|
|
| | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
| 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
| 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
| 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
| 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
ตอนที่ 143 - ผู้หญิงก็อ่อนแอเป็นเหมือนกัน
วันต่อมาที่ Gangreng ในจังหวัดกังวอนโด ภายในรถมินิบัส
ฮวางโบและสาวๆ Infinity Girls กำลังอยู่ระหว่างการเดินทางไปยังชายหาดแห่งหนึ่งของทะเลตะวันออก
อึนยีซึ่งกำลังขับรถอยู่ก็พูดขึ้นมาว่า “วันนี้พวกเราคงต้องหนาวจนแข็งตายแน่ๆ ดูน้ำทะเลดิ มันดูเหมือนทะเลตอนหน้าหนาวอ่ะ”
ชิน ยังสาวตุ้ยนุ้ยถามด้วยความสงสัยว่า “นี่ทางทีมงานเขารวยมาจากไหนกันเนี่ย ชั้นว่านะ การเดินทางมาถ่ายทำกันถึงที่เนี่ย ค่าใช้จ่ายมันแพงมากๆเลยอ่ะ..”
“ใครจะรู้ได้ล่ะ”อึนยีว่า
ฮวางโบถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ดูกังวลหน่อยๆว่า”พวกเราต้องทำอะไรกันบ้างตอนไปถึงที่นั่นแล้วอ่ะ?”
ชินยังตอบกลับไปทันทีว่า “ทำให้คนดูหัวเราะไงใช่ป่ะ?”
ฮวางโบหัวเราะ “หุหุ ก็จริงของเธอนะ”
ที่ชายหาด
หกสาว IGกำลังยืนมองดูคลื่นในทะเลที่กำลังกระหน่ำซัดเข้าหาฝั่ง
อึนยีว่า “สีของน้ำทะเลที่นี่มันดูแตกต่างกันจริงๆนะ เราไม่สามารถจะเปรียบเทียบกับทะเลตะวันตกได้เลย”
โบรัมพูดเสียงสั่นๆขึ้นมาว่า “แต่ที่เหมือนกันก็คือ มันหนาวววมาก บรื๋ออออออ”
เซียพูดต่อขึ้นมาทันทีว่า “แน่นอน ก็เนี่ยมันหน้าหนาวนี่นา”
“แล้วทำไมพวกเราต้องมาที่นี่กันตอนหน้าหนาวด้วยล่ะ? “ โบรัมยังไม่วายบ่นเล็กๆ
“ใครเป็นคนเสนอให้มาที่นี่นะ ชั้นอยากรู้จริงๆ? “อึนยีว่า
“นั่นสิ ใครเป็นคนเสนอให้มาที่นี่นะ ที่อื่นมีตั้งเยอะแยะ...ไม่ไป ? “โบรัมทำหน้าข้องใจสุดๆ
ชินยังหันไปพูดกับโบรัมว่า “พี่คะ พี่อึนยีเขาถามพี่อ่ะ”
“อ้าวงั้นเหรอ? ชั้นไม่รู้เลยอ่ะ...แต่ไงมันต้องมีใครซักคนที่เสนอความคิดนี่ขึ้นมาน่ะ”โบรัมตอบ
แต่ บองซันกลับบอกว่า “ใครจะไปสน? พวกเขาจัดให้เราไปที่โน่นที่นี่ทั่วไปหมด แล้วพวกเราก็มีหน้าที่แค่ไปตามที่เขาบอกมา...ก็เท่านั้น...”
ฮวางโบพูดขึ้นมาบ้างว่า “ดูทะเลสิ คลื่นมันแรงมากเลยนะ แม้แต่จะตกปลาก็ยังทำไม่ได้เลย...ทำไมพวกเขาถึงให้เรามาที่นี่นะ?”
อึนยีตอบไปว่า “ก็มาดูพระอาทิตย์ขึ้นตอนพรุ่งนี้เช้าไงล่ะ”
“หา..ว่าไงนะคะพี่?”
