|
|
ตอนที่ 61 ผมขอโทษ ~ ผมรักคุณ
***ฟิค <แปล> เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผู้เขียนแต่งขึ้น เพื่อความรักของคนทั้งสองเท่านั้น หาได้มีเจตนาอื่นหรือไม่ จึงขอให้อ่านด้วยความบันเทิง และเชื่อมั่นในรักของพวกเขาด้วย ****
ที่ห้องนั่งเล่นของบ้านคู่ผักกาดหอม
ฮยอนจุงและฮวางโบกำลังนั่งอยู่บนโซฟา ต่างคนต่างสงสัยว่าการถ่ายทำของวันนี้จบลงหรือยัง
อึนมีพูดแนะนำขึ้นมาว่า “ก่อนที่การถ่ายทำในวันนี้จะจบลง พวกคุณน่าจะอวยพรหรือว่าพูดอะไรที่ดีๆให้กันและกันมั้ยคะ?”
”อวยพรเหรอค่ะ?”
”...................”
<ถ้าวันนึงพวกเราตัดสินใจที่จะจบความสัมพันธ์กันจริงๆ...ชั้นคงไม่สามารถจะพูดอะไรกับเธอได้...ไม่ว่าจะเป็นคำอวยพรหรือว่าคำพูดที่ให้กำลังใจ...ชั้นหวังว่ามันจะไม่เกิดขึ้นกับเรา...แต่ยังไงเธอก็ไม่สามารถจะรับประกันเรื่องในอนาคตได้...สำหรับตอนนี้ชั้นอยากจะอวยพรให้เธอจากใจของชั้นจริงๆ.>หลังจากลังเลอยู่ครู่นึงเธอก็เริ่มพูดออกมา
“ ฮยอนจุง”
เขาหันไปหาเธอ “หืมมม!?”
เธอมองฮยอนจุงด้วยสายตาที่ซาบซึ้ง “ ชั้นหวังว่าเธอจะมีชีวิตที่ดี...”
ฮยอนจุงตกใจนิดๆ <คุณหมายความว่ายังไงหรือฮะ...? ที่พูดมา มันแค่สำหรับรายการใช่มั้ยฮะ?>
ฮวางโบพูดต่อไปว่า ” ใช้ชีวิตให้เหมือนกับที่เป็นอยู่ตอนนี้...คิดบวกเข้าไว้....ทำให้ทุกคนที่ได้พบเธอมีความสุขความสบายใจ...ทำแบบนี้เธอก็จะมีชีวิตที่แสนวิเศษซึ่งจะทำให้ตัวเธอเองมีความสุขรวมถึงผู้คนที่อยู่รอบๆตัวเธอด้วยเช่นกัน”
ฮยอนจุงมองดูฮวางโบอย่างตั้งใจ <ตาของคุณมันฟ้องว่า...คุณไม่ได้พูดออกมาเพื่อรายการเท่านั้น...นี่คุณไม่ได้กำลังจะพยายามวิ่งหนีผมไปอีกใช่มั้ยฮะ? คุณเคยสัญญากับผมแล้วนี่ฮะว่าคุณจะไปที่ดาวบ้านเกิดของผมด้วยกัน...ไม่ว่ามันจะยากลำบากซักเพียงใด..ไม่ว่ามันไกลซักแค่ไหนและจะใช้เวลานานเท่าไหร่ก็ตาม...คุณสัญญาแล้วว่าคุณจะอยู่เคียงข้างผม > คิดแล้วทำให้เขารู้สึกหดหู่
“ นูน่าเป็น...”
“จ้ะว่าไง...” เธอถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
”คุณเป็นคนที่เจ๋งมากๆ และคุณจะต้องมีชีวิตที่ดียิ่งขึ้นกว่านี้ เหมือนกับเฮเลน เคลเลอร์...มั่นใจในตัวเองอยู่เสมอและคอยมอบความหวังให้กับผู้คนอื่นๆ” ..
ฮยองจุงยังคงจ้องตาของฮวางโบขณะที่พูด “ คุณจะต้องได้รับพรอย่างมากมาย...”
”พรเหรอ? ชั้นได้รับมาอย่างนึงแล้วล่ะ ชั้นได้พบกับผู้ชายที่ชื่อ คิมฮยอนจุง..”
