|
|
ตอนที่ 62 ~ ”ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติ?”
***ฟิค <แปล> เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผู้เขียนแต่งขึ้น เพื่อความรักของคนทั้งสองเท่านั้น หาได้มีเจตนาอื่นหรือไม่ จึงขอให้อ่านด้วยความบันเทิง และเชื่อมั่นในรักของพวกเขาด้วย ****
กลางดึกของคืนนั้นที่ร้านกาแฟใกล้ๆกับบ้านคู่รักผักกาดหอม
ฮวางโบกับอึนมีนั่งคุยกัยอยู่ที่โต๊ะซึ่งอยู่ในมุมที่เงียบสงบ
”เรื่องต่างๆ...มันหนักสำหรับคุณมากเลย ใช่มั้ยค่ะ?” อึนมีเป็นฝ่ายเริ่มตั้งคำถามก่อน
ฮวางโบเงยหน้าขึ้นมาแล้วยิ้มน้อยๆ “ ไม่หรอกค่ะ”
อึนมีจ้องหน้าฮวางโบ “ คำตอบของคุณ...คุณตอบออกมาอย่างซื่อสัตย์จากใจจริงรึเปล่าค่ะ?”
”คุณหมายความว่ายังไงค่ะ?”
อึนมีลังเลก่อนจะพูดว่า “ ถ้าลางสังหรณ์ของชั้นไม่ผิดพลาด...”
ฮวางโบตั้งใจฟังด้วยสีหน้าเริ่มกังวล
”ชั้นคิดว่าพวกคุณสองคนได้ไปกันไกลเกินกว่า “คอนเซ็ปท์” ของรายการแล้ว”
<หา!!! อะไรนะ? O_O>
”อย่างแรกเลยก็คือ ฮยอนจุงเปลี่ยนแปลงไปมาก...และชั้นก็ได้เห็นจากการถ่ายทำจริงๆไม่ใช่แค่เพียงแค่ตอนที่ได้ออกอากาศ...”
”.......................”
”นี่คือเหตุผลที่คุณทำแบบนั้นหรือเปล่าค่ะ?”
ฮวางโบสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ ก่อนถามกลับไปว่า “ นี่คือความเห็นของคุณหรือค่ะ?”
”คุณกำลังถามชั้นว่า ได้เคยพูดกับทีมงานคนอื่นถึงเรื่องนี้รึยังใช่มั้ยคะ? ไม่ค่ะ ชั้นไม่ได้พูดกับใครเลย”
”............”
”ชั้นไม่ได้คิดจะบอกเรื่องนี้กับใคร...ชั้นยินดีที่จะช่วยพวกคุณปกปิดเรื่องนี้เอาไว้”
ฮวางโบมองหน้าอึนมีด้วยความแปลกใจ “ทำไมล่ะค่ะ?”
”ชั้นรู้สึกว่าต้องรับผิดชอบอะไรบางอย่าง...เพราะว่าชั้นเองที่เป็นคนบังคับให้คุณรับบทนี้ถึงแม้คุณจะปฏิเสธมาตั้งแต่ต้น..”
”..............”
”ถ้าชั้นเดาไม่ผิด...คุณทั้งคู่...ไม่สิ คุณคงกำลังอยู่ในช่วงของความลำบากใจอย่างมากในตอนนี้”
ฮวางโบถอนหายใจออกมา
”ดังนั้น ถ้าคุณตัดสินใจไปเพราะสาเหตุนั้น...ช่วยกรุณาตรึกตรองดูใหม่อีกครั้งน่ะค่ะ”
ฮวางโบพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆ
“ ชั้นไม่สามารถจะเห็นแก่ตัวแบบนั้นได้หรอกค่ะ...สำหรับฮยอนจุง...เรื่องต่างๆของเขามันจะต้องหนักเกินไป...ไม่ว่าเขาจะแข็งแรงขนาดไหนก็ตาม ถ้าขืนเขายังต้องทำงานที่ตารางแน่นขนัดแบบนี้ต่อไป...คุณไม่มีทางที่รู้ได้เลยว่าเขาจะไปอยู่ในโรงพยาบาลอีกเมื่อไหร่ ชั้นสนุกกับการถ่ายทำรายการนี้จริงๆค่ะ...มันทำให้ตื่นเต้นได้ตลอดเวลา...^^ แต่นั่นก็ไม่ใช่ประเด็น คุณไม่คิดหรือค่ะว่าคนที่อาวุโสกว่าควรจะทำตัวให้ฉลาดและมีเหตุผล?”
