BlogGang.com : : จันทราน็อคเทิร์น : ท้อปฟอร์ม

ทำไมคิวบู๊ชอบมาตอนป่วย?
แล้วผมก็พร้อมรบเสมอซะด้วย

โต๊ะที่ผมนั่งทำงาน จะอยู่ในห้องปิด แยกจากส่วนอื่นๆ
ในห้องนั่งกันอยู่ 4 คนอย่างที่เคยบอกไปครับ
จริงๆ ก่อนหน้านี้นั่งกันแค่ 2 คน คือ พี่ ผจก กับ ผม เพราะ ย้งไม่ยอมย้ายเข้า
แต่พอพี่โฟล์คมาเพิ่ม คุณVP เลยสั่งให้ย้งย้ายเข้ามาด้วย
ไหนๆ IT ก็มาเซตคอมแล้ว ธุรการมีจัดโต๊ะแล้ว ก็ทำมันทีเดียว
ส่วนคนอื่นๆ ในแผนกจะนั่งกันอยู่ด้านนอก หน้าห้อง
มองออกไปเห็นทุกคน แต่จะไม่ได้ยินเสียงด้านนอก
ยกเว้น เสียงหัวเราะเพราะมันคุยกันดังมาก และเสียงหัวร้อน...อันนี้นานๆ ดังที

วันนึง...ก่อนเวลาเลิกงานไม่น่าเกิน 10 นาที
พัทเดินเข้ามาหาผมที่โต๊ะด้วยประโยคเปิดชิล ๆ ว่า
"พี่...เล่าให้ฟังเล่นๆ นะ"
"ว่า..."
หลังจากนั้น 10นาทีที่จะเลิกงานก็ไม่ได้เลิกงานอย่างที่คิด
เรื่องที่พัทมาเล่าให้ฟังมีอยู่ว่า......

พัทโทรไปติดตามงานนำส่งโมเดลตัวอย่างจากทางจัดซื้อ
ซึ่งคนรับผิดชอบคือ ท้อป
จำท้อปได้ไหมครับ ท้อปจัดซื้อที่เป็นคนแปลก ๆพูดจาแปลกๆ
อยู่ ๆก็เดินมาเปิดกล่องขนมที่แผนกกิน แถมพูดจากโผงผางแปลกๆ
แต่เค้าจะไม่ยุ่งกับผมครับ ด้วยความที่ผมเป็นคนเงียบๆ
พูดน้อย เล่นน้อย แล้วกับคนไม่สนิทผมจะรักษาระยะห่างพอสมควร
จนวันนึงเค้าเอาเค้กฝอยทองมาให้ผมที่โต๊ะ
ซึ่งก็ไม่ได้ทำให้ผมชอบหรือไม่ชอบเค้าหรอกครับ ก็ยังคงไม่คุยด้วยถ้าไม่จำเป็น

เรื่องที่พัทเล่าคือ มันตามโมเดลจากท้อป
เดี๋ยวขอเล่าเป็นบทสนทนาตามที่พัทเล่านะครับ

"พี่ท้อปครับ ตัวโมเดลที่ผมแจ้งเรื่องไปวันก่อน เค้าว่าไงบ้างอ่ะครับ" พัทถามตามปกติ
ซึ่งพัทเป็นคนไนซ์ คุยงานคุยเล่นนี่ได้หมด
"ยังอ่ะ จะเอาวันไหน" ท้อปที่อายุเท่าผม ตอบกลับมาห้วนๆ
"เอาจริงๆ นะพี่ อยากได้พรุ่งนี้ แต่ผมเข้าใจแหละว่าน่าจะไม่ได้"
"ประสาทแดกละ จะมาเอาพรุ่งนี้ ใช้สมองบ้างป่ะเนี้ยตอนตอบ" สวนวะ ท้อปสวนมาแบบงงๆ
"เออก็รู้ไงพี่ นี่เลยจะมาถามว่า เร็วสุดได้เมื่อไหร่ ผมจะได้แจ้งลูกค้า" พัทยังคงใจเย็น
แต่มันบอกว่า ตั้งแต่ประโยคนั้นมันก็ด่า "เฮี่ย" ในใจแล้ว
"เออ ถามให้"

หลังจากนั้นครู่เดียว ท้อปก็โทรกลับมาหาพัทอีกครั้ง อย่างไปบกพร่อง
"เช็คให้แล้ว ได้วันพฤหัส เดี๋ยวมาถึงแล้วบอก ขอเมลล์ด้วยนะว่ารับที่นี่" ท้อปแจ้งตามปกติ
"อ้อ โอเคครับพี่ งั้นเดียวผมเมลล์ไปครับ"
จากนั้นพัทก็เมลล์ไปแจ้งเป็นหลักฐานไว้ว่า มันยืนยันให้ส่งมาที่ออฟฟิศ
ซึ่งเป็นเรื่องปกติครับ การส่งโมเดลมันทำได้หลายวิธี จำเป็นต้องยืนยัน
แต่พอพัทเมลล์ไปเรียบร้อย ผมก็ได้อ่านเมลล์นั้นเหมือนกัน
ท้อปก็โทรกลับมาหาพัทอีกครั้ง และเปิดก่อนเป็นคนแรก
"ทำงานไม่เป็นหรอ ถึงได้ชุ่ยแบบนี้ บอกให้ส่งแต่ไม่ใส่ที่อยู่มาให้บ้ารึป่าว
ทำงานโง่ๆ แบบนี้คราวหน้าไม่ต้องนะ"
ไอ่พัทนี่ตึงทันที เลยสวนไปเบาๆ "แล้วปกติพี่ไม่รู้ที่อยู่บริษัทหรอ"
"รู้....กูต้องบอกไหม มึงไม่มีปัญญาพิมพ์มาหรือไง หัดใช้สมองบ้าง"
"แล้วจะเอายังไง"
"ก็เรื่องของมึงเถอะ"
"งั้นผมไม่พิมพ์ ขอวันพฤหัสนะครับ"

ถึงตรงนี้ไอ่พัทวางหูโทรศัพท์ดัง ปั้ก! แถวนั้นตกใจหันมาหาไอ่พัทกันหมด
แต่พัทก็ไม่ได้เล่าให้ใครฟัง นอกจากตอบไนท์ที่ถามด้วยความเป็นห่วงว่า มีอะไร

"คนแม่ง หค ...."

สะ.....สบานสิพัท ว่าไม่ได้โกรธ......ไอ่ไนท์ได้ยินก็ไม่กล้าถามต่อครับ 5555
รอให้พัทมันใจเย็นก่อนค่อยว่ากันอีกที

บันเทิง!!!!!!!
ผมนั่งกอดอกฟังเงียบๆ จนจบ ก่อนที่พัทจะบอกว่า

"ไม่มีไรนะพี่ แค่เล่าให้ฟังเล่นๆ ว่าพี่ท้อปแม่งเป็นบ้าอะไรไม่รู้
แค่เซ้งๆ ว่า ผมไม่ใช้สมิงตรงไหน เป็นอะไรทำไมมาพูดจาแบบนี้
แต่หายแล้วนะ"
"เค้าเป็นอะไรของเค้าวะ....ช่างแม่ง ไม่ต้องเอามาใส่ใจ"
"ไม่ใส่" พัทเบ้ปากพร้อมโบกมือ ว่าไม่ได้ให้ค่า ช่างแม่งไปแล้วเหมือนกัน

แล้วมันก็ออกจากห้องผมไป แล้วยืนกินขนมคุยกับเพื่อนชิลๆ ก่อนเลิกงาน
ผมนี่ยกหูโทรศัพท์ทันทีครับ
เมิงไม่เหงาแน่ไอ่ท้อป รักจะไผว้ ใจต้องถึง นะไอ่สึด

แต่ผมไม่ได้โทรหาไอ่ท้อปนะครับ
เพราะสิ่งที่ผมต้องทำคือ ทำตามกฎ และสายบังคับบัญชา
ผมโทรไปหาหัวหน้าทีมของท้อป ที่เป็นพี่ที่สนิทกัน ให้ข้าวให้น้ำผมกินประจำ
พี่แกเป็นสาวใหญ่ใจดี วัย 44-45 ทำอาหารเก่ง เม้าท์เก่ง
และการจับนิดจับหน่อยของผม เป็นความชุ่มชื่นหัวใจของพี่แก

"พี่พิมครับ ขอคุยเรื่องท้อปหน่อยครับ"
ผมพูดแค่นี้ พี่พิมก็รีบบอกว่า "อ่ะๆๆ พี่ได้ยินแล้วๆๆๆ เรื่องพัทใช่ไหม"
"ใช่ครับ พี่จะให้ผมเดินไปหา หรือจะมาหาผมที่ห้อง"
"เดี๋ยวพี่ไปหานะครับ นะๆ"
จากนั้นเจ๊พิมก็วิ่งมายืนยิ้มอยู่ข้างๆ โต๊ะ ก่อนที่ผมจะลากเก้าอี้มาให้พี่แกนั่ง

"พี่ได้ยินท้อปมันพูดกับพัทแล้วปริ้๊นซ์ เดี๋ยวพี่....."
ยันไม่ทันที่พี่พิมจะพูดจบ ผมก็ขอใช้จังหวะนั้นพูดสวนไปซะก่อน
"ผมไม่รู้นะครับว่าท้อปเค้าจะเป็นคนยังไงมีนิสัยยังไง แต่นี่ที่ทำงาน
อยู่ๆ จะขึ้นกูขึ้นมึง กับใครไม่ได้ สนิทกันก็ว่าไปอย่าง แต่นี่ไม่สนิทนะครับ"
"ได้ๆ ปริ๊นซ์ เดี๋ยวพี่พูดให้"
พี่พิมนี่ก็ลุกลี้ลุกลน น่าจะเพิ่มมันถึงเวลาเลิกงานแล้ว
แต่เครื่องติดแล้วผมก็ต้องจัดให้สุดเหมือนกัน ผมตบเก้าอี้ให้พี่เค้ายังไม่ต้องลุก
"แล้วท้อปนี่มีสิทธิ์อะไรมาว่าน้องผมว่าทำงานไม่ใช้สมอง
เราทุกคนก็ลูกจ้าเหมือนกันทั้งนั้น ท่านประธานยังไม่ด่าใครแบบนี้เลยนะครับ
แล้วน้องผม มันจะดีจะไม่ดี ทำงานดีหรือไม่ดี ผมด่ามันเอง แผนกอื่นไม่มีสิทธิ์
ถ้าตามตำแหน่ง ผมเรียกท้อปมาด่าตรงนี้ได้นะครับ
แต่ผมก็ไม่ทำ เพราะผมไม่ได้หัวหน้าแผนกของท้อป
ผมให้เกียรติ์พี่นะ ถึงได้ต้องแจ้งพี่ให้รับทราบ"
เสียงผมนี่ยังไม่รอดเลย แต่จัดแล้วก็ต้องจัดให้สุดเหมือนกัน

ตอนนี้พี่พิมก็พูดแค่ "ได้ปริ๊นซ์ พี่จะไปคุยกับมันพรุ่งนี้เช้าเลย พี่คุยให้เลย"
"ครับพี่ ฝากด้วยครับ เพราะถ้าพี่คุยแล้วไม่จบ
เรื่องจะไม่ถึง HR หรอกนะครับ แต่ผมจะคุยกับพี่นัท (ผู้จัดการจัดซื้อ)
แล้วถ้ามันยังมีอีก ผมจะรายงานคุณ VP (เจ้านายผม Vice President)
พี่ดูแลได้ไหมครับ"
"พี่เข้าใจแล้วปริ๊นซ์ พี่จะดูแลให้ดี จะไม่ให้มันมากร่างใส่ใครอีกเลย"
"อย่าให้เกิดขึ้นอีกนะครับ
ไม่ใช่แค่พูดจาหยาบคายนะครับ แต่ถ้าทำมาพูดดีครับๆ ประชดนี่ก็ไม่ได้เหมือนกัน"
"โอเคปริ๊นซ์ พี่รับปากนะน้อง ไว้พี่ขอโทษพัทด้วยนะพรุ่งนี้"
ผมไม่ได้ว่าอะไรแค่ยกมือไหว้พี่เค้าตามปกติ
"หวัดดีครับพี่ กลับบ้านดีๆครับ"

ตัดจบแค่ตรงนั้นเลยครับ ผมก็ใส่หมดบาร์เลยเหมือนกัน
เรียกว่าพูดจนเหนื่อย แต่ก็เอาจนจบ

หลังจากนั้น ยาวมาถึงวันศุกร์
ผมกับพัทก็จัดการเข้าไซต์เอาโมเดลให้ลูกค้าเรียบร้อยตั้งแต่วันพฤหัสตามนัด
เช้าวันศุกร์ ผมมกับพัทเลยได้ออกไปเดินหาซื้อกาแฟกินกัน
ระหว่างรอกาแฟ ผมเลยพูดกับพัทว่า "พี่เคลียร์ให้แล้วนะ เรื่องท้อป"
"อ้าวหรอ จริงๆ เราก็ไม่อะไรนะ ถ้าด่ามาก็ด่ากลับแค่นั้น วินวิน"
"ผีเจาะปาก..."
พูดแล้วก็ได้กาแฟก็ดีครับ เลยจบบทสนทนาเรื่องนี้ไว้แค่นั้น
จนกำลังจะเกินกลับออฟฟิศ....
"ขอบคุณครับ" พัทหันมายิ้ม ๆ "นี่ก็เตรียมจัดมันเต็มที่"
"เออถ้ามีอีกก็จัดกันคนละดอก"

ระหว่างนั้น หลายวันผ่านไป ทุกอย่างก็ปกติดี
และท้อปก็คุยกับทุกคนดี โทรมาคุยกับผมก็ดี
มีแค่ผมเห็นเค้าเดินมามองอะไรบางอย่างที่โต๊ะพัท ก่อนจะหันมาที่ห้องผม
แล้วก็เห็นผมเอามือเท้าประตูห้องยืนดูอยู่ มันก็หันไปทำเป็นคุยกับเพื่อน
แล้วเดินกลับไปที่โต๊ะตัวเอง

จบเรื่องนี้ไป จนเมื่อวาน....
ผมเตรียมข้อมูลอะไรเสร็จกำลังจะออกไปประชุมที่ออฟฟิศลูกค้า
ขณะที่กำลังเดินออกไป ซึ่งต้องผ่านแผนกจัดซื้อครับ
แล้วเป็นจังหวะเดียวกับที่ท้อปเดินจะส่วนผมกับพอดี
ซึ่งทันทีที่เค้าเดินผ่าน ท้อปก็เอามือกวักให้ผมก้มไปหา (เค้าสูงเลยไหล่ผมมานิดหน่อย)
ก่อนจะพูดภาษาใต้อะไรซักอย่าง ซึ่งผมฟังไม่รู้เรื่อง
ผมแค่หันมองตาม แต่ท่าทางผมอาจจะดูไม่ได้พอใจ หรือเป็นมิตร
ทำให้พี่พิมที่คงเห็นเข้าพอดี ก็วิ่งมาจากไหนก็ไม่รู้เข้ามาหาทันที
"ปริ๊นซ์ครับๆๆ มันไม่รู้กาลเทศะ พี่ไม่รู้จะทำยังไง ปริ๊นซ์อย่าไปใส่เลยนะ"
"หึ" ผมแค่ทำเสียงหึ แล้วบีบต้นแขนนุ่ม ๆ ของพี่พิม2ทีก่อนจะเดินออกไป

อยู่ๆ คิวบู๊ก็มาแบบไม่ทันตั้งตัว
แต่ครั้งนี้ผมบู๊แบบมีสตินะครับ เพราะไม่ได้มากร่างต่อหน้าต่อหน้า
ถ้ากร่างกันต่อหน้าเหมือนไอ่ที่ขับซิตี้ที่ลานจอด เรื่องคงเดือดกว่านี้เยอะ
แล้วทำไมต้องให้ผมร้ายด้วย ไม่อยากร้ายให้เสียลุคเลย
เดี๋ยวเค้าจะรู้กันหมดว่าผมปากแจ๋ว 555555

บล๊อกนี้อาจจะไม่ได้เอาฮา ไว้บล๊อกหน้ากลับมาฮานะครับ