ก่อนถึงทางแยกข้าน้อยมักคิด
และภาวนา...ให้ไปทันไฟเขียว
หรือระหว่างวิ่งไฟเขียวพอดี
ทุกครั้งที่ผ่านไฟเขียว..ทำให้รู้ว่า
มันเป็นความสุขเล็ก ๆ ทีเกิดขึ้น
ขณะขับเรเวน แต่ในทางตรงข้าม
ถ้าติดไฟแดงก็จะเศร้าและมองดู
เวลาไฟแดงเดิน ได้แต่รอเท่านั้น
ข้าน้อยมีโอกาสไปเตะฟุตบอล
ตอนเลิกทุกคนพากันกลับบ้าน
แต่ข้าน้อยเห็นคนมาก ๆ นั้นยิ่งทำให้
ข้าน้อยรู้สึกเดียวดาย เหงา และเศร้าหมอง
นี่ข้าน้อยเป็นอะไร บางทีคนมากน่า
จะทำให้รู้สึกดีบาง แต่เอารมณ์นั้นก็ผ่านไป
มีหลายคนมักบอกให้ข้าน้อยใส่ถุงมือตอน
ขับเรเวน แต่ข้าน้อยก็ไม่ได้ใส่เพราะมัน
เกะกะสำหรับข้าน้อย บ่อย ๆ ที่คนเดินผ่าน
ข้าน้อยหรือใกล้กับข้าน้อย เขาตกใจ...
ใช่เขาตกใจเวลาเดินผ่านข้าน้อย อาจจะ
เป็นเพราะเวลาเดินข้าน้อย เดินแบบไม่มีเสียง
ฝีเท้าเบา เลยทำให้คนที่อยู่ใกล้ ๆ ตกใจบ่อย ๆ
สงกรานต์ที่ผ่านมาไม่ได้ไปไหน
นั่งกินหมูกระทะอยู่กับครอบครัว
ที่ผ่านมามีเหตุการณ์แผ่นดินไหว
ข้าน้อยอยู่บนชั้นสาม รู้สึกวิงเวียน
แล้วเพื่อรร่วมงานก็รู้สึกเช่นกัน
เมื่อเขาพูดออกมา แล้วทุกคนในห้อง
ก็รีบวิ่งออกจากอาคาร ข้าน้อยก็เดิน
ออกมาจากอาคารสักพักไม่นานก็กลับ
เข้าอาคาร ช่วงนี้กินกล้วยน้ำหว้ากับ
กล้วยหอมที่ขายในร้านสะดวกซื้อ
เพื่อระงับความหิวที่เกิดขึ้น ขอบคุณทุกสิ่ง
ข้าน้อยมักจะขอบคุณทุกสิ่งเมื่อได้รับความสุข
จากการผ่านไฟเขียวโดยไม่ติดไฟแดง
ผมจะกล่าวในใจว่า ขอบคุณเอฟเวรี่ติง
ในความหมายของผมคือ...ขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์
ทุกอย่าง
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
