|
|
ตอนที่ 97 ~ รักผมแล้ว ต้องรักบูอินของผมด้วยน่ะ
***ฟิค <แปล> เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผู้เขียนแต่งขึ้น เพื่อความรักของคนทั้งสองเท่านั้น หาได้มีเจตนาอื่นหรือไม่ จึงขอให้อ่านด้วยความบันเทิง และเชื่อมั่นในรักของพวกเขาด้วย ****
ในห้องพักนักแสดง ที่สถานที่จัดงานคอนเสิร์ตและมีตติ้งแฟนคลับของวง SS501
ฮยอนจุงกำลังนั่งให้สไตล์ลิสต์จัดแต่งทรงผมของเขาอยู่ ในขณะที่ฮวางโบก็นั่งท้าวคางมองดูเขาอยู่บนเก้าอี้ที่อยู่ไม่ไกลจากนั้น
“อย่าเอาแต่นั่งเฉยๆอยู่ตรงนั้นสิฮะ มาใกล้ๆนี่ แล้วคอยดูให้ดีๆด้วย” คุณสามีเริ่มออกคำสั่ง
“เธออยากให้ชั้นไปดูด้วยเหรอ?”
“ก็ใช่สิฮะ ตั้งใจเรียนรู้งานให้ดีๆด้วยล่ะ”
เธอนั่งทำปากยื่นใส่เขาโดยไม่ตอบอะไร...
“มาสิฮะ คุณจะได้ทำอย่างอื่นให้ผมได้นอกเหนือจากติดกิ๊บอ่ะ”
ฮวางโบถอนหายใจก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้ามายืนใกล้ๆเขา
สไตล์ลิสต์ยืนอมยิ้มแล้วบอกกับเธอว่า “มันทำไม่ยากเท่าไหร่หรอกค่ะ เพียงแต่ต้องใช้เวลามากหน่อยเท่านั้นเอง...คุณแค่จับผมของเขามาทีละปอยเล็กๆขึ้นมามัดจากนั้นเอากิ๊บดำมาติดเพื่อให้มันอยู่กับที่น่ะค่ะ”
“เธอก็มีช่างฝีมือดีอยู่กับเธอแล้วนี่นา ทำไมต้องให้ชั้นมาดูด้วยเล่า?”
“อ๊ะ ก็คุณเป็นคนบอกผมเองไม่ใช่เหรอว่าคุณชอบให้ผมทำทรงนี้มากที่สุดน่ะ? คุณก็ควรจะต้องมาเรียนรู้ว่ามันทำยังไง ทีหลังคุณจะได้ทำให้ผมได้ไงล่ะฮะ”
“ฮึ”ฮวางโบแกล้งทำไม่สนใจสามีที่เรียกร้องความสนใจ
“เอาให้ชัวร์เลยนะฮะว่าคุณได้เรียนรู้งานเป็นอย่างดี อย่ามาทำให้ผมของผมร่วงหมดหัว เวลาที่คุณทำเองน่ะ”
“หุหุ” เสียงพี่สไตล์ลิสต์หัวเราะเบาๆ
“.................”
สไตล์ลิสต์หันมาพูดกับฮวางโบว่า “ชั้นไม่เคยรู้มาก่อนเลยนะว่าฮยอนจุงเขาก็มีด้านของความเป็นผู้ชายอยู่มากขนาดนี้น่ะ”
“อ๋อ คุณหมายถึงที่เขาคอยออกคำสั่งให้ทำโน่นทำนี่น่ะเหรอคะ?”
เธอส่งสายตายิ้มๆพร้อมกับพยักหน้าแทนคำตอบ..
<หึ นี่เธอกำลังพยายามแสดงให้ชาวบ้านรู้อยู่ใช่มั้ยว่าเธอแต่งงานแล้วน่ะ? ทำไมจู่ๆถึงทำแบบนี้ล่ะ...^^>
ระหว่างนั้นผู้ดูแลเรื่องเครื่องแต่งกาย ก็เดินเข้ามาพร้อมกับยืนถุงช้อปปิ้งที่มีเสื้อผ้าสำหรับใส่ขึ้นเวทีแสดงของฮยอนจุงให้เขาพร้อมกับบอกว่า หลังจากทำผมเสร็จเรียบร้อยเธอก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนี้ได้เลยนะ
เขายื่นมือไปรับถุงเสื้อผ้ามาและตอบไปว่า “โอเคฮะ “
ฮวางโบค่อยๆลุกจากเก้าอี้แล้วเดินตรงไปที่ประตู...
