เล่าสู่กันฟังรอบที่  5   วันที่  4
         วันนี้อาการดีขึ้นกว่าเดิมค่ะ   สบายใจมากขึ้น  (เอ  แล้วหนักใจอะไรเนี่ย)  คงจากงานค่ะ แบบว่าเครียด ๆ นะ   หรือเป็นวัยทองหว่า  อิอิ   เอาล่ะวันนี้ก็เดินหน้าทำงานต่อไปค่ะ  และก็ออกกำลังกายตามแผนที่วางไว้  วันนี้มีเวลาเยอะหน่อย  ลูกเลิกช้า    ก็จะเล่นได้มากคือ   เวทหลังแขน   เล่นขา   และต่อด้วยพิลาทิสและโยคะสักหน่อย   เล่นไปเรื่อย ๆ ค่ะไม่ได้หนักอะไร  การเล่นเวทเนี่ยมันมีช่วงพักค่ะไม่ได้ต่อเนื่องแบบออกกำลังกายแนวแอโรบิค  เพราะฉะนั้นเหนื่อยก็พักค่ะ  ก็เลยรู้สึกไม่หนักมาก  อาศัยเล่นนาน  เพื่อเพิ่มการเผาผลาญ   
       อยากตกใจว่าพี่ปลาบ้าพลังนะคะ  เล่นจริงๆ  ไม่ได้เยอะมากขนาดนั้นหรอกค่ะ  แต่เวลามีมากก็ตื้อ ๆ เล่นไป    รอรับลูก  ไม่รู้ว่าจะทำอะไร  ดีกว่านั่งรอเฉย  ๆมันเบื่อ ถ้าออกกำลังกายซะ  รู้สึกว่า แป๊ปเดียวเองค่ะ   ตัวแปรการออกกำลังกายอยู่ที่ลูกค่ะ  ช่วงรอเค้าก็ถือเป็นเวลาของตัวเอง ที่ทำอะไรเพื่อตัวเองบ้าง  เพราะไม่งั้นชีวิตนี้ทำให้กับคนอื่นทั้งหมด  มีแค่สิ่งเดียวคือ  การออกกำลังกายเนี่ยล่ะที่ทำเพื่อตัวเอง   เพราะไม่ต้องการเจ็บปวด  เมื่อป่วยไข้  ก็เลยต้องฝืนตัวเอง  ไปออกกำลังกายน่ะ  พอเรามีความคิดแบบนี้เราก็อยากจะเอาชนะให้ได้ค่ะ   แม้จะได้ไม่เท่าที่ตั้งใจไว้  ขอให้ได้สักนิดก็ยังดี  สู้ต่อไปนะคะสาว ๆ
    วันนี้เล่นขาเป็นไปตามแผนค่ะ แต่รู้สึกว่า เดี๋ยวนี้ข้อเข่าไม่ค่อยดีเลยค่ะ  มีอาการขัด ๆ  สงสัยต้องดูแลเป็นพิเศษแล้วล่ะ  รอช้าไม่ได้  เดี๋ยวไม่งั้นแก่กว่านี้จะเดินไม่ไหว  พี่มีเพื่อนรุ่นพี่ คนนึงสมัยไปเรียนต่อ  แกเดิน ๆ  ไปเข่าหลุดเฉยเลย  เดี๋ยวนี้มีปัญหาหัวเข่า  อาจารย์ที่รู้จักกันก็ต้องผ่าเข่าค่ะ  ต้องดูแลแล้วล่ะเรื่องพวกนี้ใกล้ตัวเข้ามาทุกทีแล้วช้าไม่ได้ล่ะ  นี่ขนาดออกกำลังกายมาก  โยคะก็เล่นนะ  ยังไม่วายเล้ย