YOU are not afraid. You think YOU are afraid. ~Shantimayi~
รอยบากของความคิด

การรวมกลุ่มสร้างการแตกแยก
หากมันคือการรวม "กลุ่ม" ไม่ใช่การรวม "เข้า" ด้วยกัน
ในรอยบากของความคิดที่ต่างกัน
ในบาดแผลของการแบ่งแยก
ฉันอยู่ในนั้น

ยิ่งแต่ละความคิดก่อร่างสร้างชัดมากเท่าไหร่
รอยบากยิ่งแยกห่างกัน ฉัน...ตกลงไปในรอยบากนั้น
ตกลงไประหว่างการเปลี่ยนผ่าน
จากกลุ่มหนึ่งไปสู่อีกกลุ่มหนึ่ง แล้วทำไมต้องมีกลุ่ม
นานเท่าไหร่แล้ว
ที่เราปล่อยให้เส้นเขตแดนระหว่างกลุ่ม
กรีดเนื้อหนังแห่งมนุษยชาติออกจากกัน

การสร้างกลุ่มความร่วมมือต่างๆ
ล้วนเกิดจากความตั้งใจดี
หากที่หลีกเลี่ยงไม่ได้คือ
มันสร้างคนที่อยู่ข้างนอก และคนที่อยู่ข้างใน
และ....คนที่ตกลงไปตรงรอยบาก
ความรัก...
ก็ถูกกรีดแบ่งอยู่ตรงเส้นเขตแดนนั้นเอง
ใครจะเจ็บปวดเท่าคนที่อยู่ตรงรอยแผลนั้นเล่า
คนไร้พวก...
คนที่ปฏิเสธสิ่งเดิมๆ แล้วหันหลังให้
แต่กลับไม่ได้รับการรวมเข้าไปอยู่ในกลุ่มแนวคิดใหม่

วันที่ 3 ของการประชุมความสุขมวลรวมประชาชาติ
ที่ผู้คนจากหลายๆมุมของโลก (ไม่ใช่ทุกมุม) มาพูดคุยกัน
เพื่อหาข้อตกลงว่า ความสุขคืออะไร
แล้วเราจะสร้างความสุขนั้นอย่างไร
ทั้งนี้เริ่มต้นจากความประทับใจในนโยบายของภูฏาน
ความร่วมมือข้ามประเทศนี้จึงเกิดขึ้น
เราพูดกันถึงเรื่องอันตรายของทุนนิยมต่อความสุขของมนุษย์
เราพูดถึงการพัฒนาอย่างเป็นองค์รวม
เราพูดถึงการกลับคืนสู่ท้องถิ่น การกลับไปหารากของตัวเอง

แต่ตลอด 3 วันของการประชุม
ที่ฉันหน้าด้านเชิญตัวเองเข้าไปขอร่วมฟังเองนั้น
ฉันรู้สึกได้อย่างชัดเจน ถึงการเป็นคนแปลกหน้า
มันมีการแบ่งแยกที่ชัดเจนจนรู้สึกได้
อะไรก็ไม่แย่เท่ากับตอนที่ฉันกับเพื่อนไปคุยกับกลุ่มเยาวชน
ที่มาจากประเทศ เขมร แคนาดา ภูฏาน ลาว ไทย พม่า USA ฯลฯ
แล้วมาเข้าค่ายสัมนากันที่หนองคาย
เพราะอยากจะถามว่าเครือข่ายของเยาวชนตอนนี้ทำอะไรอยู่
แล้วจะติดตามข่าวคราวข่าวสารความเคลื่อนไหวได้ที่ไหน อย่างไร
เขาตอบมาคำเดียวว่า ไม่มี ที่เขามานี่เขาไม่ได้มาเอง มีคนจัดให้
ถ้าอยากจะคุยเดี๋ยวพาไปคุยกับคนไทยที่ประสานงานให้มาแล้วกัน

แล้วเขาก็พาเราไปหาผู้หญิงคนหนึ่ง
แจ้งความต้องการให้เขาทราบว่าเราอยากจะรู้เรื่องบ้าง
เพราะเชื่อว่า GNH เป็นเรื่องของทุกคน
และจะต้อง "ขยาย" ออกไปให้เข้าถึงทุกคนมากที่สุด
(ซึ่งไม่เหมือนกับการ "รวม" หลายๆคนเข้ามาให้มากที่สุด)

