อริยสัจจากพระโอษฐ์ .. กว่ามนุษย์จะหลุดจากบ่วง (คือรู้อริยสัจ) - 2

.




๒. เมื่อจมกามครั้งที่สอง.


(ต่อไปนี้ ได้ตรัสถึงฝูงเนื้อจำพวกที่สอง ซึ่งเปรียบกันได้กับสมณพราหมณ์จำพวกที่สอง ว่า :-)

ภิกษุ ท. !
เนื้อพวกที่สอง (รู้ความวินาศของเนื้อจำพวกที่หนึ่งโดยประการทั้งปวงแล้ว) มาคิดกันว่า ..
"ถ้าอย่างไร เราเว้นการกินผักซึ่งเป็นโภชนะอันตรายเหล่านี้โดยประการทั้งปวงเสีย เข้าไปอยู่ในราวป่ากันเถิด" ดังนี้.

เนื้อเหล่านั้น เว้นการกินผัก ซึ่งเป็นโภชนะอันตรายเหล่านั้นโดยประการทั้งปวง แล้วเข้าไปอยู่ในราวป่า แล้ว: ครั้งถึงเดือนสุดท้ายแห่งฤดูร้อนเป็นเวลาที่หมดหญ้าและน้ำ ..
- ร่างกายก็ถึงซึ่งความซูบผอมอย่างยิ่ง
- เมื่อมีร่างกายซูบผอมอย่างยิ่งกำลังอันแกล้วกล้าก็หมดไป
- เมื่อกำลังอันแกล้วกล้าหมดไป ก็ ย้อนกลับมาสู่ถิ่นแห่งสวนผัก ที่เจ้าของสวนผักปลูกไว้อีก.
- ฝูงเนื้อเหล่านั้น ได้เข้าไป กินผักในสวนผักอย่างลืมตัว
- เมื่อเข้าไปกินอยู่อย่างลืมตัวก็ถึงซึ่งความเลินเล่อ
- เมื่อเลินเล่อก็ถึงซึ่งความประมาท
- เมื่อประมาทก็เป็นสัตว์ที่เจ้าของสวนผักกระทำได้ตามความพอใจในสวนผักนั้น.

ภิกษุ ท. !
ด้วยอาการอย่างนี้แล ฝูงเนื้อพวกที่สองนั้นก็ไม่พ้นไปจากกำมือแห่งเจ้าของสวนผัก.

(พระผู้มีพระภาคเจ้า ได้ทรงยกเอาสมณพราหมณ์จำพวกที่สองมาเปรียบกับฝูงเนื้อจำพวกที่สอง ดังนี้ว่า :-)

ภิกษุ ท. !
บรรดาสมณพราหมณ์ทั้งหลาย สมณพราหมณ์จำพวกที่สอง (รู้ความวินาศของสมณพราหมณ์จำพวกที่หนึ่งโดยประการทั้งปวงแล้ว) มาคิดกันว่า ..

"ถ้ากระไร เราเว้นจากโลกามิสซึ่งเป็นเสมือนการบริโภคเหยื่อโดยประการทั้งปวงเสีย เว้นจากโภชนะอันตราย แล้วเข้าไปอาศัยอยู่ในราวป่ากันเถิด" ดังนี้.

สมณพราหมณ์เหล่านั้น ..
- เว้นจากโลกามิส อันเป็นเสมือนการบริโภคเหยื่อโดยประการทั้งปวง
- เว้นโภชนะอันตราย พากันเข้าไปอยู่ในราวป่า แล้ว.

สมณะพราหมณ์เหล่านั้น ..
- เป็นผู้มีผักสากะเป็นภักษาบ้าง
- มีผักสามากะเป็นภักษาบ้าง
- มีลูกเดือยเป็นภักษาบ้าง
- มีเปลือกไม้เป็นภักษาบ้าง
- มีสาหร่ายเป็นภักษาบ้าง
- มีรำเป็นภักษาบ้าง
- มีข้าวตังเป็นภักษาบ้าง
- มีเมล็ดผักกาดเป็นภักษาบ้าง
- มีหญ้าเป็นภักษาบ้าง
- มีโคมัยเป็นภักษาบ้าง
- มีเง่าไม้และผลไม้ในป่าเป็นอาหาร
- ยังอัตภาพให้เป็นไป เป็นผู้บริโภคผลตามที่มีอยู่โดยธรรมชาติ;

ครั้นถึงเดือนสุดท้ายแห่งฤดูร้อน เป็นเวลาที่หมดผักหมดหญ้าหมดน้ำ ..
- ร่างกายก็ถึงซึ่งความซูบผอมอย่างยิ่ง
- เมื่อมีร่างกายซูบผอมอย่างยิ่งกำลังเรี่ยวแรงก็หมดไป
- เมื่อกำลังเรี่ยวแรงหมดไปเจโตวิมุตติก็เสื่อม
- เมื่อเจโตวิมุตติเสื่อม ก็ย้อนกลับมาหาโลกามิส ซึ่งเป็นเสมือนกับสวนผักอันมารปลูกไว้เหล่านั้นอีก.

สมณพราหมณ์เหล่านั้น ..
- เข้าไปบริโภคอยู่อย่างลืมตัว
- ครั้นเข้าไปบริโภคอยู่อย่างลืมตัวก็ถึงซึ่งความมัวเมา
- ครั้นมัวเมาอยู่ก็ถึงซึ่งความประมาท
- ครั้นประมาทแล้วก็เป็นผู้ที่มารพึงกระทำได้ตามความพอใจ ในโลกามิสอันเป็นเสมือนสวนผักของมารนั้น.

ภิกษุ ท. !
ด้วยอาการอย่างนี้แล สมณพราหมณ์แม้พวกที่สองนี้ก็ไม่พ้นไปจากอิทธานุภาพแห่งมาร.

ภิกษุ ท. !
เรากล่าวสมณพราหมณ์พวกที่สองนี้ ว่ามีอุปมาเหมือนฝูงเนื้อพวกที่สองนั้น, ฉันใดก็ฉันนั้น.
.
.
.
มู. ม. ๑๒/๒๙๘-๓๑๑/๓๐๑-๓๑๑.

Create Date : 05 มกราคม 2556		0 comments
Last Update : 5 มกราคม 2556 5:34:06 น.
Counter : 1086 Pageviews.
Share Tweet