ทุกข์ อาจจะเป็น สุขที่เราถูกยึดคืน ก็ได้นะ เพราะก่อนทุกข์ ย่อมมีสุขมาเป็นแบบอย่างแล้วนี่นา แล้วสุขใหม่ที่ไม่เคยสัมผัส(ปิติสุข) ก็ควรกตัญญูต่อผู้มอบ มิใช่เนรคุณ ยกสะพานออก(ไม่มีพระเจ้า,พอชาชินหนักเข้า วันนี้ ก็"ไม่เอาเจ้า"ได้แล้วนะ) มาติดตามแง่มุมหนึ่งที่ถูกซ่อนเร้นปกปิดเถิด

ทุกข์ คือ สภาวะที่ต้องตรวจสอบ

ทุกข์ สุข ในวันนี้ มีความจริงที่สามารถเชื่อมโยงให้ชัดได้ด้วยสารจากผู้สร้างทั้งสองสิ่งแล้ว จะมาแทนความเข้าใจเดิมๆโบราณๆไปตามวรรณกรรมที่มีมนุษย์ด้วยกันแต่งให้พี่น่องมนุษย์เสพ จนตกผลึกเป็นมายาคติฝังแน่นในสมอง ว่า กรรม หรือ สิ่งที่ต้องดับ

มันเป็นการอุตริอวดอ้างหรือไม่ที่จะไปดับ ในสิ่ง ที่เรามิได้เป็นผู้สร้าง หรือ ออกกฎในเรื่องนั้น มิไตร่ตรองให้เที่ยงตรงหรือ บางสิ่งอวดอ้าง ปต่บางสิ่งไม่อวดอ้าง หลากหลายมาตรฐาน มันจะเที่ยงตรงหรือ

วรรณกรรมว่า ทุกข์ คือ กรรม และ สิ่งที่มิได้มุ่งดับมาก่อน. ขอให้เราสังเกตุเถิดว่า ถ้าเป็นกรรม แล้ว กรรมนั้นยังตกเป็นวลีที่ใช้เป็นเครื่องมือทำมาหากินแสวงหาความพึงใจ ไปจบที่ความร่ำรวยเครื่องมือชิ้นนี้ จะรับผิดชอบในทุกข์ หรือ สุข เราได้จริงๆหรือ ในเมื่อกรรมยังช่วยตัวเองไม่ได้ ยังอยู่ในสภาวะเป็นทาสสิ่งหนึ่ง เป็นนายสิ่งหนึ่ง อยู่เลย

ทุกข์ อาจสังเกตุอย่างมีสติ มีปัญญา มีสมาธิ ได้ว่า คือ สุขที่ ถูกยึดคืน อย่างหนึ่ง(ในกรณีที่เคยสุขเรื่องในบริบทนั้นมาก่อน เช่นเคยรัก แล้วมาชัง เช่นนี้เป็นต้น) หรือ อีกหนึ่ง(ที่เป็นสุขใหม่ที่ไม่เคยสุข หรือ อาจเรียก ปิติสุข ก็ได้) คือ การมอบให้มาใหม่ของผู้ทรงสิทธิ์ที่เรามิได้ไปอวดอ้างเกินเลยการสร้างสุขนั้น

แล้วใครกันล่ะ ที่ให้ ที่ยึดคืน ในสุขที่เราประสพกัน. ก็ผู้เดียวกันกับผู้ให้ชีวิตในมดลูกแม่ เมื่อครั้งเคยเป็นสภาพวิญญาณล่องลอยมาก่อนไงล่ะ. ผู้นั้นเคยให้ตระหนักการกตัญญู ในสัญญากตัญญูมาก่อน มีวรรณกรรมใดใดเข้ามาที่สมองเราว่า ผู้นั้นไม่มีหรอก เป็นเรื่องงมงายไร้สาระ นั่นคือ เราเสพวรรณกรรมที่พาเราก่อ การเนรคุณ ต่อต้นทางที่เราสัญญาไว้ว่า เกิดมาแล้วจะกตัญญู. แต่ด้วยเมตตาปราณีและความสปอร์ท ของผู้นั้น เราทุกคนยังสามารถมีออกซิเจนหายใจ มีแสงอาทิตย์ให้พืชสังเคราะห์อาหาร มีการให้สุขมาก่อน แล้ว ยึดคืนชั่วคราวเพื่อตักเตือนเรา. นั่นคือ เรายังอยู่ในสายสัมพันธ์ของผู้มีพระคุณตั้งแต่แรก ของขันธ์ทั้งหลายทุกคน

จงกตัญญู อย่าเพิ่งรีบ ยกสะพานที่สุจริตนี้ ออกไป บ้านเมืองที่มีพลเมิลือง เนรคุณมากพอควร ย่อมมีการตักเตือนที่ มากพอควรตามมาด้วย ฉะนั้นวันนี้ ทุกข์ของส่วนรวม คือ การยึดคืนสุขที่เคยได้รับมาเท่านั้น จงกตัญญูเพื่อส่งแรงกตัญญูนั้น ไปบริหารสายสัมพันธ์ต่อผู้ทรงสิทธิ์ในทุกข์ และ สุข. อย่าไปโทษพี่กรรม เราสมควรด้วยหละ ที่จะต้องช่วยพี่"กรรม" ออกมาจากปกครองของผู้กักขังหน่วงเหนี่ยว ใช้พี่กรรม ไปทำมาหากิน

ผมเข้าใจในมุมมองของ ผู้ศรัทธาใน "พระเจ้า" ที่พยายามทำความเข้าใจคำว่า ทุกข์ของพุทธ .. แต่ที่พูดมายังแสดงถึงความไม่เข้าใจ

เอาง่ายๆ

อนิจจัง - ทุกสิ่งเปลี่ยนแปลง
ทุกขัง - ทุกสิ่งเป็นทุกข์
อนัตตา - ทุกสิ่งไม่มีภาวะถาวรให้ยึดมั่นถือมั่น

กระบวนการเป็นปัจจัยที่มีเหตุไปสู่ผล เป็นวงกลม

แนวคิด พระเจ้า เป็นเส้นตรง คือมีผู้เริ่มสร้าง มีผู้ทำลาย

คำว่า สุข ไม่มีครับ
มีแต่ทุกข์ เพราะสุขก็คือทุกข์ เราไปเรียกภาวะถูกใจว่าสุขกันไปเอง

เพราะมันเปลี่ยนแปลง เพราะมันไหล เพราะมันไม่อาจอยู่นิ่งเฉยๆได้ สรรพสิ่งจึงเป็นทุกข์หากไม่เข้าใจและไปจับยึด

ลองไปอ่านดูครับ ..

พระเจ้ามีจริงหรือ ?

https://www.bloggang.com/mainblog.php?id=sdayoo&month=05-03-2012&group=164&gblog=20

ประเด็นเรื่องวิญญาณล่องลอยก็เข้าใจผิดครับ ..


O วิญญาณ แบบพุทธ เป็นอย่างไร .. ? O

https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=sdayoo&month=04-2013&date=22&group=164&gblog=39