อึน ยีออกความเห็น “ชั้นรู้ว่ามันออกจะช้าเกินไปซักนิด...แต่มันก็น่าจะดีสำหรับโอกาสพิเศษวัน ขึ้นปีใหม่เทศกาลตรุษจีนไม่ใช่เหรอ? ได้ทักทายกับพระอาทิตย์ในวันขึ้นปีใหม่น่ะ”
“นี่ตกลงพี่เป็นคนเสนอความคิดนี้ใช่มั้ยเนี่ย?”บองซันถามขึ้นมาทันที
อึนยีปฏิเสธทันที “ไม่ใช่นะ..ชั้นหมายความว่า...ชั้นก็แค่คิดว่ามันน่าจะดี....ดังนั้น...”
ชินยังว่า “ทะเลหน้าหนาว...เธอต้องไปที่นั่นโดยมีผู้ชายไปด้วยซักคนถึงจะดีนะ”
“เอาเลย พาเขามาเลย..ชั้นไม่ห้ามเธอหรอก”อึนยีตอบ
“จริงเหรอ? ถ้างั้นชั้นควรจะโทรไปเรียกเขาดีมั้ยอ่ะ?” ชินยังพูดพร้อมกับทำท่าจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
อึนยียังท้าทายต่อไปว่า “โทรเลยสิ โทรเลย”
ชินยังยกโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหู “หวัดดีจ้ะ นั่นยุนโฮใช่มั้ย? ตอนนี้ชั้นกำลังอยู่ที่ Gangreng นะ”
บองซันพูดขัดคอทันทีว่า “นี่เธอ โทรศัพท์ของเธอแบตมันหมดไม่ใช่เหรอ”
ชินยังอมยิ้มพร้อมกับตอบไปว่า “ยุนโฮเขาบอกว่าตอนนี้กำลังงานยุ่งอยู่ที่ญี่ปุ่นน่ะ...”
แต่แล้วจู่ๆ เซียก็เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้จึงเอ่ยปากเรียก “พี่ฮวางโบ”
“ว่าไงจ๊ะ?”
“พวกเราจะเชิญแฟนของพี่มาที่รายการโชว์ของเราได้มั้ยคะ?”
“ชั้นว่าอย่าดีกว่านะ”เธอตอบไม่เต็มเสียงนัก
“ทำไมล่ะคะ?”
ชิน ยองช่วยรับลูกทันทีว่า “ว้าว เขากำลังเป็นดาวรุ่งพุ่งแรงที่เราสามารถจะใช้เส้นสายเชิญมาเป็นแขกของรายการ เราได้...เอาเลยคะ...ชั้นเห็นด้วย”
“แต่เขาเป็นโรคกลัวคนแปลกหน้า ชั้นว่า..ทางที่ดีอย่าชวนเขามาเลยจะดีกว่านะ”เธอยังคงคัดค้านไม่เห็นด้วย
“อ้าว เขาไม่ได้เป็นโรคกลัวผู้ใหญ่หรอกเหรอ? “ โบรัมแย้งขึ้นมาแล้วถามต่อไปว่า “แล้วนี่อาการมันกำเริบลามไปถึงกลัวคนแปลกหน้าตั้งแต่เมื่อไหร่กันละเนี่ย?”
“แล้วในบรรดาพวกเรามีคนไหนที่อายุน้อยกว่าชิลลางบ้างมั้ยล่ะ? พวกเราทุกคนถือว่าเป็น “ผู้ใหญ่”กว่าเขาทั้งนั้น”ฮวางโบตอบ
“นี่พี่ยังเรียกเขาว่า “ชิลลาง” อยู่อีกเหรอ? บองซันว่า
“ก็ชั้นยังหาคำอื่นที่เหมาะสมพอที่จะใช้เรียกเขาไม่ได้นี่นา”
“เฮ้อ...พี่นี่..จริงๆเลยนะ”บองซันพูดพร้อมกับส่ายหน้าระอา
“ชั้น ทำไมเหรอ?”