ดังนั้น เราควรจะมีสิทธิรู้ ซึ่งเราเองก็ได้พยายามแล้ว
แต่รู้สึกว่าเข้าถึงยากเหลือเกิน
แล้วก็น่าเสียดายที่ การประชุมนี้จัดในจุฬาแท้ๆ
แต่ว่าไม่มีนิสิตจุฬามาร่วมการประชุมเลย น่าเศร้าไหม
ซึ่งจะว่าไป เด็กจุฬาเกือบทั้งหมดไม่รู้เรื่องเลยว่ามีการประชุม
และส่วนน้อยคิดว่าเป็นการประชุมที่ไม่เปิดให้ผู้อื่นเข้าร่วมได้
แล้วก็อีกส่วนน้อยมากๆ ที่ไปเป็นอาสาสมัครวิ่งไปวิ่งมาในการประชุม
มีแต่เราเนี่ยแหละ หน้าด้านเพียงพอที่จะบากหน้าไปขอ register
ด้วยความสนใจเรื่องของ Gross National Happiness อย่างมากมาย
ตั้งแต่ก่อนภูฏานจะมาเยือนประเทศไทยปีที่แล้วอีก

เปล่า เรา 2 คน ไม่ได้พูดกับเขายาวขนาดนี้หรอก เพราะเขาไม่ฟัง
พอได้ยินว่า เด็กจุฬาไม่รู้เรื่อง
เขาก็หันไปหาฝรั่งที่ยืนข้างๆ พูดไปหัวเราะไปว่า
ดูสิ (ไอ้พวก) เด็กที่นี่ (มัน) ไม่รู้เรื่องอะไรเลย
แล้วเขาก็ขอตัวไปคุยกับฝรั่งคนนั้น แล้วบอกให้เรารอ
เวลานั้นเรา 2 คนได้แต่มองหน้ากัน
แล้วก็รู้สึกถึงความชาไปทั้งตัว
ความโกรธแล่นปรี๊ดขึ้นสู่สมอง
แล้วก็ได้แต่บอกตัวเองว่าอดทน

แล้วดูเหมือนว่าบทสนทนาระหว่างผู้หญิงคนนี้กับเพื่อนฝรั่งจะอีกยาว
เราเลยตัดสินใจไปกินข้าวดีกว่า
เพราะถึงรอคุย แต่คุยตอนโกรธๆนี่ ไม่ดีแน่
ควรจะหนีไปสงบอารมณ์สักพัก

จะว่าไป ผู้หญิงคนนั้นเขาก็ไม่ได้มีจิตใจที่ไม่ดีหรอก
เขาไม่ได้ตั้งใจด้วยซ้ำ แต่เพราะความไม่ได้ตั้งใจนี่สิที่น่ากลัว
เพราะมันสะท้อนว่า เขากำลังแบ่งแยกมนุษย์ออกจากกันอีกครั้ง
เขาไม่รู้ว่าสำหรับเขา การรวมกลุ่ม GNH
มันได้สร้างเส้นแบ่งระหว่างมนุษยชาติขึ้นในใจเขาแล้ว
มันจะกลายเป็นปัญหาครั้งใหม่ เป็นบาดแผลครั้งใหม่
ปัญหาระหว่างผู้ที่อยู่นอกกรอบ GNH แล้วก็ผู้ที่อยู่ข้างใน

ถ้าผู้ที่มีส่วนในการจัดการประชุมแห่งความสุขนี้
ยังไม่เข้าใจว่า การแบ่งแยกคือต้นตอของปัญหา
ไม่ว่าเขาจะแบ่งแยกด้วยความต้งใจดีอย่างไร
เมื่อเขายังไม่เข้าใจว่า การรวมกลุ่ม
ณ สุดปลายเชือกอีกด้าน คือการแบ่งแยก
ก็แสดงว่า ความหวังที่ฉันจะพึ่งพา GNH Movement
ในการขับเคลื่อนสังคมโลกไปสู่ชีวิตที่ดีงามนั้น
ก็ดูเหมือนว่า ได้สิ้นสุดลงแล้ว

แล้วฉันก็ไร้ตัวตนไปทุกที่
ฉันเป็นคนละพวกกับพวก GNH
แต่ฉันก็ไม่ได้อยู่พวกเดียวกับคนในกระแสหลัก
ฉันตกค้างอยู่ตรงกลางระหว่างการแบ่งแยก

วันนี้ฉันกลับบ้านด้วยความเศร้าใจ
เสียงบางอย่างในจิตใจของฉันถามตัวเองว่า
ฉันจะเศร้าทำไม ในเมื่อที่บ้านฉันก็ยังไม่ขัดสน
ฉันมีบ้านอยู่ ฉันมีตังค์ใช้ มีอินเตอร์เน็ตให้เล่น
ฉันยังมีความสุข ฉันมีห้างให้เดิน ฉันมีขนมกิน
ฉันมีความสุขแล้ว ฉันจะไปแคร์ทำไม
นั่นสิ ฉันจะไปแคร์ทำไม
นี่ไง ความคิดของใครบางคน(หรือหลายคน)ในที่ประชุม
ได้กรีดสำนึกของฉันจนแตกแยกเป็นเสี่ยงๆแล้ว




Create Date : 28 พฤศจิกายน 2550
Last Update : 29 พฤศจิกายน 2550 0:07:33 น. 5 comments
Counter : 1066 Pageviews.

 
เราก็ยังคิดไม่ตกเลยนะ
เรารู้สึกไม่มีที่ไป
คืนนี้ต้องนอนไม่หลับแน่เลย
UNHAPPINESS !!!!!!!!!!!!! โว้ย



โดย: glamskie IP: 58.136.175.116 วันที่: 29 พฤศจิกายน 2550 เวลา:0:29:08 น.  

 
interesting story and a lovely song


โดย: KS IP: 86.141.49.215 วันที่: 29 พฤศจิกายน 2550 เวลา:0:32:22 น.  

 
แวะมาเยี่ยมครับ

อืม...น่าคิด

"การรวมกลุ่ม" ของบางคน อาจจะเป็น การพยายามตีกรอบ "แบ่งแยก" คนในกลุ่ม ออกจากคนนอกกลุ่ม

แต่ใช่หรือไม่ว่า หลายครั้งที่เราต้องมาติดอยู่กับมัน บางทีก็ติดอยู่ "ข้างใน" บางทีก็ติดอยู่ "ข้างนอก" หรือบางทีก็ติดอยู่ตรง "รอยบาก" นั้น
เป็นเพราะเรา ดันไปรับเอา "รอยบาก" ที่ใครต่อใครพยายามสร้าง มาใส่ในหัวใจของเราเอง?

ก้าวต่อไป
แล้วสร้าง'บ้านตุ๊กตาใต้แสงจันทร์'
ตามที่ใจฝันเถิด 'เด็กหญิงบนหลังคา'





โดย: Amygdala วันที่: 29 พฤศจิกายน 2550 เวลา:7:55:56 น.  

 
ก็นะ ไม่คิดจะประชาสัมพันธ์ ไม่คิดจะเปิดกว้าง ก็อยู่แค่กลุ่มที่ตัวเองคิดว่าสร้างขึ้นมาเป็นตัวแทนเยาวชนของขาติ บอกได้เลยว่า คนๆนี้อคติกับความเป็นจุฬาแน่ๆ ไม่รู้ว่าเค้าเคยเจอแบบไหน แต่บอกได้เลยว่า bias เต็มๆ


โดย: เนตร IP: 58.136.71.137 วันที่: 29 พฤศจิกายน 2550 เวลา:20:13:03 น.  

 
ขอบอกว่าออแกไนซ์ห่วยมากค่ะ เป็นสตาฟต้องทำงานบ่ายโมง เราก็มาตั้ง11.30 เผื่อเค้ามีอะไรชี้แจงก่อน ความจริงเค้าควรโทรเรียกตั้งแต่เนิ่น ๆ ด้วยซ้ำ ปรากฏว่าพี่ที่คุมมาซะใกล้บ่ายแล้ว แล้วกว่าจะชี้แจงงานกว่าจะปล่อยเราไปทำงาน พอปล่อยเราไปทำงานก็ให้อุปกรณ์เรามาไม่ครบให้เราต้องวิ่งไปวิ่งมา แต่ก็พอเข้าใจว่าเค้าน่าจะเป็นพวกนักเรียนป.โทหรือป.เอก น่าจะไม่เคยลองทำงานแนวจัดการกิจกรรมอะไรแบบนี้ เพราะดูพี่แต่ละคนหน้าตาเรียนเก่งกันทั้งนั้น(<<ไม่ได้ประชดแต่เห็นใจนะคะ^^")


โดย: สตาฟคนหนึ่ง IP: 161.200.255.162 วันที่: 4 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:13:10:38 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

gluhp
Location :
กรุงเทพ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 16 คน [?]




Here...
I'm on the rooftop

Between...
pavement and stars.

Here's...
hardly no day
nor hardly no night

There're things...
half in shadow
and half way in light

It's where...
I gather my thoughts
and grow my dreams

which...
are scattered
all around

In my words,
my songs,
my dance.

คน นั่งจ้องชีวิต
Group Blog
 
<<
พฤศจิกายน 2550
 123
45678910
11121314151617
18192021222324
252627282930 
 
28 พฤศจิกายน 2550
 
All Blogs
 
Friends' blogs
[Add gluhp's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.