต่ถึงตอนนี้เธอก็ยุ่งมากพออยู่แล้วน่ะ แล้วไหนยังต้องวิ่งรอกงานอื่นอีกอ่ะ..”.
“ไม่เป็นไรหรอกฮะ ผมยังหนุ่มแน่นอยู่”
“หุหุ!” ฮวางโบอดขำไม่ได้
“คืองี้ฮะ...?” จู่ๆเขาก็เริ่มเกริ่นเหมือนจะเปิดประเด็นอะไรบางอย่าง
“ว่าไง พูดต่อสิ ชั้นอยากฟัง?”
“คืนนี้...”
“คืนนี้ ทำไมเหรอ?”
“คืนนี้ เราไปเดินเที่ยวที่เมียงดงกันเหอะ?”
“เมียงดง? ทำไมล่ะ?”
“ตอนนี้ ใครๆเขาก็รู้เรื่องของเรากันหมดแล้ว พวกเราสามารถจะไปไหนมาไหนด้วยกันได้โดยไม่มีใครมาขัดขวางแล้วอ่ะ”
ฮวางโบอึ้งๆไปชั่วครู่แล้วบอกเขาว่า “นี่เธอ นั่นมันไม่ใช่ปัญหาหรอกนะ”
“ถ้างั้น คุณติดปัญหาอะไรหรือฮะ?”
“ลองนึกดูสิว่าถ้าพวกเราไปโผล่อยู่ที่เมียงดงด้วยกัน เธอคิดว่าคนแถวนั้นจะปล่อยให้เราอยู่กันตามลำพังงั้นหรือ? และเธอคิดว่าพวกเราจะสามารถเดินเล่นชิลๆกันได้รึไง? ชั้นละกลัวว่า เดินๆอยู่ แล้วมีมือดีที่ไหนไม่รู้ปาก้อนหินใส่หัวเอา...”
“ทำไมถึงจะมีคนคิดเอาก้อนหินมาปาใส่คุณล่ะฮะ? แต่ถ้ามีใครทำอย่างนั้นจริงๆล่ะก็ ผมจะปกป้องคุณเอง ไม่ฮะ ผมจะเอาตัวรับก้อนหินแทนคุณเอง...^^ “ <โอ แมนสุดๆเลยเรา>
ฮวางโบหัวเราะคิก “หุหุ! นี่เธอจะยอมโดนปาก้อนหินแทนชั้น? จริงอ่ะ?”
“ก็จริงสิฮะ ผมหายใจแทนคุณไม่ได้ แต่ว่าผมยอมเจ็บตัวแทนคุณได้อย่างแน่นอน” <ว้า เลี่ยนได้อีกน่ะเนี่ย>
“ลืมไปเลยน่ะ ที่เธอพูดน่ะ! เธอคิดหรือว่าชั้นจะยอมปล่อยให้เธอเจ็บตัวแทนชั้นน่ะ? ชั้นขอยอมเจ็บตัวเองยังดีซะกว่า.” ฮวางโบสรุป..
“ไม่ฮะ ผมจะปล่อยให้บูอินถูกทำร้ายได้ยังไงกัน?” จู่ๆเขาก็หัวเราะขึ้นมา “นี่ผมจะโดนตีจริงๆมั้ยเนี่ย ถ้าเรายังเถียงเรื่องนี้กันต่อไปน่ะ? ที่จริงอาจจะมีผู้ชายเดินตามผมมาแล้วบอกว่า “นี่นาย คิมฮยอนจุง ฮวางโบเป็นของชั้นน่ะ! “
“ฮ่าฮ่าฮ่า...นั่นมันเป็นเรื่องที่หักมุมแบบสุดๆเลยน่ะ!”
“หักมุมอะไรกันฮะ? ว่าแต่...เขาเป็นใครหรือฮะ?”
“หา? ใครกันเหรอ?”
“ก็ผู้ชายคนที่ตะโกนว่า “ฮวางโบเป็นของช้านน!” เขาเป็นเด็กหรือว่าเป็นผู้ใหญ่ฮะ แล้วเขาหล่อได้เท่าผมหรือเปล่าฮ่ะ ?” ฮยอนจุงคนขี้หึงเริ่มกลับมาอีกแล้ว
“ใครจะไปรู้ล่ะ ชั้นไม่ได้ถามชื่อเขาซ่ะหน่อย?”
“คุณไม่รู้หรือฮะ?”