<ชั้นหมายความอย่างนั้นจริงๆนะ ชั้นรู้สึกขอบคุณมากๆกับการที่ชั้นได้พบเธอ...ถ้ามันจะมีจุดจบระหว่างเราสองคน...ชั้นจะไม่มีวันโกรธแค้นเธออย่างเด็ดขาด! ขอบคุณน่ะ> น้ำตาเริ่มคลอ
ในขณะที่ฮวางโบตาเริ่มน้ำตาคลอ ฮยอนจุงเองก็เริ่มตาแดงๆเช่นเดียวกัน
“ฮะ ผมก็คิดเหมือนกัน” ...
<คนที่เข้าใจผมได้ดีที่สุดในโลก...คนที่ทำให้คิมฮยอนจุงเป็นคนที่ดีขึ้น...คนที่ทำให้ผมรู้สึกอย่างเต็มหัวใจว่าเป็นเหตุผลของการมีชีวิตอยู่...คนๆนั้นคือคุณ บูอิน...ขอบคุณมากฮะ.>
บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยความเศร้าสร้อย ฮยอนจุงก้มหน้าลงเพื่อซ่อนน้ำตาที่เริ่มไหลออกมา ส่วนฮวางโบเองก็หันหน้าหนีไปอีกทางนึงเพื่อไม่ให้เห็นว่าเธอกำลังร้องไห้อยู่
อึนมีได้แต่นั่งมองสองคนอยูเงียบๆ...
ฮวางโบเริ่มรู้สึกตัว <นี่เรากำลังเล่นบทโศกกันเกินไปรึเปล่า.> เธอพยายามฝืนตัวเองพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูร่าเริง “นี่เธอ ไม่เอาน่า” แล้วเอื้อมมือไปตบที่ไหล่ของฮยอนจุง
“พวกเราเริ่มซีเรียสกันมากไปแล้วล่ะ..”
ฮยอนจุงยังคงก้มหน้าอยู่แต่เริ่มยิ้มออกมา เขาเอามือเช็ดน้ำตาอย่างเนียนๆก่อนจะตอบเธอไปว่า “นั่นเป็นเพราะโซจูฮะ”
“ใช่เลย ที่เราเป็นแบบนี้ก็เพราะโซจู หลังจากที่เราล้างจานกันเสร็จ ชั้นมีบางอย่างที่อยากจะให้เธอน่ะ อย่าเพิ่งกลับไปนะรอชั้นก่อน”
”อะไรหรือฮะ?”
”ไม่ใช่อะไรใหญ่โตหรอกน่ะ..แต่เธอจะช่วยชั้นล้างจานได้มั้ย?”
”ได้สิฮะ”
สองคนเริ่มเก็บจานชามบนโต๊ะแล้วช่วยกันยกไปไว้ที่ห้องครัว
หลังจากล้างจานเสร็จเรียบร้อย ฮยอนจุงก็กลับมานั่งรออยู่ที่ห้องนั่งเล่นในขณะที่อวางโบกำลังทำอะไรบางอย่างอยู่ในครัว
เธอกำลังเทซุปหัวหอมที่เธอต้มลงบนผ้ากรองเพื่อแยกกากให้ได้แต่ซุปที่ใส
<ฮยอนจุงฟังชั้นน่ะ ชั้นอยากจะทำอะไรเพื่อเธอให้มากกว่านี้สำหรับเวลาต่อๆๆไปช้างหน้า...แต่ตอนนี้ชั้นจะทำให้ดีที่สุดเท่าที่ชั้นสามารถจะทำได้...>
หลังจากนั้นฮวางโบก็ยกชามซูปหัวหอมที่ทำเสร็จใหม่ๆมาให้ฮยอนจุง
”นี่อะไรหรือฮะ?”
ฮวางโบนั่งลงข้างๆเขา “รอเดี๋ยวน่ะ” เธอยกชามซุปขึ้นชิมนิดนึงเพื่อดูว่าร้อนไปมั้ย
“ โอเค ใช้ได้แล้ว เอ้านี่ ดื่มซะน่ะ”
ถามย้ำต่ออีกว่า นี่คืออะไรหรือฮะ?
”บางอย่างที่ดีต่อสุขภาพเธอ”
”ยาเหรอฮะ?” เขาก้มลงมองที่ชามซุปก่อนจะหันไปมองหน้าเธอ
“ผมกินเข้าไปแล้วจะไม่ตายใช่มั้ยฮะ?”
ฮวางโบฉีกยิ้มออกมาแล้วพูด “ มีคนนึงที่เคยกินเข้าไปแล้วก็ตายหลังจากนั้นในช่วงต่อระหว่างศตวรรษที่ 20 น่ะ”
”..........?” มองหน้าเธอด้วยความงุึนงง
”ถึงแม้ว่าจะไม่มีใครที่สามารถยืนยันได้...แต่ยังไงตอนนี้คนๆนั้นก็คงจะตายไปแล้วล่ะ?” ฮวางโบเล่าด้วยสีหน้าเรียบเฉย
”....!” ฮยองจุงหันไปจ้องหน้าเธอด้วยท่าทางไม่ไว้วางใจ
ฮวางโบอดยิ้มไม่ได้แล้วพูดต่อไปว่า “ดื่มซะ เธอจะตายหลังจากนี้ อาจจะประมาณอีก 70 ปี หลังจากนี้”
”งั้นถ้าผมดื่มนี่เข้าไป...ผมจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อีก 70 ปีหรือฮะ?”
”บางทีชั้นอาจจะพนันว่าเธอจะตายในอีก 70 ปีหลังจากนี้ ในอัตรา 30 ต่อ 1”
”ถ้างั้นคุณก็ควรจะอยู่จนถึงตอนนั้นด้วยใช่มั้ยฮะ? คุณจะได้รอรับเงินเดิมพันของคุณ”
”มันจะเย็นแล้วน่ะ รีบดื่มให้หมดเถอะ”
ฮยอนจุงทำหน้าเหยเกหลังจากดื่มซุปเข้าไปคำแรก ฮวางโบนั่งมองเขาด้วยความเห็นใจ ถามเขาว่า
“รสชาดมันไม่ได้แย่อย่างที่คิดใช่มั้ย?”
ยังคงทำหน้ายู่ยี่ “ก็ไม่เลวร้ายเท่าไหร่สำหรับยาพิษฮะ...^^”
“เธอจะนอนหลับสบายหลังจากนี้...”
ฮยอนจุงมองหน้าเธอด้วยความสงสัย
”ชั้นเคยได้ยินมาว่าซุปหัวหอมมันช่วยได้ดีมากๆสำหรับคนที่เป็นโรคนอนไม่หลับน่ะ”
”ซุปนี่จะช่วยทำให้ผมนอนหลับได้ดีขึ้นหรือฮะ?”
”ชั้นเคยได้ยินมาแบบนั้นน่ะจ้ะ”
”คุณกำลังบอกว่าผมจะหลับยาวไปอีก 70 ปีหลังจากดื่มนี่เข้าไปรึเปล่าฮะ?”
เจอมุขนี้เข้าไปฮวางโบก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ “ฮ่าฮ่าฮ่า....”
ฮยอนจุงแอบมองดูเธอด้วยแววตายิ้มๆ <เราอยู่ด้วยกันต่อไปแบบนี้ไม่ได้หรือฮะ...? เราแต่งงานกันจริงๆได้มั้ยฮะ?>
ในห้องสัมภาษณ์
บทสัมภาษณ์ของฮยอนจุงซึ่งเป็นคนที่เข้าไปก่อน
อึนมีกำลังอธิบาย "ตอนนี้..เราจะให้เวลาคุณที่จะตัดสินใจเลือก ถ้าคุณต้องการที่จะใช้ชีวิตคู่แต่งงานหลอกๆในรายการต่อไป คุณสามารถทำได้โดยการพูดว่า “ซาราง ฮัมนิดา (ผมรักคุณ)” ออกมา แต่ถ้าคุณไม่ต้องการ ก็พูดว่า “ผมขอโทษ” น่ะค่ะ"
“คุณต้องการให้ผมเป็นคนเลือกหรือฮะ?”