“นั่นคุณกำลังจะไปไหนฮะ? “เขาถามทันทีที่เห็นเธอกำลังจะเดินออกไป
“ชั้นจะออกไปอยู่ข้างนอกก่อนตอนที่เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าน่ะจ้ะ”
“แป๊บเดียวก็เปลี่ยนเสร็จแล้ว ไม่กี่นาที คุณก็กลับเข้ามาได้แล้วล่ะ”
“เดี๋ยวชั้นจะไปซื้อเครื่องดื่มที่ตู้อัตโนมัติตรงด้านนอก เธอจะดื่มอะไรดีล่ะ?”
เขากำลังจะอ้าปากพูดว่า “โค้ (ก) “ แต่แล้วก็เปลี่ยนใจบอกเธอว่า “อะไรก็ได้ ง่ายๆ”
ฮวางโบเดินไปตามโถงทางเดินซึ่งไกลพอสมควรกว่าจะถึงบริเวณล๊อบบี้ ในขณะที่เธอกำลังมองหาตู้หยอดเหรียญอยู่นั้น ก็มองผ่านกำแพงกระจกขนาดใหญ่ว่ามีแฟนคลับสาววัยรุ่นมากมายกำลังยืนต่อแถวรอเพื่อที่จะเข้ามาด้านในงาน เธอจึงก้มลงมองนาฬิกาข้อมือและเห็นว่าเป็นเวลา 17.20 น. จากนั้นเธอจึงรีบดึงฮูดขึ้นมาคลุมศีรษะแล้วรีบเดินไปซื้อเครื่องดื่มที่ตู้ซึ่งเธอพยายามหอบกระป๋องเครื่องดื่มให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้วเดินกลับไปที่ด้านหลังของเวที ทันใดนั้นก็มีเสียงกรีดร้องดังๆมาจากทางด้านนอก แต่เธอพยายามทำเป็นไม่สนใจความชุลมุนวุ่นวายที่ด้านนอกและเดินต่อไป
เมื่อเธอเดินกลับเข้ามาในห้องพัก ผู้ดูแลเครื่องแต่งกายกำลังตรวจดูความเรียบร้อยของเสื้อผ้าฮยอนจุง เธอจึงเดินแจกจ่ายเครื่องดื่มให้กับทีมงานแต่กลับไม่พอกับจำนวนคนที่มี
“รู้งี้ถือตะกร้ามาซ่ะก็จะดี แล้วอย่างงี้จะถือไปให้ครบทุกคนได้ไงกันเนี่ย”
ฮยอนจุงมองเครื่องดื่มที่อยู่ในมือของฮวางโลก่อนจะถามไปว่า “แล้วของผมอยู่ไหนล่ะฮะ?”
“โทษทีจ้ะ ชั้นกำลังจะเดินกลับไปซื้อมาเพิ่มน่ะ”
สีหน้าของเขาดูผิดหวังทันที จากนั้นเขาก็หันไปถามสไตร์ลิสต์ว่า”ของผมเรียบร้อยแล้วใช่มั๊ยฮะ?”
“โอเคแล้วล่ะ รับรอง หล่อโฮก คอนเฟิรม์”
ฮยอนจุงจึงหันไปบอกเธอว่า “งั้นเราเดินไปซื้อด้วยกันดีกว่าฮะ”
ฮวางโบมองหน้าเขาเงียบๆโดยไม่ตอบ
“ผมควรจะไปซื้อเครื่องดื่มมาให้พวกเมมเบอร์ด้วยฮะ” ว่าแล้วลีดเดอร์ก็หันไปถามอีก 4 หนุ่มซึ่งกำลังยืนให้ฝ่ายดูแลเสื้อผ้าสำรวจความเรียบร้อยกันอยู่ “พวกนายจะดื่มอะไรกันบ้างล่ะ?”
