BlogGang.com : : อุคจ๋านาจาไทยแลนด์ : ตอนที่ 45- ..เธอคือใครกัน

ตอนที่ 45- ..เธอคือใครกัน

***ฟิค <แปล> เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผู้เขียนแต่งขึ้น เพื่อความรักของคนทั้งสองเท่านั้น หาได้มีเจตนาอื่นหรือไม่ จึงขอให้อ่านด้วยความบันเทิง และเชื่อมั่นในรักของพวกเขาด้วย ****

ในห้องนอนที่บ้านคู่ผักกาดหอม ฮยอนจุงกำลังนอนอยู่บนเตียง ในขณะที่ฮวางโบนั่งอยู่ที่ริมขอบเตียง

”คุณจะนอนแบบนี้อีกแล้วเหรอฮะ?”

”ใช่จ้ะ”

”ถ้างั้นวันนี้ เรามาสลับที่กันมั้ยฮะ?”

”เงียบๆไปเลย แล้วก็นอนซะ”

”...ก็ได้ฮะ”

”...เฮ้อ” เธอถอนหายใจ

”...มีอะไรรึเปล่าฮะ?”

”ชั้นรู้สึกกลัวเธอนิดๆน่ะ.”.

”กลัวผมเหรอ กลัวทำไมฮะ?”

”ก่อนหน้านี้เธอรู้ได้ยังไงว่าชั้นคิดอะไรอยู่น่ะ? เธอดูเหมือนเป็นเจ้าลัทธิอะไรซักอย่าง...”

”...ง่ายมากเลยฮะ..ผมก็แค่ลองคิดว่าผมเป็นคุณ.. ก็แค่นั้นเอง”.

”เป็นตัวชั้นงั้นหรือ?”

”ใช่ฮะ”

”ทำแบบนั้นได้ด้วยเหรอ? เราต่างคนมีบุคลิคที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง...แล้วเธอจะมาล่วงรู้ความคิดของชั้นได้ยังไงกันถึงแม้เธอจะคิดว่าตัวเองเป็นชั้นก็ตามน่ะ?”

เขากระพริบตา “นี่พูดจริงหรือฮะ?”

เธอเริ่มสับสน “อะไรนะ?”

เขาพูดต่ออย่างไม่ใส่ใจว่า “ยังไงก็ตาม สำหรับผมวิธีนี้มันใช้ได้...เวลาผมตอบคำถามของตัวเอง...คำตอบที่ได้มันจะออกมาเป็นคำพูดของคุณ...”

”นี่เธอกำลังบอกชั้นว่าเธอคิดเหมือนชั้นอย่างนั้นเหรอ?”

”ไม่ใช่ฮะ แค่หมายถึงว่าผมรู้ใจคุณดี และผมรู้จักคุณดีที่สุด”

เธอประหลาดใจสุดๆ “อะไรนะ?”

”ผมก็แค่รู้ความคิดของคุณ...ก็เท่านั้น...ถ้าผมตั้งสมาธิเมื่อไหร่ ผมก็สามารถอ่านใจได้”

เธอถอนหายใจดังลั่น “เฮ้อ...”

”ทำไมคุณถึงเอาแต่ถอนใจอย่างนั้นล่ะฮะ?”

”มันไม่แฟร์เลยน่ะ...”

”อะไรที่เรียกว่าไม่แฟร์ฮะ?”

”ลองจินตนาการว่าเธอมาเป็นชั้นนะ เธอจะรู้สึกโอเคมั้ยถ้าชั้นอ่านความคิดของเธอได้หมด แต่เธออ่านใจชั้นไม่ได้น่ะ?”

เขาทำท่าคิดนิดนึงก่อนตอบไปว่า “ไม่รู้เหมือนกันฮะ.”

”ไม่เอาน่า ชั้นว่าเธอก็ต้องรู้สึกกลัวเหมือนกันแหละ”...

”ฮุฮุ”

”ทำไมเธอหัวเราะอย่างนั้นล่ะ?”

”เรื่องนี้มันกวนใจคุณมากเลยหรือฮะ?”

เธอเหลือบตาลงก่อนจะตอบเขาว่า “ไม่ใช่...ชั้นหมายถึงว่า...ชั้นก็แค่ไม่ชอบใจน่ะ”

”มันก็ไม่ใข่ว่าผมจะรู้ความคิดทุกอย่างของคุณหรอกน่ะฮะ...เพราะว่าผมไม่สามารถจะตั้งสมาธิได้ตลอดเวลา...”

เธอหันไปมองหน้าเขาด้วยท่าทางรำคาญหน่อยๆ...

”คุณอาจจะสังเกตเห็นอยู่ก่อนแล้ว...ผมเป็นคนที่มีสมาธิค่อนข้างสั้น...”

”ฮุฮุ”..ฮวางโบเริ่มขำ

”มันจึงเป็นเรื่องยากสำหรับผมที่จะเพ่งความสนใจไปที่เรื่องใดเรื่องหนึ่งเป็นเวลานานๆ..”.

เธอหัวเราะแบบเคืองๆ “พระเจ้า” <แม้แต่ตัวเอง เธอก็วิเคราะห์ออกมาได้อย่างเพอร์เฟ็คสุดๆ..^^’>

”ดังนั้น บางครั้งผมก็ไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรออกไป และมันอาจจะทำร้ายความรู้สึกของคุณ...”

ฮวางโบได้ยินก็หยุดกัวเราะทันทีแล้วเริ่มทำหน้าจริงจัง...

”ผมต้องใช้พลังงานเยอะมากในการรวบรวมสมาธิ...”

เธอขมวดคิ้วและพยายามกลั้นหัวเราะ <นี่เธอกำลังคิดว่าตัวเองเป็นสมองกลหรือว่าอะไร...?>

เขายังคงอธิบายต่อ "ดังนั้นผมจึงไม่สามารถเพ่งความสนใจไปที่คุณได้ตลอดเวลา..."

<ชั้นก็ไม่เคยคาดหวังให้เธอทำแบบนั้นนะ...>

”ถ้าคุณรู้สึกแย่เพราะคำพูดบางคำของผม...ขอได้โปรดจำไว้ว่า..ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะทำร้ายความรู้สึกของคุณเลย”

”...คิม ฮยอนจุง!” เธอเรียกชื่อเขาดังๆด้วยใบหน้ายิ้มๆ

”ว่าไงฮะ?”

”เธอรู้มั้ยว่าตอนนี้ชั้นคิดอะไรอยู่?”

”ไม่รู้ฮะ เพราะว่าผมกำลังตั้งสมาธิอยู่กับสิ่งที่ผมพูด...ผมก็เลยจับสัญญาณจากคุณไม่ได้”

เธอหัวเราะเบาๆแล้วตอบ “งั้นก็ดีแล้วล่ะ”

”แล้วคุณคิดอะไรอยู่หรือฮะ บอกผมได้หรือเปล่า?”

”ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอกนะ... เธอนอนได้แล้วล่ะ”

”ไม่เอาอ่ะ บอกผมมาก่อนสิฮะ... ผมอยากรู้”

เธอสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆก่อนจะพูดออกมา “ชั้นคิดว่า...มันก็มีข้อดีเหมือนกันที่ชั้นอายุมากพอ..”.

”ทำไมล่ะฮะ?”

เธอมองหน้าเขาอย่างมีความหมายแล้วค่อยๆพูดต่อไปว่า “ชั้นอาจจะไม่สามารถรับมือกับเธอได้...ถ้าชั้นอายุน้อยกว่าตอนนี้น่ะ..."

เขานั่งเงียบฟังเธอ

<สำหรับคนที่สุขุมรอบคอบ และอย่างที่เธอบอก...เปราะบางอย่างชั้นที่จะมาอดทนรับมือกับคนที่เหมือนเป็นระเบิดเวลาอย่างเธอน่ะ...มันเป็นไปได้ก็เพราะชั้นเคยมีประสบการณ์กับเรื่องต่างๆมามากมาย...>

”แค่ตอนนี้มันก็ยากลำบากพออยู่แล้ว...แต่ถ้าชั้นเด็กกว่านี้น่ะ ชั้นก็คงจะวิ่งหนีเธอไปแล้วล่ะ...”

”ผมก็คิดเหมือนกับคุณเลยฮะ...ว่าบูอินเป็นคนเดียวที่รับความเป็นตัวผมได้ทั้งหมด...ถึงแม้ผมจะทำตลก ชอบแกล้งคุณ แล้วก็ทำให้คุณต้องลำบากใจหลายๆครั้ง แต่คุณก็ทนได้หมดทุกเรื่องและยังรอผมอยู่ตรงนี้...ดังนั้นผมถึงรู้สึกโชคดีที่เป็นคุณ เพราะว่าบางครั้งผมก็ยังมีความเป็นผู้ใหญ่ไม่พอ...”

”งั้นเธอก็รู้ตัวสิน่ะว่าเธอยังไม่ค่อยมีความไม่เป็นผู้ใหญ่ซักเท่าไหร่?”

”ผมบอกแล้วไงฮะว่าผมรู้จักตัวเองดี...”

”ถ้าอย่างนั้น เธอไม่คิดว่าเธอควรจะทำตัวเป็นผู้ใหญ่ให้มากกว่านี้เหรอ?”

เขาส่ายหัว “ไม่ฮะ ผมจะไม่ทำอย่างนั้น.”

”ทำไมล่ะ?”

”อัจฉริยะตัวจริงควรจะต้องมีอะไรที่ดูแปลกประหลาดไม่เหมือนคนอื่นเค้า”

”อะไรนะ?”

”มันไม่ดีหรอกฮะ ที่จะเป็นคนที่มีบุคลิคเพอร์เฟ็คเต็มร้อย ยกเว้นสมองน่ะ...เขาควรที่จะมีจุดอ่อนบ้าง จะได้ดูเหมือนคนธรรมดามากขึ้นหน่อย.. คุณไม่คิดอย่างนั้นหรือฮะ?”

ฮวางโบมองหน้าเขาด้วยสีหน้าที่อึ้งๆ “ทำยังไงชั้นถึงจะเอาชนะคิมฮยอนจุงด้วยคำพูดได้นะ?”

”เอางั้นหรือฮะ? งั้น.. คุณก็ลองเขียนวิทยานิพนธ์มาส่งผมก่อนจบภาคการศึกษานี้สิฮะ”.

เธอได้แต่ถลึงตาใส่เขา...

เขายังพูดต่อไปว่า “ความยาวอย่างน้อยต้องให้ได้ 3 หน้ากระดาษน่ะฮะ เอ๊ะ.. มากไปรึเปล่า? งั้นแค่ 2 หน้าก็ได้ฮะ...แต่จริงๆแล้ววิทยานิพนธ์มันต้องมีความยาวเท่ากับหนังสือหนึ่งเล่มน่ะ...”

เธอหรี่ตาแล้วร้องออกมาดังๆว่า “นี่ ~~~~~~~~~~~~ชั้นไม่ใช่นักเรียนน่ะ !!!!!!!!!!”

ฮยอนจุงรีบหันหน้าหนีไปอีกทางนึง “โอ๊ยยยยยยย นักเรียนคนนี้เสียงดังมากไปแล้วน่ะ”..

ฮวางโบหยิบหมอนมาเขวี้ยงใส่หน้าเขาอย่างแรง ฮยอนจุงรีบยกแขนขึ้นมาป้องกันตัวเองทันที

”นักเรียนใช้กำลังรุนแรงเกินไปแล้วน่ะ ใจเย็นๆหน่อยสิ! เอาล่ะ คุณครูคนนี้จะยอมให้เขียนแค่ 2 หน้าก็แล้วกัน”

”อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!! ขั้นทนไม่ไหวแล้วน่ะ”

ฮยอนจุงรีบแย่งหมอนมาจากเธอ ซึ่งตอนนี้ท่าทางจะโมโหจัด ใช้ทั้งมือและเท้าของเธอระดมตีและถีบเขาไม่หยุด

”เธอตายแน่ !!!!!!”

ฮยอนจุงระเบิดหัวเราะออกมาดังๆ เมื่อเห็นท่าทางฮวางโบที่ปรี๊ดแตก " อาฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า..."

หลังจากต่อสู้กันอยู่บนเตียงได้พักนึง ฮยอนจุงก็สามารถจับตัวเธอกดไว้บนเตียงได้สำเร็จ เขาชายตาลงมามองเธอ

ฮวางโบเริ่มกังวลเล็กๆเมื่อเห็นสายตาของเขา “นี่ ถ้าขืนเธอลองทำอะไรล่ะก็...”

เขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “ผมรู้ว่าคุณทำอะไรไม่ได้หรอก ไม่ว่าคุณจะพูดยังไงก็ตาม...”

เธอหรี่ตาลงแล้วพูด ..”ถ้างั้น? เธอคิดจะทำอะไรชั้น?”

"ผมควรจะทำอะไรดีน้า?" เขาพูดด้วยแววตาที่เป็นประกายวับวาวดูเจ้าเล่ห์

”เธออยากจะเห็นชั้นตายนักใช่มั้ย?”

เขากัดริมฝีปากเพื่อกลั้นหัวเราะ “ถ้าคุณยังทำแบบนี้ งั้นผมก็อยากจะเล่นบทโหดกับคุณบ้างล่ะ อยู่นิ่งๆน่ะ”

เธอเริ่มกังวลกัดริมฝีปากเพราะเริ่มเครียด

เขายิ้มออกมาแล้วพูดว่า “ขอโทษน่ะฮะ...แต่ว่า.”.

เธอยิ่งเครียดหนักเข้าไปอีก

”ได้โปรดยกโทษให้ผมซักครั้งน่ะฮะ”

เขาพูดจบก็ก้มลงจูบเธออย่างร้อนแรง ฮวางโบตกใจมากเพราะคราวนี้เขาไม่ได้จูบเธอในแบบที่เคยทำมาก่อน เธอพยายามดิ้นรนผลักไสอย่างสุดชีวิต แต่ริมฝีปากอันเรียวบางของเขาก็ยังไม่ถอยห่างออกไปเลยแม้แต่น้อย

”อืมม...อุ๊บ...อืมม...อุ๊บ...อืมม SENSOR HA HA HA“แต่ในที่สุดเธอจะสามารถผลักเขาออกไปจนได้ ยา !!!!!!

“ฮยอนจุงซึ่งยังกดตัวเธอเอาไว้พูดว่า "อยู่นิ่งๆสิฮะ! ยิ่งคุณดิ้นมากขึ้นเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งอยากทำแบบนี้มากขึ้นไปอีกน่ะ”

ฮวางโบมองเขาด้วยแววตาที่ดูตื่นกลัว “อย่าทำแบบนี้เลยน่ะ .ถ้าเธอยังอยากจะเจอหน้าชั้นอีก”..

เขาเริ่มชะงักเมื่อได้ยินที่เธอพูด...”คุณจะไม่ยอมมาเจอผมแล้วเหรอฮะ...?”

เธอหน้าเริ่มตึง ตอบไปว่า “ชั้นจะไม่เจอเธออีก”...แล้วก็ถอนใจออกมา

”จริงเหรอฮะ?”

”ใช่..”.

เขาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ด้วยความเสียดายแล้วพูดว่า...”โอเคฮะ”

พูดจบเขาก็รีบปล่อยเธอให้เป็นอิสระ ฮวางโบรีบลุกขึ้นและลงมาจากเตียงทันที

ความรู้สีกมากมายหลายอย่างเกิดขึ้นในใจของฮวางโบทั้งโกรธ ผิดหวัง กลัว และรู้สึกเหมือนถูกล่วงละเมิด ”เธอ...ก็เหมือนกับคนอื่นๆ...”

”อะไรน่ะฮะ? “พูดโดยสีหน้าไม่แสดงความรู้สึกใดๆ

”ผู้ชายทุกคน...เหมือนกันหมด....ถึงแม้ว่าหน้าตาเธอจะดูสวยงามราวกับเทวดา...แต่ก็เหมือนคนอื่นๆ...เธอมันเหมือนกันพวกหื่นหือบ้ากามนี่เอง”

”คุณจะมาตัดสินว่าผมเป็นคนแบบไหนจากแค่เพียงหน้าตาไม่ได้น่ะฮะ คุณจะให้ผมทำยังไง? ผมก็แค่เกิดมาเป็นแบบนี้เอง ผมโกหกคุณหรือฮะ? ผมเคยบอกคุณหรือว่าผมไม่ใช่ผู้ชาย?”

เธอยิ่งโกรธจัดเมื่อได้ยินเขาพูด...”ถ้างั้น..เธอจะไม่ขอโทษชั้นเลยใช่มั้ย?”

”ผมขอโทษฮะ!”

เธอถลึงตา “ไม่ เธอไม่ได้ขอโทษชั้นเพราะเสียใจ..”.

”มันเป็นเพราะวิธีการพูดของผม คุณก็รู้นี่นาว่าผมเป็นแบบนั้น...”

”ไม่ว่าเธอจะพูดแบบไหน ถ้าเธอหมายความอย่างนั้นจริงๆ ชั้นก็สามารถจะรับรู้ได้ แต่ตอนนี้เธอไม่ได้คิดว่าตัวเองผิดจริงๆ เธออาจจะหลอกชั้นได้ ถ้าชั้นเคยเห็นแค่ตอนที่เธอพูดแบบไม่ใส่ใจตามสไตล์ปกติ แต่โชคร้ายหน่อยนะที่มันไม่ได้เป็นแบบนั้น ชั้นสามารถบอกได้ว่าตอนไหนที่เธอพูดอย่างจริงใจ!”

ในที่สุดเขาก็ยอมรับ...”คุณพูดถูกแล้วฮะ..ผมไม่มีความจริงใจกับคำขอโทษของผม”

<หา!!> ...”อะไรน่ะ?”

”..ก็...ผมคิดว่าผมไม่ได้ทำอะไรผิดนี่ฮะ”

เธอขมวดคิ้ว “นี่เธอกำลังบอกว่าสิ่งที่ทำมันเป็นสิ่งที่ถูกต้องน่ะเหรอ? “

”ผมก็ไม่ได้พูดว่ามันเป็นแบบนั้นซ่ะหน่อย”

”ผมคิดว่า...มันเป็นเรื่องตามธรรมชาติ...ซึ่งไม่ใช่เรื่องที่ควรจะมานั่งชื่นชมหรือวิพากษ์วิจารณ์...”

”คุณคิดหรือฮะว่าผมไม่ได้ใช้ความพยายาม...ผมต้องคอยฝืนตัวเองอย่างมาก ยังไงซ่ะ ผมก็เป็นผู้ชาย มีเลือดมีเนื้อมีชีวิตจิตใจ เฉกเช่นกับผู้ชายวัยรุ่นทั่วๆไปน่ะฮะ”

เธอนั่งฟังเงียบ

เขาหันไปมองหน้าเธอ “ผมไม่รับประกันได้ว่าผมสามารถจะทนต่อไปได้นานอีกแค่ไหน..”

เธอหน้าเริ่มเป็นแดงระเรื่อ “นี่เธอหมายถึง...”

”ถึงแม้แต่ตอนนี้ ผมกำลังพยายามฝืนตัวเองเกินกว่าแรงปรารถนาทางธรรมชาติ ผมต้องใช้ความพยายามอย่างสุดๆ...”

”เมื่อไหร่ที่ผมตัดสินใจได้ ผมจะลองทำอะไรบางอย่าง...”

เธอรู้สึกกลัว “นี่ เธอคิดจะทำอะไร”

”ผมยังไม่รู้ว่าแบบนั้นมันเป็นความรักที่แท้จริง หรือว่าการอดกลั้นรอคอยไปจนกว่าจะถึงที่สุด...จึงจะเป็นความรักที่แท้จริงกันแน่...”

”ที่ผมเป็นแบบนั้นก็เพราะผมรักคุณ และที่ผมต้องหักห้ามตัวเองก็เพราะผมรักคุณเช่นกัน”

"มันเป็นเรื่องตามธรรมฃาติ ที่จะฝืนตัวเองให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ และแสดงความรักของผมที่มีต่อคุณเมื่อผมต้องการ...”

”นั่นมันฟังดูไร้สาระมากเลย..”.

”ไม่ฮะ ผมพูดถูกต้อง มันเป็นเรื่องยากที่คุณจะให้นิยามกับคำว่า” ชีวิต” ด้วยคำจำกัดความเพียงประโยคเดียว คำว่า“ความรัก” ก็เป็นแบบนั้นเช่นเดียวกัน... “

<นี่เธอกำลังทำให้ชั้นกลัวน่ะ>

"ผมคิดว่าการปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาติน่าจะเป็นวิธีที่ดีที่สุด การฝืนตัวเองไม่ให้ทำหรือบังคับตัวเองให้ทำในสิ่งที่ธรรมชาติเรียกร้อง...มันเป็นเรื่องที่ผิดทั้งคู่”

”ตอนนี้ ผมกำลังฝืนตัวเองอยู่เพราะรู้สึกว่ามันเป็นธรรมชาติ และตอนนี้ผมยังสามารถอดทนได้อยู่”

”ถ้างั้น...เธอจะทำยังไง...ตอนที่เธอไม่สามารถจะฝืนตัวเองต่อไปได้แล้วน่ะ?”

“ตอนที่เธออดทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว...เธอยังจะทำมันมั้ย ถึงแม้ว่าชั้นจะไม่ต้องการน่ะ?”

”ผมเองก็ยังไม่รู้เหมือนกันฮะ ผมคิดว่าผมจะรู้ก็ต่อเมื่อไปถึงเวลานั้นแล้ว.."

”นี่เธอ”

”แต่ว่า...ผมอาจจะคิดผิดก็ได้น่ะฮะ”

”เธอว่าอะไรน่ะ?”

”ถึงแม้ว่าผมจะคิดว่าการทำตามธรรมชาติเป็นวิธีที่ดีที่สุด...แต่มันอาจจะผิดก็ได้...ผมไม่อาจจะยืนกรานว่าวิธีคิดของผมเป็นสิ่งที่ถูกค้อง...."

”เธอหมายความว่าไง นี่ชั้นตามเธอไม่ทันจริงๆน่ะเนี่ย...”

”ในกรณีนี้...เพราะว่าผมไม่สามารถจะเปลี่ยนทุกอย่างกลับให้มาเหมือนเดิมได้ถ้าผมได้ทำมันลงไปแล้ว...ถึงแม้มันจะเกิดขึ้นในจังหวะเวลาที่เหมาะสมที่สุดตามธรรมชาติก็ตาม ผมก็จะฝืนบังคับตัวเองให้มากขึ้นไปอีก...”

ความตึงเครียดทั้งหมดของฮวางโบเริ่มผ่อนคลาย เธอรู้สึกว่าขาตัวเองเหมือนไม่มีแรง แล้วก็ทรุดลงไปกับพื้น “นี่ตอนนี้...ชั้นรู้สึกเหมือนใช้พลังงานไปจนหมดน่ะ...”

”ผมก็เหมือนกันฮะ พลังงานหมดไปเยอะเลย”..

เธอมองหน้าเขาแบบไม่ค่อยพอใจ” เธอนี่มันเกินไปจริงๆ...การอยู่กับเธอ...มันอันตรายเกินไป..”.

”คุณควรจะรู้น่ะฮะว่า..เพราะเป็นผม เราถึงได้หยุดกันแค่ตรงนี้..”.

เธอถลึงตาใส่เขา “นี่เธอจะไม่พูดว่า ขอโทษ ถึงแม้ว่ามันจะทำให้เธอต้องตายนะ?”

”ฮ่ะ...ผมขอโทษ”

”ตอนนี้ดูเธอพูดจาดูคล่องมากๆ...ทำไมปกติเธอถึงไม่พูดแบบนี้ล่ะ?”

”เพราะว่าปกติมันไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรนักหนา ถ้าคนฟังจะไม่เข้าใจสิ่งที่ผมพูด...”

”อะไรนะ?”

”และคนอื่นๆเขาก็รู้สึกว่าวิธีการพูดแบบแปลกๆของผมมันทำให้ดูน่าสนใจมากขึ้น...”

เธอถึงกับสะอึกและพูดไม่ออก

”อาจจะเป็นเพราะหน้าตาท่าทางของผมหรือน้ำเสียงของผม...คนอื่นๆก็เลยไม่คิดอะไรเกี่ยวกับผมในแง่ไม่ดี ไม่ว่าผมจะพูดอะไรก็ตาม...พวกเขามันจะชมว่าฟังดูเหมือนไร้เดียงสา...และเพราะว่าพวกเขาอยากจะเห็นผมในแบบนั้น ผมก็เลยปล่อยพวกเขา...”

”นี่เธอ..เป็นพวกมีหลายบุคลิกรึเปล่าเนี่ย?”

เขาหันไปมองเธอ “ไม่ใช่ฮะ”

”ชั้นไม่เคยเห็นใครที่มีบุคลิคที่ดูชับซ้อนเท่ากับเธอมาก่อนเลยน่ะ”...

”ผมก็เหมือนกันฮะ แต่ว่า..ผมเป็นคนที่ดูง่ายมากเลย ถึงแม้บางครั้งจะดูเหมือนเป็นคนที่ซับซ้อนเข้าใจยากก็ตาม..สิ่งที่คุณเห็นตอนนี้คือผม และทั้งหมดที่คุณได้เห็นมา..ก็คือตัวตนของผมที่แท้จริง...ผมก็แค่อยู่ในสถานการณ์และอารมณ์ที่แตกต่างกัน ก็แค่นั้นเอง...”

”งั้น..กี่เปอร์เซนต์ของเธอที่เป็นคิมฮยอนจุงที่ชั้นรักล่ะ?”

”คุณถามผิดฮะ”

”อะไรนะ?”

”คุณควรจะพูดว่า “คิมฮยอนจุงที่ชั้นรู้จัก” แทนที่จะเป็น “คิมฮยอนจุงที่ชั้นรัก” การที่คุณรักผมมันก็ควรจะรวมตัวผมทั้งสองแบบของผม ในแบบที่คุณรู้จักมาจนถึงจุดนี้ กับผมในแบบที่คุณจะได้รู้จักต่อไปในอนาคต…”

”ชั้นไม่คิดว่าชั้นสามารถ...จะรับมือกับเธอได้น่ะ”

เขาถอนหายใจ...”บางครั้ง...ผมก็ไม่คิดเหมือนกันว่าจะรับมือกับตัวเองไหว...ผมไม่รู้ว่าต่อไปความคิดของผมจะกระโดดไปอยู่ตรงไหน...”

”ถ้าแม้แต่เธอยังรับมือกับตัวเองไม่ได้เลย...แล้วชั้นล่ะ ควรจะทำยังไง?”

”ผมปวดหัวจังฮะ...อยากจะนอนพักแล้วล่ะ ว่าแล้วก็เอนศรีษะลงบนหมอน

เธอเกือบจะร้องไห้ออกมาแล้ว “โอพระเจ้า นี่เธอเป็นใครกันแน่?”

”ปกติผมก็ค่อนข้างโอเคน่ะฮะ แต่วันนี้ผมคงใช้ความคิดมากเกินไปแน่ๆเลย ฮาร์ดดิสก์ของผมมันก็เลยพัง.”

“ อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ชั้นอยากจะบ้าาาาาตาย T_T”

โปรดติดตาม คุ่รักผักกาดหอมตอน- ขอต้อนรับการกลับมาของ คิมฮยอนจุง จอมเจ้าเล่ห์

Create Date : 23 พฤษภาคม 2553

Last Update : 23 พฤษภาคม 2553 14:27:14 น.

23 comments

Counter : 1329 Pageviews.

โอ้......ตอนนี้สุดยอดจะเขินเลยอ่ะ

แต่จุงคงเหมาะกะคนที่มีวุฒิภาวะสูงจริงๆ

ขอบคุณทีมแปลทุกคนนะค่ะ อ่านจนจบยังเขินอยู่เลยอ่ะ

โดย: แพร IP: 113.53.115.188 วันที่: 23 พฤษภาคม 2553 เวลา:9:46:26 น.

ขยันจังเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะ พักผ่อนเยอะๆนะคะ Be Happy

โดย: pran IP: 58.11.37.229 วันที่: 23 พฤษภาคม 2553 เวลา:9:46:53 น.

อิจุงเป็นผู้ชายที่พยายามบอกโบถึงสิ่งที่เขาต้องทนฝืน..น่ารักจังคะ

คุณนาจาพักผ่อนมากๆนะคะ..

โดย: prongpawin IP: 183.89.108.23 วันที่: 23 พฤษภาคม 2553 เวลา:11:03:01 น.

ยายจ๋า อีจุงนี่มันเริ่มจะ4มิติ มากไปแล้วนา อ่านไปงงไป แล้วอย่างนี้คนแปลต้องเหนื่อยแน่ๆเลย สู้ๆนะยาย fighting ^-^~

โดย: kimyoungbi IP: 110.49.64.197 วันที่: 23 พฤษภาคม 2553 เวลา:11:19:06 น.

4 D จิงๆเยย
คริคริ
จุงคงใช้ความพยายามมาก
thank for fic ja

โดย: beachiezz IP: 202.176.185.248 วันที่: 23 พฤษภาคม 2553 เวลา:12:37:21 น.

เป็นผู้ชายที่รับมือยากที่สุดจิงๆ
แต่ขอถามหน่อยได้ปะคะ
SENSOR HA HA HA“ มันคือรายอ่า
=_="

สู้ๆนะคะ อ่านแล้วดูเหมือนจะแปลยากเลยแฮะ

โดย: แฟนคู่จุงโบ(แอน) IP: 202.176.69.7 วันที่: 23 พฤษภาคม 2553 เวลา:12:50:42 น.

ขอบคุณค่ะยาย...

จุงพูดขอโทษธรรมดามันไม่พอนะ มันต้อง SSorry อิอิอิ

โดย: ตอง IP: 117.47.105.131 วันที่: 23 พฤษภาคม 2553 เวลา:13:25:53 น.

ฮยอนจุง พยายามจริงๆ

เฮ้ออออ อ อ อ

ไม่สุขมาก ไม่เศร้ามาก ไม่เหงา อึมครึมๆจังค่ะ บรรยากาศเหมือนจะหายใจไม่ออก

ขอบคุณค่ะ -/l\\-

โดย: ^^ IP: 58.8.181.78 วันที่: 23 พฤษภาคม 2553 เวลา:15:29:26 น.

ตอนนี้...ทำให้รู้สึกว่านี่แหละลูกผู้ชายตัวจริง

แต่ยายสุดยอดเลยคิดได้ไงเนี่ย
SENSOR HA HA HA น่ารักมากคะ

ขอบคุณนะคะ

โดย: ning IP: 124.122.89.118 วันที่: 23 พฤษภาคม 2553 เวลา:16:36:17 น.

แอบฮาเหมือนกันนะคะจุงเนี่ย และก็เป็นคนที่เข้าใจยากทีเดียว หุหุ

ขอบคุณนะคะ

โดย: pim_bk IP: 58.64.86.116 วันที่: 23 พฤษภาคม 2553 เวลา:19:53:23 น.

ขอบคุณค่ะยาย

แอบปวดหัวแทนโบจังเลย

แบบว่า..จุงนี่สุดยอดจริงๆ

โดย: Ssangchu_fighting IP: 180.180.10.159 วันที่: 23 พฤษภาคม 2553 เวลา:20:47:34 น.

จุงนี่ช่างเป็นคนที่คิดแล้วดูเหมือนซับซ้อนนะแต่จริงๆไม่เลยความหมายตรงตัวเลยในสิ่งที่เขาพูด ว่าแต่โบนี่ไม่อยมสักทีเลยนะ อิอิอิอิ

โดย: giff IP: 58.9.90.124 วันที่: 23 พฤษภาคม 2553 เวลา:21:31:28 น.

อ๊ากกกก แอบเครียดเล็ก ๆ ค่ะ

ตอนแปล เครียดกันบ้างไหม๊อ่า ^^

โดย: say_hi IP: 58.11.59.21 วันที่: 23 พฤษภาคม 2553 เวลา:22:42:35 น.

สรุปแล้วจุงคือเจ้าชายน้อยใช่มั้ยค่ะยาย

ขอบคุณสำหรับฟิคก่อนนอนค่ะ

โดย: สิงโตหัวโต

วันที่: 23 พฤษภาคม 2553 เวลา:22:46:32 น.

มึนกับอิจุงมัน จะ 4D ไำปไหนเนี่ย เหนื่อยแทนโบจริงๆ
ขอบคุณค่ะยาย

โดย: ma_ma@bojoong IP: 124.121.162.100 วันที่: 24 พฤษภาคม 2553 เวลา:10:20:48 น.

ยายจ๋า มาแอบอ่านตั้งแต่เมื่อคืน 3 ตอนรวด หลังจากหายไปต่างจังหวัด 4 วันเกือบขาดใจตายแน่ะ มาถึง 4 ทุ่ม ก็ตามอ่านเลย อยากจะเม้นท์ตั้งแต่เมื่อคืน แต่สมองและตาไม่ยอมทำงานจะหลับให้ได้ เลยต้องมาเม้นท์ช่วงบ่าย เพราะงานยุ่งจ๊ะ อ่านต่อกัน 3 ตอนก็ดีนะอารมณ์ต่อเนื่องดี เขินแทนโบจริงชอบจริง ๆเลย sensor ha ha เนี่ยคิดได้ไง อยากอ่านต่อเร็ว ๆ เลยนะเนีย
คิดถึงยายและบ้านจุงโบจริง ๆ เลย
ขอบคุณมาก ๆ นะค่า

โดย: มัม IP: 61.47.18.239 วันที่: 24 พฤษภาคม 2553 เวลา:14:47:35 น.

รักมันทำให้มีความสุข แม้จะทั้งสับสน หรืออะไรก้อตามเนอะยาย

แต่ว่า รักย่อมเข้าใจในรักค่ะ

ขอบคุณ คุณยาย มาก ๆ นะคะ

โดย: Joong Luv Bo IP: 124.121.226.73 วันที่: 25 พฤษภาคม 2553 เวลา:15:50:23 น.

ตอนนี้...เหนือคำบรรยาย จริงๆ
ยายและทีมงาน สุดยอดหง่ะ
ถ่ายทอดอารมณ์ จินตนาการ จิตวิญญาณ ธรรมชาติ ของอิจุง ผู้ชาย4D
คนนี้ ได้อีกอ่ะ ชอบชอบ

โดย: kaprow IP: 124.120.131.113 วันที่: 25 พฤษภาคม 2553 เวลา:16:10:25 น.

555555555

สุดยอดเลยอ่ะ

ยายแปลเก่งมากเลย

thank you ka

โดย: speedy IP: 58.9.226.13 วันที่: 25 พฤษภาคม 2553 เวลา:19:10:30 น.

ขอบคุณมากเลยคะที่แปลฟิคดีดีมาให้อ่าน ตอนนี้อ่านทันทุกตอนแล้ว ขอบอกสนุกมากๆๆๆๆๆ เลยคะ ยายเก่งจริงๆๆ ขอบติดตามผลงานดีดีต่อไปคะ

หนังสือได้แล้วนะคะ...ขอบคุณมาก คะเอาไปแบ่งคนอื่นอ่าน จะได้เพิ่มสมาชิก JoongboHolic ของเราให้เพิ่มมากขึ้นไปอีก ^^

โดย: l_u_c_k_y IP: 58.136.48.93 วันที่: 27 พฤษภาคม 2553 เวลา:7:15:35 น.

สมกับการเป็นเจ้าชาย 4d จริงๆๆ เลยเจ้าชายจุง และขอบคุณสำหรับฟิตดีๆๆนะค่ะยายนาจา

โดย: hunny IP: 124.122.102.173 วันที่: 27 พฤษภาคม 2553 เวลา:22:48:15 น.

5555หนูมึนแทนโบจิงๆ การจะเข้าใจอิจุงเนี่ย ทามมายมันยากจัง งงงง
ยกอะไรมาอ้างอิงเยอะแยะไปหมดดีนะที่เป็นฮวางโบคนอื่นนะยากที่จะรับมือ อิอิชิมิลีดเดอร์555
ว่าแต่ยายตอนหน้าไม่ต้องเซ็นเซอร์นะหนูอยากเขิลลลแบบจิกหมอนเยอะๆๆ5555555
ตอนนี้คิดว่าเหมือนทุกคนคำพูดอิจุงมันยากๆงงไงไม่รุยายและทีมงานคงเหนื่อยมาก ขอบคุณมากๆนะค่ะ
ความสุขที่มอบให้ขอบคุณจากใจจริงนะค่ะ จุ๊บๆ

โดย: kanjabo IP: 192.168.182.164, 124.120.19.230 วันที่: 7 มิถุนายน 2553 เวลา:21:32:12 น.

"เพราะเป็นผม เราถึงได้หยุดกันแค่ตรงนี้..”
กรี๊ดดด ขอกรี๊ดให้หายอัดอั้นหน่อย
คำพูดจุงช่างซับซ้อนจริงๆ พูดไปพูดมาโบงงหายโกรธไปเลย..หุหุ
น่ารักจริง
ขอบคุณสำหรับฟิกแปลดีๆแบบนี้นะคะ

โดย: nolirin IP: 27.55.199.131 วันที่: 20 กันยายน 2553 เวลา:14:43:54 น.