”ใช่ค่ะ”
”อย่างงั้น ถ้าผมต้องการจะอยู่ในรายการต่อ ผมก็สามารถทำได้ใช่มั้ยฮะ?”
”ถ้าทั้งสองคนเลือกที่จะอยู่เหมือนกัน คู่ของคุณก็ยังอยู่ในรายการต่อได้ค่ะ”
”นี่คุณกำลังบอกว่ามันยังไม่ได้จบลงจริงๆใช่มั้ยฮะ?”
”ใช่ค่ะ ถ้าคุณสองคนยังไม่ได้ต้องการจะจบมัน”
หน้าตาเริ่มสดใส “ แล้วผมต้องพูดอะไรนะฮะ?”
”ถ้าอยากจะอยู่ต่อก็พูดว่า “ซาราง ฮัมนิดา ”
”คุณรู้มั้ยฮะว่า ผมอาจจะพูดประโยคนี้ไม่ถึง 20 ครั้งในชีวิตของผม? ผมอาจจะเคยพูดมันตอนที่ผมเป็นเด็กๆและอาจจะเป็นตอนที่คนอื่นบอกให้พูด”
อึนมียิ้ม “ นี่คุณกำลังจะพูดมันออกมาเพราะว่าคุณถูกบังคับงั้นหรือคะ?”
ฮยอนจุงรู้สึกอาย ทำท่ากระสับส่ายอยู่แป๊บนึงแล้วจ้องไปที่กล้อง “ ผมพูดตอนนี้ได้เลยใช่มั้ยฮะ?”
อึนมียิ้มอย่างมีความหมาย “ถ้าคุณต้องการอย่างนั้น...?”
ฮยอนจงพูดแบบเขินๆว่า “ ใช่ฮะ” แล้วก็มองไปที่กล้องแล้วพูดต่อว่า “ผมรักคุณ” <ผมกำลังพูดให้คนอื่นๆได้ยิน...ช่วยเข้าใจกันหน่อยน่ะว่า ผมรักบูอิน !!>
อึนมียิ้มแล้วถามว่า “คุณคิดว่ายังไงคะ? คิดว่าคุณจะสามารถใช้ชีวิตแต่งงานหลอกๆนี่ต่อไปได้มั้ย?”
”ว่าไงนะฮะ?”
”คุณคิดว่าคำตอบของฮวางบูอินจะเป็นยังไงคะ?”
”บูอินเหรอฮะ?” เขายิ้มจนเห็นฟัน “น่าจะเป็น ซาา ฮัมนิดา” เขาพูดเสียงพึมพำ
อึนมีหัวเราะคิก “คุณแน่ใจหรือคะ?”
ฮยอนจุงพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ฮะ..ผมรู้จัก..(บูอิน) คนที่เหมือนกับผมดี”
<ผมรู้จักเธอดีกว่าใครในโลกนี้...บางทีผมอาจจะรู้จักเธอดีกว่าตัวผมเองด้วยซ้ำ>
”แล้วถ้าเกิดเธอไม่ได้พูดแบบนั้นล่ะคะ?”
เขาตอบด้วยแววตาที่มีรอยยิ้ม “ ไม่ฮะ ผมมั่นใจว่าผมเดาถูกแน่ๆ!”
”มีเรื่องนึงที่คุณต้องให้สัญญากับเราน่ะคะ”
”หืมม?”
”กรุณาอย่าบอกสิ่งที่คุณพูดที่นี่ให้ฮวางโบรู้เป็นอันขาด”
”เข้าใจแล้วฮะ”
”คำตอบของคุณจะถูกเปิดเผยตอนวันถ่ายทำที่สตูดิโอ ถ้าคุณทราบคำตอบของคู่ตัวเองก่อนแล้ว มันจะไม่รู้สึกตื่นเต้นเท่าไหร่” อึนมีอธิบายให้ฮยอนจุงฟัง
”....................”
”คุณให้สัญญากับชั้นได้มั้ยค่ะ?”
”ฮะ”
”บางที คุณอาจจะรู้สึกไม่ค่อยมั่นใจกับคำตอบของฮวางโบ?”
”ไม่ฮะ ผมมั่นใจ”
”แล้วถ้าเธอพูดว่า ชั้นขอโทษ ล่ะคะ?”