“แน่นอน! ชั้นจะไปรู้ได้ยังไงกัน เธอนี่ก็ถามแปลก?”
“แล้วถ้าจู่จู่ มีคนแปลกหน้าหน้าตาหล่อเหลาเหมือนเคน ธีรเดช มาตะโกนแสดงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของคุณอย่างภาคภูมิใจคุณคงจะดีใจสิน่ะ ใช่หรือเปล่า?” อารมณ์หึงหน่อยๆที่เริ่มครอบงำฮยอนจุงทำให้เขายังซักเธอไม่ยอมเลิก
ฮวางโบรู้สึกประหลาดใจกับท่าทางของเขา ได้แต่ถามกลับไปว่า “นี่เธอกำลังพูดเรื่องอะไรอยู่เนี่ย? แล้วสิ่งที่ชั้นได้ยินตอนที่อยู่สวนสนุกล่ะ? “ อย่ามาจับตัวพี่ชายของพวกเราน่ะ! ห้ามขึ้นไปขี่หลังพี่เขาน่ะ! “ คำพูดพวกนี้เธอจะว่ายังไง ช่วยตอบชั้นหน่อยซิ?”
“นั่นมันเป็นสิ่งที่แฟนคลับของผมพูดไป ก็เพราะว่าพวกเขาแคร์ผม..”.
“โอ เธอนี่ มันเหลือเชื่อจริงๆเลย! ผู้ชายคนที่เธอบอกว่าหล่อเหมือนเคน ธีรเดชนั้นคงต้องเป็นแฟนคลับของชั้นเหมือนกันน่ะแหละ เพราะเขาก็คงชอบชั้นในฐานะแฟนคลับเหมือนกัน”
เขายังเถียงต่อไปว่า” แต่ไงก็ตามแฟนคลับผมไม่เห็นมีใครพูดว่า ของชั้น! แบบเต็มปากเต็มคำแบบเขาเลย”พอคิดก็เริ่มโมโหอีกครั้ง “ไอ้หน้าหล่อนั่นมันกล้าดียังไงที่พูดว่า “ของชั้น”น่ะ?”
ฮวางโบหัวเราะคิกเมื่อเห็นอาการหึงสบัดของเขา “งั้นเธอคงไม่พอใจมากขนาดนั้นเลยใช่มั้ย? ถึงว่าสิ หน้าตาเธอตอนนั้นดูโกรธสุดๆเลยน่ะ?”
“แน่อยู่แล้วฮะ ผมจะนิ่งเงียบอยู่ต่อไปได้ไง ในเมื่อมีไอ้หน้าหล่อมาตะโกนว่า ผู้หญิงของผมเป็นของเขาน่ะ?”
ฮวางโบถอนหายใจออกมาก่อนพูดต่อไปว่า “ชั้นรู้อยู่แล้วว่าซักวันนึงเธอต้องทำเรื่องขึ้นมาแน่ๆ แต่ยังไงก็เหอะ เธอทำแบบนั้นลงไปได้ยังไง? ชั้นไม่สามารถจะวิ่งหนีไปไหนได้เลย...”
“ไม่เอาน่า วิ่งหนีงั้นหรือ? คำพูดนี้ไม่เหมาะกับท่านนายพลฮวางโบผู้กล้าหาญซักนิดเลยฮะ”
“จ้า ชั้นจะพยายามทำตัวให้เป็นไปตามความคาดหวังของเธอน่ะ” พูดจบก็หัวเราะคิก
เขาก็หัวเราะออกมาเช่นกันก่อนจะถามไปว่า “งั้น ตกลงว่าเราจะทำกันจริงๆใช่มั้ยฮะ?”
“ทำอะไรเหรอ?”ฮวางโบเริ่มถามอีกครั้ง
“WGM ไงฮะ”
“เอาไว้เราไปคุยรายละเอียดกับทีมงานกันอีกทีก่อนจะดีมั้ย มันน่าจะดีกว่าถ้าเราจะหยุดทำตอนนี้ ถ้าไม่สามารถจะทำมันต่อไปได้อีก”
“แต่ผมยังอยากทำรายการต่อจริงๆนะฮะ”
“นั่นเป็นเหตุผล....ที่เราต้องไปคุยกับพวกเขาอีกทีไงล่ะ...”
“แล้วเรื่องเมียงดงล่ะฮะ ว่าไง?”
“เธออยากจะไปจริงๆน่ะเหรอ?”