“ทำไม พี่ถึงไม่เคยพาเขามาเจอกับพวกเราแม้แต่ครั้งเดียวเลยอ่ะ? นี่เขามีค่ามาก ถึงขนาดพี่ต้องเก็บทะนุถนอมเป็นไข่ในหิน แล้วเก็บเอาไว้ชื่นชมคนเดียวใช่มั้ย?”
ฮวางโบพยายามอธิบาย “ชั้นบอกแล้วไงว่าเขาคงจะกลัวพวกเธอจริงๆนะ”
บองซันหันไปถามอึนยีว่า “พี่คะ พี่เคยเจอเขารึยัง? พ่อหนุ่ม คิมฮยอนจุงน่ะ?”
“เคยสิยะ”อึนยีตอบด้วยความภาคภูมิใจ
บองซันถามด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น “จริงอ่ะ หล่อปะ?”
“แล้วเขาเป็นไงบ้างคะพี่ เวลาที่เจอกันตัวเป็นๆน่ะ?” เซียเริ่มซักบ้าง
ชินยังหัวเราะคิกพร้อมกับบอกว่า “พวกเธอนี่ตลกจัง...ทำไมถึงไปถามคนนอก แทนที่จะถามจากปากของคนที่เจอหน้าเขาทุกวันน่ะ?”
แต่แล้วอึนยีก็พูดออกมาว่า..”ที่ชั้นบอกว่าเจอน่ะ...ชั้นเห็นเขาในทีวีตามรายการต่างๆยะ”
“นี่พี่ล้อเล่นอย่างนี้ได้ไงอ่ะ โห่ วัยรุ่นเซ็ง?” เซียบ่นด้วยความผิดหวัง
อึน ยียิ้มมุมปากก่อนรีบโบ้ยทันทีว่า “เฮ้ อย่ามองชั้นแบบนี้สิ ไปโวยกับฮวางโบเขาสิ โน่นเลยคนที่ไม่ยอมพาเขามาเจอพวกเรา ไม่รู้จะกั๊กไว้ทำไม”
“ถามจริงเหอะ พี่อึนยีคะ แม้แต่พี่ ก็ยังไม่ได้ถูกแนะนำให้รู้จักกับฮยอนจุงเลยเหรอค่ะ? “ บองซันว่า
ฮวางโบรีบบอกทันที”แหม...ไม่เห็นจำเป็นจะต้องแนะนำเลยนี่นา...ทุกคนก็รู้จักเขาอยู่แล้วนี่”
บอง ซันพูดต่อไปด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์นิดๆ “แต่ไง...พี่ทำอย่างนี้มันก็ไม่ดีเลยนะ...ถามจริงเหอะ ถ้าพวกเราไปเจอฮยอนจุงจริงๆ พี่จะกลัวอะไรนักหนา หรือกลัวว่าพวกเราจะคาบเขาลงไปกินในน้ำ หืม?”
ฮวางโบตอบทันที “นั่นหล่ะ คือสิ่งที่ชั้นกลัว หุหุ”
ชินยังแทรกขึ้นมาว่า “ชั้น...ชั้นสาบานด้วยเกียรติของลูกเสือว่าชั้นจะไม่ทำอะไรเขาจริงๆ...ขอให้ชั้นได้เจอเขาหน่อยเถอะนะ...พี่ค้าาา”
ฮวางโบยังคงยืนยัน “เสียใจด้วยนะ...คงไม่ได้หรอก”
“เฮ้...นี่เธอกำลังทำตัวลับลมคมในเกินไปรึเปล่า”โบรัมว่า
เซียหันไปพูดกับโบรัม “แต่อย่างน้อยพี่ก็เคยเจอเขาใกล้ๆแล้วครั้งนึงนะ.”..
โบ รัมหลับตามโนภาพแล้วบรรยาย “อืมม...เขาไม่ได้พิเศษเลอเสิศขนาดนั้นหรอกนะ....ก็ดูเหมือนๆพวกเรานี่ แหละ...เขามีสองตา (ที่โต๊-โต) จมูกนิด ปากหน่อย” (อึ๋มๆน่าจ๊วบ ก็เท่านั้น)..
“ใช่แล้วล่ะ..เขาไม่ได้พิเศษมากมายไปกว่าคนอื่นหรอก”ฮวางโบโล่งใจ
ชินยองได้ยินก็ทำปากเบะร้องออกมาด้วยความผิดหวัง “โหย...อะไรเนี่ย”(ไม่ใจเลยอ่ะ)
เวลาผ่านไปจนถึงช่วงเย็น
ฮวางโบหลบออกมาหามุมสงบๆเพื่อคุยโทรศัพท์กับฮยอนจุง
“ใช่จ้ะ...พวกป้าๆจิตแตกแถวนี้ กำลังจะเป็นบ้าตายกันหมด เพราะอยากจะเจอเธอน่ะ”
น้ำเสียงปลายทางถามด้วยความสงสัย “ผมหรือฮะ? ทำไมล่ะ?”
“ทำไม น่ะเหรอ? ก็เธอเป็นไอดอลแล้วก็ยังเป็นหนึ่งใน “โกท-มี-นัม” สุดฮอตคนนึงด้วยอ่ะ”(โกท-มี-นัม –ชายหนุ่มหน้าตาดี สวยงามราวกับดอกไม้)
ชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกมาก่อนตอบไปว่า “แต่ผมเป็นผู้ชายที่แต่งงานแล้วนะฮะ”
หญิงสาวหัวเราะคิกแล้วพูดว่า”แต่พวกเขายังไม่รู้เรื่องนั้นเลยนี่”
เขาเปลี่ยนประเด็นถามทันที “คุณอยู่ที่นั่นหนาวมากมั้ยฮะ?”
“ชั้นโอเค ไม่หนาวหรอก...ไม่ต้องห่วง ตอนนี้ชั้นอยู่ในบ้านพักน่ะจ้ะ.”
“แต่ผม...หนาวมากเลยอ่ะ..”
“หนาวเหรอ มากมั๊ย”
“ฮะ หนาวมาก หนาวกายยังพอทน แต่หนาวเพราะคิดถึงคุณทนไม่ไหว”
“เธอนี่ เลี่ยนจนน้ำตาลจะขึ้นตาอยู่แล้วน่ะเนี่ย”
“ก็ผมหนาวจริงๆนี่นา..ผมก็เลยคิดว่า..คุณอยู่ที่นั่นน่าจะหนาวกว่าผม”
“เธออยู่ที่ไหนน่ะ?”
“ผมอยู่ที่กองถ่ายฮะ ตอนนี้รอเข้าฉากเอาท์ดอร์ช่วงกลางคืน...ลมแรงสุดๆเลย”
“เธอต้องสวมเสื้อผ้าหนาๆให้อุ่นๆเข้าไว้นะจ๊ะ”
“โอเคฮะ คุณก็ด้วยนะ ผมเป็นห่วงคุณ ไม่ใช่แค่คุณเท่านั้น ลูกของเราผมก็ห่วงเช่นกัน”
ขณะที่พูดโทรศัพท์ฮวางโบก้มลงมองดูแหวนแต่งงานที่นิ้วของเธอ แล้วถามไปว่า “แหวนของเธอล่ะ ชิลลาง เธอถอดเก็บไว้ที่ไหน?”
“อยู่ในกระเป๋ากางเกงผมฮะ”
“แล้วถ้าเกิดหล่นหายขึ้นมาจะทำยังไง?”
“ผมเช็คดูตั้งหลายรอบแล้วฮะ กระเป๋ากางเกงเรียบร้อยดี ไม่มีรู ไม่หายหรอกฮะ คุณสบายใจได้”
“แล้วกางเกงนั่นเป็นของสปอนเซอร์รึเปล่า?”
