"...ตอนเด็กๆ...ผมเคยโดนแม่ตี...โดนตีจนเคยต้องร้องไห้ก้มลงกราบขอว่า..."พอแล้วครับแม่ๆ"...เคยวิ่งหนีไม้เรียวแม่ไปหาคุณยายข้างบ้านให้ช่วยเป็นเกราะกำบัง...แต่สุดท้ายก็ไม่เคยรอดพ้นการลงโทษสักครั้ง...นั่นน่าจะเป็นช่วงเด็กๆไม่ค่อยประสีประสา...ถูกทำโทษเพราะแกล้งน้องชายตัวเองจนร้องไห้บ้าง...ทำความผิดแบบเด็กผู้ชายทั่วๆไปที่อาจจะเป็นความผิดแบบเด็กๆบ้าง...แต่แม่ผมก็ไม่ปล่อยให้ผมคิดว่าความผิดเล็กๆเป็นเรื่องเล็กๆ...ตัดไฟแต่ต้นลมด้วยด้ามไม้ที่ลวกเส้นก๋วยเตี๋ยวบ้าง...ก้านมะยมที่ริดใบออกหมดเหลือไว้แต่ก้านใหญ่พอดีมือบ้าง...ยังจำเสียงในจังหวะตอนที่ก้านมะยมผ่านลมก่อนมาสัมผัสที่ก้นจะมีเสียงดัง..."เฟี๊ยบๆ!!"...แสบๆคันๆดีนัก...แม้กระทั่งโตขึ้นเป็นวัยรุ่นเข้ามาเรียนที่กรุงเทพฯ...ผมก็ยังโดนแม่ตี!!...เพียงแต่อาจจะไม่บ่อยเท่าตอนที่อยู่บ้านนอก...อาจด้วยความห่างไกลก็เลยทำให้แม่ไม่ค่อยมีโอกาสเห็นในตอนที่เราเกเรสักเท่าไหร่...แต่มีครั้งหนึ่งที่โชคไม่เข้าข้างวัยรุ่นบ้าเสียงดนตรีคนนี้สักเท่าไร...วันนั้นเป็นวันอาทิตย์...ที่ตามธรรมดาผมต้องไปเรียนพิเศษที่สถาบันกวดวิชาแห่งหนึ่งแถวๆปิ่นเกล้า...แต่ผมเลือกที่จะไม่ไปเรียนพิเศษในวันนั้นเพื่อไปประกวดวงดนตรีกับเพื่อนๆ...ซึ่งในวันนั้นวงของเราต้องเล่นในรอบ 10 วงสุดท้าย...เราเป็นวงที่เด็กที่สุดในจำนวนสิบวงที่เข้ารอบมา...บอกได้เลยแบบไม่ต้องคิดนานว่าผมจะเลือกอะไร...ระหว่างไปเรียนพิเศษวิชาคำนวนสุดปวดหัว...กับมาร้องเพลงและเล่นดนตรีกับเพื่อนๆบนเวทีการประกวดที่น่าตื่นเต้น...และเป็นธรรมดาเช่นเดียวกันที่ตอนผมกลับบ้านของคุณป้าที่ผมพักด้วยที่กรุงเทพฯทุกๆวัน...ก็จะไร้เงาของผู้ปกครองที่คอยสอดส่อง...จะมีก็หากคุณป้าจะนอนดึกบ้างในครั้งคราวแต่ท่านก็ไม่เคยซักไซร้ไล่เรียงว่าในแต่ละวันผมไปทำหรือไม่ทำอะไรมาบ้าง...

...แต่ในวันอาทิตย์วันนั้น...หลังจากการประกวดดนตรีอย่างสนุกสนานกับเพื่อนๆจนล่วงเลยเวลา...ผมกลับมาถึงบ้านคุณป้าตอนประมาณสี่ทุ่มเห็นจะได้...ภาพแรกที่เห็นหลังจากที่เปิดประตูเข้าบ้านไป...คือภาพของแม่ผมนั่งรอผมอยู่ที่โต๊ะกินข้าวท่ามกลางแสงไฟอ่อนๆและบรรยากาศที่แตกต่างจากทุกๆครั้งที่แม่เข้ากรุงเทพมาเยี่ยมผม...นั่นมันชวนขนหัวลุกยิ่งกว่าเมื่อประโยคแรกจากปากแม่ไม่ใช่คำทักทายถามสารทุกข์ตามปกติ..."วันนี้ไปไหนมา?"...คือประโยคแรกที่สุดแสนจะเรียบง่ายแต่ทำไมวันนั้นผมรู้สึกว่ามันทรงพลังเหลือเกิน...เดาออกกันใช่ไหมครับว่าผมจะตอบแม่ว่าอะไร?...ใช่เลยครับ...ผมตอบแม่ไปอย่างไม่ต้องคิดทบทวนไปว่า..."ก็ไปเรียนพิเศษมาไงครับแม่"...พระเจ้าไม่เคยเข้าข้างคนผิดจริงๆครับ...วันนั้นแม่ผมตั้งใจเข้ากรุงเทพฯเพื่อจะมารับผมจากที่เรียนพิเศษเพื่อไปหาอะไรกินกันพร้อมหน้าพร้อมตา...แม่ไปนั่งรอผมที่เรียนพิเศษในวันนั้นจนกระทั่งเวลาเลิกเรียน...เด็กนักเรียนคนแล้วคนเล่าทยอยลงมาจากห้องเรียน...แม่รอกระทั่งเด็กคนสุดท้าย...แต่ที่สุดก็ไร้เงาของลูกชายตัวเอง...แต่ผมหารู้ไม่ว่าแม่รู้เรื่องว่าผมไม่ได้ไปเรียน...จึงด่วนตอบคำถามแม่ไปแบบนั้น...จำคลับคล้ายคลับคลาว่าวันนั้นแม่ให้โอกาสผมให้ตอบคำถามเดียวกันนี้อีกสองสามครั้ง...แต่ผมก็ยังคงยืนยันในคำตอบเดิมเป็นคำตอบสุดท้าย...ว่าผมไปเรียนพิเศษมาแล้วไปกินข้าวกับเพื่อนๆจึงกลับดึก...นึกออกกันใช่ไหมครับว่าฉากต่อไปคือฉากอะไร...ภาพของเด็กชายวัยรุ่นหน้าเปื้อนสิวในชุดลำลองตัวเก่งที่เมื่อตอนกลางวันยังขึ้นไปร้องเพลงเท่ๆอยู่กับเพื่อนๆบนเวที...แต่ไม่ทันข้ามวันกลับต้องมายืนกอดอกยินยอมพร้อมรับการลงทัณฑ์จากไม้เรียวแม่...ไม่มีการร้องอ้อนวอนขอชีวิตเหมือนตอนเด็กๆ...ยินยอมพร้อมรับทุกการเคลื่อนไหวจากเงื้อมไม้เรียวแม่...จำได้ติดตาติดใจและติดก้นว่าวันนั้นแม่สวมวิญญาณนักเบสบอลที่ทุกๆวงสวิงคล้ายตั้งใจหวดลูกบอลไปให้พ้นขอบสนาม...เพียงเปลี่ยนจากไม้เบสบอลเป็นด้ามไม้เรียวอันเขื่อง...นัยว่าหากผมเป็นลูกเบสบอล...ผมเองคงลอยออกนอกสนามไปในทุกๆการหวดอันรุนแรงและเร่าร้อนของแม่ในวันนั้น...จำไม่ได้จริงๆครับว่าโดนไปทั้งหมดกี่ครั้ง...เท่าที่จำได้ก็เพียงแต่ว่ามีน้ำตา...ทั้งคนโดนตีและคนตี...แม่ตีไปก็ร้องไห้ไป...ไอ้ผมคนโดนก็ร้องหนักเข้าไปใหญ่...ทั้งเจ็บก้นและทั้งเสียใจที่ทำให้แม่ร้องไห้...