|
สรีสวัสดีเจ้า...
แล้วก็ได้ฤกษ์เบิกดิถี ปัดฝุ่นบล็อกกลุ่มนี้เสียที ในช่วงเดือนอันเป็นมงคลนี้ (แม้จะล่วงเลยมาจนจวนเจียนจะหมดเดือนเข้านี่แล้วก็ตามทีเถอะ...แหะ ๆ ) ขออนุญาตหยิบยกเอา"กำบ่ะเก่า"มาเล่าต่อ ก่อนที่จะเลือนหายไปกับกาลเวลา...
กำบ่าเก่าเหล่านี้ส่วนใหญ่จะเก็บรวบรวมมาจากกำอู้กำเอิ้นของแม่ เพราะแม่ฉันเขาเป็นคนโบราณ ที่มักจะเกรงใจลูก ๆ หลาน ๆ โดยแม่มักจะปรารภเสมอว่า... "ละอ่อนบ่าเดี่ยวนี้เปิ้นฮ่ำเฮียนมานัก ความฮู้เปิ้นสูงล้ำเฮาก่อน..." (เด็กสมัยนี้เค้าเรียนมาเยอะ ความรู้เค้าสูงกว่าเราอีก...)
ดังนั้น แม่จึงไม่ใคร่ได้สอนอะไรพวกเราตรง ๆ สักเท่าไหร่ เวลามีปัญหา หรือมีเรื่องราวอะไรเกิดขึ้น เขามักจะหยิบยกเอา"กำบ่าเก่า" (ที่สอดคล้องกับสถานการณ์) พวกนี้แหละมาพูดลอย ๆ แล้วก็เน้นย้ำว่า...คนบ่าเก่าเปิ้นว่าไว้ไม่ผิดหรอก...
ในบล็อกนี้ วันนี้จะขอยกกำสอนอี่แม่มาเพียงหนึ่งบทก่อน... (เพื่อจะได้เก็บที่เหลือไว้อัพบล็อกวันหลัง ๆ ซึ่งนับจากวันนี้ไป(บอกกับตัวเองว่า) จะพยายามเขียนบล็อกกลุ่มนี้ให้ได้อย่างน้อยวันละบล็อก...เอ้า!)
'กำบ่ะเก่า'สำหรับวันนี้ เป็นประหนึ่งสุภาษิตสอนหญิง อาจจะเพราะแม่เขามีลูกสาวเยอะ ก็เลยพร่ำกล่าว"ค่าวก้อม"บทนี้บ่อยเป็นพิเศษ...
น้องเป๋นบุปผา มาลาดอกไม้ ไก๋สรเก้าแก้วคนธา เผิ้งปู้มิ้นหากบินมาหา บ่ใจ้มาลาเซาะหาปู้เผิ้ง
ศัพท์
บุปผามาลา = ดอกไม้ ไก๋สร = เกสรดอกไม้
เก้าแก้ว = แก้วเก้าประการ(นพรัตน์) เปรียบเทียบว่าเป็นของมีค่า
(สุ)คนธา = ส่งกลิ่นหอม
เผิ้ง-ปู้-มิ้น = ผึ้ง ภู่ มิ้น(แมลงให้น้ำหวานชนิดหนึ่งคล้ายผึ้งแต่ตัวเล็กกว่า)
บ่ใจ้ =ไม่ใช่
เซาะหา = เสาะหา ตามหา
คำแปล : ผู้หญิงเปรียบเป็นเช่นดอกไม้ งดงามเลอค่าในตัว ส่งกลิ่นหอมจรุงไป หมู่แมลงภู่ผึ้งย่อมบินมาหามาดอมดมเอง ไม่ใช่ดอกไม้ต้องไปแสวงหาแมลง
ขยายความ : จากคำแปลด้านบนคงแทบจะไม่ต้องขยายความใด ๆ อีก เป็นคำสอนลูกผูหญิงให้รักนวลสงวนตัว เมื่อถึงเวลามีคู่ ให้ฝ่ายชายเขามาหา อย่าเที่ยวไปวิ่งไล่ตามผู้ชายนั่นเอง
จากคำสอนบทนี้ทำให้นึกถึงบทกลอนสุภาษิตสอนหญิงของท่านสุนทรภู่อยู่บทหนึ่ง เนื้อหาใจความค่อนข้างใกล้เคียงกันทีเดียว...
เป็นสาวแส้แร่รวยสวยสะอาด ก็หมายมาดเหมือนมณีอันมีค่า แม้แตกร้าวรานร่อยถอยราคา จะพลอยพาหอมหายจากกายนาง
..........
อนึ่งเนตรอย่าสังเกตให้เกินนัก จงรู้จักอาการประมาณหมาย แม้ประสบพบเหล่าเจ้าชู้ชาย อย่าชม้ายทำชม้อยตะบอยแล
|
กำบ่ะเก่า - ชอบๆค่ะ
แม่เป็นคนเชียงใหม่ ทุกวันนี้พูดคำเมืองเรื่อยๆ
แต่ไม่พูดกะนุ่น แต่นุ่นฟังออกทุกคำ อิอิ
น้องเป๋นบุปผา มาลาดอกไม้ ไก๋สรเก้าแก้วคนธา
เผิ้งปู้มิ้นหากบินมาหา บ่ใจ้มาลาเซาะหาปู้เผิ้ง
นึกถึงเพลงค่ะ
เพลงเหนืออะ ของใครน๊ะ จำไม่ค่อยได้ค่ะ
ที่ร้อง ตอนยอน ต๊ะตอนย๊อน .... รู้สึกเพลงคุณจรัล มโนเพ็ชร ค่ะ เคยไปดูร้องสดกับคุณสุนทรี สมัยเด็กๆค่ะ งานขันโตกสักอย่าง นานมากมายค่ะ
ชอบมาก ^^
ขอบคุณมากๆนะคะ