จุนเบบี้ตอบทันทีว่า “ผมเหรอ? เบียร์แล้วกันฮะ”
ฮยอนจุงถอนหายใจออกมาก่อนถามกลับไปว่า “นี่นายยังเมาค้างจากเมือคืนอยู่อีกหรอ?”
“ฮ่ะ จัง – ซี มันต้องถอน หุหุ” เบบี้หัวเราะร่า
“ผมก็ขอเป็นเบียร์เหมือนกันฮะ...โซจู ไม่อาว “คยูจงพูดยิ้มๆ
ลีดเดอร์ได้แต่ยืนฟังนิ่งๆ...
“ชั้นขอเป็นน้ำส้มก็แล้วกันนะ แต่อันที่จริงอยากกินน้ำแครอทมากกว่า”จองมินว่า
ส่วนยองแซงพูดเสียงเรียบๆว่า “ชั้นขอโค๊กแล้วกันน่ะ”
ลีดเดอร์หันไปมองหน้าเธอแล้วเริ่มแสดงบทสามีอีกครั้ง “คุณได้ยินแล้วใช่มั้ยฮะ? เพราะผมลืมไปหมดแล้วอ่ะว่าเขาจะเอาอะไรกันบ้าง แบบว่า ความจำสั้น แต่รักฉันยาว ประมาณนั้น ดังนั้นคุณช่วยจำให้ดีๆด้วยน่ะฮะ”
ฮวางโบได้แต่ส่ายหน้ากับมุขเลี่ยนๆและการออกคำสั่ง.
คู่ผักกาดหอมเดินออกไปซื้อเครื่องดื่มที่ตู้อัตโนมัติด้วยกัน ระหว่างทาง ฮวางโบก็พูดขึ้นมาว่า
“เพราะชั้นเป็นผู้จัดการที่ไม่ได้เรื่อง...ชั้นจึงทำให้ซุปเปอร์สตาร์ของชั้นต้องเดินออกซื้อน้ำเอง..”.
“เพราะว่า..ผมเป็นซุปเปอร์สตาร์ที่ใจกว้างและมีน้ำใจต่างหากล่ะฮะ ผมจึงไม่โกรธผู้จัดการของผม”
เธอถอนหายใจเบาๆแล้วบอกเขาว่า “ชั้นว่าน่ะ ถ้าเธอเดินออกไปตอนนี้ เธอจะต้องถูกแฟนคลับมะรุมมะตุ้มแน่ๆเลยอ่ะ..”
“................”ฮยอนจุงมองหน้าเธอด้วยความแปลกใจ
“ชั้นจัดการเองได้น่า เธอควรกลับไปรอที่ห้องพักเถอะน่ะ”
“ไม่ฮะ ผมจะไปกับคุณ” เขายืนกรานหนักแน่น
“................”
“เดี๋ยวพอเสร็จจากนี้...”ฮยอนจุงพูดขึ้น
“................”
“คุณต้องไปดูผมแสดงด้วยน่ะ”
“จ้ะ ชั้นจะไปส่องเธอที่ด้านหลังเวทีก็แล้วกันน่ะ เพราะถ้าขืนชั้นออกไปอยู่ข้างหน้า.พวกเขาคงจะไม่ปลื้มเท่าไหร่นักหรอก”
ฮยอนจุงนิ่งไม่หืออือ
“ไม่ต้องเป็นห่วงชั้นหรอกนะ...ชั้นโอเคจ้ะ”.เธอพูดพลางลูบแผ่นหลังของเขา
“แต่ผมไม่โอเคนี่ฮะ”
“.................”
“มันไม่ใช่เพราะว่าคุณมีงานยุ่งเกินไปที่จะมาดูผม...แต่มันกลายเป็นว่าถึงแม้คุณจะมาอยู่ตรงนี้แล้ว...คุณก็ยังไม่สามารถไปดูผมแสดงบนเวที...ผมรับไม่ได้ฮะ...ผมจะไม่ยอมปล่อยให้มันเป็นแบบนี้อีกต่อไปแล้ว...ได้โปรดทำมัน...เพื่อผมด้วยเถอะนะฮะ”
“................”
