ถนนสายนี้...มีตะพาบ #112 แม่ - วีรกรรมของลูกที่แม่เกือบหัวใจวาย
ถนนสายนี้...มีตะพาบ #112 แม่ วีรกรรมของลูกที่แม่เกือบหัวใจวาย (เอนทรี่นี้ไม่ต้องโหวตครับผม)
ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณทีมงาน ถนนสายนี้...มีตะพาบ ที่พอผมถามว่า สายไปหรือยังที่ผมจะขอเข้ามาเขียนเรื่อง แม่ เพื่อเปิดตัวเองเข้ามาเป็นสมาชิกในโครงการนี้ หลายท่านก็ให้การต้อนรับอย่างดียิ่ง ให้ส่งงานได้ถ้าผมไม่ซืเรียสกับบางเรื่อง จะพิจารณาให้โอกาสเป็นพิเศษ
ผมไม่ซีเรียสเรื่องใดเลยครับ แต่อยากร่วมโครงการที่อาจทำให้การอยู่เขียนบล็อกมีชีวิตชีวากว่าที่กำลังเป็นอยู่จนผมจะย้ายวิกอยู่แล้ว แต่ที่สำคัญมากก็คือ ผมไม่มีความสามารถเขียนตามโจทย์ได้ทุกโจทย์ และยิ่งไม่มีความสามารถเขียนเรื่องสาระ เพราะที่เขียนอยู่ทุกวันนี้เอาแต่ฮาๆ เพี้ยนๆ และกวนๆ เพราะนอกไซเบอร์ผมทำอะไรพวกนี้ไม่ได้ แหะๆ คุณเป็ดสวรรค์ก็บอกว่า ไม่มีปัญหา ตามสบายคนเขียนอยู่แล้ว ประมาณนี้ ก็ต้องขอขอบคุณทุกท่านเป็นอย่างยิ่ง
ร่ายอารัมภกถามายาวมากไปแล้ว ขอกลับเข้ามาสู่เรื่องที่จะเขียน ต้องบอกอีกก่อนว่า ครอบครัวเราไม่ถนัดเรื่องแสดงความรักด้วยคำพูด เช่น เรารักแม่นะ หรือ แม่รักพวกเรานะ คำพูดชนิดนี้มักไปอยู่ในข้อความกึ่งๆ อธิบายหรือเตือนสติเสียมากกว่า การแสดงความรักของครอบครัวเราจึงมักมาในรูปของการดูแลเอาใจใส่เมื่อเจ็บป่วยหรือต้องการความช่วยเหลือ เรียกว่าไม่มีอะไรโรม็องกาติ๊ก ทุกคนจึงค่อนข้างเป็นตัวของตัวเองตั้งแต่เด็กๆ และพ่อแม่ไม่ตีพวกเรา แม่พูดเสมอว่า การตีลูกให้หลาบจำไม่ทำผิดอีกนั้น ถือว่าไม่มีฝีมือเลี้ยงลูกให้รู้จักรับฟังเหตุผล การตีอาจทำให้ลูกกลัวและไม่ทำความผิดนั้นต่อหน้าพ่อแม่อีก แต่จะแอบทำซึ่งกลับจะเป็นผลร้ายอย่างยิ่ง
วิธีการของแม่ก็ต้องนับว่ามีทั้งข้อดีและข้อเสีย เพราะครั้งหนึ่งความเป็นตัวของตัวเองของพี่ผมคนหนึ่งเกือบทำให้แม่หัวใจวาย ขอเรียกพี่คนนี้ว่าพี่กอก็แล้วกัน
เรื่องตามที่แม่เล่าให้ฟังมีอยู่ว่า วันหนึ่งเมื่อพี่กอเพิ่งอายุแปดขวบ หลังเลิกเรียนแม่พาไปซื้อของ พอออกจากร้านมา พี่กอก็นั่งเงียบ หน้าตาไม่สำราญ พอมาถึงบ้าน เธอก็เอากบเหลาดินสอใหม่เอี่ยมออกมาจากกระเป๋าเสื้อให้แม่ดู แม่เริ่มรู้สึกผิดสังเกต ถามว่า ซื้อตอนไหน เธอบอกว่าไม่ได้ซื้อ หยิบมาเฉยๆ อยากรู้ว่าเขาจะรู้ไหม แม่บอกว่าตกใจจนพูดไม่ออก นึกเห็นภาพว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขารู้ว่าพี่กอแอบหยิบมา
แม่อึ้งอยู่เป็นนานจนพี่กอบอกว่า แต่พอเอามันมาด้วยแล้ว รู้สึกเหมือนเป็นขโมย แม่จึงตั้งสติได้ บอกให้พี่กอไปอาบน้ำแล้วมากินข้าว เอากบเหลาดินสอนั้นวางไว้หน้ากระจก แล้วแม่ก็ไม่พูดอะไรอีก ทุกอย่างเป็นไปตามปกติจนเช้าพี่กอแต่งตัวแล้ว แม่ก็บอกให้เอากบเหลาดินสอใส่กระเป๋าเสื้อไว้ ไม่ต้องบอกใคร ไม่ต้องให้ใครดู จนถึงเวลาโรงเรียนเลิก แม่ไปรับพี่กอกลับบ้าน แต่ก็ไปแวะที่ร้านเดิม พี่กอรีบบอกแม่ว่า เธอไม่ได้ซื้อขนม จะเอาตังค์ไปให้เขาค่ากบ แต่แม่กลับพาพี่กอไปที่แผนกเครื่องเขียน แล้วให้พี่กอเอากบไปวางที่เดิม แม่ยืนดูอยู่ห่างๆ พอกลับมาขึ้นรถ ปิดประตูรถแล้ว พี่กอร้องไห้โฮ แม่ถาม พี่กอบอกว่า เธอกลัวทั้งวัน แม่ตีเธอเสียยังดีกว่า แม่กอดพี่กอแล้วก็ร้องไห้ด้วย และบอกพี่กอว่า เรื่องนี้อาจร้ายแรงมาก ถ้าแม่ปล่อยให้ผ่านไปง่ายๆ ลูกๆจะไม่รู้ว่า ความซื่อสัตย์นั้นเป็นเกียรติยศสูงสุดที่คนเราพึงมีและรักษาไว้ด้วยชีวิต แล้วจะได้รู้ด้วยว่า การต้องมีชีวิตผูกติดอยู่กับสิ่งที่รู้ว่าขโมยเขามานั้นเป็นอย่างไร
ตอนนั้นพวกเรายังเด็กเกินกว่าจะเข้าใจคำพูดของแม่ และคิดว่าแม่โหดมาก จนกระทั่งโตมารับผิดชอบตัวเองแล้วจึงต้องยอมรับอย่างเต็มใจว่า แม่ทำถูกแล้วทุกประการ มันเป็นเรื่องที่แม่ไม่อาจเสี่ยงให้เกิดขึ้นได้อีก ไม่ว่ากับลูกคนไหน โหดเท่าไหนก็สมควรแล้ว เท่ากับว่า แม่ตัดไฟเสียแต่ต้นลม เพราะในที่สุดลูกๆ ก็เข้าใจแม่และมีความประพฤติในเรื่องนี้ที่แม่ภูมิใจอย่างยิ่ง จนถึงกับพูดว่า ในชีวิตนี้ เลี้ยงลูกได้ดีเท่านี้ มีและฟังเหตุผลเท่านี้ นับว่าแม่ประสบความสำเร็จที่สุดแล้ว
ผมเคยถามตัวเองว่า หากมีลูก แล้วมีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้น ผมจะทำได้ดีเท่าแม่ไหม ไม่ว่าเราจะเจ็บสักเท่าไร แม่น่าจะเจ็บกว่าเรา ทุกครั้งที่เราเจ็บป่วยร้ายแรง แม่แทบไม่ได้กินได้นอนทุกที เราพูดกันเองเสมอว่า เราโชคดีที่มีแม่อย่างแม่ และมีพ่ออย่างพ่อ แต่ก็น่าเสียดายที่เราทั้งสามคนไม่มีใครมีครอบครัว อาจเป็นเพราะเรามีความรักต่อกันตรงนี้สมบูรณ์ที่สุดแล้ว เลยไม่ได้รู้ว่า ถ้ามีลูก จะรักแค่ไหน
ที่ท่านว่า พ่อแม่คือพระในบ้านนั้น จริงแท้ทีเดียว
ก็เป็นอันว่า ตะพาบครั้งแรกของผม โจทย์โดยคุณเป็ดสวรรค์ จบลงอย่างทุลักทุเลพอสมควร เพราะไม่สามารถเขียนแบบฮาๆ ได้ แต่ก็ง่ายเพราะเขียนจากเรื่องจริง ไม่อิงโม้แต่อย่างใด ถือเป็นการบันทึกเรื่องนี้ไว้ด้วย
ขอบคุณทุกท่านที่อ่านจนจบครับ
ขอขอบคุณเพลงประกอบ: คนแรกที่รัก น้องแม็ค อัพโหลดโดย:Canisstory007 เนื้อเพลง คนแรกที่รัก ตั้งแต่เมื่อลืมตา ไม่ว่าวันเวลาผ่านไปเท่าไหร่ก็รักเธอ อาจไม่สมบูรณ์ อาจดูไม่เลิศเลอ ก็ไม่ทำให้ความรักนี้ของเราน้อยลงไป
ไม่ต้องกอดกัน ทุกวันให้เหมือนใคร ๆ ก็อบอุ่นใจ แค่เพียงหัวใจเรามีกัน ถึงแม้ว่าจะไม่มี อย่างใคร ๆ ก็ไม่สำคัญ ขอให้รู้ว่าฉัน มีเธอเธอก็พอ
อยากบอกว่าฉัน โชคดีที่มีเธอ และขอเกิดมาเจอกับเธออย่างนี้ทุกชาติไป อยากจะทดแทน อยากทำให้ภูมิใจ ให้เธอนั้นไม่เหนื่อยเกินไป ทุกคืนได้ฝันดี
Create Date : 28 สิงหาคม 2557 |
Last Update : 30 สิงหาคม 2557 8:48:27 น. |
|
37 comments
|
Counter : 2686 Pageviews. |
|
|
|