BlogGang.com : : จันทราน็อคเทิร์น : เหนื่อยนัก ขอพักก่อน

ตอนที่ผมพิมพ์ดราฟบล๊อกนี้คือเช้าของวันศุกร์ครับ
แก้เหงาระหว่างรอไปเรื่อย ๆ พร้อมกับอ่านเมลล์งานเป็นระยะๆ
เพราะอะไรน่ะหรอ....พี่โฟร์คหัวหน้าที่เพิ่มมาเมื่อปลายปีที่แล้ว
ก็ตามงานเรื่อยๆ ผมก็ทำงานให้ตามปกติ แค่พี่เค้าไม่เห็นหน้าผมที่ทำงาน

ใช่ครับ...วันนี้ผมลางาน
เพราะเป็นเรื่องต่อเนื่องตั้งแต่เมื่อวานเช้า.....
จะพูดว่าเช้าก็....ก็เช้า เพราะภาพที่ผมจำได้คือ.....
พี่สาวต้องเอาผมไปส่งโรงพยาบาลตั้งแต่ ตี 4 ครึ่ง
แต่ผมเนี้ย อยู่ๆ ก็มีอาการหอบ นั่งหลับๆ ตื่นๆ อยู่ตั้งแต่ ตี 3 กว่า
ป่วยก็ป่วย ง่วงก็ง่วง บอกตรงๆ ว่าบางช่วงความง่วงก็ชนะ 55555

ไปถึงก็ได้นั่งพ่นยาอย่างไว หมอเห็นสภาพ ก็หันไปบอกพยาบาล
จับเนื้อหาได้ว่า ให้ฉีดอะดรีนาลีน
พูดเสร็จก็มานั่งคุยกับผมว่าชื่ออะไร ไม่เป็นไรนะ ทำใจให้สบาย
มีอาการตั้งแต่เมื่อไหร่ ใช้ยาอะไรไปบ้าง ก่อนหน้านี้ทำอะไรมา
แล้วอธิบายว่าเดี๋ยวถ้าได้รับยาฉีดแล้วจะรู้สึกอย่างไร แต่จะดีขึ้นเร็วนะ
ผมพยักหน้าว่าโอเค ปากพูด "ครับ" แต่ไม่มีเสียง
พูดแบบไม่อายเลยว่า จังหวะนั้นผมนี่นั่งน้ำตาร่วงเป็นหยดๆ แบบไม่รู้ตัว
พยาบาลมาฉีดยาให้ เปลี่ยนยาพ่นให้ แถมเช็ดน้ำตาให้ด้วย 5555

....โคตรอายเลย แต่ตอนนั้นคุมน้ำตาไม่ได้....

แต่ขอบคุณพี่สาว คุณหมอและ คุณพยาบาลครับ
3 คนนี้คอยอยู่ใกล้ๆ ตลอด ช่วงที่ไม่อยากให้ใครทิ้งเราไปไหนเลย
กับพี่สาวนี่ ปกติพี่จะจับมือจับแขนจับผมตลอดนะ
แต่ถ้าจังหวะไลน์คุยกับแม่ ผมนี่จะจะจับเสื้อเค้า 5555

หลังจากได้ยาพ่นยาฉีดไปซักพัก ผมก็รู้สึกหนาวจนสั่น
และสั่นแบบคุมตัวเองไม่ได้ นอกจากนั้นก็ บวกกับใจสั่น เหงื่อออก มือเย็น
พี่ปามตกใจมาก แต่หมอรีบบอกว่า เป็นผมข้างเคียงจากยา
ก็ได้ผ้ามาห่อตัวกับพยาบาลเอาไฟมาส่องที่ด้านหลังให้อุ่น
แล้วผมโดนฉีดยานี่ 2 รอบ....

ไม่รู้เลยว่าเวลาผ่านไปเท่าไหร่
ก็เริ่มรู้สึกโอเคขึ้นครับ คือไม่ได้สบายแต่เป็นความรู้สึกทนได้
คุณหมอเข้ามาคุย ซึ่งรอบนี้เริ่มคุยได้ ถึงจะถามคำตอบคำ แต่ก็ตอบทุกคำถาม
เหนื่อยมาก เพลียมาก เพลียจนลืมตาไม่ขึ้น
ผมหันเอาหัวพิงกับโต๊ะวางของข้างๆ แล้วภาพตัดไปเลยครับ....หลับ...
คุณหมอกับพี่สาวเลยเรียกให้ไปนอนดีๆ
ซึ่งตอนนั้นมันนอนราบลงไปไม่ได้ครับ จริง ๆ ลุกเดินไปก็เหนื่อยแล้ว

ผมหลับๆ ตื่นๆ สะดุ้งเป็นพักๆ ทั้งเพราะเหนื่อย และเพราะไอสาหัสมาก
รู้สึกว่าคุณหมอมาดูเป็นระยะ ๆ จับตัวบ้าง เอาที่ฟังมาฟังการหายใจบ้าง

จนตื่นจริงๆ ราวๆ 6 โมงครึ่ง จากที่พี่สาวมาแตะตัวเรียก
"ห้องเรียบร้อยแล้วนะ ไปนอนพักต่อข้างบน"
"อะไรหรอ" ผมงงมาก บวกกับเพิ่งตื่น
"ห้องพักเรียบร้อยแล้ว ปริ้นก็ลงของที่จะให้เอามาจากบ้านมาให้พี่ในไลน์แล้วกัน"
"เดี๋ยวๆ อะไร....ปริ้นไม่นอนโรงบาลนะ"
"มันได้ไหมละน่ะ"
"ไม่ๆ ปริ้นมีงาน ไม่ได้"
จังหวะนี้พี่สาวเลยหันไปยิ้มกับคุณหมอ และคุณหมอก็เดินมาทันที

"คนไข้ครับ" สียงหมอสดใส ยิ้มแย้ม ดูเชิญชวน
พร้อมกับอธิบายต่างๆ นานา สรุปได้ว่า ผมต้องนอนโรงพยาบาลแน่ๆ 2 คืน
"วันนี้ไม่ได้ครับ ผมมีงาน"
"สภาพนี้คนไข้จะทำงานยังไง จะอันตรายเอานะ"
"ผมมาพ่นยาแล้วกันครับ"
"อ่ะถ้าจะไปก็ไป แต่ได้กลับมาแน่นอน มาให้ทันแล้วกัน"

หมอดูโกรธครับ ให้ผมเซ้นต์ปฎิเสธการรักษา
ผมกลับไปบ้าน นอนต่อไปถึงเกือบ 10 โมง แล้วไปทำงานตอน 11 โมง

ไปถึงก็เข้าประชุมแรกตอน บ่ายโมง
เน้นนั่งเงียบๆ พูดอะไรน้อยมาก แค่กระซิบบอกพัทเบาๆ เรื่องที่พรีเซ้น
ไม่ทันจบประชุมแรก ก็ต้องเริ่มงานประชุมที่ 2
ผมต้องแยกตัวไปเข้าประชุมกับเจมส์และไนท์
เน้นไม่พูดอะไรเหมือนกัน แต่รู้สึกไม่ค่อยโอเคครับ ทั้งเหนื่อย ทั้งไอ
จนอยู่ๆ เริ่มเก็บทรงไม่อยู่ ผมนี่ลุกออกจากห้องแบบไม่ลาใคร
แล้วไปนั่งอยู่กับพี่ธุรการ ที่แทบต้องยื่นยาดมให้พี่เค้า เพราะเค้าตกใจมาก
แต่ต้องขอบคุณที่เค้าโทรหาพี่ ผจก ให้ พี่ผจกมาเจอก็พาไปส่งโรงบาลเดิมเมื่อเช้า

รอบนี้ผมไม่สู้ครับ....อะไรก็ได้หมด
หอบมาก เหนื่อยมาก ไม่ไหวก็ยังคงน้ำตาตลอเหมือนเดิม
ยาเดิมก็ถูกฉีด สั่นเหมือนเดิมครับ แต่ทำได้แค่ทน
พักใหญ่จนผมอาการดีขึ้น พอรู้เรื่องพิจารณาอะไรได้
เจ้าหน้าที่ก็เอาเอกสารยืนยันเข้าพักรักษาตัวในโรงพยาบาลมาให้เซ็นต์
ผมเซ็นต์แล้วไลน์ไปบอกพี่สาวว่าอยากได้อะไรบ้าง บอกพี่เพ็ญให้หาของให้พี่ปามด้วย
บอกแม่ว่า “เกมส์”

แม่มานอนเฝ้า แต่ก็ต้องมาหลังจากหลานหลับแล้ว
ผมแย่งยายจากเค้าไม่ได้ครับ 555

พิมถึงตรงนี้ก็เย็นของวันศุกร์....
ผมยังคงนั่งๆ นอนๆ อยู่ที่โรงพยาบาล
อาจจะพิมสั้นๆ งงๆ หรือพิมอะไรแปลกๆ บ้าง หัวผมเบลอๆ ทั้งจากยาและเหนื่อยๆ
แถมมือซ้ายเจ็บจากที่ให้ยา

วันนี้ของผมก็นั่งทำงานเป็นพักๆ เพราะพี่โฟร์ค หัวหน้า
ที่ไม่ใช่พี่ผจก ไลน์มาของานเป็นระยะ ๆ ผมกขี้เกียจพูด ก็ทำให้ไป
แต่ก็ไปไลน์บ่นกับพี่ผจก จนพี่ผจก ยั้ว ตามไปเคลียร์กับพี่โฟร์คว่า
มันต้องด่วนแค่ไหนถึงตามงานคนลาป่วยหรือคนที่อยู่ โรงบาล ไม่รู้หรือไง
นั่นแหละครับ ขานั้นถึงหยุดไป

ยังไม่ได้เริ่มอ่านบล๊อกเลยครับ
เพราะพิมเม้นไม่ไหว อย่างที่บอกครับว่ามือเจ็บ
บล๊อกนี้ผมพิมทั้งวัน แบบไม่ประติดประต่อ
แถมผมเบลอมาก ยังสับสนๆ เบลอๆ อาจจะเม้นไม่สนุกเหมือนปกติครับ

แต่รวมๆ ไม่ต้องห่วงครับ
ผมโอเคครับ