“มันไม่มีความจำเป็นที่คุณจะต้องกลัวหรือว่าระมัดระวังตัวมากจนเกินไป...มันเป็นเรื่องที่ไม่มีสาระสำคัญที่จะไปคำนึงถึงโดยไม่จำเป็น...ได้โปรดไปดูผมในฐานะ...ภรรยาสุดที่รัก...นี่สามีของคุณกำลังขอร้องคุณอยู่นะฮะ”
“แต่เมมเบอร์คนอื่นๆเขาอาจจะเดือดร้อนจากการกระทำของพวกเราก็ได้น่ะ”
“พวกเขาไม่ใช่คนประเภทที่จะมาเจ้าคิดเจ้าแค้นกับเรื่องแบบนี้หรอกฮะ..ยังไงทุกคนก็รู้เรื่องของพวกเราอยู่แล้ว...มันดูไม่มีเหตุผลที่เราจะทำตัวระวังเกินเหตุต่อหน้าพวกแฟนคลับ”
“แต่การที่เธอรู้เรื่องบางอย่างอยู่แล้ว กับการที่เธอได้เห็นสิ่งนั้นต่อหน้าต่อตาของเธอเองน่ะมันเป็นคนละเรื่องเดียวกันเลยนะ...”
“ผมคิดว่าการแสดงทีท่าเพื่อให้คนบางคนรับรู้ว่าเรื่องมันเป็นอย่างไรไปเลยในตอนนี้...มันก็น่าจะถือได้ว่าเราให้ความสำคัญกับเขานะฮะ...อย่างที่คุณเคยพูดว่า...แฟนคลับของผมเป็นฐานสำคัญเป็นแรงผลักดันทำให้ผมกลายมาเป็นคิมฮยอนจุงในทุกวันนี้...นั่นคือเหตุผลว่าทำไมพวกเขาจึงเป็นสิ่งมีค่าสำหรับผม.... ผมอยากจะแนะนำคุณให้พวกเขาได้รู้จักก่อน...แต่ผมก็ไม่เคยสามารถทำได้...ดังนั้นผมจึงรู้สึกผิดต่อคุณและต่อแฟนคลับด้วย”
ระหว่างที่เขาพูดเธอรู้สึกซาบซึ้งกับคำพูดที่ซึ้งกินใจของเขา..
“ถึงแม้ว่ามันดูจะช้าไปหน่อย...แต่ในที่สุดผมก็มีโอกาสที่จะแนะนำคุณอย่างเป็นทางการในวันนี้...”
ฮวางโบจ้องตาเขาด้วยสายตาที่ซาบซึ้ง
“ผมเคยให้สัญญากับคุณว่าผมจะไม่พูดเรื่องที่เราแต่งงานกัน...ดังนั้นได้โปรดอย่าห้ามไม่ให้ผมบอกแฟนคลับว่า คุณคือคนสำคัญของผม...และคุณก็จะต้องไปอยู่ที่นั่นด้วยกันกับผมนะฮะ”
เธอสูดลมหายใจลึกๆก่อนถามกลับไปว่า “แล้วมันจะไม่เป็นไรเหรอ ที่เธอจะทำแบบนี้โดยที่บริษัทต้นสังกัดของเธอไม่รู้เรื่องด้วยน่ะ…?”
“เรื่องนั้น...ผมสามารถจัดการได้ฮะ”
ที่บริเวณล็อบบี้ หน้าตู้หยอดแหรียญ
ในขณะที่ฮยอนจุงกำลังหยอดเหรียญเพื่อซื้อเครื่องดื่มเพิ่มไปเรื่อยๆนั้น เสียงกรี๊ดจากด้านนอกก็เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ
ฮวางโบว่า “นี่มันไม่ใช่น้ำที่พวกเขาสั่งนี่นา อะไรเนี่ย น้ำเก็กฮวย น้ำมะตูม น้ำกระเจี๊ยบ โอ้ว..”.
“ช่างเถอะฮะ เราซื้ออะไรไปก็ให้พวกเขากินอย่างนั้นแหละ...พวกเขาไม่มีสิทธิมาบ่นอยู่แล้ว”
“ฮื้อ...ถ้างั้นเธอไปถามพวกเขาให้เมื่อยตุ้มทำไมเนี่ย?”
