บทความนี้ลงใน facebook เมื่อวันที่ 20 เมษายน 2555
ธรรมชาติของจิตเมื่อถูกแรงของตัณหา ก็จะพาจิตให้วิ่งไปแนบชิดกับสิ่งที่ไปรู้เข้า เมื่อแนบชิดจิตก็จะไม่เห็นระยะห่าง และ เมื่อแนบชิดก็จะทำให้เข้าใจไปว่าสิ่งที่ไปรู้เข้าก็เป็นเรา เป็นของเราขึ้นมาทันที แล้วผลก็คือการเป็นทุกข์เพราะสิ่งนั้น
เมื่อจิตเห็นระยะห่างของสิ่งที่ถูกรู้ การที่จิตเห็นอย่างนี้ได้จิตก็แยกตัวแล้ว เพียงแต่ว่านักภาวนาถ้ากำลังจิตยังไม่ดีพอก็จะยังไม่เห็นตัวจิตที่แยกตัวออกมานั้นได้ แต่ถ้านักภาวนามีกำลังจิตดี เขาก็จะเห็นได้เลยว่าเมื่อคราวใดที่เห็นระยะห่างขึ้น จิตนั้นมันจะ ** หดตัวกลับ ไม่อยู่นอกกาย แต่จะอยู่ที่กาย ** (ขอเน้น ๆ อยู่ที่กาย ไม่ใช่อยู่ภายในร่างกาย)
การที่จิตหดกลับมาอยู่ที่กายนี้ นี่คือสภาวะแท้ของตัวจิตที่ไม่มีความคิด จิตที่อยู่ในสภาวะนี้ **จะเห็นธรรมตามความเป็นจริง** อันเป็นอาการแห่งวิปัสสนาแล้วจิตจะมีปัญญาตามมา การฝึกฝนนี้ยิ่งฝึกมากความเคยชินจะตามมา ผลก็คือเกิดอาการจิตตั้งมั่นเป็นสมาธิ
ผู้ติดตามบล็อก : 142 คน [