“ใช่ฮะ”
“งั้นเธออย่าลืมเอาแหวนกลับมาใส่ก่อนจะเปลี่ยนเสื้อผ้านะ “
“โอเคฮะ...แล้วแหวนของคุณล่ะฮะ?”
หญิงสาวตอบด้วยสีหน้ายิ้มๆพร้อมกับมองดูแหวนที่ใส่อยู่นิ้วนางซ้ายอย่างอิ่มใจ “ใส่อยู่ที่นิ้วจ้ะ”
“อย่าได้ถอดออกเป็นอันขาดนะฮะ! โอเค้รรร?”
หญิงสาวพูดแซวคุณสามีกลับไปว่า “ชั้นถอดมันออกได้ด้วยเหรอ? นึกว่าจะถอดไม่ออก เพราะว่าเธอร่ายมนต์เอาไว้แล้วซะอีก”
ชายหนุ่มหัวเราะคิกพร้อมกับร้องออกมาว่า. “โอ๊ะ!”
“หุหุ อะไรเหรอ?”
ฮยอนจุงตอบแบบเขินๆไปว่า “ตอนนั้นผมคงจะ...เบลอไปแล้ว.....ที่ทำอะไรแบบนั้นลงไปอ่ะ”...
“หุหุ ชั้นควรจะเริ่มกระจายข่าวนี้ดีมั้ยน้า?”
“ไม่นะ คุณทำอย่างนั้นไม่ได้นะฮะ”
“แต่ชั้นว่าชั้นจะทำนะ เดี๋ยวนี้เลยด้วย ดีไหมน้า!!!!”
“อย่านะฮะ”
“อา-บรา-คา-ดา-บรา- โอม-เพี้ยง~~~~~~~~”
“ได้โปรดเถอะฮะ อย่าเลยนะ~”
ฮวางโบหัวเราะร่าเมื่อได้ยินเสียงอ้อนวอนของคุณสามี “ฮ่าฮ่าฮ่า เสร็จโจร”
ฮยอนจุงร้องออกมาด้วยความขัดใจ “โธ่ เอ๊ย”(ทำไปได้นะเรา ไม่น่าเลย)
เช้าตรู่ของวันต่อมา
สาวๆแก็งค์ IG ทั้ง 6 คนกำลังยืนอยู่ที่บริเวณชายหาดชมพระอาทิตย์ที่กำลังเคลื่อนตัวขึ้นมาจากริมขอบฟ้า
บองซันพูดด้วยความชื่นชมว่า “สวยจังเลยนะ”
แต่ชินยังกลับบอกว่า...”หนาวววอ่ะ”.
เซียรีบเสริมว่า “ชั้นก็หนาวเหมือนกันนน...”
ระหว่างนั้นฮวางโบกลับนึกในใจว่า “เธอคงจะกำลังหลับอยู่ใช่มั้ย พ่อมดฮยอนจุงของชั้น? อยากให้เธอมาอยู่ด้วยกันตรงนี้จัง...”
เสียงพีดีตะโกนบอกว่า “หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อย เราจะถ่ายทำกันต่อเลยนะครับ”
เวลาต่อมา ในระหว่างการถ่ายทำช่วงเช้า
ฮวางโบถามทีมงานว่า “ทำไมจู่ๆต้องให้พวกเรามาเล่นแข่งมวยปล้ำเกาหลีด้วยล่ะคะ?”
เซียรับลูกทันที “ใช่แล้วล่ะ ทำไมพวกเราถึงต้องแข่งมวยปล้ำกันตลอดเลยอ่ะ เว้นๆซะบ้างไม่ได้เหรอไงนะ?”
พีดีปฎิเสธเสียงแข็งทันที “ไม่ได้ครับ”
เซียถามอย่างไม่ค่อยพอใจ “ทำไมล่ะคะ?”
