ขอบคุณภาพจาก //siamensis.org/
ในวัยเด็กของผม ผมไม่ได้สนใจ
อะไรเป็นพิเศษ
แต่ผมกลับหลงใหลสีสันอันสด
ใสของปลากัด ครั้งแรกมีเพื่อน
คนหนึ่งซึ่งผมก็ไม่ได้รู้จักเขา
ผมเห็นเขาถือบุ้งกี้ออกเดินตาม
ป่าหญ้าแล้วเขาก็ตักลงไปในก่อหญ้า
หลังจากนั้นเขาก็ใช้เท้าเหยียบย่ำ
ลงไปที่หญ้าไล่ไปเรื่อย ๆ จดสุด
บุ้งกี้ เพื่อไล่ปลาให้วิ่งเข้าไปใน
บุ้งกี้ หลังจากที่ผมเห็นเขาผม
ก็เริ่มหาบุ้งกี้ของตัวเองแล้วออก
ตามล่าหาปลากัดตามก่อหญ้า
ระแวกบ้าน บ้างก็ได้ปลากิม
ได้ปู บ้างก็เจอตะขาบ ปลากระดี่
ปลาลูกคลอก ปลาหมอตัวเล็ก ๆ
ปลาไหล และแมลงตับเตา
ภาพแมลงตับเต่า ขอบคุณภาพจาก Pantip.com
ผมเพลิดเพลินไปกับการหาปลากัด
ผมสะสมมันมากมายด้วยการใส่
ขวดเหล้าแล้วตั้งโชว์ไว้ในบ้าน
เรียงเป็นแถว ๆ ว่าง ๆ ก็เปิดที่คั่น
ให้มันจ้องตากัน ชั่วระยะเวลาหนึ่ง
มันก็จะ พองตัวเอง ครีบ หางมันก็
จะกว้างขึ้นและสีสันมันก็จะสดใส
สวยงามมาก เรียกได้ว่าผมต้องลุย
น้ำคำ ผ่านก่อหญ้าคัน ๆ น้ำเหม็นกิน
หญ้าสด ๆ เมื่อผมเริ่มจับปลากัดได้
มากขึ้นผมก็เริ่มที่จะคิดเพาะปลาเอง
ด้วยการผสมพันธุ์มัน แต่มันไม่ประสบ
ความสำเร็จอย่างที่ผมคิด ผมภูมิใจ
ครั้งหนึ่งที่ผมเพาะพันธุ์สำเร็จลูกออก
มาอาจจะไม่มากเท่าไหร่ประมาณ 20
กว่าตัว มันเป็นพันธุ์สังกะสีคือ ปลาลูกหม้อ
ผมผสมกับปลากัดนา รูปร่างมันไม่ได้ใหญ่
โตเหมือนปลาลูกหม้อและมันก็ไม่ได้ผอม
เรียวเหมือนปลากัดนาตัวมันแคระและตัวค่อน
ข้างล่ำ เหมือนคนตัวเล็กมีกล้ามใหญ่ ๆ
ประมาณนั้น ผ่านมาสักระยะผมก็ปล่อย
มันทิ้งไปตามทุ่งนาแถวบ้าน
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
