หมวดงานเขียน ถนนสายนี้มีตะพาบ ก.ม. 211 วรรณกรรมที่ข้าพเจ้าชื่นชอบ "ระเด่นลันได" โจทย์โดยคุณอาจารย์สุวิมล ขอบคุณของแต่งบล็อกจากอินเทอร์เน็ต Nature Sounds of a Forest for Relaxing-Natural Soothing Sound of a Waterfall & Bird Sounds credit: YouTube & Uploader johnnielawson เนื่องจากสุขภาพนัยน์ตาของหญิงชราไม่อำนวยให้อ่านหนังสือเป็นเรื่องๆมานานกว่า 20 ปีแล้ว โจทย์นี้ทีแรกจึงต้องบอกว่า ไม่รู้จะเขียนอะไรจริงๆ วรรณกรรมทุกรูปแบบที่เป็นเล่มๆไม่สามารถอ่านได้นาน ต้องหาอ่านแต่ที่ซูมอ่านได้ ไปยืนมองหนังสือบนชั้นหนังสือก็มีแต่วรรณกรรมเก่าๆที่เป็นวรรณคดี จะให้เขียนถึงวรรณคดีก็ไม่มีภูมิขนาดนั้นหรอก อีกอย่าง วรรณคดีก็มีแต่เรื่องยาวๆ จะเอามาอ่านทวนความจำก็ไม่สามารถอีก ในที่สุดก็นึกถึงวรรณคดีล้อเลียนเล่มหนึ่งที่ชื่อ ระเด่นลันได ซึ่งมีความยาวเพียง 162 หน้า และมีให้ซูมอ่านได้ แม้ว่าเรื่องนี้จะหาต้นฉบับได้ไม่ครบ แต่ก็มีเรื่องให้น่าสนใจ เขาให้เขียนถึงวรรณกรรม แล้วจะเขียนถึงวรรณคดี ก็ต้องสืบค้นมาได้ความรวมๆว่า วรรณคดีคือวรรณกรรมหรืองานเขียนที่ยกย่องว่าเขียนดี มีคุณค่าทางวรรณศิลป์ อ่านแล้วได้อารมณ์ตามเนื้อหา ใช้ภาษาที่ไพเราะหรือเหมาะแก่เนื้อหาและลีลาของเรื่อง ดังนั้น ถ้าเขียนถึงวรรณคดีเรื่อง ระเด่นลันได โดยพระมหามนตรี (ทรัพย์) จึงไม่นอกโจทย์นะคะ เรื่องระเด่นลันไดโดย พระมหามนตรี (ทรัพย์) นี้ บางคนว่า เป็นคำประพันธ์ประเภทกลอนบทละครเล่มแรกของไทยที่เป็นเลิศในด้านสำนวนและฝีปากการประพันธ์ เพื่อล้อเลียนวรรณคดีชั้นสูงอย่างเรื่องอิเหนา และการแทรกบทตลกไว้อย่างแยบยล เป็นวรรณคดีที่มีผู้นิยมมาก แต่หอสมุดวชิรญาณอธิบายบทละครเรื่องระเด่นลันไดไว้เมื่อปี 2463 ว่า ผู้ประพันธ์ไม่ได้ตั้งใจเขียนเป็นกลอนบทละคร ท่านตั้งใจเขียนจดหมายเหตุเกี่ยวกับคดีที่แขกสีซอขอทานเป็นชู้กับเมียของแขกเลี้ยงวัวซึ่งอยู่ในชุมชนหน้าโบสถ์พราหมณ์ เสาชิงข้า เลยเขียนเป็นกลอนแปดตลกๆไว้ (เครดิต: จากอินเทอร์เน็ต) แต่จขบ.ไม่ได้สนใจเรื่องที่มาที่ไปของเรื่อง สนใจแต่สำนวนกลอนที่อ่านแล้วบันเทิงมากๆ อย่างเช่นเมื่อเริ่มเรื่อง กล่าวถึงลันได(แขกขอทานแถวหน้าโบสถ์พราหมณ์)ที่ถูกอุปโหลกเป็นให้เป็นเจ้าชาย (ระเด่น) ความว่า มาจะกล่าวบทไป ถึงระเด่นลันไดนาถา เสวยราชย์องค์เดียวเที่ยวรำภา ตามตลาดเสาชิงช้าหน้าโบสถ์พราหมณ์ อยู่ปราสาทเสาคอดยอดด้วน กำแพงแก้วแล้วล้วนด้วยเรียวหนาม มีทหารหอนเห่าเฝ้าโมงยาม คอยปราบปรามปัจจามิตรที่คิดร้าย เที่ยวสีซอขอข้าวสารทุกบ้านช่อง เป็นเสบียงเลี้ยงท้องของถวาย ไม่มีใครชิงชังทั้งหญิงชาย ต่างฝากกายฝากตัวกลัวบารมี เรื่องนี้อ่านจนจบบ่อยๆจนจำได้ หนังสือที่อ่านเก่าขาดหายไปไหนแล้วไม่รู้ แต่จำได้ขึ้นใจว่า เล่มโบราณมากนั้น พิมพ์ว่า "ถึงระเด่นลันไดนาถา" ไม่ใช่ "ถึงระเด่นลันไดอนาถา" เช่นที่พิมพ์กันตอนนี้ เชื่อว่าต้องเป็น นาถา เพราะอุปโหลกให้เป็นระเด่นแล้วจะอนาถาได้อย่างไร และเพราะชื่นชอบอ่านคำกลอนอารมณ์ดีแบบนี้แหละ เวลานึกอยากเขียนคำประพันธ์กับเค้าบ้าง เลยมักเขียนฮาๆ แต่จะว่าไป เขียนฮาๆแบบนี้ก็ยากอยู่นะคะ ท่านที่อ่านแค่นี้แล้วสนใจสามารถหาอ่านทั้งเรื่องได้ในอินเทอร์เน็ตค่ะ ตลกได้หมด ทั้งบทอาบน้ำแต่งตัว เกี้ยวพาราสี ด่าทอและเข้าพระเข้านาง สนใจก็ไปติดตามกันเองนะคะ เดี๋ยวจะหาว่าสปอล์ย จริงๆก็คือ มีแรงและสติปัญญาเขียนแค่นี้ละค่ะ ป.ล. ช่วงนี้ถ้าจำเป็นจริงๆ ขออนุญาตไปทักทายเพื่อนๆด้วยโหวตนะคะ ภารกิจวุ่นวายน่าดูค่ะ คงต้องสักพัก ยังทำใจให้ปิดคอมเม้นท์ไม่ได้ เผื่อว่าเพื่อนๆจะมีอะไรบอกกล่าวกันบ้างค่ะ หมวดงานเขียน ┕━━━━╗✹╔━━━━┙

Create Date : 09 กันยายน 2561
Last Update : 10 กันยายน 2561 21:11:35 น.		39 comments
Counter : 1709 Pageviews.
Share Tweet