“จริงๆแล้ว ผมอยากไปแถวสีลมซอย 4 หรือไม่ก็เอกมัยซอย 1 อะไรแบบนั้นมากกว่าน่ะฮะ ที่นั่นรับรองว่าไม่มีใครมาแอนตี้เราแน่ๆ ดีไม่ดีเจอแฟนคลับก็พากันจัดมิตติ้งต้อนรับพวกเราอีก ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวเลย บูอินว่าดีมั๊ยฮะ” ฮยอนจุงพูดประหนึ่งเหมือนเคยไปเอกมัยฯ
“เราจะทำแบบนั้นได้ยังไง เราต้องจองตั๋วเครื่องบินมาเมืองไทยอีกน่ะ แล้วเธอมาชวนเอาตอนนี้มันจะไปทันได้ยังไงกัน ไว้หลังหลังแล้วกันน่ะ” ฮวางโบทักท้วง
“นั่นไง ผมก็เลยจะชวนบูอินไปเมียงดงแทนไงฮะ ไปตอนกลางคืนนี่แหละ คนอื่นจะได้ไม่สังเกตุเห็นพวกเราได้ง่ายๆเหมือนตอนกลางวัน”
“ยังไง..ถ้าเกิดมีคนนึงสามารถจำพวกเราได้ขึ้นมา หลังจากนั้นมันก็คงจะแตกตื่นกระจายกันไปทั่ว อย่างน้อย เราน่าจะมีบอดี้การ์ดไปด้วยเหมือนที่สวนสนุกน่ะ...”
“เราไปที่นั่นตอนดึกๆหน่อยก็ได้นี่ฮะ คนจะได้น้อยๆ...แบบนั้นเราจะได้ไม่ถูกรุมถึงแม้ว่าจะมีคนจำพวกเราได้ก็ตาม”
“เธออยากจะไปที่นั่นจริงๆใช่มั้ย? “ฮวางโบถามย้ำแล้วย้ำอีก
“ใช่ฮะ”
“แล้วเราจะไปกันยังไง?”
“ก็ลงรถไฟใต้ดินไปก็ได้นี่ฮะ”
“อะไรน่ะ?”
“ผมอยากจะทำอะไรแบบนี้จริงๆนะฮะ นั่งรถไปใต้ดินไปด้วยกัน...”.
“นี่เธอ ทำไมไม่ไประดมฝูงชนแห่แหนกันมามุงเธอซะเลยล่ะ?”
“แหม พวกเราปลอมตัวไปก็ได้นี่ฮะ”
ฮวางโบถอนหายใจ แล้วแกล้งถามเล่นๆว่า “อย่าบอกน่ะ ว่าเธออยากจะใส่ชุดหมีพูห์ชุดนั้นอีก?”
“คงไม่ดีเท่าไหร่ฮะ เพราะว่าชุดนั้นมีคนเห็นกันเยอะเกินไปแล้ว เราต้องหาวิธีอื่น”
“แล้วชั้นก็หวังว่าเธอคงจะไม่บังคับให้ชั้นใส่วิกประหลาดๆแบบนั้นอีกด้วยใช่มั้ย?”
“เอาไว้เราไปรอดูกันตอนนั้นอีกทีแล้วกันฮะ”
“เฮ้อ นี่ชั้นจะทำให้เธอเลิกล้มความตั้งใจได้ยังไงกันล่ะเนี่ย...?”
โปรดติดตาม คู่รักผักกาดหอมรีมิกซ์ตอนที่ 84
| Create Date : 11 สิงหาคม 2553 |
| Last Update : 11 สิงหาคม 2553 21:27:38 น. |
|
3 comments
|
| Counter : 1011 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: ปรานต์ IP: 115.87.178.246 วันที่: 11 สิงหาคม 2553 เวลา:21:58:24 น. |
|
|
|
| โดย: มินมิน IP: 180.180.143.74 วันที่: 11 สิงหาคม 2553 เวลา:22:09:16 น. |
|
|
|
| โดย: ning IP: 124.122.172.188 วันที่: 17 สิงหาคม 2553 เวลา:18:32:08 น. |
|
|
|
|
|
|
|
"ห้ามนำไปเผยแพร่ต่อที่อื่น นอกจากจะได้รับอนุญาตจากเจ้าของบล๊อคก่อนเท่านั้น"
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [
สนุกทุกเรื่อง และทุกตอนเลย
มีแทรกมุขตลอด