แปลก...ตุ๊กตา...ลบ...หัวเราะ...ทำงาน...นามบัตร...ฯลฯ มันก็แปลกดีที่วันหนึ่งเราก็เลิกหวัง เลิกเห็นอะไรที่มันไม่จริง เหมือนมันไม่เคยมีอยู่ ใช่ มันแปลกดี เหมือนๆกับอยู่ๆความรู้สึกมันก็แห้งตายไป คล้ายกับตื่นจากความฝัน แต่มันก็ตื่น..จากฝัน..จริงๆนี่นา ภาพที่เห็นโดยที่มันไม่มีอยู่จริง มันก็คือภาพฝันทั้งนั้นแหละ ก็ดีเหมือนกันนะ ชีวิตว่างเปล่าอีกที ไม่รู้ว่าทำไมสองสามวันนี้ ถึงได้ติดตุ๊กตานักหนา มันก็คือเจ้าหมาน้อยตัวหนึ่งซึ่งเคยมีชื่อ แต่ตอนนี้มันไม่มีชื่อแล้ว ไปเจอมันนอนแอ้งแม้งอยู่ในกล่อง ตัวดำปี๋ เลยอุ้มเอากลับบ้านมาอาบน้ำให้ขาวๆหน่อย แล้วเราก็กอดมันนอนทุกคืน ไม่เกี่ยวหรอกว่าเป็นเพราะใครสักคนเป็นคนให้เรามา เพราะภาพวันเวลาเหล่านั้นแม้มันจะยังแจ่มชัด แต่ก็เลือนรางเหลือเกินแล้ว (แล้วตกลงมันแปลว่าอะไร) การลบชื่อออกไปจากเอ็มเอสเอ็น มันช่วยทำให้จิตใจเข้มแข็งได้ดีอย่างนี้นี่เอง แต่เราก็ไม่บล็อกเขา เพราะเราไม่เชื่อว่าการตัดรอนมิตรภาพมันจะได้อะไรขึ้นมา เราไม่มีความจำเป็นจะต้องโกรธอะไรกับเขา เพราะเรายังคงอยากจะหยิบยื่นสิ่งดีๆให้เขาถ้าเขาร้องขอ ก็ในฐานะเพื่อนมนุษย์คนหนึ่งที่เคยสร้างบุญสร้างเวรร่วมกันมานี่แหละ ก็คล้ายๆกับพี่ชายคนคนนั้น ที่สุดท้ายแล้ว ความเรียกร้องต้องการอะไรจากเขามันก็หมดไป มีเพียงมิตรภาพและถ้อยคำความห่วงใยที่หยิบยื่นให้กันและกันเท่านั้น เพราะเราไม่ได้มีส่วนใดที่พร่องลงไป บางสิ่งบางอย่างที่ดีๆมันก็เกิดขึ้นในชีวิต บางครั้งเสียงหัวเราะก็กระจายเต็มบรรยากาศ แต่ไม่เคยมีเลยสักครั้งที่นั่งอยู่คนเดียวในห้องแล้วระเบิดความสนุกนานออกมาได้ นั่งอยู่คนเดียว จึงนั่งกอดตัวเองอยู่คนเดียว เมื่อได้นั่งอยู่กับใครๆหลายๆคน บรรยากาศจึงโอบกอดเราไว้ บางทีลองเปิดใจ แหกกฎ แล้วใช้ชีวิตเบาๆ ทำไมบางวินาทีเราถึงได้รู้สึกว่า ไม่เห็นต้องคิดอะไรมากเลย เหมือนได้ออกมาเที่ยวตากอากาศ ทั้งๆที่ก็นั่งอยู่ที่ออฟฟิศ น่าเสียดายที่เข้าสู่เดือนสุดท้ายแล้ว แถมยังขาหักอีกต่างหาก จะมีอีกไหมออฟฟิศแบบนี้ ถึงการงานจะเครียดเท่าไหร่ แต่เพื่อนฝูงก็ทำให้ชีวิตรื่นเริงขึ้นได้อยู่ตลอด ก็อยากนะ อยากห่างพ่อห่างแม่ออกมาบ้าง จะว่าเป็นลูกไม่ดีก็คงไม่ใช่ แต่ว่าบางทีการนั่งอยู่บ้านเฉยๆมันชวนให้เราหดหู่ ขี้เหงาเหรอ ก็คงใช่ แต่บางอย่างเราไม่รู้ว่าเราเป็นอย่างนั้น จนกระทั่งมันมีอะไรที่มันอยู่ตรงข้ามมันมาทำให้เรารู้ตัว เมื่อวานนี้แม่ถามว่าหลังจากฝึกงานที่นี่เสร็จแล้วไงต่อ รู้มั้ย มันคิดไม่ออกเลย ทั้งๆที่รู้ว่าต้องคิด อาการเหวงๆหลังจากเรียนจบที่เราไม่เคยคิดว่าเราจะเป็น ถึงวันนี้เราก็เริ่มสัมผัสมันได้แล้ว เรามีงานทำแล้วไม่ใช่เหรอ เราก็ทำงานมาตลอดนั่นแหละ แล้วทำไมเราต้องคิดอย่างนี้ด้วย มันเป็นเพราะเราไม่ชอบงานที่เราทำรึเปล่า หรือว่าเป็นเพราะเรากำลังเสีย self บางอย่าง บางอย่างที่เนตรถามเราว่า ...มันหายไปไหนหมด... นามบัตรแรกในชีวิตที่เป็นของ Dance Centre ในตำแหน่ง Choreographer and Teacher เราภูมิใจนะ แต่ว่าเรารู้สึกว่าเรายังทำงานไม่สมกับสิ่งที่ได้รับเลย แล้วไมรู้ทำไมเราถึงรู้สึกว่าเราทำไม่ได้ เราอยากทำหนังสือ เราอยากเขียน แต่สุดท้าย เรารู้สึกว่า เรายึดมั่นอะไรกับมันไม่ได้เลย เราอยากเล่นดนตรี แต่เราก็ยังไม่ได้กลับไปหาครูตุ่นสักที เพลงที่เราทำไว้ก็ค้างๆคาๆ อะไรก็ยังไม่ถึงไหน รัฐศาสตร์....ความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ....ปรัชญาทั้งหลายแหล่ ทั้งๆที่ชอบ ทั้งๆที่รักที่จะเรียน แต่ว่าเอาไปทำอะไรได้หรือ อีกแล้ว วนเวียนๆอยู่ที่เดิมที่หน้าคอมพิวเตอร์ ค้างๆอยู่ระหว่างความสุข ความสนุก และความเศร้าๆ เหงาๆ ซึ่งอย่างหลังดูเหมือนจะเป็นพื้นอารมณ์ปกติไปซะแล้วในระยะหลังๆมานี้ ถึงเวลากลับบ้านแล้วหนอ...กลับบ้าน   Create Date : 14 พฤษภาคม 2551 8 comments Last Update : 14 พฤษภาคม 2551 21:59:02 น. Counter : 1242 Pageviews. Share Tweet

เย่ๆๆๆๆคนแรก อออยู่บ้านเซ็งก็เขยกไปเล่นเรือถีบที่สวนหลังบ้านแกกันมั้ย เฮ้ยมี 2 คนนั่งมองขนนก! อย่านะ!   โดย: ปุ๊กกู่ IP: 58.8.182.151 15 พฤษภาคม 2551 7:37:28 น.

ทั้งๆที่ชอบ ทั้งๆที่รักที่จะเรียน แต่ว่าเอาไปทำอะไรได้หรือ ^ ^ มันอาจหล่อหลอมตัวเราอยู่เงียบๆ โดยที่เราไม่ทันรู้สึกตัว สวัสดียามเช้าครับครูเสี้ยว   โดย: ก.ก๋า (กะว่าก๋า ) 15 พฤษภาคม 2551 8:43:08 น.

อยากตื่นสายบ้างจังเลยครับ หุหุหุ ตื่นเช้าจนชินเลยครับ   โดย: ก.ก๋า (กะว่าก๋า ) 15 พฤษภาคม 2551 9:10:18 น.

วันนี้ สัมภาษณ์เด็ก admission พบว่า การเลือกคณะของเด็กส่วนใหญ่แล้ว ทั้ง 4 อันดับไปกันคนละทาง ผมคิดในใจ อย่าว่าแต่เด็กเลยที่ยังค้นหาตัวเองไม่เจอ ผู้ใหญ่อย่างเราๆก็ยังไม่รู้จะเอาอย่างไรกับชีวิตต่อไปข้างหน้า ทางที่เดินอยู่มันคือสิ่งที่ใช่จริงๆเหรอ แต่ที่แน่ๆ ผมไม่ได้รู้สึกเช่นนั้นคนเดียว   โดย: เพราะผมไม่มี Time Machine 15 พฤษภาคม 2551 20:40:23 น.

ทำไมไอ้เจ้าความอยากตอนท้ายๆ เนี่ย มันช่างละม้ายคล้ายกันเสียเหลือเกิน.. ..จนป่านนี้แล้วเราเองก็ยัง "ไปไม่ถึงไหน" หรือ "ไม่ไปถึงไหน" ซะทีเหมือนกัน..เฮ้อ..(มาช่วยถอนหายใจด้วย) ป.ล.อยากทำอะไรก็ทำไปเถอะครับ ไม่ต้องใช้สมองคิดบ้างก็ดี บายฮาร์ทไปเลย.. พอผ่านวันนี้ไปเราจะได้ไม่ต้องมาหวนคิดถึงมันอีกว่าถ้าอย่างนั้น ถ้าอย่างนี้..เป็นกำลังใจให้ด้วยใจจริง.   โดย: ฅนไกล IP: 58.8.112.116 16 พฤษภาคม 2551 0:03:01 น.

โหยยย.....ครูเสี้ยว ทำไมนอนเช้าจัง จะบอกว่าทำไมนอนดึกจังก็ไมไ่ด้ 555555 เพราะตอนนี้เช้าแล้ว วันนี้สงสัยภาคบ่ายครูเสี้ยวก็หลับทั้งวันแน่นอน 5555   โดย: ก.ก๋า (กะว่าก๋า ) 16 พฤษภาคม 2551 7:44:42 น.

ขาหายดีรึยังค่ะ... นั่นซินะ บางทีเราพยายามกับอะไรมาตั้งนาน สุดท้ายเราก็ได้แต่ความว่างเปล่ากลับไป แต่ถ้าคิดในแง่ดี เราก็ยังมีโอกาสค่ะ โอกาสที่ได้ทำ แม้จะไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นข้างหน้า แต่วันนี้ ตอนนี้ เราได้ทำแล้วค่ะ เราก็แอบหวังนะ ว่าวันนึงเราจะได้นำสิ่งต่างๆเหล่านั้นมาใช้ ประสบการณ์จากการเรียนรู้ ก็คงทำให้เรามีความสุขกับอะไรมากมายแหละค่ะ พูดถึงครูตุ่น ก็นึกถึงวันที่ เราเจอกันเนอะ 555 เพราะครูตุ่น ทำให้เราได้เจอกับคุณ ถ้าวันนั้น เราไม่ได้ค้นหาคำนี้ ในกูเกิ้ล คงไม่มีทางได้รู้จักกับคุณเสี้ยวแน่นอนค่ะ มีความสุขทุกๆวันนะค่ะ อากาศ ปล. บ้านใหม่แปลกตาดีค่ะ   โดย: yonongi IP: 203.144.211.242 16 พฤษภาคม 2551 9:51:42 น.

กำลังค้นหาตัวเองอยู่หรือเปล่าคะ..... ใจเย็นๆ ค่ะ อย่าเพิ่งสับสน บางทีอยู่นิ่งๆ สักพัก อาจจะค้นเจอได้ง่ายๆ ก็ได้ค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ   โดย: nang_sida 16 พฤษภาคม 2551 15:30:39 น.