สิ้นสุด..
ความอดทนมันมาถึงที่สุดแล้ว.. เมื่อวาน ฉันถึงกับมีน้ำตา ความโมโห ความอดทน ทุกอย่างมันถึงที่สุดแล้ว ฉันทำอะไรไม่ได้ ฉันรู้นิสัยฉันดีว่า ฉันวีน ฉันเหวี่ยง กับทุกคนรอบข้าง แต่ทุกสิ่งคืองาน.. เมื่อวานฉันปะทะกับเพื่อนแรง แรงจนฉันคิดว่า ไม่พูดกันไปเลย ฉันเดินกลับมานั่งโต๊ะ น้ำตาเริ่มปริ่ม ปริ่มจนจะไหล ฉันรีบลุกจากโต๊ะที่นั่ง เดินลงไปข้างล่างของตึก แล้วไปนั่งร้องไห้กับพี่ที่สนิทคนหนึ่ง พี่คนนั้นรู้ถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ฉันพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล เพราะถ้าร้องนิดเดียวตาก็จะบวมช้ำได้..
พี่คนหนึ่งพยายามให้กำลังใจและด่าหัวหน้างานของเค้าให้ฟังบ้าง เราจะได้ไม่เครียด ฉันนั่งน้ำตามซึมอยู่พักหนึ่ง ก็ขึ้นกลับมานั่งที่โต๊ะ พร้อมยิ้มให้กับสิ่งที่เกิดขึ้น พยายามสร้างภาพต่อว่า เชอะ!! ไม่ได้สนใจ ไม่ได้ใส่ใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นหรอกนะ
ตอนเย็นฉันต้องไปทำหน้าที่ พิธีกรต่อ..แม่งเป็นอะไรที่ต้องควบคุมอารมณ์ถึงที่สุด เหี้ย..พอไม่มีคนทำ สุดท้ายก็ต้องเป็นกู
เมื่อวาน ฉันรู้สึกแย่กับตัวเองมาก น้ำตาไม่เคยไหลนานแล้วกับเรื่องงาน เรื่องที่ควรร้องฉันยังไม่ร้อง แล้วเมื่อวานทำไม ฉันอ่อนแอแบบนั้นนะ เฮ้อออ
Create Date : 05 พฤศจิกายน 2553 |
|
12 comments |
Last Update : 5 พฤศจิกายน 2553 10:57:59 น. |
Counter : 774 Pageviews. |
|
|
|
เพราะใจเรา ไม่ได้เข้มแข็งเหมือนที่เราคิด