ชีวิตก็คือละครหรือนิยายเรื่องหนึ่ง
|
|||||||||||||||
เวลาที่หายไป - บททื 25 เจนนิเฟอร์ โฮเวิร์ด ซึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะเล็กมุมห้องห่างไกลจากโต๊ะอื่นๆ โบกมือเป็นสัญญาณให้หญิงสาวรูปร่างสูงระหง ที่เจนเดินมาหยุดตรงทางเข้าห้องอาหาร ตามองกวาดไปตามโต๊ะที่มีผู้คนนั่งรับประทานอาหารกันอยู่เป็นกลุ่มๆ เมื่อเห็นแขนที่โบกเรียกอยู่ไหวๆ หญิงสาวผู้นั้นก็เดินตรงเข้ามาที่โต๊ะ แล้วนั่งลงตรงข้าม “ไฮ ทิปปี้ ” เจนนิเฟอร์ทักทายหญิงสาวต่างเชื้อชาติที่ชื่อทิพย์สุรางค์ ธนากุล “ไฮ เจนนี่ รอนานไหม ” “ ไม่นานหรอก ” เธอดูนาฬิกา “แต่วันนี้ต้องรีบหน่อย จะมีประชุมผู้ถือหุ้นตอนบ่ายสองโมง ฉันต้องไปตรวจความเรียบร้อยของห้องประชุม ” เจนนี่หรือเจนนิเฟอร์ โฮเวิร์ด เป็นหญิงสาวชาวอเมริกันเพื่อนที่สนิทที่สุดของทิพย์สุรางค์ เรียนหนังสือมาด้วยกันหลายปีในโรงเรียนประจำในประเทศสวิสเซอร์แลนด์ แล้วยังไปเรียนหลักสูตรเลขานุการที่วิทยาลัยเดียวกันด้วย เธอเป็นบุตรสาวของนักธุรกิจใหญ่ชาวอเมริกันคนหนึ่ง หญิงสาวทั้งสองสั่งอาหารเรียบร้อยแล้วก็เริ่มพูดคุยกัน ทิพย์สุรางค์ส่งถุงกระดาษที่ถือติดมือมาด้วยให้เพื่อนสาว ซึ่งรับไปเปิดดูแล้วทำตาโต ห่อปากเปล่งเสียงวู้ว์ออกมาเบาๆ “ ผ้าพันคอไหมไทย ! ” เจนนิเฟอร์คลี่ผ้าพันคอไหมไทยสีฟ้าครามแสนสวย ออกดูอย่างชื่นชมก่อนจะลองพันทบไปรอบลำคอ “สวยมากๆเลย ขอบใจมากนะ ทิปปี้ กลับบ้านทีไรต้องมีของมาฝากฉันทุกที เกรงใจจะแย่อยู่แล้ว ” ทิพย์สุรางค์ยิ้มหวาน “ไม่ต้องเกรงใจหรอก เธอช่วยเหลือฉันมาตลอด” สาวอเมริกันยักคิ้วให้ “ไม่ต้องพูดเรื่องช่วยเหลืออะไรนั่นหรอก อย่าลืมว่าเราเป็นเพื่อนที่เติบโตมาด้วยกันยิ่งกว่าพี่น้องเสียอีก ถ้าไม่ช่วยเธอแล้วจะช่วยใคร” “ทางโน้นเป็นยังไงบ้าง เรียบร้อยดีไหม?” เจนนิเฟอร์ซักถาม เพราะทิพย์สุรางค์เพิ่งกลับจากไปเยี่ยมพี่ชายและพี่สะใภ้ที่เมืองไทย “เรียบร้อยดี พี่ชายฉันลงไปดูแลบ้านทางเหนือนานๆครั้ง ส่วนกิจการที่นั่นก็มีผู้จัดการดูแลอยู่แล้ว” ทิพย์สุรางค์เล่าให้เพื่อนสาวฟัง หลังรับประทานอาหารเสร็จทิพย์สุรางค์ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ หลังจากนั้นเธอรับโทรศัพท์ที่มีคนโทร.เข้ามาอยู่พักหนึ่ง เมื่อเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าแล้วก็เดินออกจากห้องน้ำ เพื่อกลับมาที่โต๊ะซึ่งอยู่ห่างออกไปไม่ไกล แล้วทันใดนั้นหญิงสาวก็หยุดเดิน หัวใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะกับสิ่งที่เห็น เจนนิเฟอร์ซึ่งยังนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารหันข้างให้เธอ กำลังพูดคุยอยู่กับชายหนุ่มรูปร่างสูงเพรียวท่าทางปราดเปรียว ในชุดเสื้อนอกสีน้ำเงินเข้มที่ยืนอยู่ตรงหน้า หน้าของชายผู้นั้นหันออกมาด้านนอก