”ดูเหมือนว่าฮยอนจุงดูจะมั่นใจกับคำตอบของคุณมากเลยน่ะค่ะ”
”เขาอาจจะ..เขาคงจะมั่นใจมาก ว่าเขารู้จักชั้นดีที่สุด” <อุ๊บส์!>
อึนมีอมยิ้ม ส่วนฮวางโบรู้สึกอายที่หลุดปากออกมา
”ทำไมคุณไม่ลองคิดแบบนี้ล่ะค่ะ? .ในขณะที่ฮยอนจุงทำงานอื่นก็เพื่อเงิน...แต่เขาทำรายการ WGM ก็เพราะเขาสนุกกับมันจริงๆ..และถ้าเขาไม่ได้ทำรายการนี้ต่อ...วันเวลาแห่งความสดใสและสนุกสนานในวัยหนุ่มของเขามันอาจจะสูญสลายไปหมด...”
ฮวางโบสะดุ้งกับสิ่งที่อึนมีพูดถึง “ อะไรน่ะค่ะ?”
”ชั้นรู้มาว่า ถึงแม้เขาจะกลายเป็นนักร้องชื่อดังเพราะว่าเขารักในเสียงดนตรี แต่ว่าสิ่งที่เป็นอยู่ในตอนนี้มันยังห่างไกลกับสิ่งที่เขาต้องการจริงๆ ใช่ค่ะในตอนแรก...สิ่งที่เขาทำอยู่มันก็เป็นเพียงแค่งาน จะมีข้อยกเว้นก็ตรงเรื่องมิตรภาพที่ดีระหว่างเขากับสมาชิกในวง SS501”
”...........”
”ถึงแม้ว่าตารางงานของเขาจะแน่นมากและแทบไม่มีเวลาจะพักผ่อน...และชั้นก็รู้ดีว่าตารางการถ่ายทำรายการของเรามันเหนื่อยมากๆเพราะว่าต้องถ่ายกันตลอดทั้งวัน...”
”...........”
”แต่ในความรู้สึกของชั้น...ฮยอนจุงดูมีความสุขมากที่สุดตอนที่เขาได้อยู่กับคุณ...บางทีเวลาไม่กี่ชั่วโมงตอนถ่ายทำอาจจะเป็นช่วงเวลาที่มีค่าที่สุดสำหรับเขาก็ได้น่ะค่ะ”
”แต่คุณยังไม่เห็นเห็นเขาในโอกาสอื่นๆนอกจากรายการนี้เลยนี่ค่ะ.”.ฮวางโบแย้งออกมา
อึนมียิ้ม “ ไม่ค่ะ แต่ชั้นก็จำได้ดีว่าก่อนหน้านี้เขาเป็นยังไง...”
”...........”
“ชั้นสามารถบอกได้เลยว่าตอนนี้เขาดูแตกต่างไปมากเมื่อเทียบกับเมื่อก่อน ประมาณ 1 เดือน ไม่ใช่สิ 2 เดือนที่แล้ว...แม้แต่ตอนที่คุณไม่ได้อยู่ด้วย มีเฉพาะแค่ทีมงานเขาก็ยังดูแตกต่างไปอย่างเห็นได้ชัด...”
”ชั้นคิดว่าบางทีเขาอาจจะเริ่มรู้สึกผูกพัน...”
”นั่นคือสิ่งที่ชั้นกำลังพูดถึง เขามีความผูกพันบางอย่างกับคุณ...นอกเหนือไปจากนั้น. “ อึนมีลังเลก่อนพูดต่อไปว่า “ ยิ่งไปกว่านั้น...เพราะว่าเขามีความรู้สึกพิเศษที่มีต่อคุณ.....”
