BlogGang.com : : จันทราน็อคเทิร์น : สัปดาห์โหด เหมือนโกรธใครมา

อาทิตย์นี้เป็นสัปดาห์ที่โหดร้ายมากครับ
เพราะตั้งแต่ออกจากโรงบาลมา
นี่เข้าไซต์ทุกวันไม่ได้พักเลย
จากที่คิดว่าตัวเอง recover ขึ้นเยอะมากแล้ว
เหลือแต่ไอเรื่อยๆ กับอาหารเหนื่อยง่ายกว่าปกติแค่นั้น
แต่พอเจอเดินไซต์แบบคอมโบ ก็เพิ่งเริ่มรู้สึกว่า
กุเหนื่อยเหมือนกันวะ 5555

จริงๆ งานผมไม่ได้เป็นไซต์ก่อสร้างที่ต้องตากแดดตากลมนะครับ
หน้างานที่ว่าส่วนใหญ่จะอยู่ในอาคาร
ตั้งมีแอร์ / มี ventilation system และ ไม่มีแอร์
ซึ่งถ้าไม่มีแอร์ส่วนใหญ่ทางไซต์จะลากพัดลมตัวใหญ่ๆ ตามมาด้วย
เพราะอย่าว่าแต่พวกผมเลย วิศวะ ช่าง ผจก หน้างานก็ไม่ไหว
แต่การเข้าหน้างานจะใช้เวลาพอสมควรครับ แล้วแต่ Detail ในแต่ละงาน
อย่างเร็วๆ ก็ 1 ชั่วโมงต้องมี อย่างร้ายๆ ที่เคยเจอ
คือการยืนคุมงานตรงนั้น แก้ปัญหาตรงนั้นอยู่ 6 ชั่วโมง
รวมวันนั้นอาจต้องยืนร่วมๆ 8 ชั่วโมง
เหนื่อยมากๆ ครับ ส่วนใหญ่กลับบ้านจะกินอะไรไม่ลง
แล้วหลับไปตั้งแต่ 1 ชั่วโมงแรกที่ถึงบ้าน

งานอาทิตย์นี้จะอยู่หน้างานประมาณ 2-2.5 ชั่วโมงต่อวัน
พร้อมนั่งประชุมต่ออีก 1.5-2 ชั่วโมง
จัดว่าไม่ได้เหนื่อยมากอะไร แต่เหนื่อยกว่านั่งออฟฟิศแน่นอนครับ
เพราะนอกจากยินๆ เดินๆ คุยงาน และใช้สมองแทบจะสูงสุดตลอดเวลา

ถึงวันพุธ วันที่ฝนตกหนักทั่วกรุงเทพ
ดีที่ผมถึงบ้านก่อนที่น้ำจะท่วมถนน
ถึงบ้านได้ก็เจอกับพัสดุกองโต....."นี่กุทำอะไรลงไป" 55555

ไปยืนเขี่ยๆ ดู อ้อ มีของแฟนด้วย 1 ถุง ที่เหลือของผมหมดเลย
แต่อารมณ์นั้นรู้สึกเหนื่อยครับ เลยไม่แกะอะไร
เข้าบ้าน ทักหมา วางของไว้ที่พื้น แล้วนั่งกินน้ำอยู่ที่โต๊ะ
นั่งๆ อยู่รู้สึกอากาศอบอ้าวมาก เรียกว่าร้อนเลยครับ
แว้บแรกคิดว่า เพราะฝนตก
แต่มันตามมาด้วยความรู้สึกผะอืดผะอม หัวใจเต้นแปลกๆ แสงเริ่มเฟดลง

นับ 1-10 เลยครับ ตะโกนเรียกพี่เพ็ญ แล้ววิ่งไปนอนที่โซฟาอย่างไว
เพราะอยู่ๆ ก็หน้ามืดจะเป็นลมขึ้นมาดื้อ ๆ
ตอนนอนอยู่คือเบลอไปเลยนะครับ
ดีที่พี่เพ็ญได้ยินผมเลยขอยาดมพม่ามานอนดมเงียบ ๆ
แล้วผมก็หลับไปที่โซฟาตรงนั้นจนถึงเกือบ 3 ทุ่ม
ข้าวเย็นอะไรไม่ได้กินทั้งนั้น
ตื่นมาก็ขึ้นไปอาบน้ำ ด้วยความปวดหัวเลยกินยา
เปิดคอมทำงานพร้อมดูบล็อกนิดหน่อยแล้วนอนไปครับ

เช้ามาต้องตื่น ตี 5 เพราะเข้างานสระบุรี 8 โมงเช้า
ตื่นมาก็เอาเลยครับ ใจสั่นเวียนหัว
หลังจากนอนๆ นั่งๆ ตั้งหลักอยู่ 15 นาทีได้ ก็ไปล้างหน้าแปรงฟัน
ไม่อาบน้ำแล้วกัน เปลี่ยนชุดเลย 5555
ขับรถออกจากบ้านไปยังไม่ทัน ธรรมศาสตร์รังสิต

ผมหลับใน

หลับในแบบหายไปเลยครับ 1-2วิ
มันไม่ไหวมาซักพักแล้ว รู้เลยว่าวันนี้มีสิทธิ์หลับในแน่ๆ
แต่ไม่รู้จะทำยังไง เพราะจอดเติมน้ำมันก็แล้ว กินลูกอมก็แล้ว
แต่เอาไม่อยู่ครับ ดีที่ไม่ได้ขับเร็ว และไม่มีรถใกล้ๆ
เพราะผมเซออกนอกเลนน์ไปนิดหน่อยเท่านั้น

ขับไปต่อแบบฝืนโคตรๆ
ได้ถึงวังน้อย ความเหนื่อยก็ชนะสติอีกรอบ
ใช่ครับ ผมหลับในอีกรอบ ก็คง 1-2 วิเหมือนเดิม
รู้ตัวก็ดึงพวงมาลัยกลับแล้วพยายามตั้งสติ
แต่รู้สึกว่า ไม่น่าไหวแล้วแบบนี้ เพราะเอาไม่อยู่เลยครับ
ง่วงจนมึน จนเบลอไปหมด
เลยโทรหาไอ่หยวก....เพื่อนมัธยมที่อยู่บ้านใกล้ๆ กัน

"มีอะไรเมิง" มันทัก
"เมิงว่างไหม คุยเป็นเพื่อนกุหน่อย กุขับรถ"
"เมิงง่วงหรอ นี่จะไปไหน"
"สระบุรี"
"ขากลับเอากระหรี่มาฝากกุด้วยนะ"
"เมิงเอาเท่าไหร่"
"เมิงหมายถึงอะไรละ"
"กุหมายถึงกระหรี่พัฟ ไส้อะไร เอาเท่าไหร่ ไลน์มาด้วย"
"ค่อยโล่งหน่อย เมิงนี่พากุลงนรกตลอด"
"ไม่ดีหรอที่มีเพื่อน"
"ตื่นหรือยังไอ่เฮียปริ้น กุจะไปอาบน้ำแล้ว โทรปลุกกุแต่เช้า"
"เออๆ เส็ดแล้วโทรหากุหน่อย กุง่วงมากไม่ไหววะ"
"เออๆ"

ถึงไอ่หยวกจะวางสายไปด้วยน้ำเสียงไร้เยื้อใย
แต่มันก็โทรกลับใสคุยเล่นกับผมอย่างไวนะครับ
คืออาบน้ำเส็ดมันโทรเลยจริงๆ แล้วคุยจนผมถึงไซต์
ถึงจะกวนส้นตรีน แต่นี่คงเป็นเพื่อนรักคนนึงของผม
ที่ใจถึง พึ่งได้เสมอ
พึ่งไม่ได้ก็ตอนที่ผมแต่งตัวสีสันไม่ค่อยเข้ากันไปซักหน่อย

ที่ผมบอกว่างานผมไม่ได้เดินตากแดด หรือร้อนอะไร
แต่บอกเลยว่า การเดินจากลาดจอดรถไปห้องประชุมเนี้ย ร้อนนรกมาก
วันนี้เหลือที่จอดอยู่ 1 ที่ ที่ดูพอดิบพอดีมาก
มีหลายคันไปตั้งแถวจอดตรงอื่นแทน เพราะน่าจะพอดีไปหน่อย
และพื้นที่เป็นหินกรวดเลยทำให้เข้าซองยากกว่าปกติ
แต่ผมไม่อยากเดินไกลครับ "กุเอาตรงนี้แหละ"

แล้วผมก็ยัดตัวเองเข้าไปในรูนั้นแบบกำลังสวย

พูดถึงการจอดรถ
ยังจำที่ผมเคยมีเรื่องกับคนในบริษัท เรื่องการจอดรถได้ไหมครับ
ที่เค้าอยากจอดที่ผม แล้วมีไล่บอกว่าจอดตรงนี้ เรียกประกันได้เลย
พอผมออกไปจอดที่อื่นให้ ไอ่นั่นพยายามเข้ามาจอดแทน
แต่จอดไม่ได้ครับ 555555 มันเข้าไม่ได้เอง
ทีแรกก็ดูมันกลัวผมกระทืบเอานะ แต่อยู่ๆ ก็ให้กล้วยผมซะงั้น
ผมเลยยกนิ้วให้กับความน่ารักน่าชัง

.....ผมเจอมันอีกแล้วครับ.....

เมื่อวานผมกลับเข้ามาออฟฟิศตอนบ่าย ๆ
แล้วจะกลับบ้านตอนเย็น
ก็เห็นมันกำลังเข็นรถปาเจโร่คันนึงอยู่คนเดียว แล้วมันเป็นคนตัวเล็กครับ แค่ไหล่ผมเอง
ซึ่งปกติแล้ว ถ้าผมเห็นใครเข็นรถอยู่ ผมจะเข้าไปช่วยทันที
นี่ผมก็ไม่สนว่าเป็นมันหรอก ก็ช่วยเข็นตามปกติ
ว่าเค้าตัวเล็กกว่า และมีอายุกว่า
เราหนุ่มว่าแข็งแรงกว่าจะช่วยๆ กันไม่ได้เสียอะไร

แต่พอผมบอกว่า "มาพี่ ผมช่วย"
พอมือผมแตะท้ายรถเท่านั้น มันปล่อยแล้วเดินขึ้นรถมันเลยครับ

เจ็ดแมว!!!!!
วันนี้กุต่อยเมิงจริงๆ แน่ไอ่สลัด!!!
ถ้าเป็นผู้หญิง หรืออายุซัก 50-60 กุจะไม่ว่าเลย

ผมก็ปล่อยดิครับ รออะไร
แล้วเดินออกจากตรงนั้น เดินผ่านหน้ารถมัน มองหน้าพร้อมอุปทานนิดหน่อย
"อ๊ะ...ไอ่เชี่ย" แต่เป็นเสียง ห.หีบ ที่เน้นเสียงนิดๆ 55555
มันก็ชะโงกหน้ามาดู แล้วไม่รู้จะทำยังไงก็ต้องพยายามออกจากช่องจอดเอง
ส่วนผม พอเดินถึงหน้ารถคันที่ขวาง ผมก็เอามือนึงยันเสาเอเบาๆ
ให้รถแม่งเลื่อนไปด้านหลัง ให้ขวางมันเพิ่มอีก

"อ้าวเฮ้ย!" เสียงมันพูด
ฮึ้ย เฮ้ย อะไรละ ก็เมิงกวนส้นตรีน

ผมหันไปมองหน้ามา แล้วหันกลับขึ้นรถตัวเองแล้วสตาร์ท
แถมออกตัวจากซองไปจ่ออยู่ข้างหน้า รอมันเดินหน้าถอยหลัง จึ๊กๆจั๊กๆอยู่แบบนั้น
คนข้างหลังรอกันเต็มเลยครับ จนพี่ ผจก.ช่าง ข้างหลังผมไป 2 คันเริ่มทนไม่ได้
แล้วเดินไปไปหาไอ่นั่น ถามว่า ยังไงเนี้ย จะให้เข็นขยับให้ไหม
มันก็ทำหน้าหัวเสียไปตอบอะไรครับ แต่รถคันที่ขวางก็ขยับไม่ขับไม่ได้แล้ว
เพราะตั้งล้อไม่ตรงและมันเข็นมาจนล้อเบียดขอบ
พี่ผจกใช่าง มองแล้วส่ายหน้า เดินมาเท้าหลังคารถผม
ที่ผมก็เปิดกระจกระบายอากาศพร้อมเปิดเพลงตื้ดๆ นั่งฟังชิลๆ
"แล้วเมิงเอาหน้าไปจ่อมันทำไมวะ แม่งก็กดดัน ยิ่งขับรถไม่เก่งอยู่"
"เค้ากวนตีนผมก่อนพี่"
แล้วผมก็ลงไปยืนเล่าเรื่องเมื่อกี้คราวๆ ให้พี่แกฟัง เราสนิทกันครับ
"เมิงนะ....เมิงไปขับให้มันเลย เอารถมันออกไป คนรอกันชิบหาย"
"ไม่เอา ผมไม่ขับ"
"ถือว่าทำบุญเถอะไอ่ปริ้นซ์ แล้วเจอแม่งข้างนอกเมิงต่อยมันไปเลย
หมัดเดียวก็ล้มแล้ว กุจ่ายค่าปรับให้....เชี่ยเอ้ยกุไหว้ละ"
ผมก็ออกปากว่า นี่เพราะพี่ขอนะ ผมถึงจะไปขับออกมาให้มัน
แต่พี่เค้าต้องไปคุยกับมันเอง ผมมีหน้าที่เข้ามาขับอย่างเดียว

ผมลงรถเดินไปพร้อมพี่ผจก. ช่าง
พี่เค้าเข้าไปคุย ไอ่นั่นก็หัวเสียๆ พี่ ผจก.ก็โวยวายตามสไตล์
เสียดังท่าทางห้าวๆ บอก "ขับไม่เก่งคราวหน้าคุณนั่งรถเมล์มาทำงานนะ
ลุกมาเลย ให้น้องมันขับออกให้ เร็ว เดือดร้อนคนอื่น"
นั่นแหละครับ ผมเลยไปขับออกมาจากซองให้
ลุกจากรถมันแบบไม่ปรับกระจก ไม่ปรับเบาะกลับให้ด้วย 5555

คนดีผมให้ใจ.....แต่คนจัญไร ผมให้ตีน นะครับ

ขึ้นชิบหาย ขึ้นถึงตอนที่เล่านี่