ทำให้ทิพย์สุรางค์เห็นหน้าตาท่าทางของเขาได้ชัดเจน ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ไม่ว่าเขาจะแต่งกายแบบใด มอซอเหมือนที่เคยเห็นหรือหรูหราสง่างามเหมือนในวันนี้ เขาก็จะเป็นใครไปไม่ได้เลย นอกจากผู้ชายคนที่ทำให้ชีวิตของเธอต้องผันแปร แม้เมื่อผู้ชายคนนั้นจะเดินผละจากเจนนิเฟอร์ หายลับตาออกไปจากห้องอาหารแห่งนั้นแล้ว ทิพย์สุรางค์ก็ยังไม่สามารถขยับเขยื้อนพาตัวออกจากมุมที่ยืนแอบอยู่ได้ เธอพยายามตั้งสติให้มั่น ปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ก่อนเดินเข้าไปหาเจนนิเฟอร์ซึ่งกำลังเหลียวหน้าเหลียวหลังมองหาเธออยู่ “เฮ้...ทิปปี้ หายไปไหนตั้งนาน เดี๋ยวฉันต้องไปแล้วนะ ” เมื่อเห็นสีหน้าเพื่อน ซึ่งแม้จะพยายามปรับเต็มที่แล้วก็ยังดูซีดเผือด เจนนิเฟอร์ก็ถามอย่างเป็นห่วง “ เป็นอะไรหรือเปล่า? หน้าเธอดูซีดๆนะ ” ทิพย์สุรางค์ฝืนยิ้ม แก้ตัวว่า “อยู่ๆก็ปวดหัวขึ้นมาเฉยๆ” แล้วก็พูดไปเรื่อยๆเหมือนไม่ได้สนใจมากมายนักว่า “เมื่อกี้ฉันเห็นหนุ่มคนหนึ่งกำลังคุยกับเธออยู่ เลยไม่กล้าเข้ามาขัดจังหวะ เผื่อจะเป็นคนสำคัญของเธอ ” เจนนิเฟอร์หัวเราะคิ้ก โบกไม้โบกมือว่อน “โอ๊ย ไม่ใช่คนสำคัญของฉันหรอก เราเคยรู้จักกันมาก่อน ไม่ค่อยสนิทสนมกันเท่าไร ไม่ได้เจอกันนานแล้วด้วย ที่รู้จักกันก็เพราะพ่อของเราเป็นเพื่อนนักธุรกิจด้วยกัน ” “วันนี้บังเอิญเจอกันงั้นหรือ ? ” สาวอเมริกันยักไหล่ “ก็ไม่ถึงกับบังเอิญ เขามาประชุมผู้ถือหุ้นแทนพ่อเขา พ่อเขาเป็นหุ้นส่วนคนหนึ่งของบริษัทฉัน ” ‘บริษัทฉัน’ ที่เจนนิเฟอร์พูดถึงคือธนาคารขนาดเล็กแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นของครอบครัวเธอ โดยบิดาของเธอทำหน้าที่ประธานฝ่ายบริหาร ส่วนเธอเป็นเลขานุการส่วนตัวของเขา “เขาทำงานกับพ่อเขาเหมือนเธอหรือเปล่า? ” ทิพย์สุรางค์ถามต่อไปเรื่อยๆเหมือนไม่ได้ตั้งใจ “อ๋อ.. เปล่าหรอก เขาเป็นทหารน่ะ เคยไปรบหลายครั้งทั้งที่อัฟกานิสถานและอิรัค ทำไม? สนใจเขาหรือ? ” เจนนิเฟอร์ถามยิ้มๆ คว้ากระเป๋าขึ้นมาสะพายไหล่ หลังจากต่างคนต่างควักเงินตามราคาอาหารส่วนของตนออกมาวางไว้บนโต๊ะ ก็เดินออกจากห้องอาหารไปด้วยกัน สาวอเมริกันแยกตัวไปรอลิฟต์ เพื่อขึ้นไปที่สำนักงานบริหารของธนาคารที่เธอทำงานบนชั้นที่สี่สิบสอง ส่วนทิพย์สุรางค์ออกจากอาคารสูงระฟ้าแห่งนั้น เดินไปเรื่อยๆ ผ่านตึกระฟ้าที่ตั้งอยู่ด้วยกันเป็นกลุ่มอีกหลายตึก แล้วเลี้ยวเข้าไปในสวนสาธารณะเล็กๆแห่งหนึ่งซึ่งตั้งแอบอยู่ด้านหลัง เธอนั่งลงบนเก้าอี้ยาวสีขาวที่มีวางไว้หลายตัวตามจุดต่างๆ เพื่อให้ผู้เข้ามาใช้สวนสาธารณะแห่งนี้ใช้เป็นที่นั่งพัก อ่านหนังสือหรือรับประทานอาหารที่พกติดตัวมา แล้วในที่สุดหลังจากเวลาผ่านไปนานกว่าสองปี ที่เธอออกจากเวียงพุกาม ด้วยความเจ็บปวด จนไม่สามารถเชิดหน้าอย่างหยิ่งผยองเหมือนเดิมได้ เธอก็ได้พบกับคนที่ทำความอัปยศให้เธอแล้วหลีกลี้หนีหน้าหายไป โดยไม่เคยแม้แต่จะส่งข่าวคราวอย่างไม่คาดฝัน ใครจะคิดว่าชายพเนจรที่ไม่มีใครรู้จักหัวนอนปลายเท้าที่เธอเคยช่วยชีวิตเอาไว้ จะมาปรากฏตัวให้เห็นในสถานที่ ในสภาพและในสถานภาพ อย่างที่เจนนิเฟอร์เล่าให้ฟังวันนี้ ถ้าประมวลจากคำบอกเล่าของเจนนิเฟอร์ ก็แสดงว่าตอนนี้เขาจำอดีตของตัวเองได้ กลับคืนไปสู่ครอบครัวและสถานภาพดั้งเดิมของเขาแล้ว เท่าที่เธอเห็นเขาดูสุขสบายดี โก้หรูมีสง่าราศรี ผิดแผกแตกต่างไปจากนายเคนชายพเนจรที่ลืมอดีตคนนั้นราวกับคนละคน แล้วทิพย์สุรางค์ก็เริ่มมองเห็นจิ๊กซอว์ตัวที่ขาดหายไป แสดงว่าตลอดเวลากว่าสองปีที่เขาเงียบหายเหมือนตายจากนั้น เขาไม่ได้อยู่ในประเทศไทย อย่างนั้นหรือ? ที่ไม่มีใครสามารถสืบประวัติส่วนตัวของเขาได้เลย แม้แต่ผู้กองชาตรีที่ส่งลายนิ้วมือของเขา ไปตรวจสอบประวัติอาชญากรรมที่กองพิสูจน์หลักฐานยังคว้าน้ำเหลว เพราะเขาไม่มีถิ่นฐานที่อยู่ในประเทศไทย ไม่มีหลักฐานใดๆที่เกี่ยวกับเขาปรากฏอยู่ นี่ใช่ไหมที่ทำให้ไม่มีใครมาตามหาเขา ตลอดเวลาเกือบหนึ่งปีที่เวียงพุกาม แล้วความแค้นของทิพย์สุรางค์ที่เกือบจะมอดดับไปแล้ว ก็กลับปะทุขึ้นมาใหม่ เธอย้อนคิดถึงตอนที่ต้องเสียบิดาไป ซึ่งแม้จะเศร้าโศกเสียใจเพียงใด ลึกลงไปในหัวใจที่กำลังโศกาอาดูรอยู่นั้น ก็ยังมีความดีใจเล็กๆแอบแฝงอยู่ว่าก็ดีเหมือนกัน ที่เขาไม่ต้องมารับรู้ว่าลูกสาวสุดที่รักยอดดวงใจที่เขาทนุถนอมยิ่งกว่าสิ่งใดในชีวิต ได้ถูกชายหน้าซื่อใจคดที่เขาช่วยเหลือให้ที่พักพิง กระทำย่ำยีเหยียบย่ำศักด์ศรี จนไม่กล้าทนอยู่สู้หน้าใครได้อีกต่อไป หลังจากจัดการเรื่องงานศพของผู้เป็นบิดาจนเสร็จเรียบร้อย สองพี่น้องก็หันหน้าเข้าปรึกษาหารือกันเกี่ยวกับอนาคตของเธอ พี่ชายที่เธอเคารพรักรองลงมาจากบิดาแสดงความห่วงใย ไม่อยากให้เธอกลับไปอยู่ที่เวียงพุกามอีกต่อไป เพราะตอนนี้ผู้เป็นบิดาก็ไม่อยู่แล้ว วุฒิเลิศต้องการให้เธอมาอยู่กับเขาที่บ้านในกรุงเทพฯ ถ้าเธอเบื่อก็สามารถไปช่วยเขาทำงานที่บริษัทได้ ส่วนกิจการที่เวียงพุกามและในตัวจังหวัด ซึ่งคุณดนัยมีอยู่อีกจำนวนไม่น้อย เขาก็จะจ้างผู้จัดการที่มีฝีมือมาช่วยดูแล ทิพย์สุรางค์เห็นด้วยที่จะไม่กลับไปอยู่ที่เวียงพุกาม แต่เธอไม่อยากมาอยู่บ้านเขา แม้สิริมาซึ่งเป็นพี่สะใภ้จะดีกับเธอมาก แต่เธอก็ไม่อยากอยู่เป็นส่วนเกิน ที่สำคัญคือเธออยากไปให้พ้นเสียจากสภาพแวดล้อมเดิมๆ หญิงสาวบอกวุฒิเลิศว่าเธออยากจะไปเที่ยวต่างประเทศสักพักหนึ่ง แล้วจะกลับมาเมื่อจิตใจสบายขึ้น ตอนแรกทิพย์สุรางค์คิดจะไปสวิสเซอร์แลนด์ ดินแดนที่คุ้นเคยมานานและยังมีเพื่อนฝูงอีกหลายคนที่นั่น แต่พี่ชายของเธอแนะนำให้ไปสหรัฐอเมริกา เขาเองเคยไปศึกษาที่นั่นหลายปี มีเพื่อนฝูงต่างชาติหลายคนที่จะช่วยดูแลเธอแทนเขาได้ แล้วเมื่อพูดถึงอเมริกา ทิพย์สุรางค์ก็นึกถึงเพื่อนรักชาวอเมริกันที่ชื่อเจนนิเฟอร์ ที่เคยเรียนหนังสือมาด้วยกันหลายปีขึ้นมาได้ เธอกับเพื่อนสนิทคนนี้ติดต่อกันทางอีเมลล์หรือทางโทรศัพท์อยู่เป็นประจำ เธอรู้ว่าตอนนี้เจนนิเฟอร์ทำงานอยู่ในกรุงนิวยอร์ค หลังจากติดต่อพูดจากับเจนนิเฟอร์เรียบร้อยแล้ว หญิงสาวก็แจ้งให้พี่ชายของเธอทราบว่า เธอตัดสินใจจะไปพักอยู่กับเจนนิเฟอร์ที่อพาร์ตเมนท์ในกรุงนิวยอร์คสักระยะหนึ่ง และอาจจะเรียนหนังสือต่อที่โน่นเลยก็ได้ วุฒิเลิศไม่ขัดข้อง เขาเองก็รู้จักหญิงสาวผู้นั้นดี เพราะเจนนิเฟอร์เคยมาเยี่ยมทิพย์สุรางค์ที่เมืองไทย หลังจากสำเร็จการศึกษาและแยกทางกันไป นอกจากนี้เขายังสนับสนุนเต็มที่ให้เธอเรียนต่อ เพราะอายุเธอยังน้อยและมีสติปัญญา ที่จะเรียนให้สูงขึ้นไปเรื่อยๆได้ แล้วเธอก็เดินทางมาอเมริกา นับตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ก็เกินสองปีแล้ว แล้วทิพย์สุรางค์ก็หวนกลับไปคิดถึงตอนที่เธอกลับไปที่เวียงพุกามเป็นครั้งแรก หลังงานศพบิดา เมื่อหนานคำที่เร่งรุดมาต้อนรับเธอและพี่ชาย รายงานถึงเรื่องงานและเรื่องอื่นๆที่เกี่ยวข้องเรียบร้อยแล้ว ก็เล่าว่าเคนที่ซัดเซมาอาศัยและทำงานที่เวียงพุกาม ได้กลับไปเพื่อพบกับครอบครัวของเขาแล้วหลังจากที่เธอรีบร้อนไปกรุงเทพฯได้เพียงสองสัปดาห์ เธอนิ่งฟังอยู่เงียบๆ ไม่ได้ซักถามอะไร แต่ทิพย์สุรางค์ก็จำความรู้สึกตอนนั้นได้ว่า มีทั้งความเคียดแค้นเมื่อได้ยินชื่อเขา และความยินดีที่พลุ่งขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ที่ในที่สุดเขาก็กลับไปหาครอบครัวของเขาได้ ต่อไปเขาก็คงจะจำอดีตของตัวเองได้ ตอนนั้นหญิงสาวพยายามบอกตัวเองว่าเธอดีใจเพื่อตัวเขาเอง เพราะรู้ว่าเขาหวังและเลิกหวังมาหลายครั้งแล้วที่จะกลับไปสู่อดีต แต่อีกเศษเสี้ยวหนึ่งในหัวใจสั่งให้เธอแอบหวังเล็กๆว่า เมื่อเขาจำอดีตได้แล้วเขาคงจะกลับมาหาเธอ มารับผิดชอบต่อสิ่งที่เขาได้ทำลงไป เธอแอบหวังเช่นนั้นจนถึงตอนที่กรเล่าว่าชายหนุ่มผู้นั้น เขียนจดหมายร่ำลาเขาก่อนจากไปโดยฝากไว้กับตาเป็ง เมื่อได้ยินเช่นนั้นหัวใจของทิพย์สุรางค์ก็วาบลงด้วยความผิดหวัง เขาไม่ได้แยแสเธอเลยแม้แต่น้อย เขาไม่เห็นว่าเธอมีความสำคัญอันใดต่อเขา ความรู้สึกนี้ทำให้หญิงสาวปฎิเสธที่จะอ่านจดหมายของเขา ที่กรเสนอจะเอามาให้อ่าน เธอเดินหนีเข้าห้องไป เพราะไม่สามารถจะซ่อนสีหน้าที่หมดหวังของตัวเอง จากสายตาที่ช่างสังเกตของเด็กชายคนนั้นได้ แม้จะตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ให้ความสำคัญกับเขาอีกต่อไป เพราะเขาไม่แคร์เธอเลย แต่เช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อลงไปเดินดูสวนกุหลาบที่บิดาของเธอรักนักหนา เธอก็พบตาเป็งซึ่งกำลังตัดเล็มใบกุหลาบอยู่ ใจของทิพย์สุรางค์กลับโลดขึ้นมาใหม่ด้วยความหวัง แต่เธอก็ต้องผิดหวังอีกครั้งหนึ่ง ชายชราคนนั้นทักทายเธอ และพูดถึงบิดาของเธออย่างเสียใจที่ท่านมาด่วนจากไป แกไม่ได้พูดถึงเคนหรือจดหมาย ที่เธอคาดว่าเขาน่าจะเขียนบอกลาเธอ และฝากแกไว้ให้เธอเช่นเดียวกับของกร นี่ก็เป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่ทำให้ทิพย์สุรางค์ตัดสินใจที่จะลืมทุกอย่าง ที่เกี่ยวกับผู้ชายคนนั้นแล้วไปเสียจากเมืองไทย ทิพย์สุรางค์ทอดถอนใจเมื่อนึกถึงช่วงเวลาที่เธอต้องระทมทุกข์จนแทบอยากตาย ถ้าไม่มีเจนนิเฟอร์อยู่เคียงข้างคอยปลอบประโลมให้กำลังใจ ให้ยืนหยัดต่อไปเพื่ออนาคตของตัวเอง เธอคงไม่มีวันนี้ที่สามารถยืนอยู่ได้ด้วยตัวเอง แล้วก็วันนี้ที่ผู้ชายคนนั้นปรากฏตัวขึ้นมาเพื่อให้ความแค้น ที่ค่อยๆมอดจนใกล้ดับกลับคุโพลงขึ้นมาใหม่ เขาไม่มีสิทธิที่จะมีความสุข ในเมื่อเขาเป็นคนที่ทำให้เวลากว่าสองปีที่ผ่านมาของเธอ เต็มไปด้วยความทุกข์และความขมขื่น แล้วในที่สุดทิพย์สุรางค์ก็ตัดสินใจ คืนนั้นเธอโทรศัพท์ไปหาเจนนิเฟอร์บอกว่าจะไปค้างด้วยในคืนพรุ่งนี้ เพราะมีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย “ทำไมคืนนี้มาค้างกับฉันได้ล่ะ ตั้งแต่มีอพาร์ตเมนท์ของตัวเองเธอแทบจะไม่ย่างกรายมาที่นี่ด้วยซ้ำ ” เจนนิเฟอร์ต่อว่าทิพย์สุรางค์หลังจากเสร็จจากอาหารค่ำง่ายๆแบบอเมริกัน แล้วย้ายออกไปที่ห้องนั่งเล่น อพาร์ตเมนท์ของเจนนิเฟอร์ค่อนข้างหรู มีสองห้องนอน ห้องครัวเล็กๆและส่วนที่เรียกว่าลิฟวิ่งรูม ทุกห้องตกแต่งอย่างสวยงาม ทิพย์สุรางค์เคยพักอยู่ที่นี่ในช่วงปีแรกที่อยู่ในอเมริกาโดยช่วยแชร์ค่าใช้จ่ายครึ่งหนึ่ง เธอเพิ่งย้ายออกไปได้ไม่กี่เดือน อพาร์ตเมนท์ของเธออยู่ห่างจากของเจนนิเฟอร์เพียงสองช่วงตึก “ไง มีเรื่องอะไรจะพูดกับฉันหรือทิปปี้ ” เจนนิเฟอร์ถามหลังจากที่เห็นทิพย์สุรางค์นั่งเงียบ เหมือนกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก “เรื่องสำคัญ ” หญิงสาวเริ่มต้น “เจนนี่ บอกตรงๆเลยนะ ฉันมีเรื่องจะขอร้องให้เธอช่วย ” เจนนิเฟอร์ชะงักมือที่กำลังเอื้อมไปหยิบรีโมท เพื่อเปิดโทรทัศน์ตามความเคยชิน “จะให้ช่วยอะไรก็ว่ามา” “ฉันอยากรู้เรื่องของผู้ชาย คนที่คุยกับเธอเมื่อวานนี้ที่ร้านอาหาร” ทิพย์สุรางค์กลั้นใจแล้วพูดออกไปตรงๆ เจนนิเฟอร์ทำตาโต “เธอหมายถึงคริสหรือ ? ” “เขาชื่อคริสหรือ ? ” “ใช่ คริส เลย์ตัน ทำไม? เธอรู้จักเขาหรือ? ” เจนนิเฟอร์รู้สึกแปลกใจ เพราะไม่เคยเห็นเพื่อนของเธอ แสดงความสนใจชายหนุ่มคนใดมาก่อน ทิพย์สุรางค์รีรอแต่แล้วก็ตัดสินใจ “ฉันเคยรู้จักเขา แต่ไม่ใช่ในชื่อนี้ ” “หา ! ว่าไงนะ เคยรู้จักแต่ไม่ใช่ในชื่อนี้ ? เธอจำคนผิดหรือเปล่า” “เจนนี่ เธอก็รู้เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับฉันโดยละเอียดแล้ว ไม่ใช่หรือ” เมื่อเจนนิเฟอร์พยักหน้ารับอย่างงงๆ ทิพย์สุรางค์ก็กล่าวต่อไปว่า “ นายคริสคนนี้ คือผู้ชายคนเดียวกับคนที่สร้างความอัปยศให้ฉัน ” เจนนิเฟอร์ผลุดลุกขึ้นนั่งตัวตรง จากท่าที่นั่งเอนๆพิงพนักเก้าอี้อยู่ “จะเป็นไปได้ยังไง เธอกับเขาอยู่กันคนละประเทศเลยนะ คนหน้าตาคล้ายกันมีถมเถไป ” “ใช่เขาแน่นอน เว้นแต่เขาจะมีฝาแฝด” ทิพย์สุรางค์ยืนยันอย่างมั่นใจ หน้าตาอย่างนั้น ท่าทางอย่างนั้นจะเป็นคนอื่นไปไม่ได้ “เท่าที่ฉันรู้ เขาเป็นลูกคนเดียวนะ ” เจนนิเฟอร์นิ่งคิดแล้วถามว่า “ สมมติว่าเขาเป็นผู้ชายคนนั้นจริง เธอคิดจะทำยังไงต่อไป ” “เจนนี่ เธอบอกว่าครอบครัวของเธอกับเขารู้จักกัน แม้แต่ตัวเธอเองก็รู้จักเขา แล้วพ่อเขายังเป็นหุ้นส่วนคนหนึ่งของธนาคารพ่อเธอด้วย ฉันอยากรู้เรื่องเกี่ยวกับเขาทั้งหมด เธอจะช่วยสืบให้ฉันได้ไหม” ทิพย์สุรางค์พูดช้าๆแต่ชัดเจนทุกคำ “สืบเรื่องเขางั้นเหรอ” เจนนิเฟอร์ทวนคำ “เช่นอะไรบ้าง ยกตัวอย่างซิ ” “ก้อ...ทุกเรื่องเท่าที่จะสืบได้ ตอนนี้เขาทำอะไรอยู่ที่ไหน ครอบครัวเขาเป็นยังไง อะไรทำนองนี้แหละ” ” สาวอเมริกันยกมือขึ้นกุมขมับ “บอกได้ไหมว่าจะเอาข้อมูลพวกนี้ไปทำอะไร ” ทิพย์สุรางค์ยิ้ม ตาของเธอวาววับ “หลังจากได้ข้อมูลแล้วฉันจะบอกเธอ ไง..คิดว่าจะช่วยฉันได้ไหม? ” เจนนิเฟอร์นิ่งคิด “อืมม์ ก็พอมีทางหาข้อมูลได้หรอกนะ ฉันมีเพื่อนคนหนึ่ง ทำงานในบริษัทของพ่อคริส น่าจะถามอะไรได้บ้าง ที่เหลือฉันอาจจะลองถามพ่อฉันดู ถ้าจำเป็นก็อาจจะขอพบคริสเองเลยก็ได้ ” “แต่เจนนี่ เธอต้องสัญญาว่าจะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ ไม่บอกใครเลยแม้แต่คุณพ่อของเธอ ” “ไม่ต้องห่วง เธอก็รู้นี่ว่าฉันไม่เคยเอาเรื่องของเธอไปเล่าให้ใครฟัง อย่าลืมเสียสิว่าเราเป็นเพื่อนกัน ” หลังจากนั้นอีกหนึ่งสัปดาห์สองสาวก็นัดพบกันอีกครั้ง ที่ร้านกาแฟเล็กๆแห่งหนึ่งหลังเลิกงาน “ได้เรื่องอะไรบ้างไหม ? ” ทิพย์สุรางค์ถาม มองเพื่อนอย่างคาดหวัง “ชัวร์ มือชั้นนี้แล้ว ฟังนะ พ่อฉันบอกว่าครอบครัวของคริสเป็นเศรษฐีเก่า ต้นตระกูลของเขามีรกรากอยู่ที่เท็กซัส ปู่ของเขาเคยเป็นผู้ว่าการรัฐเท็กซัสสมัยก่อน ตระกูลนี้มีกิจการหลายอย่าง ตอนนี้พ่อคริสเป็นประธานกรรมการบริษัทเงินทุนหลักทรัพย์เลย์ตันในนิวยอร์คนี่แหละ อ้อ...เกือบลืมเรื่องสำคัญ คริสเขาเป็นลูกครึ่งนะ แม่เขาเป็นคนไทยเหมือนเธอ ฉันไม่เคยเห็นแม่เขาหรอก แต่คิดว่าเขาคงจะเหมือนแม่เขามากกว่าพ่อ เพราะหน้าตาเขาไม่ค่อยดูเป็นอเมริกันสักเท่าไหร่ คล้ายพวกแขกขาวมากกว่า ” เพราะเขาเป็นลูกครึ่งและมีแม่เป็นคนไทยนี่เอง เขาจึงรู้ภาษาไทยอย่างแตกฉานราวกับเป็นคนไทยแท้ๆ ทิพย์สุรางค์เพิ่งเข้าใจเดี๋ยวนี้เอง แล้วเธอก็ฟังข้อมูลที่เจนนิเฟอร์หามาได้ต่อไป “ทิปปี้ ตอนนี้ฉันชักจะเชื่อแล้วละว่าคริสกับผู้ชายคนนั้น คงเป็นคนๆเดียวกันอย่างที่เธอว่า