ฮวางโบก้มหน้าลง
”ชั้นรู้ว่าชั้นกำลังทำผิดกฎ...โดยการพูดเรื่องนี้กับคุณ” อึนมีพยายามอธิบาย
”คุณรู้หรือค่ะ?”
”คุณอาจจะพอทราบอยู่แล้วว่า...คู่ของคุณมีส่วนอย่างมากที่ทำให้รายการของเราได้รับความนิยมอย่างสูง ดังนั้นชั้นจึงยังไม่อยากจะปล่อยคุณสองคนไปจากรายการของเรา...”
”แต่ถึงยังไง ซักวันนึงเราก็ต้องไปจากรายการอยู่ดีไม่ใช่หรือค่ะ”
”ใช่คะ ซักวันนึง...แต่ชั้นหวังว่าตอนนี้มันยังไม่ใช่เวลาที่คุณจะต้องไป”
”...........”
”และในฐานะของคนที่เฝ้ามองคู่ของคุณอย่างห่างๆแต่ห่วงๆ...ชั้นหวังว่าเรื่องต่างๆระหว่างพวกคุณมันจะลงตัวด้วยดีน่ะค่ะ”
ฮวางโบรู้สึกซาบซึ้งและขอบคุณอึนมี!
”ถึงแม้ว่าชั้นจะไม่เคยพูดถึงเรื่องส่วนตัวกับใคร แต่เรื่องระหว่างคุณสองคน...ช่างดูสวยงามจริงๆนะคะ...มากซะจนชั้นเองอยากจะเชียร์พวกคุณออกมาดังๆ”
ฮวางโบเริ่มซึ้งและเริ่มมีน้ำตาคลอ..
”ชั้นค่อนข้างมั่นใจว่ายังมีอีกหลายเรื่องที่ชั้นไม่รู้? ชั้นคงไม่สามารถพูดได้ว่ามันจะไม่มีคำว่าเสียใจ เพราะว่าชั้นทำงานมาในฐานะคนเขียนบทรายการเอนเตอร์เทน....แต่ว่าเรื่องนี้มันทำให้หัวใจของชั้นรู้สึกอบอุ่นจริงๆค่ะ”
ฮวางโบพยายามกระพริบตาเพื่อไล่คราบน้ำตา
“อย่าทำให้ให้มันจบลงเพียงเพราะว่าคุณต้องผ่านความทุกข์ทรมานใจ...ถึงแม้ว่าเรื่องราวที่โศกเศร้าเคล้าน้ำตามันจะทำให้คนดูรู้สึกซาบซึ้งสะเทือนใจ...แต่ชั้นรู้สึกมีความสุขมากกว่ากับเรื่องราวของความรักที่สดใสและสวยงาม อืม อาจเป็นว่าเพราะชั้นเป็นคนเขียนบทรายการบันเทิงก็ได้น่ะค่ะ”
ฮวางโบถอนหายใจแต่แล้วก็ยิ้มออกมา “ฮาา ชั้นคิดว่าคุณไม่สามารถจะแอบซ่อนความลับไม่ให้คนอื่นรู้เอาไว้ได้ทั้งหมดหรอกใช่มั้ยค่ะ”
”สิ่งที่ยากที่สุดก็คือ...การตกหลุมรัก คุณไม่สามารถจะซ่อนมันไว้เอาได้หรอกค่ะ”
ฮวางโบเผลอกัดริมฝีปากตัวเอง “นั่นยิ่งเป็นปัญหามากขึ้นไปอีกน่ะค่ะ...ถ้าเรายังทำรายการต่อไปแบบนี้...เราจะต้องถูกจับได้ซักวันนึง...แล้ว...”
”ชั้นต้องขอโทษน่ะค่ะที่ไม่สามารถจะเสนอทางออกที่ดีให้กับคุณได้ แต่ชั้นอยากจะบอกคุณว่า...”