เขายิ้มก่อนจะตอบ “งั้นผมก็จะวิ่งหนีออกไปจากสตูดิโอเลยฮะ”
อึนมีมองดูเขาด้วยแววตายิ้มๆ
****************************************
บทสัมภาษณ์ของฮวางโบ
”ตอนนี้คุณตัดสินใจเลือกได้แล้วน่ะคะ”
”เลือกหรือค่ะ…?”
”ใช่ค่ะ ถ้าคุณต้องการที่จะใช้ชีวิตคู่แต่งงานในรายการต่อไป คุณสามารถทำได้โดยการพูดว่า “ซาราง ฮัมนิดา (ชั้นรักเธอ)” ออกมา แต่ถ้าคุณไม่ต้องการ ก็พูดว่า “ชั้นขอโทษ” น่ะคะ” อึนมีอธิบายให้เธอฟัง
”ชั้นเลือกได้ด้วยเหรอเนี่ย?”
”ถ้ามีฝ่ายใดฝ่ายนึงพูด ชั้นขอโทษ แล้วล่ะก็ การแต่งงานก็จะจบลงในทันทีค่ะ ตกลงคุณจะเลือกอะไรคะ?”
”เลือก...? “
<งั้นนี่ก็ยังไม่ใช่จุดจบสิน่ะ..ถ้าชั้นพูดว่า “ชั้นรักเธอ” เราก็สามารถอยู่ด้วยกันต่อได้ แต่ว่า...>
”คุณต้องการเวลาที่จะตัดสินใจมากกว่ากว่านี้มั้ยคะ?”
เธอรู้สึกขัดแย้งในตัวเอง “ กรุณา ให้เวลาชั้นอีกนิดน่ะค่ะ”....
อึนมีมองดูฮวางโบด้วยท่าทางที่งุนงง
<การที่จะต้องอยู่ทำรายการนี้ต่อไป เค้าจะต้องมาถ่ายทำตั้งแต่ 6 โมงเช้า...ถึงแม้ว่าจะแค่ 2 อาทิตย์ครั้ง...มันก็ยังหนักเกินไปสำหรับฮยอนจุงซึ่งนอนพักผ่อนไม่ค่อยพอ...และเขายังต้องเตรียมตัวสำหรับละครเรื่องใหม่อีก นอกจากนี้ขั้นยังได้ยินมาว่า วงของเขาก็กำลังเตรียมจะออกอัลบั้มใหม่เร็วๆนี้ด้วย.> .ฮวางโบถอนหายใจออกมา
”......... “ อึนมีเงียบรอฟังคำตอบ.
<แต่ว่าสองครั้งต่อเดือน...นี่มันเป็นโอกาสเดียวที่พวกเราจะได้เจอกัน>
”.........”.
<ฮยอนจุง ชั้นขอเป็นคนที่เห็นแก่ตัวจะได้มั้ย? ชั้นสามารถจะทำเป็นไม่ใส่ใจกับน้ำหนักตัวที่ลดลงเรื่อยๆของเธอแล้วก็มีความสุขอยู่กับการได้พบหน้าเธอได้มั้ย?>
”คุณยังต้องการเวลาคิดต่ออีกมั้ยคะ?” อึนมีถามหลังจากที่ฮวางโบนั่งเงียบไปพักใหญ่
ฮวางโบยังคงสับสน “ ชั้นควรจะเอายังไงดี?”
อึนมีหัวเราะคิก “ คุณมาถามชั้นแบบนี้ไม่ได้หรอกค่ะ มันขึ้นอยู่กับคุณ”
<ใช่แล้ว...ทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของชั้น เพราะว่าคำตอบของเขามันน่าจะมองออกได้ชัดเจน.> “ คือชั้น...”
”ค่ะ กรุณาพูดต่อได้เลยค่ะ”
**************************************************************
หลังจบการสัมภาษณ์
ทีมงานต่างแยกย้ายกันกลับ ฮวางโบก็กำลังจะเดินออกจากบ้านของคู่ผักกาดหอมเช่นเดียวกัน แต่แล้ว
”ขอโทษน่ะคะ ฮวางโบ” เสียงอึนมีเรียกเธอ
ฮวางโบหันหลังไปมอง “ว่าไงค่ะ?”