เพื่อนฉันเล่าให้ฟังว่าเขาหายตัวไปประมาณหนึ่งปีแล้วก็กลับมา ไม่มีใครรู้ว่าเขาหายไปไหนหรือมีอะไรเกิดขึ้นกับเขา แต่พ่อฉันบอกว่าที่เขาหายไปน่ะพราะไปทำงานบางอย่าง แต่พ่อไม่รู้หรอกว่างานอะไร ” เจนนิเฟอร์หยุดดื่มน้ำในแก้วที่วางอยู่ตรงหน้า เหลือบดูเพื่อน เห็นเธอเม้มปากท่าทางครุ่นคิด หญิงสาวชาวอเมริกันไม่แน่ใจว่าควรจะบอกเรื่องสำคัญอีกเรื่องหนึ่ง ให้ทิพย์สุรางค์รู้หรือไม่ ถ้ารู้เธออาจจะสะเทือนใจก็ได้ แต่ในที่สุดก็คิดว่าเพื่อนของเธอควรจะได้รู้ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับผู้ชายคนนั้น “ทีนี้มาถึงเรื่องสำคัญที่สุด ” เธอพูดต่อพร้อมกับสังเกตสีหน้าของเพื่อนไปด้วย “เพื่อนฉันบอกว่าคริสมีคู่หมั้นแล้ว เขารักกันมาเกือบสิบปีแล้วละมัง เขาหมั้นกันก่อนหน้าที่จะถูกส่งไปอิรัค ” เจนนิเฟอร์เห็นทิพย์สุรางค์สะดุ้ง มองหน้าเธอแล้วนิ่งอึ้งไปเป็นครู่ก่อนจะถามว่า “คู่หมั้นเขาเป็นใครเธอรู้ไหม ?” “ รู้ซิ เขาชื่อลลิตา ” “ลลิตา ?” ทิพย์สุรางค์ตกใจ “ ชื่อเหมือนคนไทยเลย หรือว่าเขาเป็นคนไทย ? ” เจนนิเฟอร์พยักหน้ารับ “ใช่ เขามาเรียนหนังสือที่นี่ พ่อแม่ของคริสเป็นคนดูแลเขา เข้าใจว่าพ่อแม่ของพวกเขาคงรู้จักกันมาก่อน เห็นว่าเขามีแผนจะแต่งงานกันอีกไม่นาน ” “ทำไมเพื่อนเธอรู้รายละเอียดขนาดนี้ล่ะ ?” ทิพย์สุรางค์ชักสงสัย เจนนิเฟอร์ยักไหล่ “เขาว่าโลกแคบนี่น่าจะจริง เพื่อนฉันคนนี้เขาสนิทสนมกันดีกับผู้หญิงที่ชื่อลลิตา เพราะเขาต้องประสานงานกัน แล้วเธอรู้ไหมว่าผู้หญิงคนนี้เขาทำงานอะไร ? เขาทำงานที่บริษัทเงินทุนหลักทรัพย์เลย์ตันนั่นแหละ ตอนแรกๆเขาเป็นเลขาฯเหมือนฉัน แต่ตอนนี้เขาเป็นผู้ช่วยผู้จัดการฝ่ายลูกค้าสัมพันธ์ ก็อย่างว่าแหละ พ่อของคริสก็คงอยากจะสนับสนุนส่งเสริมเขาด้วย ในฐานะว่าที่ลูกสะใภ้” หญิงสาวฟังแล้วก็เริ่มรู้สึกว่าเรื่องนี้ชักจะยุ่งมากกว่าที่คิด “ เธอเคยเห็นเขาไหม ” “ใคร ? คู่หมั้นเขาน่ะหรือ ? ไม่เคยเห็นหรอก แต่ถ้าอยากรู้ว่าหน้าตาเขาเป็นยังไง ฉันหารูปเขาให้ดูก็ได้ ” ทิพย์สุรางค์ส่ายหน้า “ไม่ต้องหรอก เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเขา ” “ตอนนี้เธอบอกได้หรือยังว่าจะทำยังไงต่อไป ? ” เจนนิเฟอร์ถาม ไม่เข้าใจว่าเพื่อนของเธอมีแผนอะไร “ฉันกำลังคิดอยู่ เจนนี่ เธอบอกว่าเขาเป็นทหาร ตอนนี้เขาประจำการอยู่ที่ไหน รู้ไหม ” “ที่แน่ๆไม่ใช่ในนิวยอร์คนี่ก็แล้วกัน น่าจะอยู่ในวอชิงตัน ดี.ซี. แต่ก็ไม่แน่ใจนะ ถ้าเธออยากรู้ฉันจะลองสืบให้ ” “เจนนี่ ฉันอยากจะพบเขา..” พูดไม่ทันจบประโยคเจนนิเฟอร์ก็ร้องขัดขึ้น “จะพบเขาอีกทำไมล่ะ เธอเคยบอกว่า ไม่ต้องการเห็นหน้าผู้ชายคนนั้นตลอดชีวิตไม่ใช่หรือ ? ” หญิงสาวยิ้มเกรียมๆ “ฉันเคยตั้งใจอย่างนั้น แต่วันที่เห็นหน้าเขาที่ร้านอาหาร ฉันรู้สึกว่าเขาสุขสบายเกินไป ในขณะที่ฉันต้องอับอายคอยหนีหน้าผู้คนที่เคยรู้จักฉัน ฉันเจ็บปวดมากเท่าไหร่ ฉันก็อยากให้เขาเจ็บปวดเท่าๆหรือมากกว่า ” เจนนิเฟอร์ส่ายหน้าไม่เห็นด้วย “นี่ทิปปี้ ฉันว่าเธอเลิกสนใจเขาดีกว่า ถ้าฉันเป็นเธอ ป่านนี้มีแฟนใหม่หรือแต่งงานไปนานแล้วละ ” พอได้ยินเช่นนั้น ดวงตาของทิพย์สุรางค์ก็แข็งกร้าวขึ้นมาทันที เธอพูดด้วยเสียงที่แข็งกระด้างจนอีกฝ่ายตกใจ “เจนนี่ อย่าพูดราวกับว่าฉันกับเขาเคยเป็นแฟนกัน เขาไม่เคยเป็นอะไรกับฉันทั้งนั้นนอกจากเป็นคนที่ทำลายชีวิตฉัน ฉันเกลียดเขา ! เกลียดยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้น ! “ เจนนิเฟอร์ยกมือขึ้นสูง “ขอโทษที ทิปปี้ เธอก็รู้ว่าฉันไม่ได้คิดยังงั้น ฉันเพียงแต่ไม่อยากให้เธอจมอยู่กับอดีต เรื่องมันก็เกิดขึ้นมานานแล้ว เธอมัวแต่ฝังใจอยู่กับมันแบบนี้ แล้วเมื่อไหร่จะมีความสุขเสียทีล่ะ ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นเรื่องแค่นี้เป็นเรื่องจิ๊บจ้อย ไม่มีใครเขามานั่งแคร์มากมาย เก็บเนื้อเก็บตัว ไม่คบหาใครสักคนเหมือนเธอหรอก ” สีหน้าที่เริ่มเฉยชา ปากเม้มจนเกือบเป็นเส้นตรงของทิพย์สุรางค์ ทำให้เจนนิเฟอร์ต้องรีบประนีประนอม “เอาเถอะ เธอจะให้ฉันทำอะไรต่อก็ว่ามา สรุปว่าเธออยากรู้ความเคลื่อนไหวของเขาใช่ไหม ว่าตอนนี้เขาทำอะไร อยู่ที่ไหน ทำนองนี้ใช่ไหม” ทิพย์สุรางค์นิ่งคิดแล้วตอบว่า “ ฉันอยากพบเขาเป็นการส่วนตัว แต่ฉันต้องรู้ความเคลื่อนไหวของเขาก่อน จะได้คิดออกว่าจะทำอะไรต่อไป ฉันจำเป็นต้องรู้ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับเขา ” “ โอเค ฉันจะจัดการให้ แต่คงต้องใช้เวลาหน่อยนะ" "ไม่เป็นไร ฉันรอได้" รอยยิ้มอย่างมาดหมายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของทิพย์สุรางค์ ถึงเวลาที่รอคอยแล้ว!!!
มาอ่านต่อครับ ช่วงตอนนี้เป็นต้นไปกับครั้งที่เคยลง เริ่มลืมแล้วครับ
 โดย: สองแผ่นดิน
  วันที่: 6 เมษายน 2567 เวลา:23:10:03 น.โอ้ กำลังเริ่มจะเข้มข้นเลยนะครับนี่
ทั้งรักทั้งเกลียด หรือเปล่า อ.เต๊ะ ไม่แน่ใจเพราะพึ่งจะมาอ่านตอนนี้นะครับ อยากรู้ว่า ตอนมาเจอหน้ากันอีกที ชายหนุ่มจะจำฝ่ายหญิงได้หรือเปล่า จะมีอาการยังไง รออ่านตอนต่อไปนะครับ ขอบคุณที่แวะไปเยี่ยมเยียนกันนะครับ   โดย: multiple
วันที่: 10 เมษายน 2567 เวลา:9:40:27 น. |
ดอยสะเก็ด
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 56 คน [?] 
Group Blog
All Blog
Friends Blog
|
||||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
|||||||||||||||
แหม กำลังสนุก กำลังลุ้นว่า เมื่อ ทิพย์สุรางค์และคริสได้เจอกัน
จะทำหน้าแย่างไร จะคุยกันอย่างไร คริสจะเล่าเรื่องอย่างไร แล้ว
ทิพย์สุรางค์ จะเข้าใจตัวเขาไหม เขียนมาให้อ่านเร็ง ๆ จ้ะ ลุ้นอยู่ อิอิ
โหวดหมวด งานเขียนฯ