ฮวางโบเงยหน้าขึ้นมามองอึนมี
”มันยังมีคนที่มีมุมมองที่บิดเบือนแตกต่างออกไปอยู่เสมอนะคะ...ทุกๆคนต่างก็ได้รับการวิพากษ์วิจารณ์อยู่ตลอค แต่ยังไงก็ตามภาพของคนสองคนที่รักกันมากจริงๆ ทำให้หลายๆคนมีความสุขไปด้วย...ได้โปรดมีความรักที่สดใสและมองโลกในแง่บวกแบบนี้ ไม่ใช่ความรักที่ดูมืดมนเศร้าหมอง...ชั้นจะได้มีความสุขไปกับพวกคุณด้วย..ชั้นตั้งใจว่าจะคอยช่วยสนับสนุนคู่ของคุณ”
”ถึงแม้ว่ามันจะฟังดูดี...แต่ว่ามันก็ทำให้ชั้นก็รู้สึกกังวลด้วยเช่นกันค่ะ....”
อึนมียิ้ม “ชั้นจะไม่ทำให้มันดูออกนอกหน้าจนทำให้คุณต้องรู้สึกกังวลใจหรอกน่ะค่ะ ถ้ามีอะไรที่ชั้นคิดว่าชั้นต้องทำเพื่อช่วยให้เรื่องระหว่างคุณสองคนยังเป็นความลับอยู่”
”...........”
”ชั้นจะพยายามทำให้บทสัมภาษณ์ของคุณสะท้อนถึงเจตนาที่แท้จริงของคุณออกมา อย่างดีที่สุดเท่าที่ชั้นจะทำได้ค่ะ...”
”แต่มันไม่ได้เสร็จเรียบร้อยไปแล้วหรือคะ?”
”นั่นมันถึงเป็นเหตุผลของการที่ต้องมีสิ่งที่เรียกว่า “การตัดต่อ” ไงล่ะคะ”
”...แต่ถึงยังไงชั้นก็ยังไม่ค่อยแน่ใจ....”
”ขอชั้นพูดอะไรอีกอย่างนึงได้มั้ยค่ะ? ก็แค่...เล่นตามน้ำไป พยายามอย่าไปว่ายทวนกระแสน้ำ ชั้นอาจจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกับคุณ...แต่ความเป็นจริงบางอย่างที่ชั้นเรียนรู้มาจากชีวิตของชั้นเอง...ก็คือ “มันเป็นการดีที่สุดที่จะปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาติ”
”ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติ?”
ขณะนั้นเองเสียงโทรศัพท์ของฮวางโบก็ด้งขึ้นเนื่องจากมีข้อความเข้ามา
”ขอโทษทีน่ะค่ะ” ว่าแล้วฮวางโบก็ก้มลงไปอ่านข้อความ
ข้อความของฮยอนจุงถามมาว่า “คุณยังคุยธุระไม่เสร็จอีกเหรอฮะ?”
ฮวางโบถอนหายใจออกมาขณะที่อ่านข้อความของเขา
อึนมียิ้มเมื่อเห็นท่าทางของฮวางโบ รีบบอกทันทีว่า “เรากลับกันเถอะค่ะ? ชั้นทำให้คุณต้องเสียเวลาไปมากแล้ว” ว่าแล้วอึนมีก็ลุกชึ้นยืน
ฮวางโบยิ้มและลุกขึ้นมาพูดว่า “ ขอบคุณน่ะค่ะ...สำหรับคำพูดของคุณ....และสำหรับความห่วงใยของคุณ”
”ขอให้มีความสุขน่ะค่ะ”
ฮวางโบมองอึนมีด้วยสายตาที่อบอุ่น
หลังจากอึนมีเดินจากไป ฮวางโบยังนั่งอยู่ที่ร้านแล้วพิมพ์ตอบข้อความของฮยอนจุง
”ชั้นเสร็จแล้วล่ะ แต่ตอนนี้มันดึกเกินไปแล้ว”
”ตอนนี้ผมอยู่ที่บ้านแล้วฮะ”
”งั้นเธอก็เข้านอนซะ พรุ่งนี้เธอมีงานเยอะแยะเลยไม่ใช่เหรอ”
”ตอนนี้ผมอยู่ที่บ้านของเราฮะ”
ฮวางโบสะดุ้งโหยงแล้วรีบส่งข้อความกลับไปทันที
”เธอหมายความว่ายังไงที่ว่าอยู่ที่บ้านของเราน่ะ?”
”ก็บ้านคู่รักผักกาดหอมของเราไงฮะ เร็วๆเข้า”
”ทำไมเธอถึงกลับไปที่นั่นอีกล่ะ?”