“ก็เพราะพวกคุณคือ Infinity Girls สาวไม่มีลิมิต ชีวิตเกินร้อย”
ฮวาง โบได้ยินก็แย้งว่า คุณพีดีคะ.เห็นชื่อรายการของเรามั้ยว่ามันคือ “ Infinity Girls” ไม่ใช่ “Infinity Challenge” แล้วพวกเราก็ไม่ใช่ “Infinity Guys” ด้วยค่ะ รบกวนช่วยทำรายการให้เข้ากับคอนเซปต์ด้วยนะคะ”
สาวตุ้ยนุ้ยชินยังหัวเราะออกมา “หุหุ “Infinity Guys” ...วันนี้พี่ฮวางโบแรงส์...นะเนี่ย”
โบ รัมหันหน้ามาถามฮวางโบบ้างว่า “นี่เธอ เวลาที่พวกเราแข่งมวยปล้ำกัน เธอน่ะชนะเกือบจะตลอดเลยนะ ...นี่เธอแกล้งทำเป็นพูดอย่างนั้นออกมารึเปล่า?”
“แกล้งอะไรกัน?ชั้นพูดจริงๆนะ...เรามาทำอย่างอื่นกันดีกว่า”ฮวางโบแย้ง
แต่ พีดียังคงยืนยันหัวชนฝาว่า “คุณมองดูสิ ชายหาดสีขาวกว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตาแบบนี้ จะมีอะไรเหมาะที่จะทำที่นี่มากไปกว่าแข่งมวยปล้ำอีกเหรอ?”
ในที่สุดสาวๆทั้ง 6 ก็ต้องยอมทำตามความต้องการของพีดี
ชินยังเสนอว่า “คนแพ้ต้องลงไปในทะเลแล้วดำลงไปในน้ำจนมิดหัวเลยนะ”
“โอเค ได้เลย”บองซันรับคำทันที
แต่ฮวางโบรีบโวยทันทีว่า “อะไรนะ? ทำไมพวกเราต้องลงไปในทะเลด้วยล่ะ หนาวจะตาย?”
อึนยีช่วยให้เหตุผลว่า “มันเป็นความรับผิดชอบของพวกเราที่ต้องยอมเสียสละตัวเอง ถ้ามันจะทำให้ได้ภาพดีๆสนุกๆมาออกในรายการไงล่ะ...”
พีดีตะโกนสำทับว่า “เราจะเล่นเกมกันซักประมาณ 30 นาทีแล้วกันนะครับ”
แต่ แล้ว เมื่อการถ่ายทำเริ่มขึ้นจริงๆ เกมการแข่งขันในวันนี้กลับไม่ใช่เกมแข่งมวยปล้ำเกาหลีตามแบบธรรมดา และเป็นเกมที่ต้องใช้พละกำลังกันค่อนข้างมาก วิธีการเล่นคือ สามคนที่อยู่ภายนอกบริเวณวงกลมที่กำหนดต้องพยายามดึงตัวสามคนที่อยู่ภายในวง กลมออกมา พอเริ่มเล่นกันไปได้ไม่นานนัก หกสาวต่างก็ออกแรงต่อสู้กันจนเหงื่อเปียก จนต้องถอดเสื้อหนาวหนาๆที่ใส่ในตอนแรกโยนกองไว้เกลื่อนกลาด ส่วนผมเผ้าก็หลุดรุ่ย กระเซิงไม่เป็นทรง
ฮวางโบซึ่งเป็นทีม ที่อยู่ภายในวงกลม พยายามสุดฤทธิ์ในการหลีกเลี่ยงการประทะที่รุนแรงกับผู้เล่นคนอื่น หญิงสาวขยับตัววิ่งไปมาอย่างว่องไวราวกับแม่ปลาไหลสาวและสามารถหลุดรอดจาก การโจมตีของอีกฝ่ายไปได้ทุกครั้ง แต่เมื่อเวลาผ่านไปเธอก็เริ่มเหนื่อยจากการที่ต้องวิ่งหลบหลีกและการใช้ กำลังปัดป้องต่อสู้อยู่ตลอดเวลา
หญิงสาววิ่งไปพร้อมกับนึกในใจว่า “ชั้นควรจะยอมๆเล่นแข่งมวยปล้ำให้หมดเรื่องหมดราวแต่แรก...เกมนี่มันยิ่งร้ายกว่าเดิมอีกอ่ะ..T_T)...
