ฉันนั่งอยู่ ณ ที่นั่งสำหรับรอรถประจำทางหน้าห้างสรรพสินค้า
รถยนต์ รถจักรยานยนต์ จักรยาน เคลื่อนตัวผ่านสายตาฉัน
ไม่หยุดหย่อน มันแล่นผ่านมาแล้วจอดแล้วก็ผ่านไป
เป็นช่วงเวลาเลิกงาน บางคนรอแล้วรออีกเนื่องจากผู้โดยสาร
เต็มอัตตราไม่สามารถขึ้นไปนั่งบนรถได้ ผู้คนเดินขึ้นลงรถ
โดยสารที่มาจอดเทียบข้างทางไม่หยุดหย่อน
นักดนตรีที่เล่นดนตรีเพื่อแลกเงินเวลานี้ฉันไม่เห็นเขาแล้ว
ฉันไม่ได้มาเส้นทางนี้ในช่วงเวลานี้ค่อนข้างจะนานทีเดียว
ฉันสูญเสียเวลาไปกับการมองดูหมายเลขรถประจำทาง
เส้นทางที่รถประจำทางนั่นผ่าน เสียงของเครื่องยนต์
รถบิ๊กไบค์ดังกระหึ่มฉันหันไปมองชั่วครู่รถคันนั่นก็หาย
วับไปกับเส้นทาง ความเร็วของรถทำให้ฉันนึกถึงอดีต
แต่ก่อนนั้นฉันกล้าบิดคันเร่งรถด้วยความเร็วสูงสุดเท่าที่
รถจะทำได้ ฉันกล้าได้อย่างไรเนี่ยถึงจะไม่ใช่บิ๊กไบค์
ก็เถอะ เวลานี้ ณ ตอนนี้ฉันไม่มีความกล้ามากพอที่จะ
ทำแบบนั่นแล้วล่ะ