”ก็เพราะคุณไม่ยอมบอกผมว่าคุณพูดอะไรไป”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ?”
”เพราะผมรู้สึกว่าคืนนี้มันอาจจะเป็นคืนสุดท้าย...”
ฮวางโบถอนหายใจออกมาและลังเลเล็กน้อยก่อนจะตอบไปว่า
"OK."
ฮวางโบรีบโทรไปหาผู้จัดการ “ คุณกลับไปก่อนได้เลยน่ะค่ะไม่ต้องรอ ชั้นจะต้องไปพบใครบางคนต่อ..ใช่ค่ะ..ไม่ต้องเป็นห่วง ชั้นจะเรียกแท็กซี่กลับบ้านเอง....”
ไม่กี่นาทีต่อมา ฮวางโบกี่วิ่งฝ่าฝนมาตามถนนมุ่งหน้ามาที่บ้านคู่รัก
ที่บ้านคู่ผักกาดหอม
ฮยอนจุงนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น มีแสงสลัวๆจากไฟถนนส่องเข้ามาจับที่กรอบรูปถ่ายชุดแต่งงาน เขาหันหน้าไปมองที่รูปอย่างพินิจพิจารณา
<มันดูสวยจริงๆนะเวลาที่มีแสงไฟส่องมาน่ะ...ชั้นแทบจะมองไม่เห็นอะไรเท่าไหร่...แต่ชั้นก็ยังสามารถเห็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มของบูอิน...>
หลังจากนั้นไม่นานเสียงกริ่งที่ประตูก็ดังขึ้น ฮยอนจุงรีบลุกพรวดขึ้นมาทันทีแล้วเดินไปที่ประตูด้วยท่าทางกังวล
”ใครน่ะ?”
”ชั้นเอง” เสียงฮวางโบตอบกลับมา
ฮยอนจุงยิ้มอย่างสดใสแล้วรีบเปิดประตูให้เธอทันที และได้พบฮวางโบที่ยืนเปียกโชกไปทั้งตัว
ฮยอนจุงยิ้ม “นี่อะไรกันฮะ? คุณไม่ได้เอาร่มไปด้วยเหรอ?”
”T_T มันอยู่ที่ผู้จัดการของชั้นน่ะ”
ฮยอนจุงยิ้มแบบรู้สึกสำนึกผิด “รีบๆเข้ามาข้างในก่อนเถอะฮะ”
หลังจากเดินเข้าในห้องก็มายืนตัวสั่นอยู่ที่โถงประตู “ ชั้นเปียกไปหมดทั้งตัวเลย จู่ๆฝนก็เทลงมาแบบไม่ลืมหูลืมตาเลยล่ะ...”
”รอเดี๋ยวน่ะฮะ”
ฮยอนจุงเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่มาจากห้องน้ำและเอามาเช็ดผมให้เธอ
”คุณอาจจะเป็นหวัดได้น่ะ”
”ชั้นก็ไม่แน่ใจว่าเครื่องทำความร้อนมันจะทำงานรึเปล่าน่ะ”...
”เดี๋ยวผมจะลองไปเช็คดู” พูดจบฮยอนจุงก็มองดูฮวางโบหัวจรดเท้า
“ คุณต้องรีบไปอาบน้ำแล้วก็เปลี่ยนเสื้อผ้าซะ..”.
”โอเคจ้ะ..” ว่าแล้วเธอก็รีบเดินเข้าห้องน้ำทันที
หลังจากที่อาบน้ำเสร็จ ฮวางโบยืนมองตัวเองที่หน้ากระจกด้วยสายตาที่เป็นกังวล ในขณะที่ฮยอนจุงมานั่งรอเธออยู่ที่เตียงและแต่ตาของเต้าจ้องไปที่ประตูห้องน้ำตลอดเวลา
”บูอิน คุณจะอยู่ในนั้นอีกนานมั๊ยฮะ คุณยังต้องการใช้เวลาอยู่ในนั้นอีกนานแค่ไหนฮะ?”
ฮวางโบเงียบไปอึดใจนึงก่อนจะถามไปว่า “ อืมมม ตอนนี้เธออยู่ที่ไหนเหรอ?”
”ผมเหรอ? อยู่ที่หน้าห้องน้ำฮะ”
ฮวางโบถอนหายใจ “คือว่า.....”
”ว่าไงฮะ?”
”เธอช่วยปิดประตูห้องนอนแล้วก็ออกไปอยู่ที่ห้องนั่งเล่นก่อนสักครู่ จนกว่าชั้นจะบอกว่าโอเค ได้มั๊ย?”
”ทำไมล่ะฮะ?”
ฮวางโบถอนใจอีกเฮือกใหญ่ “ช่วยทำตามที่ชั้นบอกโดยไม่ต้องถามอะไรแล้วได้มั้ย?”
”!!!” เหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ หน้าของเขาเริ่มแดงก่ำ ตอบไปว่า “ ได้ฮะ” แล้วรีบออกจากห้องปิดประตูทันที
ฮวางโบค่อยๆก้าวออกมาจากห้องน้ำอย่างระมัดระวัง หลังจากนั้นสักพักประตูห้องนอนก็เปิดออก ฮวางโบเดินทำหน้าตายออกไปที่ห้องนั่งเล่น
”ฮยอนจุง”
ฮยอนจุงลุกขึ้นจากโซฟา “ว่าไงฮะ”
เธอพูดอย่างอายๆ “ เสื้อผ้ามัน...ที่นี่เหลือแค่เสื้อคู่รักเองอ่ะ”.
เขาก้มลงมองไปเรียวขาของฮวางโบ “.??!!”
ตอนนี้เธอสวมเสื้อยืดแขนยาวส่วนท่อนล่างมีเพียงมีผ้าปูที่นอนพันไว้รอบเอว
ฮยอนจุงหัวเราะออกมาแบบขำๆพลางชี้ไปที่เธอ “ นั่นมันอะไรกันฮะ?”
ฮวางโบทำหน้ายุ่งๆก่อนจะตอบ “ ชั้นรู้แล้วน่า แล้วหยุดขำได้แล้วด้วย...”
โปรดติดตาม คู่รักผักกาดหอม รีมิกซ์ ตอนที่ 63 ~ ฆ่ากันเลยดีกว่า ถ้าคุณทำแบบนี้..? T_T”
หมายเหตุ
เอ๊..หรือว่าคนเขียนเรื่องนี้คือ อึนมี
ยาย(นาจา)
| Create Date : 30 มิถุนายน 2553 |
| Last Update : 30 มิถุนายน 2553 19:41:50 น. |
|
8 comments
|
| Counter : 964 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: ตอง IP: 117.47.109.170 วันที่: 30 มิถุนายน 2553 เวลา:20:39:49 น. |
|
|
|
| โดย: tonaor IP: 202.28.62.245 วันที่: 30 มิถุนายน 2553 เวลา:20:56:59 น. |
|
|
|
| โดย: ooy IP: 183.89.119.20 วันที่: 30 มิถุนายน 2553 เวลา:22:22:03 น. |
|
|
|
| โดย: lamlert IP: 87.171.88.137 วันที่: 30 มิถุนายน 2553 เวลา:23:54:42 น. |
|
|
|
| โดย: kaprow IP: 124.122.145.125 วันที่: 1 กรกฎาคม 2553 เวลา:8:47:01 น. |
|
|
|
| โดย: ป้ารดา IP: 61.7.248.109 วันที่: 1 กรกฎาคม 2553 เวลา:17:11:29 น. |
|
|
|
| โดย: ning IP: 124.120.240.67 วันที่: 1 กรกฎาคม 2553 เวลา:18:28:00 น. |
|
|
|
| โดย: joy&yoo IP: 222.123.115.254 วันที่: 1 กรกฎาคม 2553 เวลา:22:12:46 น. |
|
|
|
|
|
|
|
"ห้ามนำไปเผยแพร่ต่อที่อื่น นอกจากจะได้รับอนุญาตจากเจ้าของบล๊อคก่อนเท่านั้น"
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [
ตอนนี้น่ารักที่สุด... ตอนหน้าก้อน่ารักมาก
ขอบคุณค่ะ