ในที่สุดทีมของฮวางโบซึ่งต่อสู้ยืนหยัดจนนาทีสุดท้าย ก็สามารถชนะเกมไปได้
ฮวางโบยืนหายใจหอบด้วยความเหนื่อยแต่ก็พูดออกมาว่า...”โอเค...คนแพ้...ลงทะเลไปได้แล้ว”
อึนยีซึ่งอยู่ในทีมที่แพ้กลับแย้งว่า “ที่จริง...ชั้นคิดว่ามันดูจะโหดเกินไปรึเปล่า.”
ฮวางโบร้องเสียงหลงออกมา “ว่าไงนะ???””
บองซันรับสนับสนุนทันที “ใช่เลย ชั้นคิดว่าชั้นคงจะต้องเป็นหวัด เพียงแค่ยืนมองดูคลื่นลูกโตๆพวกนั้นในทะเลอ่ะ...”
ชินยังซึ่งอยู่ทีมที่ชนะรีบโวยทันทีว่า “ไม่เอาน่า อย่ากลับคำสิ ทำงี้ได้ไง พวกเธอต้องทำตามที่สัญญาสิ เพราะเธอแพ้น่ะ”
อึนยีว่า ถึงแม้เราจะเคยให้สัญญา....แต่จริงๆนะ ทำแบบนี้มันโหดเกินไปรึเปล่า...พวกเราคือใครกัน “ทีมงานรายการ หนึ่งคืน สองวัน” รึไง?
“แต่ยังไงพวกเราก็ตกลงกันไว้แล้วนี่นา อย่าขี้โกงสิ”..ชินยังบ่นอุบอิบ.
ฮวาง โบตะโกนออกมาด้วยความโมโห “นี่มันเรื่อง บ้าอะไรกัน!!! ถ้าชั้นรู้ว่าจะไม่ถูกทำโทษให้ลงไปในทะเลอย่างนี้ล่ะก็ ชั้นคงไม่เล่นแบบทุ่มสุดตัวจนเหนื่อยแทบจะขาดใจตายขนาดนี้หรอกนะ!!!!”
เซียได้ยินก็ร้องออกมา “โววว พี่ฮวางโบ นี่พี่อยากจะเห็นชั้นดำลงไปในน้ำทะเลเย็นเจี๊ยบมากขนาดนั้นเลยหรือคะ?”
ฮวางโบปฏิเสธทันควัน “ไม่นะ...ชั้นไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น”....
อึนยีเสนอขึ้นมาว่า.”งั้นทำไมพวกเราไม่ลงไปในทะเลด้วยกันทั้งหมดเลยล่ะ?”
“พี่เสียสติไปแล้วรึเปล่าอ่ะ? “ บองซันโวยทันที
ชินยังว่า “ใช่แล้ว คนแพ้สิที่ต้องลงไปในน้ำ”
บองซันเถียงต่อไปว่า “แต่ตอนนี้มัน โ–ค- ต -ร หนาวเลยนะ เธออยากจะเห็นใครซักคนหนาวตายในทะเลไปจริงๆเลยใช่มั้ย?”
“โธ่เอ๊ย อะไรกันเนี่ย”ชินยังร้องออกมาอย่างขัดใจ
ก่อนที่จะปรี่เข้าไปฉุดแขนบองซันแล้ววิ่งลากลงไปในทะเลด้วยกัน
เซียเห็นก็ร้องออกมา “โอ๊ะ โอว”(โชคดีที่ชั้นไม่ได้ยืนใกล้ยัยชินยัง)
โบรัมส่งเสียงเชียร์เพื่อนร่วมทีมทันที “ว้าว เจ๋งมากเลย ชินยัง”
แต่อึนยีรีบตะโกนห้าม “นี่พวกเธอ หยุดเลยนะ ชั้นจะไม่รับผิดชอบถ้าหากเกิดอะไรขึ้นมาน่ะ”
แต่ชินยังกับบองซันไม่ฟังเสียง ยืนต่อสู้กันอยู่ในทะเลซึ่งน้ำเย็นยะเยือกและในที่สุดทั้งคู่ก็ล้มกลิ้งลงไปแช่อยู่ในน้ำ
ฮวางโบตะโกนถามไปว่า “นี่พวกเธอต้องทุ่มทุนสร้างขนาดนั้นเลยเหรอ...??”
โบรัมหันมาตอบว่า “นั่นคือความแตกต่างระหว่างคนที่เป็นนักแสดงตลก กับคนที่ไม่ได้เป็นอ่ะ”
อึนยีแทรกขึ้นมาว่า “ชั้นก็เป็นนักแสดงตลกเหมือนกันนะ”...
โบรัมว่า “อืมม ชั้นก็ด้วยนี่.”
ส่วนเซียรีบวิ่งเข้ามายืนใกล้ฮวางโบเพื่อหาพวกทันที “แต่พวกเราไม่ใช่ ชั้นพูดถูกมั้ยคะ พี่ฮวางโบ?”
ฮวางโบว่า..”ใช่แล้วล่ะ ชั้นไม่ใช่ดาราตลก”แล้วก็หันไปบอกอึนยีว่า “พี่นั่นแหละ ตามพวกนั้นลงไปเลย”
อึนยีพยายามหาข้ออ้าง “แต่...อายุของชั้นมัน..”ว่าก็หันไปโบ้ยต่อให้โบรัม “แล้วเธอมายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้ล่ะ? ลงไปเลยเร็วเข้า”
โบรัมเปรยขึ้นมาว่า “ทำไมจู่ๆ...ชั้นก็รู้สึกอยากจะเป็นนักร้องขึ้นมาเลยก็ไม่รู้อ่ะ”
ใน ที่สุดสองสาวชินยังและบองซันก็เดินขึ้นมาจากทะเลด้วยสภาพเปียกโซกตั้งแต่หัว จรดเท้า สไตล์ลิสต์และผู้จัดการของทั้งคู่รีบวิ่งเข้าไปพร้อมกับเอาผ้าเช็ดตัวและผ้า ห่มมาช่วยห่อตัวสองสาวที่กำลังยืนตัวสั่นด้วยความหนาว
ชินยังพูด ออกมาทั้งๆที่ปากสั่นจนฟันเกือบจะกระทบกันอยู่แล้วว่า “เมื่อกี้ชั้นคงจะเสียสติไปชั่วครู่ ชั้นทำบ้าอะไรลงไปเนี่ย? บรื๋อออ หนาววววว จัง”
บองซันยืนปากสั่นพูดได้แต่เพียงว่า “นั่นสิ ช่วยบอกชั้นทีเหอะ อะไรเข้าสิงให้ทำอย่างนั้น”
อึนยีรีบตัดบทแล้วบอกว่า “เร็วๆเข้า รีบรถไปได้แล้ว เดี๋ยวก็ไม่สบายกันพอดี”
โปรดติดตามคู่รักผักกาดหอม รีมิกซ์ ตอนต่อไป
ขอบคุณที่ติดตามน่ะคะ
| Create Date : 10 มีนาคม 2554 |
| Last Update : 10 มีนาคม 2554 13:16:03 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 859 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
"ห้ามนำไปเผยแพร่ต่อที่อื่น นอกจากจะได้รับอนุญาตจากเจ้าของบล๊อคก่อนเท่านั้น"
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [