|
ตอนที่ 36- นอนเท่านั้นเหรอฮะ....
***ฟิค <แปล> เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผู้เขียนแต่งขึ้น เพื่อความรักของคนทั้งสองเท่านั้น หาได้มีเจตนาอื่นหรือไม่ จึงขอให้อ่านด้วยความบันเทิง และเชื่อมั่นในรักของพวกเขาด้วย ****
ภายในห้องนอนของบ้านคู่ผักกาดหอม สองคนกำลังอยู่บนเตียงต่างคนต่างพยายามนอนให้ห่างกันมากที่สุดเท่าที่จะทำได้
ฮวางโบนอนนึกอยู่ในใจว่า...<นี่พวกเรากำลังทำบ้าอะไรกันอยู่เนี่ย...? แล้วเราจะนอนกันหลับเข้าไปได้ยังไง…?>
ส่วนฮยอนจุงก็กำลังนอนคิดอยู่เช่นกันว่า <ไม่มีที่เหลือให้ชั้นเขยิบออกไปอีกแล้วล่ะ ชั้นคงจะต้องตกเตียงแหงๆถ้ายังเป็นแบบนี้อยู่น่ะ....>
ช่วงเวลาแห่งความเงียบอันแสนจะอึดอัดที่ยาวนานยังดำเนินต่อไป
<นี่ชั้นกำลังทำสิ่งที่ถูกต้องอยู่รึเปล่านะ? พูดจริงๆก็คือ ที่ชั้นเสนอให้พวกเรามาที่นี่กันก็เพราะว่าเราไม่ได้เจอกันนานแล้ว...แต่นี่มัน....> เธอนอนกระสับกระส่ายคิดไม่ตก
<ทำไมชั้นนอนไม่หลับเลยนะ? มันคงจะดีกว่าถ้าชั้นจะหลับๆไปซะให้สิ้นเรื่องสิ้นราว..T.T…>
<ทนไม่ไหวแล้วน่ะ>..คิดดังนั้นฮวางโบก็ลุกขึ้นมาจากเตียงแล้วเดินออกไปที่ห้องนั่งเล่น.
เขาผงกหัวขึ้นมาแล้วมองดูด้านหลังเธอ < อะไรกัน? นี่คุณกำลังพยายามจะออกไปนอนที่นั่นอีกแล้วเหรอ?...>
เขาลุกขึ้นจากเตียงอย่างเงียบๆแล้วแอบมองไปที่ห้องนั่งเล่น... มีเสียงเปิดประตูตู้เย็นดังมาจากในครัว เขาจึงค่อยๆเดินออกไปที่นั่น
ฮวางโบกำลังยกขวดน้ำขึ้นมาดื่ม พอหันหลังกลับมาก็สะดุ้งสุดตัว “อ๊าย!”
เขาถามเธอหน้าตายๆว่า “คืนนี้คุณจะไม่นอนหรือฮะ?”
”...เดี๋ยวชั้นก็จะ..”
”ช่วยเอาน้ำให้ผมกินหน่อยได้มั๊ยฮะ?”
เธอไม่ตอบอะไรแต่เปิดตู้เย็นแล้วหยิบขวดน้ำออกมาเทใส่แก้วและยื่นให้เขา
เขาดื่มน้ำพรวดเดียวจนหมด จากนั้นเดินไปล้างแก้วแล้ววางไว้ที่คว่ำจานอย่างเรียบร้อย
เธอเดินกลับที่ห้องนั่งเล่นแล้วมองไปที่โซฟาด้วยสายตาละห้อย...คิดในใจว่า <ชั้นควรจะนอนตรงนี้จริงๆน่ะ.>.แล้วชำเลืองมองเขานิดๆ
เขาเห็นสายตาของเธอเขาก็บอกเธอในใจทันทีว่า < ถ้าคุณกล้ากลับไปนอนที่นั่นอีก จริงๆน่ะ ผมจะไม่รับผิดชอบกับการกระทำของผมน่ะ>...
”ฃิลลาง” เธอเรียกเขาเบาๆ
ตอบเธอด้วยเสียงแบบไม่ค่อยเต็มใจ “ว่าไงฮะ?”
”ชั้นว่าชั้นจะนอนตรงนี้น่ะ” เธอชี้ไปที่โต๊ะโซฟา
”พูดตามตรงน่ะ นอนในห้องนั้นมันไม่ค่อยสบาย...สำหรับเราทั้งสองคน...นี่ก็ผ่านมาตั้งครึ่งชั่วโมงกว่าแล้ว...แต่เราก็นอนไม่หลับกันเลยซักคน... “ เธอพยายามอธิบาย ในขณะที่เขาเงียบอย่างเดียว
”ชั้นเข้าใจว่าเธอรู้สึกยังไงนะ~..แต่ว่า...”
เขาถามด้วยน้ำเสียงห้วนๆว่า “พรุ่งนี้เช้าตื่นชึ้นมาจะเป็นอะไรมั้ยฮะ ถ้าคนอายุขนาดคุณนอนไม่พอแบบนี้น่ะ?”
”!!...นี่!”
เขาพูดต่อไปอย่างไม่ค่อยพอใจ “คุณยังมองว่าผมเป็นเด็กใช่มั้ยฮะ? คุณคิดว่าพวกเรากำลังเล่นขายของเหมือนเด็กๆกันอยู่ใช่มั้ยฮะ?”
“ไม่จ้ะ ไม่ใช่อย่างนั้น.”.
”ไม่ว่าตารางงานของผมมันจะมากมายและล้นซักแค่ไหน....แต่มันก็ไม่ใช่ประเด็น! จะมีไอ้งั่งแบบไหนกันที่ปล่อยให้ผู้หญิงของตัวเองมานอนแบบนี้น่ะ? คุณไปถามคนอื่นๆดูสิ! แล้วคุณจะเรียกคนแบบนั้นว่าลูกผู้ชายตัวจริงได้ยังไงกัน!”
”นี่.!!”..
”คุณคิดว่าผมยังเป็นเด็กที่ต้องได้รับการปกป้องอยู่อีกเหรอฮะ?”
”ไม่ใช่นะ~~..ไม่ใช่แบบนั้น”
เขาชำเลืองมองเธอ คุณรู้มั้ยฮะ บางครั้ง บูอินก็สามารถทำให้ผู้ชายร้องออกมาว่าเฮ้อ! ได้จริงๆน่ะฮะ
เธอขมวดคิ้ว “นี่เธอกำลังพยายามจะบอกอะไรเหรอ?”
”คุณชอบทำตัวเข้มแข็งจนเกินไป ภายนอกคุณทำตัวสบายๆไม่มีอะไรถึงแม้ว่าภายในคุณจะไม่ได้เป็นแบบนั้น...คุณแสดงออกมาเหมือนคุณไม่เจ็บปวดแม้แต่น้อย...คุณพยายามตลอดเวลาที่จะทำเรื่องอะไรที่มันหนักๆด้วยตัวเองราวกับว่าคุณรับได้หมดทุกอย่าง...”
”นี่ชั้นทำแบบนั้นเมื่อไหร่กัน....?
”ผมรู้สึกขอบคุณที่คุณพยายามจะสอนผมเพราะว่าคุณรู้มากกว่าและมีประสบการณ์มากกว่าผม แต่ว่าตอนนี้มันไม่ใช่เวลาที่จะทำอะไรแบบนั้น! นี่มันไม่ได้เกี่ยวกับการมีประสบการณ์เลยน่ะฮะ...หรือว่า..คุณแค่จะพยายามทำตัวเป็นผู้ชายที่ดีไม่ว่ายังไงก็ตาม!”
”นี่..เธอพูดแบบนั้นได้ยังไงกัน”
”ทำไมคุณต้องเป็นฝ่ายที่คอยให้ความช่วยเหลืออยู่ตลอดเวลา? เปลี่ยนให้ผมเป็นคนที่ช่วยบ้างไม่ได้หรือฮะ? ผมบอกว่าผมจะนอนข้างนอกให้ถ้าไม่สะดวกที่จะแชร์เตียงกัน แต่คุณก็ไม่ยอมรับข้อเสนอ ผมเป็นอะไรในสายตาคุณเหรอฮะ? คุณเคยมองว่าผมป็นผู้ชายคนนึงบ้างรึเปล่า?”
”นี่..ที่ชั้นทำแบบนี้ก็เพราะว่าชั้นมองว่าเธอเป็นผู้ชายน่ะสิ! เธอจะให้ผู้ใหญ่เต็มตัวสองคนมาแชร์เตียงเพื่อนอนกันเฉยๆได้ยังไงล่ะ? ไม่เอาน่า..ทำใจเย็นๆหน่อยแล้วก็อย่าไปนึกเรื่องที่ทำให้เธอไม่สบายใจสิ “
”นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ผมจะต้องนอนที่โซฟา เข้าใจมั้ยฮะ?” พูดจบเขาก็เดินไปหยิบหมอนและผ้าคลุมเตียงออกมาแล้วก็นอนลงบนโซฟา
“นี่ ฮยอนจุง”
”ราตรีสวัสดิ์ฮะ” แล้วเขาก็นอนหันหน้าเข้าหาโซฟา
เธอถอนหายใจ <สิ่งที่ชั้นพยายามจะทำ...มันทำให้เธอไม่พอใจมากขนาดนั้นจริงๆน่ะเหรอ…?>
“นี่...ถ้าเธอนอนตรงนี้...พรุ่งนี้เช้าเธออาจจะลุกไม่ขึ้นเลยนะ...เพราะว่าโซฟามันเล็กเกินไปสำหรับเธอน่ะ...ดูสิเท้าเธอยื่นออกมาข้างนอกแล้วน่ะ...”
เขานอนนิ่งไม่ตอบหรือแม้แต่จะขยับเขยื้อน
”แล้วผ้าคลุมเตียงนั่นมันก็บางเกินไป...อุณหภูมิมันลดลงเร็วมากเลยน่ะ” เธอเดินไปหยิบผ้าห่มมาจากห้องนอนมาห่มให้ “เธอห่มอันนี้ดีกว่าน่ะ...(รู้สึกลำบากใจ) จริงๆน่ะ พวกเราไม่ควรมาที่กันเลยน่ะ”
เขาถอนหายใจลึกๆ “วิ้ว~~”
”หลับฝันดีน่ะ” เธอถอนหายใจ ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องและนอนลงบนเตียงแล้วก็ถอนหายใจออกมาอย่างแรงอีกครั้ง
เขาได้ยินเสียงถอนหายใจของเธอจึงพูดออกมาว่า “เสียงถอนหายใจของคุณทำให้เพดานทะลุเป็นรูได้เลยน่ะฮะ...”
”ขาของเธอ...อยู่แบบนั้นไม่เป็นตะคริวเหรอ?”
”มันก็ไม่ได้สบายซักเท่าไหร่หรอกฮะ แต่ว่าผมก็นอนได้...”
“คุณรู้มั้ยฮะ…?”
”...ว่าไง?”
”ผมรู้ว่าผมอายุยังน้อย..”
”...จ้ะ”
”แต่.. ก็ยังมีบางอย่างที่ผมสามารถจะทำให้คุณได้..”
“ดังนั้นได้โปรดปล่อยให้ผมทำในสิ่งที่ผมต้องการทำเถอะฮะ...”
”...โอเค.” *************************************************************************** หนึ่งชั่วโมงแห่งความเงียบผ่านไป ฮวางโบได้ยินเสียงฮยอนจุงพลิกตัวไปมาบนโซฟาจากทางประตูห้องนอนที่เปิดอยู่
<เราน่าจะมีโซฟาที่ใหญ่กว่านี้น่ะ.>แล้วเธอก็ถอนหายใจออกมา
เสียงฮยอนจุงดังมาจากห้องนั่งเล่นว่า “คุณละเมอรึเปล่าฮะ?”
”หา?”
”ไม่ฮะ..ผมหมายความว่า..ผมได้ยินเสียงคุยถอนหายใจอยู่ตลอดเวลา..”.
”...เธอรู้มั้ย..?”
”ฮะ..”.
เธอเงียบ.
”...อะไรเหรอฮะ?”
เธอไม่พูดแต่ถอนหายใจออกมาอีก...
”นี่คุณกำลังทำวิจัยเกี่ยวกับเรื่อง “เราจะสื่อสารผ่านการถอนหายใจได้อย่างไร” อยู่รึเปล่าฮะ?”
”ฮุฮุ เลิกทำตลกได้แล้ว...”
เขายิ้มจนเห็นฟัน
“เธอรู้มั้ย...?”
”ฮะ..ผมรู้ว่าคุณสบายดี”
เธอพยายามจะกลั้นหัวเราะ “ได้โปรด..ให้ชั้นพูดได้มั้ย”
”ฮะ ผมอยู่ตรงนี้และพร้อมจะรับฟังทุกอย่าง คุณต้องการอะไรหรือฮะ?”
”...ว่าแต่...เธอจะไม่ทำอะไรจริงๆใช่มั้ย?”
”...? อะไรน่ะฮะ?”
”ชั้นว่า ถ้าเธอนอนตรงนั้นมันต้องไม่สบายแน่ๆ...ชั้นทนไม่ไหวแล้วล่ะ..เข้ามานอนในนี้เถอะ”
”...จริงๆเหรอฮะ?” เสียงเริงร่าของเขาก็ปรากฎทันที
”จ้ะ..แต่ว่าเธอต้องไม่ทำอะไรจริงๆนะ นอกจากหลับเท่านั้น”
”โอเคฮะ ไม่ต้องห่วง”
เขาหยิบหมอนกับผ้าห่มกลับเข้ามาในห้อง เธอขยับตัวเพื่อจะได้มีที่ให้เขา หลังจากลังเลอยู่เล็กน้อยเขาก็ขึ้นไปนอนข้างๆเธอ
<ชั้นไม่แน่ใจว่ามันเป็นเรื่องฉลาดที่จะทำแบบนี้รึเปล่า แต่อย่างน้อยชั้นก็อยากให้เธอได้นอนแบบสบายๆหน่อย..> “นอนได้แล้วล่ะ”
”โอเคฮะ” แล้วเขาก็หลับตาลง
แทนที่จะนอนตามที่เธอบอกเขา เธอกลับนั่งพิงพนักหัวเตียงและมองออกไปข้างนอกหน้าต่าง สักพักนึงเธอก็ได้ยินเสียงลมหายใจแผ่วๆของเขา ฮยอนจุงกำลังหลับ เสียงลมหายใจของเขาดังสม่ำเสมอ เธอก้มลงมองเขาด้วยสายตาที่อ่อนโยน
เธอกระซิบเบาๆว่า< นานๆที ชั้นก็อยากจะมองดูเธอแบบนี้...ในที่ซึ่งไม่มีใครรู้จักเรา...และมีเธออยู่ที่นั่นเพื่อชั้นเพียงคนเดียวเท่านั้น...นั่นมันคงจะดูโลภเกินไปใช่มั้ย? เธอเหมือนกับนกน้อยที่สวยงามที่..ชั้นไม่สามารถจะขังเอาไว้ในกรงเพื่อชื่นชมแต่เพียงคนเดียว...ชั้นไม่สามารถจะได้ทุกสิ่งที่ต้องการ..ใช่มั้ย? ในโลกแห่งความเป็นจริงเขาจะปล่อยให้เราทำได้แค่ไหนกันนะ? แฟนคลับที่หลงไหลเธอ...พวกเขาจะยอมรับรู้เรื่องความรักของเธอบ้างมั้ย..? …เขาจะยอมรับชั้นได้มั้ย..?>
แล้วจู่ๆก็มีเสียงโพล่งขึ้นมาว่า “ผมยอมรับฮะ”
เธอสะดุ้งด้วยความตกใจ “นี่เธอไม่ได้หลับหรอกเหรอ? ชั้นนึกว่าเธอหลับไปแล้ว”....
เขาค่อยๆลืมตาขึ้นมา “ถึงแม้ว่าแฟนคลับของผมจะยอมรับ แต่ผมไม่รับ อย่างนั้นก็แปลว่าคนๆนั้นไม่ใช่ผู้หญิงของผม ในทางตรงข้าม ถึงแม้แฟนคลับจะไม่ยอมรับ แต่ผมยอมรับแล้วล่ะก็คนๆนั้นก็คือตัวจริงสำหรับผม”
เธอประทับใจ หันไปมองหน้าเขาเงียบๆ เขาเอื้อมมือมาจับผมยาวเป็นลอนของเธอ จนเธอเองก็ตกใจ ระหว่างที่ลูบผมของเธอเขาถามขึ้นว่า ” คุณใช้ครีมนวดด้วยนี่ฮะ...”
”ฮุ ฮ่าฮ่า..เธอมีพรสวรรค์ในการเปลี่ยนทุกสถานการณ์ให้กลายเป็นเรื่องตล..”
เขายังจ้องดูเธออย่างเงียบๆ
ถึงตอนนี้เธอเริ่มรู้สึกอึดอัดและสับสน)..”เธอนอนต่อเถอะน่ะ” ว่าแล้วเธอก็นั่งยืดหลังตรงแล้วหันหน้าไปอีกทางนึง)
เขาลุกขึ้นมานั่งเช่นเดียวกับเธอ คิดในใจว่า <ไหล่ของคุณช่างเล็กและบอบบางเหลือเกิน.>.แล้วจ้องมองดูเธออย่างตะลึง...
เธอรู้สึกอึดอัดและตึงเครียดอย่างบอกไม่ถูก หันหน้ามาทางเขานิดๆแล้วพูดว่า “นอนได้แล้วน่ะ ฮยอนจุง ได้โปรด”
เขานั่งคิดอยู่ในใจว่า รูปร่างของบูอินมันช่าง... เอียงคอหน่อยๆแล้วยังจ้องดูเธออย่างไม่วางตา
ฮวางโบแอบมองหน้าเขาแล้วพูดว่า ยา..นี่เธอกำลังทำอะไรอยู่น่ะ...?
“บูอิน..”
“มีอะไรเหรอ..?”
”รูปร่างของคุณ...”
เธอเริ่มเครียด..”ว่าไง?”
”มันสวยมากๆ”
เธอแทบจะหยุดหายใจ เมื่อได้ยินเขาพูด)...”เฮ้..เธอ...”
เขาค่อยๆเอามือไปปัดผมของเธอไปไว้ด้านหลัง...แล้วพูดว่า “เล็กมาก”
เธอกระพริบตาคิดในใจว่า< ใจเย็นๆ ใจเย็นๆก่อน..>.แต่แล้วก็ยอมไม่ได้...ต้องพูดออกไปว่า “มันไม่ได้เล็กซักหน่อย...<เอ๋..ตอนนี้ชั้นกำลังพูดถึงอะไรอยู่เหรอเนี่ย...?>
”ขอผมจับหน่อยได้มั้ยฮะ..ซักครั้งนึงน่ะฮะ?”
เธอผงะออกมา “เธอจะจับอะไรน่ะ?”
”ผมแค่อยากจะจับ...ไหล่ของคุณน่ะฮะ”
<นี่เธอเสียสติไปแล้วรึเปล่า? ชั้นไม่น่าชวนเธอกลับมานอนที่เตียงนี่เลย..> “ชั้นว่าอย่า...”
พูดยังไม่ทันจบ ฮยอนจุงก็เอามือมาวางบนไหล่ของเธอโดยไม่พูดอะไร เขารู้สึกได้ถึงความร้อนจากตัวเธอผ่านเสื้อเชิ้ตตัวบางที่เธอใส่อยู่...
เธอตัวแข็งทื่อ <นี่...จับแค่ไหล่พอแล้วนะ...หยุดไว้แค่ตรงนั้นเลย...!!!>
เขาเอามือจับปอยผมของเธอไปทัดไว้ที่ข้างๆหู....
หัวใจของเธอเต้นโครมครามด้วยความตื่นเต้น นี่มันบ้าชัดๆ...เธอกำลังจะทำอะไรน่ะ?.. ได้โปรดหยุดได้แล้ว..!!!!>
<คุณสวยมากๆ.>.ฮยอนจุงเหมือนต้องมนต์สะกด จ้องหน้าฮวางโบอยู่ชั่วครู่ก่อนจะประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากของเธอ
เธอถึงพูดอะไรไม่ออก !!!! ( ‘...’ )
เขาเลื่อนลงมาจูบที่แก้มของเธอ..ความคิดทั้งหลายในสมองของเธอหายวับไปกับตา....มาถึงตอนนี้ฮวางโบแข็งทื่อไปทั้งตัวมีเพียงตาของเธอที่เบิกกว้างอยู่...ฮยอนจุงจ้องมองเธออีกครั้งก่อนที่จะก้มหน้าลงมาประทับจูบแรกลงบนริมฝีปากเธอ...
<นี่มันคือความฝัน..มันคือ...ได้โปรดหยุดเถอะ.> เธอเริ่มคิดสับสน
”หลับตาสิฮะ”
เธอสะดุ้ง แต่ก็หลับตาลงโดยอัตโนมัติ หลังจากจูบแรกที่ดูดดื่มและยาวนาน ฮยอนจุงค่อยๆเอามือมาประคองหน้าของเธอเอาไว้อย่างทะนุถนอม...
”ซารางเฮ..”
!!!<..นี่มันชักจะไปกันใหญ่แล้วนะ..!!!ได้โปรด....> เธอพยายามขัดขืนแต่
<ซารางเฮ.> เขาแล้วก้มลงจูบเธออีกครั้ง
หลังจากที่เธอยอมรับการจุมพิตจากเขาอย่างเต็มใจและเกือบจะเผลอใจไปกับเขา...แต่แล้ว...
ฮวางโบผลักเขาออกไปอย่างสุดกำลัง แล้วหรี่ตามองดูหน้าฮยอนจุงซึ่งตอนนี้เหมือนกับเพิ่งสะดุ้งตื่นจากมนต์สะกด
เธอหายใจแรง แล้วพูดเสียงดังว่า “เธอ..กลับไปนอนที่โซฟาได้แล้ว”
<อะไรเนี่ย ผมทำอะไรลงไปเหรอ?!!>” เฮ้ย!....อืมมมม....”
เธอลงมายืนที่พื้นแล้วเริ่มตั้งท่าเตรียมพร้อมเตะไฮ-คิก “กลับไปที่โซฟา...เดี๋ยวนี้เลย!”
<นี่ชั้นคงบ้าไปแล้วแน่ๆ...ชั้นทำอะไรลงไปเนี่ย?> “โอเคฮะ..ผมจะออกไปเดี๋ยวนี้.”
เขาหยิบหมอนแล้วเดินคอตกออกไปที่ห้องนั่งเล่น ฮวางโบหยิบผ้าห่มมาแล้วเขวี้ยงตามหลังเขาไปด้วย
<เฮ้อ..มันคงจะเป็นคืนที่แสนยาวนานแน่ๆเลย >”ให้ตายเหอะ...ทำไมชั้นถึงเป็น...T.T”
เขารู้สึกหดหู่ นอนหมอบอยู่บนโซฟา...<นี่มันบ้าจริงๆนะ..ทำไมชั้นถึง...? ทำไม? ชั้นต้องเสียสติไปแล้วแน่ๆ! พรุ่งนี้เช้าชั้นจะกล้ามองหน้าเธอได้ยังไงกัน? อ้าก กกกก>
เขาชกหมอนแล้วยกขาขึ้นมาถีบอากาศไปมาพร้อมกับหันหน้าไปทางห้องนอนแล้วพูดดังๆว่า “ผมขอโทษด้วยฮะ ผมไม่ได้วางแผนที่จะทำแบบนั้นเลย มันแค่เกิดขึ้นเอง...”
”เงียบๆไปเลย แล้วก็นอนซะ”
”ก็ทำไมคุณถึงต้องสวยขนาดนั้นด้วย? ผมก็ไม่ใช่เด็กแล้วนะฮะ! แล้วผู้ชายเต็มตัวที่มีเลือดเนื้ออย่างผมจะนอนอยู่เฉยๆได้ยังไง ในเมื่อผู้หญิงของเขามานอนอยู่ข้างๆน่ะฮะ?” ฮยอนจุงพยายามแก้ตัวสุดฤทธิ์
”แต่เธอบอกชั้นว่า เธอจะไม่ทำอะไรทั้งนั้น !!!”
”นั่นมันคือความตั้งใจของผมฮะ แต่ว่าร่างกายผมมันไม่ยอมฟัง...”
”โอ๊ยยย..จริงๆนะ ชั้นนี่มันโง่จริงๆเลย!!! แล้วทำไมเธอถึงให้สัญญาในสิ่งที่เธอไม่สามารถจะทำได้น่ะ?”
”ก็ผมให้สัญญาเพราะผมคิดว่าจะทำตามนั้นได้ นี่คุณคิดว่าผมรับปากไปมั่วๆโดยตั้งใจจะผิดสัญญาตั้งแต่แรกอย่างนั้นเหรอฮะ?”
”ปากของเธอนี่มันข่าง...”
เธอลุกขึ้นมาเปิดประตูห้องนอน ฮยอนจุงกระโดดขึ้นมานั่งและแอบมองเธอจากด้านข้าง
”หยุดพูดได้แล้วและก็นอนซะ! ถ้าขืนเธอยังพูดออกมาอีกน่ะ”
เขารู้สึกหดหู่ “ที่ผมพูดแบบนั้น...ก็เพราะผมเสียใจนะฮะ..”.
”ชั้นบอกให้เธอหุบปากแล้วก็นอนได้แล้ว”
” โอเคฮะ” เขาล้มตัวลงนอนตะแคงแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุม
เธอรีบปิดประตูห้องทันที “ได้โปรดนอนพักบ้างเถอะจริงๆน่ะ ชั้นง่วงจะแย่อยู่แล้ว T_T”
โปรดติดตาม คู่รักผักกาดหอม รีมิกซ์ ตอนที่ 37- ถ้าคิดจะรักก็อย่าได้แคร์ (สื่อ)
ของฝากจากยาย จัดไปตามคำขอโดยไม่มีวีไอพีแล้วนะคะ นาทีนี้ เพราะรู้แล้วว่าทุกคนแยกแยะได้ว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งน่ะค่ะ
หวังว่าคงถูกจัยกันทุกคน ยาย(นาจา) 9/5/10
Create Date : 13 พฤษภาคม 2553 |
|
29 comments |
Last Update : 13 พฤษภาคม 2553 8:25:14 น. |
Counter : 1127 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: แพร IP: 58.11.65.212 13 พฤษภาคม 2553 8:51:12 น. |
|
|
|
| |
โดย: แพร IP: 58.11.65.212 13 พฤษภาคม 2553 9:49:53 น. |
|
|
|
| |
โดย: ต้นอ้อ IP: 202.28.62.245 13 พฤษภาคม 2553 11:29:00 น. |
|
|
|
| |
โดย: มัม IP: 61.47.18.239 13 พฤษภาคม 2553 11:33:11 น. |
|
|
|
| |
โดย: แป๋ว (put123) IP: 118.172.195.104 13 พฤษภาคม 2553 11:37:06 น. |
|
|
|
| |
โดย: ตอง IP: 112.142.51.140 13 พฤษภาคม 2553 12:34:23 น. |
|
|
|
| |
โดย: ^^ IP: 58.8.183.240 13 พฤษภาคม 2553 13:30:11 น. |
|
|
|
| |
โดย: nonnie~ IP: 10.16.1.204, 58.137.199.121 13 พฤษภาคม 2553 14:01:16 น. |
|
|
|
| |
โดย: lookomm IP: 58.9.197.169 13 พฤษภาคม 2553 14:49:05 น. |
|
|
|
| |
โดย: giff IP: 58.97.60.4 13 พฤษภาคม 2553 15:37:07 น. |
|
|
|
| |
โดย: ning IP: 115.87.101.34 13 พฤษภาคม 2553 17:49:56 น. |
|
|
|
| |
โดย: joy&yoo IP: 119.31.113.216 13 พฤษภาคม 2553 18:17:12 น. |
|
|
|
| |
โดย: pim_bk IP: 58.64.69.185 13 พฤษภาคม 2553 18:30:09 น. |
|
|
|
| |
โดย: hunny IP: 124.122.129.238 13 พฤษภาคม 2553 21:18:10 น. |
|
|
|
| |
โดย: Ssangchu_fighting IP: 125.27.182.173 13 พฤษภาคม 2553 21:33:32 น. |
|
|
|
| |
โดย: nu_aiu IP: 119.31.121.87 13 พฤษภาคม 2553 22:17:53 น. |
|
|
|
| |
โดย: ooy IP: 61.90.7.150 13 พฤษภาคม 2553 23:18:51 น. |
|
|
|
| |
โดย: ma_ma@bojoong IP: 124.121.161.115 14 พฤษภาคม 2553 1:45:30 น. |
|
|
|
| |
โดย: ยาย(นาจา) IP: 115.67.214.231 14 พฤษภาคม 2553 6:33:49 น. |
|
|
|
| |
โดย: kaprow IP: 124.120.128.234 14 พฤษภาคม 2553 13:58:02 น. |
|
|
|
| |
โดย: noyhnasangchu2010 IP: 125.26.0.126 14 พฤษภาคม 2553 21:14:09 น. |
|
|
|
| |
โดย: แพร IP: 58.64.85.132 14 พฤษภาคม 2553 21:30:32 น. |
|
|
|
| |
โดย: คิมโอเรนจี IP: 58.9.90.150 15 พฤษภาคม 2553 19:24:28 น. |
|
|
|
| |
โดย: 1985pumpui IP: 125.25.69.110 16 พฤษภาคม 2553 18:35:21 น. |
|
|
|
| |
โดย: icecii IP: 117.47.37.122 31 พฤษภาคม 2553 21:05:42 น. |
|
|
|
| |
โดย: kanjabo IP: 192.168.182.234, 124.120.18.25 3 มิถุนายน 2553 0:23:55 น. |
|
|
|
| |
|
"ห้ามนำไปเผยแพร่ต่อที่อื่น นอกจากจะได้รับอนุญาตจากเจ้าของบล๊อคก่อนเท่านั้น"
|
|
|
|
|
|
|
|
ยายอุตส่าห์รีบมาลงแต่เช้า