”ชั้นรู้ว่ามันค่อนข้างจะดึกแล้ว...แต่ว่าเราไปหาที่นั่งดื่มชากันสักครู่จะได้มั้ยคะ?”
ฮวางโบรู้สึกสับสน “กับชั้นหรือค่ะ?”
อึนมียิ้ม “ใช่ค่ะ ถ้าคุณไม่ได้ติดธุระอะไร...”
”คุณอยากจะไปที่ไหนล่ะค่ะ?”
****************************************************************
หลังจบสัมภาษณ์
ฮยอนจุงนั่งรถกลับบ้านด้วยความกระวนกระวาย <บูอินน่าจะสัมภาษณ์เสร็จแล้วน่ะ>เขารีบส่งข้อความหาเธอทันที
“คุณเสร็จรึยังฮะ?”
“จ้ะ ชั้นเสร็จแล้วล่ะ”
”คุณตอบทีมงานว่าอะไรหรือฮะ?”
“เราไม่ควรจะบอกกันไม่ใช่เหรอ?”
”เราก็แกล้งทำเป็นว่าไม่ได้บอกก็ได้นี่ฮะ”
”นั่นมันก็คือการโกหกน่ะสิ”
”มันคือการโกหกโดยเจตนาดีฮะ”
”ไม่ใช่จ้ะ นั่นคือการทำลายความไว้วางใจที่มีต่อกันต่างหาก”
ฮยอนจุงถอนหายใจออกมา เมื่อได้อ่านข้อความนั้น
”เธอไม่ต้องมาบอกคำตอบของเธอให้ชั้นหรอกนะ ชั้นรู้อยู่แล้ว “
”งั้นหรือฮะ? แล้วทำไมถึงไม่ให้ผมบอกคุณล่ะฮะ?”
”ชั้นก็แค่อยากมีประสบการณ์ของการรอคอยอะไรบ้าง...”
“แต่ผมไม่ชอบรอนี่ฮะ...”
”เธอควรจะลองดูบ้างนะ มันดีสำหรับการฝึกความอดทนของเธอเอง”
”ผมต้องทำอย่างนั้นด้วยเหรอฮะ?”
”ใช่จ้ะ แค่ 3 วันเอง เธอรอไม่ได้เชียวหรือ?”
”ไม่ใช่ 3 ชั่วโมง แต่มันตั้ง 3 วันเชียวน่ะ?”
”เป็น-แ-ฟ-น-เราต้องอดทน หุหุ!”
”ผมไปหาคุณตอนนี้ได้มั้ยฮะ?”
”เธออยู่ที่ไหนน่ะ?”
”กำลังอยู่ระหว่างทางจะกลับบ้านฮะ แต่ว่าเดี๋ยวผมออกไปใหม่ได้ฮะ”
”อย่าดีกว่า กลับบ้านไปนอนพักผ่อนเถอะ”
ฮยอนจุงรู้สึกหดหู่เมื่อได้รับคำปฎิเสธจากเธอ
”ผมมีความปรารถนาอย่างนึงฮะ”
”แล้วมันคืออะไรล่ะ”
”ผมอยากจะเจอหน้าคุณตอนนี้”
”ชั้นต้องไปพบใครบางคนตอนนี้น่ะจ้ะ”
”ใครกันฮะ?”
”อึนมี คนเขียนบทน่ะ”
”ทำไมฮะ?”
”ไม่รู้เหมือนกัน เธออยากจะคุยกับชั้นน่ะ”
”แล้วคุณจะเสร็จเมื่อไหร่ฮะ?”
