ความจำความลืม
เมื่อวานเป็นวันวันหนึ่ง
พรุ่งนี้ก็เป็นวันวันหนึ่ง
วันนี้ก็เป็นวันวันหนึ่ง
ช่วงนี้เป็นช่วงนี้้ต้องใส่ผ้าปิดจมูกทุกวัน
บางครั้งเราจะต้องจับผ้าตรงจมูกเพื่อดึง
มันขึ้น ตอนนี้เราอาจจะสัมผัสอะไรมาก่อน
แล้วอาจจะไปโดนผ้าปิดจมูกได้
แต่หลายพฤติกรรมเราก็ห้ามไม่ได้
อย่างพวกขยี้ตา แคะขี้มูก บางทีเราลืมตัว
แต่มันก็ทำไปแล้ว กว่าจะรู้ตัวก็ทำลงไปแล้ว
มันน่าทึ่งที่กล่องพลาสติกใส่สามารถใส่โตเกียว
ไส้หวานได้สิบอันพอดิบพอดี แล้วช่วงนี้กิน
ข้าวกล่องทุกวันเชียว อร่อยเหมือนกันน่ะ
ไม่ต้องไปเลือกให้เสียเวลา มาถึงก็แกะกินได้เลย
ให้แม่ค้าเลือกเมนูให้เรา เลือกถูกใจเราซะด้วย
แต่กินข้าวกล่องก็อาจจะติดคอนิดหน่อย
เพราะมันไม่ค่อยมีแกงที่มีน้ำเยอะ ๆ ส่วนใหญ่
ก็เป็นอาหารง่าย ๆ ที่ไม่ค่อยมีน้ำ ช่วงนี้คนอาจจะ
สั่งของมาทานที่บ้านกันเยอะอาจจะเป็นส่วนหนึ่ง
ที่เพิ่มปริมาณขยะจำพวกกล่องเยอะกว่าปกติ
สามสี่วันก่อนไปพบหมอด้วยอาการหลง ๆ ลืม ๆ
ได้ยามากินก็ดีขึ้นบ้าง แต่เงินเดือนของเราก็ต้อง
เจียดไปส่วนหนึ่งเพื่อเป็นค่ายาประจำเดือนเลยละ
อายุก็ยังไม่เยอะ ไม่อยากมีอาการปวดเมื่อยเลย
แต่ยังดีที่มีน้อยมาก ขายังแข็งแรง เดินเหินสะดวก
โชคดีรึเปล่าไม่รู้ที่ร่างกายสมบูรณ์ แต่ป่วยด้านประสาท
ฟังดูเหมือน่ากลัว แต่จริง ๆ ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด
การงานอาจจะทำได้อยู่ แต่มันก็อยู่ที่งานว่าต้องใช้
การคำนวน วิเคราะห์ อะไรแบบนี้ไหม ถ้าเป็นพวก
งานใช้แรงอะไรแบบนี้ ทำได้อยู่ ตอนนี้ระดับความจำ
ยังถือว่าปกติ มีส่วนน้อยที่ลืม คิดอะไรไม่ออก
แต่ไม่ใช่ทุกวัน คนเจอกันอยู่ทุกวัน ทำงานด้วยกันทุกวัน
แต่ดันลืมชื่อเขา อันนี้เราว่ามันเริ่มไม่ค่อยดีสำหรับเรา
โชคดีที่เราไปหาหมอและรู้ตัว ก็มีซื้อวิตามินมากิน
มันอาจจะเริ่มเป็นและเราก็คงทำได้เพียงไม่ให้
มันลืมมากขึ้น หายามาทานให้มันยังทำงานได้ปกติ
และชะลอไม่ให้มันเป็นหนักกว่านี้ แต่ถ้าอายุมากขึ้น
เราทำใจไว้แล้วละ คงไม่ค่อยมีใครอยากฟังเรื่อง
การเจ็บไข้ได้ป่วยของคนอื่นสักเท่าไหร่ มันไม่มีอะไร
น่าสนใจตรงไหน แต่เรื่องป่วยมันเกิดขึ้นได้กับทุกคน
แต่อยู่ที่ใครจะมีโอกาสได้ระบายมันออกมา
การเขียนก็เป็นวิธีหนึ่งที่สามารถทำได้ง่าย ๆ
ทุกคนก็สามารถทำได้ อยู่ ๆ ก็อยากไปทะเล
สวัสดี...
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
มันก็ค่อยๆ พยายามรักษากันไป สักวันมันจะต้องดีขึ้น
ส่งกำลังใจนะคะ
จากสภาวะช่วงนี้..ก็รักษาสุขภาพกันเน้ออ