“ผมก็แค่อยากจะอวดว่าพวกเรากำลังจะไปซื้อเครื่องดื่มมาให้ก็เท่านั้นเองฮะ”
เธอทำปากยื่นก่อนบอกไปว่า”พวกเขาน่าจะรู้สึกดีนะ ถ้าเธอเลี้ยงเครื่องดื่มพวกเขาโดยไม่ต้องพูดย้ำเพื่อจะเอาหน้าอย่างนั้นน่ะ”
“โอ๊ย..พวกเขาไม่เคยรู้จักหรอกฮะ ไอ้การรู้สึกสำนึกขอบคุณอะไรแบบนั้นน่ะ ไม่ว่าคุณจะให้เขาด้วยวิธีไหนก็ตาม...รู้สึกซาบซึ้งเหรอฮะ? ฝันไปเหอะ?”
“ฮึ...อะไรของเธอเนี่ย”
ในระหว่างนั้นที่กำแพงกระจกก็มีเสียงกรี๊ดจากแฟนคลับสาวๆมากมายที่ยืนเบียดเสียดจนแทบจะติดกระจก ฮวางโบมองดูพร้อมกับถอนหายใจออกเบาๆ
หลังจากซื้อเครื่องดื่มได้ครบจำนวนที่ต้องการแล้ว ฮยอนจุงก็เอื้อมไปรับกระป๋องเครื่องดื่มมากกว่าครึ่งที่เธอกำลังกอดเอาไว้แนบอกมาถือไว้แล้วบอกเธอว่า “ไปกันเถอะฮะ”
เธอไม่ตอบอะไรได้แต่เดินก้มหน้ามุ่งไปทางด้านหลังเวที...
เขากำลังจะก้าวขาเดินตามเธอไปแต่แล้วก็เปลี่ยนใจเดินเข้าไปใกล้ๆกำแพงกระจกแทน...
จากนั้นเขาก็บรรจงส่งยิ้มกระชากใจสาวให้แฟนคลับที่ยืนกรี๊ดอยู่ด้านนอก...
เท่านั้นไม่พอเขายังโบกมือให้ทั้งๆที่ในมือมีกระป๋องเครื่องดื่มอยู่ด้วย พร้อมกล่าวทักทายว่า “ว่าไงสาวๆ!”
ฮวางโบได้ยินก็หันกลับมาดู เมื่อเห็นเธอก็ได้แต่แต่ส่ายศีรษะน้อยๆพร้อมกับยิ้มออกมา...
“บูอิน. ~~”.
“ว่าไง?”
“อย่าหยิ่งสิฮะ โบกมือทักทายพวกเขาหน่อย”
“T_T” <นี่เธอกำลังคิดจะทำอะไรเนี่ย>
“พวกเขาอยากจะเห็นคุณด้วยนะ ว่าไงฮะ?”
“ที่พวกเขามาที่นี่ เพราะเขาอยากจะมาดูเธอตะหากไม่ใช่ชั้นซะหน่อย”
“ผมมั่นใจว่าต้องมีบางคนในกลุ่มแฟนคลับที่ต้องการจะมาดูคุณ มันเป็นหน้าที่ของคุณที่จะต้องแสดงความชื่นชมและขอบคุณถึงแม้จะเพียงคนๆเดียวที่อยู่ตรงนั้นก็ตามนะฮะ”
“..............”
“เร็วเข้าสิฮะ”
เธอทำท่าลังเลอยู่ครู่นึงก่อนจะเดินกลับมาหาฮยอนจุง
บรรดาแฟนคลับที่อยู่ด้านนอกยิ่งดูเริ่มคลั่งมากขึ้นไปอีก เสียงกรี๊ดยิ่งดังจนฟังอะไรแทบไม่ได้ยิน ใบหน้าที่แสดงอารมณ์ต่างๆกันของคนที่จ้องมองเข้ามาด้านใน มีทั้งขมวดคิ้วเหมือนไม่พอใจหน่อยๆ หรือใบหน้าที่แสดงความเกลียดชังอย่างแรงและชัดเจน แต่ก็ยังมีบางคนที่มีใบหน้าที่ยิ้มแย้มอย่างสดใสอยู่ท่ามกลางฝูงชนเหล่านั้น
ฮวางโบมีความรู้สึกที่สับสนปนเปในระหว่างที่เธอมองดูใบหน้าหลากหลายอารมณ์เหล่านั้น เธอรู้สึกทั้งประหลาดใจ เจ็บปวด และรู้สึกอบอุ่นใจอย่างน่าประหลาดในเวลาเดียวกัน
“ทำไมคุณไม่ลองโบกมือทักทายพวกเขาหน่อยล่ะฮะ?”
