ตอนที่ 9

ความทรงจำ...ที่ไม่ลืมเลือน

ตอนที่ 9 (ชิลลางของฉันหัวโบราณ กับวันพักผ่อนที่แสนเร่าร้อน 2...เร่าร้อนจริงๆ นะ และความทรงจำของเธอเริ่มกลับมา ผมจะทำยังไงดีล่ะ)

ฮยอนจุงหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตุห้องพักของฮวางโบอีกครั้ง...<ฉัน ไม่แน่ใจเลยจริงๆ ว่าเธอจะรู้สึกยังไงกันแน่...ที่ต้องมาเห็นหน้าฉันอีกในเวลาห่างกันไม่ถึง ชั่วโมงแบบนี้ แล้วนี่...เธอจะใจเย็นลงกว่าก่อนหน้านี้รึยังนะ?>เขาคิดก่อนที่จะยื่นมือออกไปเคาะประตูหน้าห้องของเธอ แต่ก็ไม่มีการตอบสนองใดๆ กลับมา เขาลองเคาะประตูห้องของเธออีกครั้ง...<นี่ มันช่างเป็นช่วงเวลาที่ยากเย็นและยาวนานสำหรับฉันจริงๆ เลย...มันยาวนานเพราะมันไม่มีการตอบสนองใดๆ จากข้างในห้องนี้เนี่ยแหละ...>ฮยอน จุงคิดอย่างหงุดหงิดและเริ่มเคาะประตูห้องของเธอแรงๆ และต่อเนื่องไม่ยอมหยุดอีกครั้ง และสุดท้ายมันก็ได้ผลเมื่อเขาได้ยินเสียงของฮวางโบตอบกลับมา...

“รอเดี๋ยวค่า!!~~” ฮวางโบตะโกนกลับออกมาอย่างรำคาญใจ


และ สุดท้าย....ครู่ต่อมาประตูบานนั้นก็ถูกเปิดออกอย่างช้าๆ และเมื่อฮวางโบเห็นว่าฮยอนจุงนั่นเองที่เป็นคนยืนอยู่หน้าประตูห้องพักของ เธอ...เธอก็ชำเลืองมองเขาด้วยหางตาก่อนจะพยายามซ่อนตัวเองให้อยู่หลังประตู บานนั้น และจะพยายามปิดประตูบานนั้นรวดเร็ว...เพื่อไม่เขาสามารถเข้ามาในห้องของเธอ ได้...

“เธอมีอะไรอีก?” ฮวางโบถามเขาด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดขณะที่พยายามปิดประตู

“................................” ฮยอนจุงไม่ตอบแต่กลับพยายามผลักประตูบานนั้นให้เปิดออกเพื่อที่เขาจะเข้าไป ข้างใน ส่วนฮวางโบก็จับลูกบิดประตูเอาไว้แน่นและพยายามผลักประตูบานนั้นกลับไปเพื่อ เป็นการตอบโต้เขาเช่นกัน และพยายามแสดงให้เขาเห็นว่าเขาไม่สามารถเขามาในห้องของเธอได้ง่ายๆ

“นี่มันอะไรกันฮะ?” ฮยอน จุงถามเธออย่างหงุดหงิด ขณะพยายามผลักประตูบานนั้นให้เปิดออกอีกครั้ง และมันก็เป็นอีกครั้งที่เธอต่อต้านไม่ยอมให้เขาเข้าไปในห้องของเธอ

“ทำไม...ทำไมผมถึงเข้าไปไม่ได้ล่ะฮะ? นี่คุณกำลังซ่อนอะไรเอาไว้งั้นหรือ?” เขาเริ่มคิดในแง่ร้ายขึ้นมา

“หรือว่ามีใครอยู่ข้างในห้องกับคุณงั้นหรือฮะ?” เขาถามเธออย่างหงุดหงิดและพยายามผลักประตูอย่างสุดกำลังเพื่อที่จะเข้าไป ข้างในให้ได้ และหลังจากนั้นเขาจับตัวฮวางโบไปยืนอยู่ข้างๆ ประตู และเมื่อเขาเข้าไปข้างในห้องของเธอได้ เขาก็โล่งใจอย่างบอกไม่ถูกทันทีเมื่อเขาเห็นว่าข้างในห้องนั้นไม่ใครอยู่กับ เธออย่างที่เขาคิด...

“เฮ้อออ....มันจะไปมีได้ไงล่ะ!!แล้วนี่...เธอคิดว่าใครอยู่กับฉันในห้องนี้งั้นหรือ?” ฮวาง โบถามเขากลับอย่างลุกลี้ลุกล้นก่อนที่รีบพาตัวเองไปยืนอยู่ตรงหน้าเขาและ พยายามเอาตัวเองบังสายตาของเขาเอาไว้ไม่ให้เขาเห็นอะไรบางอย่างตรงหัว เตียง...

“ว่าแต่...แล้วเธอมาทำอะไรที่นี่อีกล่ะ?” เธอถามเขาอย่างกระวนกระวาย และพยายามเบี่ยงเบนความสนใจของเขา

<โอ๊ะ...ทำไมพี่เขาถึงทำท่าทางแปลกๆ แบบนี้อีกแล้วนะ มันต้องมีอะไรไม่ดีซ่อนอยู่ในนี้แน่ๆ>เขา คิดขณะที่มองไปรอบๆ ห้อง และสุดท้ายเขาก็เห็นกระถางดอกฟ็อกโกลฟที่เธอบรรจงจัดใส่เอาไว้นั่น เอง....เขายิ้มอย่างสดใสและมีความสุขขึ้นมาทันทีก่อนที่จะถามเธอ....

“งั้นก็แสดงว่าคุณให้อภัยผมแล้วซินะฮะ?” เขาถามเธอพร้อมกับส่งรอยยิ้มอันเป็นประกายที่ยากจะมีใครปฏิเสธและไม่ยอมใจอ่อนให้กับเขาได้เลย

“อภัยงั้นหรือ? เรื่องอะไรล่ะ?” เธอ ถามเขาก่อนจะค่อยๆ หันกลับไปมองที่เตียงและผ้าปูที่นอนจนดูเงอะงะ และเธอก็สังเกตเห็นสายตาของฮยอนจุงว่ากำลังมองไปที่ดอกฟ็อกโกลฟในกระถางที่ ตั้งอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียงนั้น...

“โอ๊ะ...อืมมม...ใช่...” เธอพูดกับเขาอย่างอายๆ และดูลุกลี้ลุกล้น

หลัง จากนั้นฮยอนจุงก็พยายามมองไปรอบๆ บนเตียงของเธออย่างละเอียด บวกกับอาการของฮวางโบที่ดูหงุดหงิดและกระวนกระวายใจมันก็ยิ่งทำให้เขายิ่ง อยากรู้อยากเห็นมากขึ้นไปอีก และในเวลาเดียวกันฮวางโบเองก็พยายามย้ายตัวเองไปตามสายตาของเขาเพื่อบังไม่ ให้เขาเห็นอะไรบางอย่างที่เธอพยายามซ่อนเอาไว้ จนในที่สุดฮยอนจุงเริ่มโมโหขึ้นมาจนต้องจัดการจับตัวเธอไปยืนอยู่ข้างๆ เพื่อที่เขาจะได้เห็นอะไรๆ ได้อย่างถนัดมากขึ้น...

“นี่คุณกำลังพยายามซ่อนอะไรจากผมอยู่รึเปล่าฮะ?” เขาถามเธอด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด หลังจากที่เห็นอะไรบางอย่างที่เป็นเนื้อผ้าสีดำและมีลูกไม้แลบออกมาจากใต้ ผ้าปูที่นอน .....เขาตัดสินใจดึงผ้าปูที่นอนนั้นออกและเขาก็ได้เห็นมันอย่างชัดเจนมาก ขึ้น...และมันก็เป็นชุดนอนสีดำที่มีเนื้อผ้าบางเบาและประดับไปด้วยลูกไม้ดู เซ็กซี่ที่ฮวางโบตั้งใจจะใส่อยู่เมื่อกี้นี้นั่นเอง...และหลังจากนั้นฮยอนจุ งก็หยิบมันขึ้นมาดูและเขาก็ถึงกับช็อคไปทันที <นี่เธอคิดจะใส่ไอ้ของแบบนี้ไปไหนงั้นหรือ?> เขาคิดกับตัวเอง

“นี่คุณคงไม่ได้วางแผนจะใส่เจ้านี้หรอกนะฮะ!?” เขาถามเธออย่างหงุดหงิดปนเขินนิดๆ

ฮวาง โบก็ถึงกับหน้าแดงเป็นลูกตำลึงเลยทีเดียว....เพราะเธอกำลังลองใส่มันอยู่ตอน ที่เธอได้ยินเสียงเขามาเคาะประตูหน้าห้องของเธอ และเธอก็กำลังคิดถึงเรื่องของฮยอนจุงกับปฏิกิริยาของเขาตอนที่อยู่ที่สระ ว่ายน้ำนั้นด้วย และมันก็เป็นอะไรที่ตรงกันข้ามกับสิ่งที่เธออยากให้เป็นซะจริงๆ แล้วเธอก็ตัดสินใจแล้วว่ายังไงวันนี้เธอก็จะนอนห้องเดียวกับฮยอนจุงให้ได้ เพราะมันไม่ใช่เรื่องอะไรที่ฮยอนจุงหรือโจรังจะมาพูดแบบนั้นกับเธอ และเธอจะเริ่มคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นว่าเขาต้องการเธอจริงๆ รึเปล่า แต่ทำไมท่าทางที่เขาแสดงออกมามันถึงดูได้เหมือนว่าเขาไม่ต้องการให้มันกลาย เป็นแบบนั้นเลยล่ะ และอย่างน้อยที่สุดก็กับเธอ และชุดนอนเซ็กซี่ที่เธอเอาลองใส่ด้วย...ที่ตอนนี้กำลังถูกเขาแกว่งไปมารอบๆ ห้องจนทำให้เธอรู้สึกอายอย่างบอกไม่ถูก และคำถามของเขาก็ยังกวนใจเธออีก มันทำให้เธอรู้สึกเหมือนกับว่า...ไม่ว่าเธอจะพยายามทำอะไรซักแค่ไหนก็ไม่ สามารถทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นเพราะเธอขึ้นมาได้เลย น้ำเสียงของเขาตอนที่ถามเธอก็เหมือนกัน...มันดูเหมือนว่าเขากำลังเบื่อหน่าย เธออยู่ซะมากกว่า แล้วจู่ๆ เธอก็เงยหน้าขึ้นถึงแม้ว่าจะยังรู้สึกอายอยู่บ้างก็ตาม เธอฉวยโอกาสตอนที่เขาเผลอคว้าชุดนอนเจ้าปัญหาของเธอกลับมา...

“ใช่!!!...ฉันวางแผนจะใส่มัน!!...แล้วจะทำไมล่ะ!?” เธอรวบรวมความกล้าพูดตอบโต้เขาอย่างท้าทาย

“ที่ไหน...?” เขาถามเธอกลับด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์และรู้สึกโมโหอย่างบอกไม่ถูก

“หา...อะไรนะ?” ฮวางโบถามเขาซ้ำอีกครั้งอย่างสับสน

“ผมถามพี่ว่า...พี่คิดจะใส่ไอ้ของแบบนี้ที่ไหนฮะ!?” เขาถามเธอซ้ำอีกครั้งน้ำเสียงหงุดหงิดมากขึ้น

<นี่เขาเรียกฉันแบบนั้นอีกแล้วนะ> เธอคิดขณะที่พยายามหรี่ตาลงเพื่อระงับความโกรธ.... “นี่...เธอหมายความว่าไงไอ้ที่ว่าฉันจะใส่มันที่ไหนนะ?” เธอเริ่มตะโกนถามเขากลับอย่างไม่สบอารมณ์เช่นกัน

“นี่มันเป็นชุดนอนนะ!!ฉันก็ต้องใส่มันตอนนอน และในห้องนอนนะซิ!” เธอตอบพร้อมกับจ้องหน้าเขาอย่างโมโหและเริ่มปรับเสียงตัวเองให้เย็นลงและพูดยั่วเขากลับไปบ้าง... “หรือ...จะให้ใส่ตอนไม่นอนดีล่ะ...” เธอพูดท้าทาย

ส่วนฮยอนจุงก็ได้แต่หันหน้ามองไปทางอื่นเพราะความเขิน <โอ๊ยย!!...นี่เธอ>เขาคิด

“โอ้ว์!!...คือ...ผม...เอ่อ...ผมแค่คิดว่าคุณจะพูดว่ามันเป็นชุดเดรสหรืออะไรอย่างอื่นนะฮะ...ผมก็เลย...” ฮยอนจุงตอบเธออย่างตะกุกตะกักพร้อมกับยกมือขึ้นเกาหัวตัวเองเพราะความเขินสุดๆ หลังจากที่รู้ตัวว่าตัวเองเข้าใจอะไรผิดๆ

ฮวางโบได้แต่จ้องหน้าเขาก่อนที่จะเลยไปที่ชุดนอนเจ้าปัญหานั้น “โอ๊ะ!!~” เธออุทานออกมาพร้อมกับหัวเราะคิกๆ ออกมาเบาๆ

“แล้ว...ทำไมเธอต้องอารมณ์เสียขนาดนั้นด้วยล่ะ!? ทำอย่างกับว่าฉันจะใส่ชุดแบบนี้ออกไปข้างนอกงั้นแหล่ะ?” เธอถามเขาพร้อมกับหัวเราะออกมาเสียงดัง และดีใจสุดๆ ที่เขาไม่ได้อารมณ์เสียเพราะเธอพยายามยั่วยวนเขานั่นเอง

“ฮะ....ก็คุณยังเคยใส่บิกีนี่ออกไปข้างนอกมาแล้วววว...” ฮยอนจุงหยุดพูดทันที และคิดว่าบางทีเขาไม่ควรหยิบยกเรื่องขึ้นมาพูดอีก

“ก็ใช่!!แต่นั่นมันเป็นเพราะฉันกำลังจะไปว่ายน้ำนิ!!และนั่นก็เป็นอะไรที่เราน่าจะใส่ไปว่ายน้ำไม่ใช่หรือ!!” เธอเถียงเขาอย่างไม่ยอมแพ้ แต่ก็แอบยิ้มอย่างมีความสุขอยู่ในใจ เพราะนั่นมันแปลว่าเขาไม่ได้ไม่ต้องการเธอ แต่เขาแค่ไม่ต้องการให้เธอโชว์เนื้อโชว์หนังมากเกินไปเวลาอยู่ข้างนอกก็เท่า นั้น... <อ้า!!~ชิลลางของฉันหัวโบราณจังเลย...>เธอคิดและรู้สึกดีใจที่ได้เรียนรู้สิ่งใหม่ๆ เกี่ยวกับตัวเขาในทุกๆ วัน

“อ้า!!~เข้าใจแล้ว” เขาตอบและตัดสินใจจะหยุดการสนทนาเรื่องนี้เอาไว้แค่นั้น

“และตอนนี้ผมก็จะทำดีๆ จะได้ไม่ต้องไปหาดอกฟ็อกโกลฟช่ออื่นๆ มาให้กับคุณอีก” เขาพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้กับเธอ

ฮวางโบถึงกับหัวเราะออกมาทันที ก่อนจะพูดเรื่องนี้กับเขาต่อ...

“ฮยอนจุงจ๊ะ....จริงๆ นะเรื่องที่เธอทำมันน่ารักมากจริง ๆ แต่....เธอรู้รึเปล่าว่าดอกฟ็อกโกลฟนะมันมีพิษด้วยนะ?” ฮวางโบถามเขาน้ำเสียงอ่อนโยนและไม่ถือสาอะไรในเรื่องนี้แล้ว

“อะ...อะไรน่ะฮะ?” เขาถามเธอด้วยความตกใจ

และ ฮวางโบก็บอกฮยอนจุงในสิ่งที่เธอได้รู้มาในทุกๆ เรื่องที่เธอได้อ่านมาจากทางอินเทอร์เน็ต...และฮยอนจุงที่ฟังเธอพูดก็ถึงกับ ช็อคไปเลยทีเดียว....

“แล้วทำไมพวกเขาถึงปล่อยให้พวกมันงอกงามอยู่ทั่วรีสอร์ทนี้ได้นะ!?” เขาถามอย่างสงสัย

“อืมมม...ฉันคิดว่ามันคงเป็นแบบที่ไม่มีพิษมากล่ะมั่ง...ว่าแต่...ฮยอนจุง...เธอรู้ความหมายความของสิ่งที่เธอทำแล้วถูกต้องมั้ยจ๊ะ?” ฮวางโบถามเขาอย่างอ่อนโยน

“ฮะ...ผมรู้แล้ว...ผมรู้แล้วว่าผมควรจะหยุดทำอะไรหวานๆ เลี่ยนๆ แบบนี้กับคนอื่นเพราะไม่งั้นผมอาจจะทำให้พวกเขาตายได้” เขาพูดอย่างใสซื่อบริสุทธ์แต่ 4Dสุดๆ

ฮวาง โบถึงกับล้มตัวลงไปนอนกลิ้งกับพื้นและหัวเราะออกเสียงดัง เพราะเขาช่างหาเหตุผลและข้อแก้ได้ไร้สาระมากซะจริงๆ เพื่อที่จะได้ไม่ทำเรื่องหวานๆ แบบนี้อีกในอนาคต...

“ไม่...ฉัน ไม่ได้หมายถึงแบบนั้น...ที่ฉันหมายถึงก็คือ...เธอควรจะคิดอะไรให้รอบคอบและ ทำให้แน่ใจ 100% ซะก่อน...ก่อนที่เธอจะมอบอะไรให้กับคนอื่นต่างหากล่ะ” ฮวางโบก็พยายามกลั้นหัวเราะและอธิบายกับเขา

“นี่ฮยอนจุง....เธอเป็นอะไรรึเปล่า?” ฮวางโบถามเขาอีกครั้งหลังจากที่เห็นเขานิ่งไปนาน

“โอ๊ะ...ไม่มีอะไรฮะ” ฮยอนจุงตอบออกมาด้วยความตกใจ หลังจากที่สะดุ้งตื่นจากภวังค์ความคิดของตัวเองแล้ว....

“มันก็แค่....คือ....โจรังเขาไปแล้วนะฮะ” ฮยอนจุงพูด

“ไปแล้ว? ไปที่ไหน? จากรีสอร์ทงั้นหรือ?” ฮวางโบถามเขากลับเพราะความตกใจเช่นกัน

“ฮะ...” ฮยอนจุงตอบเสียงเรียบๆ ขณะที่ฮวางโบกลับรู้สึกมีความสุขอย่างน่าประหลาดหลังจากที่ได้ยินแบบนั้น

<ตอนนี้...ฉันก็ได้อยู่ตามลำพังกับฮยอนจุงจริงๆ ซะที>เธอคิดอย่างมีความสุข แต่เมื่อเธอเห็นสีหน้าและแววตาของฮยอนจุงที่กำลังหดหู่.... “แล้วทำไมเธอถึงไปล่ะ?” ฮวางโบถามเขาเศร้าๆ หลังจากคิดว่าตัวเองคนเดียวเท่านั้นที่อยากจะด้วยกันตามลำพัง

“หา?” ฮยอนจุงถามเธอกลับเพราะความตกใจและกำลังแปลกใจที่เธอถามเขาแบบนั้น...

“เอ่อ...ก็แค่...เธอมีเหตุผลส่วนตัวบ้างอย่างที่จะต้องกลับไปก่อนนะฮะ” เขาตอบเธอเสียงเรียบๆ อีกครั้ง

ฮวาง โบได้แต่ถอนใจ และรู้สึกว่าเขากำลังพยายามซ่อนอะไรบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับโจรังเอาไว้อีก แล้ว แต่เธอก็ตัดสินใจจะไม่ใส่ใจกับมัน

----------------------------------------------------------------

และ คืนนั้น...หลังจากที่ฮยอนจุงกับฮวางโบได้ใช้เวลาอย่างมีความสุขและพักผ่อน ร่วมกันทั้งวัน พวกเขาทั้งคู่ก็มาจบลงที่หน้าประตูห้องพัก

“เอ่อ...ผมว่าผมไปนอนห้องนั้นดีกว่า เพราะไหนๆ ตอนนี้โจรังก็ไม่อยู่แล้ว” เขาพูดอย่างตะกุกตะกักเพราะรู้สึกอึดอัดจนทำอะไรไม่ถูก

“อ้าว...แล้วเราจะไม่พักห้องเดียวกันหรือ” ฮวางโบพูดโพล่งออกมา

มันเลยยิ่งทำให้ฮยอนจุงคิดเลยเถิดไปถึงชุดนอนสีดำสุดเซ็กซี่ตัวนั้น...ก่อนจะตอบเธอ... “ผมไม่คิดว่ามันจะเป็นไอเดียที่ดีนักนะฮะ” เขารีบพูดปฏิเสธเธอเพราะความเขินขึ้นมาทันที

“ทำไมล่ะ?” เธอถามเขาด้วยน้ำเสียงผิดหวัง

“เอ่อ...เพราะคุณ....” ฮยอนจุงถึงใบ้กินรับประทานไปเลย เพราะไม่รู้จะตอบเธอยังไงดี

“ความจำเสื่อม!!ใช่มั้ยล่ะ!!” ฮวางโบตอบแทนเขาทันทีก่อนจะถอนหายใจออกมาเสียงดัง...

“ฉันไม่ได้พูดว่าให้เรานอนด้วยกันซะหน่อย...ก็แค่...พักอยู่ห้องเดียวกันเฉยๆ ก็เท่านั้น” เธอก้มหน้าพร้อมกับพูดออกมา ทั้งๆ ที่กำลังเขินสุดๆ

“โอเค...งั้นก็ได้ฮะ” ฮยอนจุงตอบเธอ เพราะเขาไม่อยากให้มันกลายเป็นข้อโต้แย้งระหว่างพวกเขาอีก

และ ทันทีที่เข้ามาข้างในห้องพักของฮวางโบ...ฮยอนจุงก็เดินมองไปรอบๆ ห้องอย่างไร้จุดหมาย และเริ่มไม่แน่ใจตัวเองว่าเขาคิดถูกรึเปล่าที่ยอมตามใจมาพักห้องเดียวกับเธอ

“ฮยอนจุง...เธอนั่งพักตามสบายเลยนะ ส่วนฉันขอตัวไปอาบน้ำก่อนล่ะ” ฮวางโบพูดพรอ้มกับเดินตรงไปยังห้องน้ำ

“หา...เอ่อ...โอเคฮะ....” ฮยอนจุงตอบอย่างตะกุกตะกักเพราะกำลังตื่นเต้น ก่อนหันกลับไปนั่งลงที่ขอบเตียงและเปิดทีวีดู

และมันก็นานมากๆ ที่ฮวางโบใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำ จนฮยอนจุงเริ่มรู้สึกไม่สบายใจและตื่นเต้นมากขึ้นไปอีก...<นี่เธอคิดจะอยู่ในห้องน้ำไปถึงเมื่อไหร่กันเนี่ย!?> เขาคิดอย่างลุกลี้ลุกล้น

หลังจากนั้นราวๆ 45 นาที ฮวางโบก็เดินออกมาจากห้องน้ำโดยมีผ้าคลุมอาบน้ำคลุมตัวเธอเอาไว้อยู่

ฮยอนจุงจ้องมองไปที่เธออยู่ครู่นึง ก่อนรีบหันสายตากลับมาที่ทีวีอย่างรวดเร็ว และเอ่ยถามเธออย่างลุกลี้ลุกล้นว่า....

“เอ่อ...ทะ..ทำไมคุณถึงยังไม่เปลี่ยนชุดนอนอีกล่ะฮะ?” เขาเธออย่างตื่นเต้นและพยายามบังคับสายตาของตัวเองให้อยู่ที่ทีวี

“...................” ฮวางไม่ตอบ แต่กลับเดินไปที่หน้าทีวีและกดปิดมัน ฮยอนจุงได้แต่จ้องมองเธอจนตัวแข็งทื่อโดยมือยังกำรีโมททีวีเอาไว้แน่น ในขณะที่ฮวางโบหันกลับมาแล้วค่อยๆ เดินเข้าไปหาเขาอย่างช้าๆ

“อย่าเบือนหน้าหนีฉันอีกนะ” ฮวางโบพูดเสียงสั่นๆ เพราะความตื่นเต้นเช่นกัน ก่อนจะค่อยปลดเชือกผ้าคลุมอาบน้ำของตัวเองออก

“แล้วก็...อย่าปฏิเสธฉันอีกนะ” เธอพูดด้วยเสียงที่สั่นระรัวมากขึ้นไปอีก ขณะที่ดึงผ้าคลุมอาบน้ำข้างหนึ่งออกจากไหล่ของเธอ

“พะ..พะ..พี่ฮะ” ฮยอนจุงรีบพูดออกด้วยความตกใจและตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูก

“อ้อ..แล้วก็...ห้ามเรียกฉันว่า...พี่...ด้วยนะ” ฮวางโบพูดพร้อมกับปล่อยให้ผ้าคลุมอาบน้ำที่คลุมตัวเธออยู่ล่วงหล่นลงไปกองที่พื้น...

และ ตอนนี้....เธอก็ยืนอยู่ตรงหน้าเขาโดยที่ใส่ชุดนอนสีดำชุดเช็กซี่ตัวนั้นที่ เขาเห็นก่อนหน้านี้นั่นเอง...เธอยืนอยู่ตรงหน้าเขาอย่างมั่นอกมั่นใจ แต่ถ้าเข้ามามองดูใกล้ๆ ก็จะเห็นว่ามือของเธอกำลังสั่นเพราะความตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัดเลยที เดียว...เธอทั้งรู้สึกประหม่า...และไม่รู้ว่าสามีของเธอจะชอบให้เธอทำแบบนี้ รึเปลา และนั่นก็เป็นความคิดที่น่าตกใจสำหรับวัยรุ่นอย่างเขา และภรรยามือใหม่ป้ายแดงอย่างเธอด้วย และเท่าที่เธอรู้ตอนนี้ก็คือ...เธอต้องสูดหายใจเข้าลึกๆ....และถือว่านี่ เป็นครั้งแรกสำหรับเธอก็แล้วกัน....และเธอก็เริ่มเดินเข้าไปใกล้ฮยอนจุงอ ย่างช้าๆ มากขึ้นไป ฮยอนจุงแทบจะหยุดหายใจไปในทันทีและถึงกับต้องกลืนน้ำลายได้อย่างยาก ลำบาก...เพราะเธอในตอนนี้ช่างสวยและเซ็กซี่จนอยากจะห้ามใจซะจริงๆ ผมสีดำยาวเป็นเงางามของเธอกช่างเข้ากับชุดนอนสีดำเนื้อบางเบาตัวนั้นซะเหลือ เกิน และเธอที่เดินอย่างมั่นคงมาที่เขาอย่างช้าๆ ช่างเหมือนกับเสือดำที่ย่างก้าวอย่างมั่นคงและหนักแน่นเวลาล่าเหยื่อ และเขาก็เปรียบเสมือนเหยื่อที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ในกำมือเธอ....เขาเคย จินตนาการถึงอะไรทำนองนี้มาครั้งหนึ่ง ซึ่งบางทีมันอาจจะเป็นอะไรที่คล้ายๆ แบบนี้ก็ได้ แต่...เขาก็รู้ว่ามันช่างเป็นความคิดที่ไร้สาระซะจริงๆ แต่เมื่อเขาได้กลิ่นหอมราวกับดอกไม้จากตัวเธอในขณะที่เธอเดินเข้ามาใกล้ๆ เขา...เขารู้ดีว่าความฝันของเขาไม่เคยเจิดจ้าเท่านี้มาก่อนเลย....

และ ตอนนี้...เธอก็เดินเข้ามาใกล้ๆ เขา...ใกล้มากพอที่จะสัมผัสเขาได้แล้ว แลเธอก็ยื่นมือมาสัมผัสเขาจริงๆ ส่วนเขาได้แต่เอนตัวถอยหลังในขณะที่เธอพยายามเดินเข้ามาหา แต่...การที่เขายิ่งพยายามถอยหนีเธอมากเท่าไหร่ก็ยิ่งทำให้เธอลุกเข้ามาหา เขามากขึ้นเท่านั้น เธอเดินเข้ามาหาเขาอย่างช้าๆ และโน้มตัวเข้าหาเขา เธอค่อยๆ ขึ้นมานั่งคร่อมบนตักของเขาอย่างช้าๆ และระมัดระวัง และนั่นก็ทำให้เขารู้สึกเหมือนกับว่ามีกระแสไฟไหลผ่านไปทั่วตัวของเขา เลย...เหมือนกับเขากำลังก้าวข้ามผ่านเส้นทางแยกในการกระทำความผิดอะไรซัก อย่างอยู่ ทั้งๆ ที่พวกเขาไม่ยังเคยแม้แต่จะเริ่มมันเลยซักครั้งจนกระทั่งถึงตอนนี้...พวกเขา นั่งกันอยู่อย่างนั้นเพียงเพื่อสัมผัสและรับรู้ถึงลมหายใจและมองตากันและกัน เพียงเท่านั้น และทั้งเขาและเธอแทบไม่อยากเชื่อตัวเองเลยจริงๆ ว่าพวกเขาจะสามารถมองหน้าและจ้องตากันและกันได้ใกล้มากขนาดนี้....จากมุมมอง ตรงนี้...และในท่าทางแบบนี้ด้วย แล้วฮวางโบก็เริ่มเลื่อนสายตาลงมาที่ริมฝีปากของเขาอย่างช้าๆ จนฮยอนจุงถึงกับต้องหันหน้าหนี พลางคิดกับตัวในใจอย่างตื่นเต้นและพยายามหักห้ามความรู้สึกจริงๆ ของตัวเองเอาไว้ <ฮยอนจุง...นายทำแบบนี้ไม่ได้นะ...เธอไม่รู้ตัวนะว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่...เข้าใจมั้ย...อย่าทำแบบนี้>...แต่ ฮวางโบกลับค่อยๆ ก้มหน้าลงมาซบที่ซอกคอของเขาอย่างโหยหา จนเขารู้สึกได้ถึงลมหายใจอันอบอุ่นของเธอที่กำลังหายใจรดต้นคอของเขาอยู่ และฮวางโบก็เริ่มถอนหายใจออกมา....

“ฮยอนจุง...เธอไม่เคยเห็นฉันมีเสน่ห์พอที่จะดึงดูดใจเธอบ้างเลยใช่มั้ย?” ฮวางโบถามเขาอย่างน้อยใจขณะที่หน้ายังซบลงที่คอของเขาอยู่

ฮยอน จุงจึงรีบหันหน้ากลับมาทันทีหลังจากได้ยินอย่างนั้น ในขณะที่เธอก็เงยหน้าขึ้นและมองลึกเข้าไปในดวงตากลมโตของเขาเช่นเดียวกัน จนเขารู้สึกอึดอัดที่ต้องเห็นความไม่มั่นใจที่ส่งผ่านออกมาทางสายตาของเธอ แบบนั้น <นี่เธอ...คิดได้ยังไงว่าตัวเองสวยและมีเสน่ห์ดึงดูดใจน้อยกว่าคนอื่นนะ? เธอสวยซะจนฉันอยากจะบ้าตายอยู่แล้ว>เขาคิดขณะที่จ้องมองเธอ และนี่ก็ถือเป็นครั้งที่เรียกได้ว่ายาวนานที่สุดที่ตั้งแต่ที่พวกเขาเคยจ้องตากันมาก่อน...

“แน่นอนฮะ...คุณสวยและทมีเสน่ห์ที่สุดสำหรับผมเสมอ...” เขาพูดออกมาจากใจจริง

“งั้นก็พิสูจน์ซิ?” ฮวางโบพูดอย่างท้าทายและเรียกร้อง

และ คำๆ นั่นก็เป็นคำพูดที่ทำให้ฮยอนจุงแทบจะละลายเหลือทีเดียว เขาค่อยๆ ยกมือขึ้นประคองใบหน้าสวยซึ้งของเธออย่างเบามือและทะนุถนอม หลังจากนั้นก็ค่อยๆ ประคองใบหน้าเธอเข้ามาและนำริมฝีปากสีชมพูระเรื่อของเธอเข้ามาใกล้ๆ เขา ก่อนที่เขาจะก้มลงจูบเธออย่างดูดดื่ม ลึกซึ้ง รุนแรง และดุดันปรารถนาของเขาที่ยากจะหักห้ามใจตัวเองเอาไว้ได้...ส่วนฮวางโบก็ตอบ รับความรักอันเปี่ยมล้นของเขาอย่างเต็มใจและเปี่ยนล้นด้วยความของเธอไม่แพ้ กัน และในไม่ช้าพวกเขาก็มอบจุมพิตที่แสนหวานและดูดดื่มให้แก่กันจนยากจะถอน ตัว...แต่ในสุดท้ายพวกเขาก็ต้องถอนริมฝีปากออกจากกันเพื่อเว้นช่องว่างให้ พวกเขาทั้งคู่ได้หายใจกันนั่นเอง เพราะรสจุมพิตที่เขาและเธอมอบให้แก่มันช่างดูดดื่มซะเหลือเกิน แล้วไม่นาน...ฮยอนจุงก็เริ่มจู่โจมจูบเธอที่ซอกคอโดยไม่ทันให้เธอได้ตั้งตัว อีกครั้ง และมันก็ทำให้ฮวางโบจักกะจี้จนทนไม่ไหนต้องเอียงตัวไปมาเพื่อหลบเลี่ยงการ จู่โจมของเขาด้วยความเขินอาย ก่อนที่เธอจะกระเถิบตัวเข้าหาเขามากขึ้นไปอีกและเริ่มมอบความรักอันลึกซึ้ง ให้แก่กันอีกครั้ง แต่แล้ว...จู่ๆ โทรศัพท์มือถือเครื่องเล็กๆ สีขาวที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียงของเธอก็ดังขึ้น และเสียงแหลมๆ ของมันก็ดังมากขึ้นพร้อมใจกันกับการหอบหายใจของเธอ และเพราะเสียงของมันที่ดังปกคลุมไปทั่วห้องไม่ยอมหยุดด้วย...มันเลยยิ่งทำ ให้เสียงนั้นดังเข้าไปในหัวของเธอ จนเธอต้องหันกลับมองไปที่มันอย่างหงุดหงิดและเริ่มเอามือกุมหัวตัวเองขณะที่ ภาพและเสียงแหลมๆ นั้นแล่นผ่านเข้ามาในหัวของเธออีกมากขึ้นเรื่อยๆ.....

“นี่...ทำไมเสียงริงโทนของเธอมันถึงได้น่ารำคาญแบบนี้นะ?” เสียงของฮวางโบและภาพของเธอที่ดูเด็กกว่านี้ถามใครบางคนขึ้นมา

“นี่ เธอไม่รู้จริงๆ หรือ? ว่านั่นเป็น....เสียงกรี๊ดของเธอ...ฉันบอกเธอแล้ว เสียงมันแหลมยิ่งกว่านางร้ายในละครซะอีก แต่เธอไม่ยอมเชื่อฉันเองนะ...” ใครคนนึงที่อยู่ในความคิดของเธอกำลังพูดกับเธออยู่ด้วยใบหน้าที่มีความสุข และมันก็เป้นเสียงของ....

“ดองจุน...” เธอเผลอตะโกนเรียกชื่อชายที่อยู่ในหัวของเธอออกมา

“อะไรนะ!?” ฮยอนจุงถามเธอเพราะความตกใจ ขณะที่มองดูเธอกำลังใช้มือนวดคลึงศีรษะที่กำลังปวดของตัวเอง....นี่...อย่า บอกนะว่า...ความทรงจำของเธอกำลังจะกลับมา...ทรงจำทั้งหมดเกี่ยวกับดอง จุน....

“คุณโอเครึเปล่าฮะ? ให้โทรเรียกพนักงานขึ้นมาไหม?” ฮยอนจุงถามเธอด้วยความเป็นห่วงแต่ก็แอบหงุดหงิดเล็กๆ ที่ได้ยินเธอเรียกชื่อชายอื่นขณะที่....อยู่กับเขา

“ไม่...ฉันไม่เป็นไร...เพียงแต่ความทรงจำ.....” เธอพูดพร้อมกับค่อยๆ ลุกออกจากตักของฮยอนจุง และเสียงโทรศัพท์บ้านั่นก็ยังดังไม่ยอมหยุดด้วย

“นี่แสดงว่าความทรงจำของคุณกลับมาแล้วหรือฮะ” ฮยอนจุงถามเธออย่างระแวง

“มันก็...ไม่ใช่ทั้งหมดหรอก...ก็แค่...เรื่องของดองจุนเท่านั้น” เธอพูดเสียงอ่อยๆ ขณะมองหน้าเขา

“งั้น...ตอนนี้คุณก็จำเรื่องของเขาได้ทั้งหมดแล้วซินะ” เขาถามเธอด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดและใบหน้าบึ้งตึง

ฮวางโบได้แต่พยักหน้ารับอย่างช้าๆ ก่อนตอบเขา.... “อืมมม...ใช่”

“งั้นคุณก็จำเรื่องของผู้ชายคนนั้นได้มากกว่า...มากกว่าผมแล้วงั้นซิ” ฮยอนจุงเริ่มตะโกนเสียงดังใส่เธออย่างหงุดหงิดและเริ่มควบคุมอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ไม่อยู่แล้ว

“อืมมม...ฉันจำได้...ทุกๆ อย่างที่เกี่ยวกับเขา...เกี่ยวกับเรื่องระหว่างเรา....” ฮวางโบตอบเขาเสียงอ่อยๆ

“งั้น...ตอนนี้คุณก็จะทิ้งผมไปแล้ว...ถูกต้องมั้ยฮะ?” ฮยอนจุงตะโกนถามเธอด้วยความโมโหและน้อยใจ และกลัวว่าจะต้องสูญเสียเธอไปจริงๆ

“ฮยอนจุง...เธอพูดอะไร...เธอเป็นสามีของฉันนะ” ฮวางโบพูดพร้อมกับมองหน้าเขาด้วยความไม่เข้าใจ

“แล้วถ้าสมมติ...สมมติว่าผมไม่ใช่สามีของคุณล่ะ คุณจะทิ้งผมไปมั้ยฮะ?” เขาถามเธออย่างลองใจ

ฮวางโบนิ่งอึ้งไปพักนึก

“ฉัน..ฉันไม่รู้..ไม่รู้จริงๆ....” ฮวางโบพูดเสียงอ่อยๆ และเริ่มเบาลงเรื่อยๆ จนแทบจะไม่ได้ยิน

ฮยอน จุงได้แต่หัวเราะออกมาอย่างไม่มีเหตุผลพร้อมกับโยนของที่อยู่ในมือทิ้งอย่าง หัวเสีย และนี่...มันช่างเป็นน่าขำซะจริงๆ เพราะตอนนี้เขาได้เข้าใจและรับรู้แล้วว่าโจรังรู้สึกยังไงก่อนหน้านี้....


-------------------------------------------------

โปรดติดตามต่อไป...ตอนที่ 10 (ความทรงจำ...ที่ไม่ลืมเลือน)

Create Date : 10 มีนาคม 2554		0 comments
Last Update : 10 มีนาคม 2554 12:38:19 น.
Counter : 1067 Pageviews.
Share Tweet