|
๓. สังฆานุสสติ ระลึกถึงคุณของพระสงฆ์ พระสงฆ์นี้ มี ๒ แบบ แบบหนึ่ง เรียกว่า สมมติสงฆ์ อีกแบบหนึ่ง เรียกว่า อริยสงฆ์ ที่เราสวดสรรเสริญพระคุณนั่น เราสวดสรรเสริญพระคุณของพระอริยสงฆ์ พระอริยสงฆ์ก็มีตั้งแต่พระโสดาบันบุคคลขึ้นไป จนถึงพระอรหันต์ เรียกว่าพระอริยสงฆ์ พระอริยสงฆ์นั้น เป็นผู้ปฏิบัติดี ปฏิบัติตรง ปฏิบัติเพื่อออกจากทุกข์ ปฏิบัติสมควร พระสงฆ์มีลักษณะอย่างนั้น ปฏิบัติ ๔ อย่างแล้ว ก็เป็น อาหุเนยยะ ปาหุเนยยะ ทักขิเณยยะ อะนุตตะรัง ปุญญักเขตตัง โลกัสสะ เป็นผู้ควรแก่การคำนับ เป็นผู้ควรที่จะถวายทาน เป็นนาบุญของโลก นั่นคือความดีของพระอริยสงฆ์สาวกของพระพุทธเจ้า
เราเองแม้บวชแล้ว ก็ต้องถึงพระสงฆ์อีก. การถึงพระสงฆ์นั้นถึงด้วยอะไร ? ถึงได้ด้วยการให้ตนเป็นอย่างนี้ คือ ให้เป็นผู้ปฏิบัติดี เป็นผู้ปฏิบัติตรง ให้เป็นผู้ปฏิบัติเพื่ออกจากทุกข์ ให้เป็นผู้ปฏิบัติสมควร เราก็ต้องนึกว่าที่ปฏิบัติดีนั้นดีอย่างไร ปฏิบัติตรงอย่างไร ปฏิบัติเพื่อออกจากทุกข์นั้น ทำอย่างไร มันจึงจะออกจากทุกข์ได้ แล้วทุกข์นี่มันไม่ดีอย่างไร จึงจะต้องออกจากมันไป ต้องทิ้งมันไป ต้องถอนมัน ต้องบรรเทามัน มันไม่ดีอย่างไร เราก็มองให้เห็น
แล้วก็เป็นผู้ปฏิบัติสมควรนี่ มันขนาดไหน ที่เรียกว่าสมควร หมายว่าพอดี สมควรคือพอดี ไม่ตึง ไม่หย่อน เรียกว่า พอดี แต่จะเอาขนาดไหนสำหรับพอดี เราต้องพิจารณาเป็นเรื่องๆไป เพื่อให้เกิดความเข้าใจชัดเจน ถูกต้องในคุณของพระสงฆ์
ครั้นเมื่อเข้าใจชัดเจนแล้ว เอาคุณของพระสงฆ์มาประดับเข้าที่ตัวเรา คล้ายกับเราห่มจีวร เอาจีวรมาห่ม เท่ากับเอาคุณของพระอริยสงฆ์มาประดับที่กาย ประดับที่วาจา ประดับไว้ที่ใจของเรา คล้ายกายวาจาใจปกคลุมหุ้มห่อด้วยการปฏิบัติดี ปฏิบัติตรง ปฏิบัติเพื่อออกจากทุกข์ ปฏิบัติให้เหมาะให้ควร เพื่อจะได้เป็นที่พึ่งของชาวโลกทั้งหลาย เป็นที่กราบไหว้ของประชาชนต่อไป อย่างนี้ เรียกว่า เรานึกถึงคุณของพระอริยสงฆ์แบบหนึ่ง
อีกแบบหนึ่ง หมายถึงพระสงฆ์ที่สืบศาสนามาโดยลำดับ ตั้งแต่โบราณมาจนถึงกาลบัดนี้ ท่านเหล่านั้นได้บวชได้เรียน ได้ปฏิบัติศาสนา ช่วยรักษาแสงสว่างของโลกให้สว่างต่อไป ท่านเหล่านี้มีบุญคุณต่อชาวโลกหรือไม่ เราก็จะมองเห็นว่ามีบุญคุณต่อชาวโลก เพราะได้ช่วยรักษาสิ่งดีสิ่งงามให้สืบทอดมาจนกระทั่งถึงพวกเรา
ถ้าหากว่าพระสงฆ์ในสมัยก่อนท่านไม่บวช ไม่เรียน ไม่ปฏิบัติ ไม่สั่งสอนแสงสว่างคือธรรมะก็หายไปดับไปแล้ว เมื่อธรรมะไม่มีเราจะอยู่กันได้อย่างไร มืดบอด อยู่กันอย่างคนมืดคนบอด ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี ไม่มีอะไรเป็นเครื่องนำทาง เหมือนคนตาบอดคลำช้างไม่รู้เรื่อง ก็เสียหาย
เพราะฉะนั้น ผู้ที่บวชมาเก่าๆ ก็ถือว่าเป็นผู้มีบุญคุณต่อพวกเราทั้งหลายที่ได้เข้ามาบวชในภายหลัง ได้รับแสงสว่างจากท่านเหล่านั้น ที่เป็นอุปัชฌาย์ เป็นอาจารย์สืบต่อมา ล้วนแต่เป็นผู้เสียสละความสุขทางเนื้อทางหนัง เข้าไปหาความสุขทางด้านจิตใจ เป็นผู้เห็นแก่ประโยชน์ของมหาชน จึงได้มีชีวิตเป็นนักบวชกระทั่งตาย แล้วก็ส่งตะเกียงให้ลูกศิษย์รักษาต่อไป บอกว่าเจ้าจงรักษาตะเกียงนี้ไว้ เติมน้ำมัน เช็ดหลอดให้มันสว่าง อย่าให้มันตกแตก อย่าให้มันเสียหาย อย่าให้ขโมยลักเอาไป ให้มันสว่างแก่ชาวโลกต่อไป ลูกศิษย์ผู้จงรักภักดีก็รักษาไว้ ลูกศิษย์คนไหนไม่จงรักภักดีก็ขายตะเกียงเสียเลย ศาสนาก็เสื่อม
เราได้รับสิ่งที่เป็นประโยชน์เพราะท่านเหล่านั้น นึกถึงบุญคุณของท่านเหล่านั้น แล้วเราควรจะทำอย่างไร ? เราควรจะปฏิบัติให้เหมือนกับท่านเหล่านั้นตามฐานะ สมมติว่า เราอยู่บ้านก็ปฏิบัติเป็นคนดีแบบชาวบ้าน เป็นกัลยาณชนเป็นคนดี อยู่วัดก็ให้เป็นพระที่ดี อยู่อย่างคนดี คนงาม นึกไว้ในใจอย่างนั้น
พอเรานึกถึงพระสงฆ์ทั้งหลายแล้วก็อธิษฐานใจว่า เราจะเดินตามรอยเท้าของท่านเหล่านั้น เราจะอยู่อย่างกัลยาณปุถุชนคือคนดี คนเรียบร้อย อยู่ให้เป็นประโยชน์แก่เพื่อนมนุษย์ทั้งหลาย ให้สมกับที่เราเกิดมาบนแผ่นดิน อย่างนี้ ก็ได้ประโยชน์ เรียกว่า เจริญสังฆานุสสติ ได้ประโยชน์เตือนใจ
| Create Date : 30 กรกฎาคม 2565 |
|
0 comments |
| Last Update : 24 มกราคม 2567 9:30:32 น. |
| Counter : 284 Pageviews. |
|
 |
|