น้ำตาเริ่มไหลรินในขณะที่เธอยกมือขึ้นโบกพร้อมกับส่งยิ้มจางๆให้พวกเขาและพูดทักทายไปว่า “หวัดดีจ้ะ”
“ทำได้ดีมากฮะ” คุณสามีรีบกล่าวชมเพื่อให้กำลังใจเธอทันที
เธอพยายามซ่อนรอยน้ำตาไม่ให้เขาเห็น และรีบหันหลังเดินกลับไป
แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะที่กระจกดังๆ จนทำให้เธอต้องหันไปกลับมองแว่บนึง และตอนนั้นเองเธอก็ได้ยินเสียงเรียก
”พี่สาว พี่สาวคะ”
” พี่ฮวางโบ นี่พวกเราเองค่ะ” เธอได้ยินเสียงตะโกนเรียกจากอีกด้านของกระจกลอดเข้ามาเบาๆ
ฮวางโบหยุดชะงักทันที แล้วค่อยๆหันกลับมามอง ก็พบสองใบหน้าที่คุ้นๆแนบอยู่ที่กำแพงกระจก อินซุนกับกาอึลกำลังส่งยิ้มอย่างสดใสให้เธอพร้อมกับส่งเสียงเชียร์
เธอรู้สึกช็อคนิดๆเมื่อได้เห็นหน้าอดีตสองสาวแสบนักวาดตัวยง...”พวกเธอ..หรือเนี่ย.?”
“คุณรู้จักพวกเขาด้วยเหรอฮะ?” ฮยอนจุงถามด้วยความประหลาดใจ
อินซุนตะโกนว่า “พี่สาวคะ พี่สุดยอดไปเลยค่ะ! พี่สาวเท่ห์ที่สุดเลยค่ะ!!”
เธอส่งยิ้มให้ด้วยความซาบซึ้ง...
กาอึลตะโกนบ้างว่า “พี่สาวคะ ชั้นอยากเจอพี่มากเลยค่ะ”
“ว้าว คุณก็มีแฟนคลับอยู่ตรงนี้ด้วยเหมือนกันนะฮะ...!”
ก่อนจะพูดว่า “ขอบคุณมากนะ...ทั้งสองคน...”
ฮยอนจุงยืนมองดูหน้าของเธอสลับไปมากับใบหน้าของสองสาวแฟนคลับอินซุนและกาอึล แล้วยิ้มออกมาอย่างมีความสุข ในขณะที่ฮวางโบพยายามหันหน้าหนีไม่ให้เขาเห็นน้ำตาที่กำลังเริ่มไหลออกมาด้วยความรู้สึกตื้นตันใจ
โปรดติดตามคู่รักผักกาดหอม รีมิกซ์ ตอนที่ 98
| Create Date : 15 กันยายน 2553 |
| Last Update : 15 กันยายน 2553 21:27:46 น. |
|
3 comments
|
| Counter : 918 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: hunny IP: 124.122.103.246 วันที่: 15 กันยายน 2553 เวลา:21:50:31 น. |
|
|
|
| โดย: JOONG LUV BO IP: 115.87.87.68 วันที่: 15 กันยายน 2553 เวลา:22:18:50 น. |
|
|
|
| โดย: เจน IP: 125.26.32.244 วันที่: 16 กันยายน 2553 เวลา:16:50:35 น. |
|
|
|
|
|
|
|
"ห้ามนำไปเผยแพร่ต่อที่อื่น นอกจากจะได้รับอนุญาตจากเจ้าของบล๊อคก่อนเท่านั้น"
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [