ถูกใจ๋ขนาด ขอบใจ๋แต้ๆ กับเจ้าของกระทู้เน้อเจ้า

อรุณสวัสดิ์ครับพี่แม่ไก่

สมัยปัจจุบัน
เรื่องหน้าต๋าสำคัญเลยเน้อครับ

อรุณสวัสดิ์ครับปี้แม่ไก่

ส่งแฮงใจ๋ไปจ้วยคนลำปางตวยเน้อครับ
โดนหนักบ่าแพ้เจียงใหม่เลยครับ

สวัสดีค่ะคุณแม่ไก่
เราแวะไปเห็นหนังสือที่คุณอ่านเรื่องเขมรินทร์อินทิรา กะ คุณครูอินทิรามา
เราไม่มีโอกาสได้อ่านหนังสือสองเล่มนี้ แต่ได้ดูละครเขมรินทร์อินทิรามา
เห็นเค้าว่าตอนจบ เขมรินทร์ไปแต่งงานกะท่านหญิง ขอถามหน่อยได้มั๊ยคะว่าทำไมถึงเป็นเช่นนั้น
แล้วเค้าไม่รักอินทิราแล้วเหรอ ..
ขอโทษนะคะที่รบกวน แต่เราดูเรื่องนี้แล้วเศร้ามากเลยอ่ะ เอาเก็บไปคิดตลอด (บ้ามาก)
หรือว่าเขมรินทร์ไม่รักอินทิราซะแล้ว
แล้วเค้ายังติดต่อกันรึเปล่าเมื่อแยกกัน
ฮะๆๆ ติดนิยายละครมากมายจนเอาไปคิดซะเศร้าเลยนี่ :)

^
^
ยิ้นดีเจ้าคุณก๋า...
แถวบ้านก่ะโดนน้ำนองน้อย ๆ เจ้า บ่หนักบ่หนาเต้าในเมือง...แต่กะต้องเฝ้าระวังตลอดเพราะถึงวันนี้...อะหยังที่บ่เคยเกิดก็สามารถเกิดได้ตลอดเวลาเนาะเจ้า

คุณ BeachBum คะ เขมรินทร์รักอินทิรามาก ถึงกับเรียกเธอว่า ยอดชีวิตทีเดียวค่ะ แต่ความเป็นเจ้า...ทำให้ชะตารักของคนทั้งสองไม่ได้ขึ้นกับตัวของพวกเขาหากขึ้นแก่ชะตาความสัมพันธ์ของสองประเทศ...

อ่านแล้วเศร้าค่ะ แต่ซาบซึ้งและอิ่มเอมมาก

ขอบคุณค่ะคุณแม่ไก่ เรากำลังคิดว่าจะหาอ่านดีมั๊ยอ่ะค่ะ
แต่แค่นี้ก็เศร้าแล้วเลยกลัว
แต่ก็อยากรู้ลายละเอียดว่า เขมรินทร์รักอินทิรามากขนาดไหน ถึงยังยอมแต่งงานกะท่านหญิง
ถึงแม้ไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้ เค้าก็น่าจะอยู่เป็นโสดนะ
เพิ่งได้ดูละคร มันวกวนอยู่ในหัวสลัดไม่ออกเลยค่ะ อินไปกับเรื่อง :)

แวะมาเติมนิ๊ดค่ะว่าเสียใจเพราะท่านเขมรินทร์เคยพูดกะอินทิราว่า
"เชื้อชาติ ภาษา ทำให้เราแตกต่างกันเพียงภายนอก แต่หัวใจมิได้เป็นเช่นนั้นไม่ ถ้าคุณมีหัวใจตรงกับผม คุณจะกลัวไปไย ขอให้เชื่อมั่นในตัวผม ผมจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้คุณมาเคียงข้าง และจำทำโดยให้สมเกียรติของคุณที่สุด อินทิรา ความรักเกิดได้กับทุกคน ไม่ว่าจะแตกต่างกันเพียงใด ผิดกันเพียงว่า เราสองคนต้องฝ่าฟันอุปสรรคนั้นให้ได้ และผมเชื่อ...ความรักที่ผมมีต่อคุณ มากพอที่จะต่อสู้ให้ถึงจุดหมายของเรา"

แต่สุดท้ายดูเหมือนคำพูดนั้นมันเพียงได้แค่พูดเท่านั้นเอง เขาไม่สามารถทำอะไรได้
คนบ้านิยายอย่างเรา เลยเศร้าค่ะ

อรุณสวัสดิ์ครับพี่แม่ไก่


ดีใจตวยครับปี้แม่ไก่
ตี้บ่าโดนน้ำท่วมครับ

เฮาก่อฮักกำเมืองเน้อ.แต่เฮาเป๋นลาว 55+ ชอบฟังคนเหนือพูดมันฟังแล้ว...เพราะดีครับมีเสน่ห์ อย่างภาษาอีสานดูไม่เป็นเอกลักษณ์แท้ๆเพราะว่าประเทศลาวเขาก็พูดคล้ายๆกัน แต่กำเมือง มีตี้เดียวในโลก 55+

แต่ยายน้องไม่ได้ให้สอนแปลอย่างนี้นะคะ ถ้ายายน้องยังอยู่ตอนนี้ก็อายุ90กว่าแล้วท่านบอกว่า ตุ๊กบ่ได้กิ๋น บ่มีไผต๋ามไฟส่องต๊อง แปลว่า เวลาเราจะกินอะไรก็อย่าไปกินไปใช้เกินตัวเหลือไว้ใช้วันข้างหน้าบ้าง ส่วนตุ๊กบ่ได้นุ่งได้หย้อง ปี้น้องดูแควน หมายความว่า เวลาเรามีเราก็ต้องเก็บสมบัติอะไรไว้เผื่อลูกหลาน ไม่งั้นจะต้องอับอายชาวบ้านเขาเพราะลูกหลานไม่มีกินไม่มีใช้ มันเป็นภาษิต คนเมืองไม่ได้สอนลูกสอนหลานให้ดีแต่ภายนอกนะคะ

แม่นแล้ววว เห็นโตยกะคุณกิ๊บ....แปลถูก!!

คนเมืองสมัยก่อนบะได้สอนหื้อลูกหื้อหลานทำตั๋วหื้อดูดีเฉพาะภายนอกเน่อ...เจ้าของบทความแปล๋ความหมายผิดไป

สุภาษิตกำเมืองบ่าได้แปล๋ความหมายแบบโท่ง ๆตรง ๆตั๋วเน่อ เปิ้ลแฝงความหมายอยู่เอาไว้สอนลูกสอนหลาน

ตุ๊กบ่ได้กิ๋น บ่มีไผต๋ามไฟส่องต๊อง ตุ๊กบ่ได้นุ่งได้หย้อง ปี้น้องดูแควน....
มันต้องแปล๋รวมคั๊บ อย่าไปแยก ความหมายมันจะเพี้ยน ความหมายรวม ๆ อย่างที่คุณ กิ๊บว่าถูกแล้วคือ ให้เราอดทนลำบากในวันนี้เพื่อให้ลูกหลานได้สุขสบายในวันหน้านั่นแหละครับ

คือยอมลำบาก ยอมอด ยอมทนหิว เก็บสะสมเงินหรือสิ่งของไว้ให้ลูกหลาน(เวลาเราอดข้าวไม่ได้มีใครมารู้มาเห็นกับเราหรอก (เหมือนที่ว่าไม่มีใครเอาไฟมาส่องดูในท้อง)) เพราะถ้าเราไม่ทำแบบนี้ลูกหลานจะไม่มีกินมีใช้เป็นที่อับอายชาวบ้าน(เขาเปรียบว่าลูกหลานไม่มีเสื้อผ้าจะนุ่ง...อายชาวบ้านเขา)

เสียดายคั๊บ...พอตีความหมายผิด มันทำหื้อวัฒนธรรมของคนบะเก่าเสียหาย และถูกมองผิดไปโตย

^
^
ยิ้นดีเจ้า น้องตึงสองตี้เข้ามาแสดงความคิดเห็น
"กำบ่าเก่า"ของคนบ่าเก่ามีความงดงามตรงนี้แหละเจ้า ตรงที่สามารถตีความได้หลากหลายแง่มุม
ขึ้นอยู่กับมุมมองและโลกทัศน์ของผู้ตีความ

แต่ข้าเจ้าขออนุญาตที่จะบ่เปลี่ยนแปลงความหมายที่ตัวเองเขียนไว้ตางบนเน้อเจ้า
เพราะว่าถ้าอ่านหื้อดี จะหันได้ว่าข้าเจ้าบ่ได้หมายความว่า...
คนบ่ะเก่า"สอนลูกสอนหลานให้ดีแต่ภายนอก" กาว่า "สอนหื้อลูกหื้อหลานทำตั๋วหื้อดูดีเฉพาะภายนอก"

"กำบ่าเก่า"ของผู้เฒ่าผู้แก่คนเมืองเฮาบ่ใจ้เป๋นแค่กำบอกกำสอนแต่อย่างเดียว
แต่กำบ่าเก่าหลายกำหลายสำนวนสามารถสะท้อนหื้อเฮาหันถึงวิถีชีวิต ความคิด ปรัชญา ค่านิยม ตลอดถึงสัจธรรม
อย่างกำบ่าเก่าบนหัวบล็อกตี้บอกว่า..."เจ้ายี่จักไปตางซ้าย เจ้าอ้ายจักไปตางขวา น้องก็ว่าน้องจะจี่ ปี้ก็ว่าปี้จะเผา " นั้นก็บ่ได้หมายความว่าเปิ้นสอนหื้อเฮาแตกแยกสามัคคี แต่เปิ้นจี้หื้อหันว่าคนเฮามันต่างจิตต่างใจ๋ เฮาควรยอมฮับความแตกต่าง หรือกำบ่าเก่าอีกสำนวนหนึ่งตี้บอกว่า "กันเฮาเป๋นดี มีเก้าป้าสิบป้า ไหลตวยมา บ่จ๊า กันจ๊ะต๋าลง พันธุ์พงษ์ปี้น้า บ่เหลียวหน้า มาใจ เปิ้งปี้เจ็บต๊อง เปิ้งน้องเจ็บใจ๋ กึ๊ดสังอันใด ใจ๋ตั๋นตีบเสี้ยง" หรือ "ยามเป๋นดี มีเก้าป้าสิบป้า เสื้อปุดหลังขาดหน้า ป้าคนเดียวก็บ่หัน" อันนี้เปิ้นก็บ่ได้สอนหื้อเฮาดูถูกน้ำใจ๋ญาติปี้น้องว่ามาหวันใกล้เฉพาะยามเฮามั่งมี พอเฮาตุ๊กเฮาจ๋นก็หายหน้า แต่เปิ้นต้องก๋ารจี้หื้อเฮาหันถึงวิถีของโลก ว่ามันเป๋นอย่างนี้ ๆ เพราะฉะนั้นเฮาต้องบ่ประมาท ขยันเซาะว่าหากิ๋น ยามมีก็บ่เหลิง ยามบ่มีก็บ่หวังไปเปิ้งป๊ะอาศัยคนอื่น หื้อเป๋นตี้เปิ้งของตั๋วเก่านั่นเอง

หรืออย่างกำบ่าเก่าสำนวนนี้ อย่างตี้คุณหนุ่งแปล๋มานั่นกะถูกต้องแล้วเจ้า ตี้บอกว่า... "คือยอมลำบาก ยอมอด ยอมทนหิว เก็บสะสมเงินหรือสิ่งของไว้ให้ลูกหลาน(เวลาเราอดข้าวไม่ได้มีใครมารู้มาเห็นกับเราหรอก (เหมือนที่ว่าไม่มีใครเอาไฟมาส่องดูในท้อง)) เพราะถ้าเราไม่ทำแบบนี้ลูกหลานจะไม่มีกินมีใช้เป็นที่อับอายชาวบ้าน(เขาเปรียบว่าลูกหลานไม่มีเสื้อผ้าจะนุ่ง...อายชาวบ้านเขา)"
ซึ่งมันก็สอดคล้องกับตี้ข้าเจ้าว่าไว้ว่า...แม้จะยากจน จนไม่มีอะไรจะกิน (เพราะ...ยอมลำบาก ยอมอด ยอมทนหิว เก็บสะสมเงินหรือสิ่งของไว้ให้ลูกหลาน)ไม่มีใครมาจุดไฟส่องดูในท้องเราได้
แต่หากยากจนจนไม่ได้สวมใส่เสื้อผ้าดี ๆ(หรือ...ลูกหลานจะไม่มีกินมีใช้เป็นที่อับอายชาวบ้าน (เขาเปรียบว่าลูกหลานไม่มีเสื้อผ้าจะนุ่ง...อายชาวบ้านเขา)"
คนอื่น(ปี้น้อง)เขาจะรังเกียจและดูหมิ่นถิ่นแคลนเอาได้

อย่างใดก็ดี ก็ขอขอบคุณน้องตึงสองตี้เข้ามาติติ๋ง แล้วก็ขอสูมาถ้ากำอู้กำเขียนของข้าเจ้าจะยะหื้อขัดใจ๋เน้อเจ้า