”ไม่รู้จริงๆ”
”โทรหาผมตอนที่คุณคุยกันเสร็จแล้วกันน่ะ”
”เธออาจจะหลับไปแล้วก็ได้น่ะ”
”ผมบอกแล้วไงฮะ มันคือความปรารถนาของผม”
”นี่มันความปรารถนาแบบไหนของเธอ? มันดูไม่ค่อยจะเข้าท่าเลยน่ะ”
”มันก็ไม่ใช่ทั้งหมดหรอกฮะ แต่ยังไงมันเป็นความปรารถนาของผมอยู่ดี”
”โอเค งั้นก็รอชั้นอยู่ที่บ้านก็แล้วกันน่ะ”
ฮยอนจุงวางโทรศัพท์ลง มองออกไปช้างนอกกระจกรถแล้วคิดในใจว่า
<ทำไมคุณถึงไม่ยอมบอกคำตอบกับผมล่ะ? คุณคงไม่ได้พูดว่า “ชั้นขอโทษ” ใช่มั้ยฮะ?>
ฮยอนจุงมองออกไปที่ถนนซึ่งดูพร่ามัวและมีสายฝนโปรยปรายลงมา ตาของเขาก็ค่อยๆหรี่ลงอย่างช้าๆ
คำอธิบายท้ายบท
ซาราง ฮัมนิดา : แปลว่าผมรักคุณ หรือ ชั้นรักเธอ เป็นคำพูดที่เป็นทางการกว่า ซารางเฮ
사랑합니다 (ซา ราง ฮัม นี ดา) แปลว่ารักนั่นหละค่ะ แต่จะใช้แบบสุภาพเอามากๆ ใช้พูดกับคนที่อายุมากกว่า หรือยังไม่สนิทกันมากค่ะ
사랑해요 (ซา ราง แฮ โย) รักเหมือนกัน แต่ไม่สุภาพเหมือนอันบน ส่วนใหญ่ใช้พูดกับเพื่อน หรือคนที่อายุน้อยกว่า หรือคนที่สนิทกันแล้วค่ะ
1) 사 랑해 (ซา ราง แฮ) อันนี้ไว้พูดกับคนที่สนิทกันค่ะ
2) 사랑할거야 (ซา ราง ฮัล กอ ยา) แปลว่า "จะรัก" เป็นรูปอนาคต
ตัวอย่างนะคะ 난 널 영원히 사 랑할거야(นัน นอล ยอง วอน ฮี ซา ราง ฮัล กอ ยา) แปลว่า "ชั้นจะรักเธอตลอดไป"
3) 사랑합시다 (ซา ราง ฮับ ชี ดา) แปลว่า "เรามารักกันเถอะ"
4) 사 랑하는 (ซา ราง ฮา นึน) แปลว่า "ที่รัก"
5) 첫 눈에 반 한 사랑 (ชอด นุน เน พัน ฮัน ซา ราง) แปลว่า "รักแรกพบ"
6) 내 안에 너 있 어(แน อัน เน นอ อิด ซอ) แปลว่า "คุณอยู่ในใจชั้น"
| Create Date : 28 มิถุนายน 2553 |
| Last Update : 28 มิถุนายน 2553 20:07:27 น. |
|
9 comments
|
| Counter : 1233 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: ooy IP: 183.89.36.139 วันที่: 28 มิถุนายน 2553 เวลา:22:06:11 น. |
|
|
|
| โดย: dexmun IP: 110.49.205.84 วันที่: 28 มิถุนายน 2553 เวลา:23:12:17 น. |
|
|
|
| โดย: lamlert IP: 87.171.57.192 วันที่: 29 มิถุนายน 2553 เวลา:2:48:27 น. |
|
|
|
| โดย: มินมิน IP: 202.91.19.201, 64.255.164.22 วันที่: 29 มิถุนายน 2553 เวลา:8:49:33 น. |
|
|
|
| โดย: kaprow IP: 124.120.139.85 วันที่: 29 มิถุนายน 2553 เวลา:9:51:13 น. |
|
|
|
| โดย: luck IP: 58.136.48.196 วันที่: 29 มิถุนายน 2553 เวลา:17:24:06 น. |
|
|
|
| โดย: luck IP: 58.136.48.196 วันที่: 29 มิถุนายน 2553 เวลา:17:24:18 น. |
|
|
|
| โดย: tonaor IP: 202.28.62.245 วันที่: 30 มิถุนายน 2553 เวลา:16:34:54 น. |
|
|
|
| โดย: ning IP: 124.120.240.67 วันที่: 1 กรกฎาคม 2553 เวลา:18:10:46 น. |
|
|
|
|
|
|
|
"ห้ามนำไปเผยแพร่ต่อที่อื่น นอกจากจะได้รับอนุญาตจากเจ้าของบล๊อคก่อนเท่านั้น"
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [