YOU are not afraid. You think YOU are afraid. ~Shantimayi~
เวิ่นเว้อ therapy

ปี 2544 ฉันวาด...

ภาพวาด

ปลายดินสอ เจ้าจรด ลงกระดาษ
ตั้งใจวาด น้ำทะเล สีสดใส
แตะแต้มนิด ไกลลิบลิบ ขลิบเรือใบ
เมฆน้อยใหญ่ ลอยละล่อง ท่องนภา

จุ่มพู่กัน สะบัดน้ำ ลงครามสวย
แต้มสีด้วย หัวใจ ไร้เดียงสา
แตะพู่กัน เติมสีสัน ให้งามตา
ดูโสภา ล้ำพิลาศ วาดด้วยใจ

ทำได้แค่ แผ่ความสวย ด้วยกระดาษ
แค่ได้วาด ผ่านความคิด ด้วยจิตใส
กรอบกระดาษ อาจกั้นตา มิกั้นใจ
ตราตรึงไว้ ในความคิด สนิทนาน





กุมภาพันธ์ ปี 2550 ฉันวาดอีกครั้ง

วาดความฝัน

ร้อยความฝัน พันความหวัง ที่ร่างก่อ
แล้วถักทอ ร้อยเรียง เพียงอยากเห็น
วาดความรัก ตามใจ อยากให้เป็น
ให้เหมือนเช่น นิทาน ที่อ่านมา

วาดทั้งหมด ที่ใจ นั้นได้คิด
วาดสักวัน จะพิชิต ยอดภูผา
วาดหวังไว้ เมื่อผ่าน กาลเวลา
วาดชีวิต ที่ล้ำค่า น่านิยม

โอ้ความรัก ความผูกพัน ขยันวาด
สักวันอาจ มีจริง ได้ดังสม
วันนั้นอาจ เจอสิ่งดี ที่น่าชม
ความสุขสม ประโลมโลก ประโลมใจ

อีกยังวาด สุดถนน ที่ค้นหา
จะยืนหยัด อย่างสง่า เหมือนฝันใฝ่
วาดผู้คน ชื่นชม อย่างสมใจ
เป็นศิลปิน ยิ่งใหญ่ ดังใจปอง

ในบทกลอน วาดความคิด ประดิษฐ์ไว้
วาดความฝัน ที่ใฝ่ ยามใจหมอง
แล้วยังวาด ผ่านเสียงเพลง บรรเลงร้อง
วาดความฝัน ให้เรืองรอง ยามท้อใจ

เมื่อเยาว์วัย ได้วาดหวัง วาดความคิด
วาดชีวิต ให้กระจ่าง สว่างใส
วาดความดี คงไว้ ในหัวใจ
ผืนผ้าใบ จะบริสุทธิ์ ไม่มืดดำ

หากชีวิต ที่ผันผ่าน การค้นหา
จึงรู้ว่า สิ่งที่วาด ช่างน่าขำ
ไม่อาจมี หรอกชีวิต ที่คิดทำ
เป็นเพียงฝัน เริงระบำ ในบทกลอน

ในวันนี้ กระดาษวาด จึงยับขาด
ไม่อาจวาด สิ่งใด ได้เหมือนก่อน
พบแต่เพียง เศษกระดาษ ที่ขาดตอน
ให้นึกย้อน วันวาน ที่ผ่านเลย





และนี่มกราคม ปี 2551 เป็นอีกครั้งที่ฉันวาด

สาดสีละเลงสะบัด

ปล่อยไปตามใจพู่กัน
จะวาดอะไรก็ช่างมัน ไม่สน
ละเลงเลอะเละราดสัปดน
ไม่เห็นต้องไปอดทนอะไรกับมัน

สาดสีสะบัดจุ่มซัดใส่
ฝีแปรงปล่อยปัดไปตามใจกระสัน
สะท้อนอารมณ์ขมประหลาดข้างในนั้น
ส่งสบถผ่านพู่กันโรมรันเอาตามใจ

ผสมมั่วๆ แล้วสั่วๆทา
ตามใจอารมณ์พาปัดไปทางไหน
พู่กันตวัดสะบัดตามแรงบ้าอย่างสะใจ
เส้นสีเลอะเละนั่นปะไรอารมณ์กู

ดำๆเลอะๆกะดำกะก่าง
เส้นสายดูเก้งก้างน่าหดหู่
กระดาษเปียกจนเหี่ยวไม่น่าดู
สับสนน่าอดสูนี่อารมณ์กูละหรือ

คงเกินปัญญาวิลิศมาหราบรรจงแต่ง
เวิ่นเว้อวาดตะแบงให้แทนตัวหนังสือ
ตวัดซ้ำอีกกระดาษแทบฉีกเพราะมันมือ
ราวพู่กันใบ้บื้อนั้นมีชีวิต

น้ำหนัก เส้นสาย ลายแปรง
สะท้อนแสดงลำแสงอันบูดบิด
ก็ธรรมดาอย่างนี้ในความคิด
ก็วิปริตเช่นนี้หนอมนุษย์





เวิ่นเว้อจนเป็นรูปภาพ
วาดรูปเป็นที่ไหนล่ะเรา



วาดมันในสมุดบันทึกตัวเองนี่แหละ
เล่มนี้ชื่อว่า ...กระดาษซับ...


มาใช้เครื่อง scan ที่คณะ


มั่วๆไปเลย


ยังกะเด็กประถม





Create Date : 23 มกราคม 2551
Last Update : 31 มกราคม 2551 21:05:28 น. 7 comments
Counter : 1155 Pageviews.

 
nice...like impressionist loey...:-P


โดย: KS IP: 212.219.118.170 วันที่: 23 มกราคม 2551 เวลา:1:52:47 น.  

 
อารมณ์ศิลปินจริงๆ เพื่อนเรา

วาดแล้ว ระบายแล้วก็นอนหลับฝันดีนะจ๊ะ !!!!


โดย: น้องรหัส IP: 58.8.4.128 วันที่: 23 มกราคม 2551 เวลา:2:03:25 น.  

 
ขอบคุณที่ไปเยี่ยมกันน่ะค่ะ กลอนเพราะดีค่ะ


โดย: bluecomet วันที่: 23 มกราคม 2551 เวลา:3:10:58 น.  

 
ตกลงมันเป็นรูปอะไรกันนี่เอาน่า ความคิดความฝันมันก็โลดแล่นอยู่ในโลกใบเล็กๆที่เรียกว่าจินตนาการนั่นแหละ มันจะสวยงาม ยุ่ง รกรุงรัง หรือ จะเป็นยังไง สุดท้ายก็ยังเป็นโลกใบน้อยของเราเน้อ,อิอิ


โดย: ผู้กำกับขยับพุง IP: 58.9.143.172 วันที่: 23 มกราคม 2551 เวลา:9:37:16 น.  

 
อยากจะวาด อะำไร วาดไปเถิด
ภาพก่อเกิด กล่อมเกลาใจ คลายเศร้าหมอง
แต้มสีสัน เติมความหมาย ตามใจปอง
ด้วยมือสอง คู่น้อยๆ ค่อยๆทา
ชีวิตที่ ดูเวิ้งว้าง ว่างเปล่านี้
อาจบางที เป็นกระดาษ เป็นผืนผ้า
ไว้้แต่งแต้ม เติมสีสัน ผันเวลา
ให้ชีวา ใสสด หมดจดพลัน

: )


ปล. ผมชอบกลอนปี 2544 มากที่สุด

นึกสงสัยว่า เด็กที่มองโลกอย่างสดใสคนนั้น หลบไปอยู่ไหนเสียแล้ว

ถ้าเธอบังเอิญผ่านมาแถวนี้ ผมอยากบอกเธอว่า
กลับมาเถิด
โลกใบนี้อาจจะไม่ได้สดสวยเท่าที่เธอเคยคิด เคยฝัน
แต่มันก็ยังมี 'มุม' ที่งดงามและสดใสอยู่เสมอ
และ 'มุม' เหล่านี้จะยิ่งเพิ่มขึ้น
หากเธอยังยืนหยัด ระบายสีสันอันสดใสให้โลกใบนี้ต่อไป



โดย: Amygdala วันที่: 23 มกราคม 2551 เวลา:13:23:17 น.  

 
ยอมรับไม่รู้จักคำว่า "เวิ่นเว้อ" เลยต้องลองเสิร์ชดูกันเลยทีเดียวเชียว

-ผมว่ามีคนวาดรูปเป็นหลายคนอยากกลับไปวาดรูปไม่เป็น


โดย: ชาวโลกพฤหัส IP: 125.27.118.238 วันที่: 23 มกราคม 2551 เวลา:15:31:39 น.  

 
ขอให้เป็นรูปที่เราชอบ เรารู้สึก
และเราวาด

พี่ก๋าว่ามันสวยทุกรูป

สวยในใจเรา
สวยในความรู้สึกของเรา


.....................

เหมือนพี่ก๋าชอบเพลงบรรเลง
เพราะมันเปิดช่องให้จินตนาการของเรา
ได้ทำงาน

มีความสุขมากๆนะครับครูเสี้ยว



โดย: กะก๋า ศักดาพิกุล (กะว่าก๋า ) วันที่: 25 มกราคม 2551 เวลา:14:30:02 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

gluhp
Location :
กรุงเทพ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 16 คน [?]




Here...
I'm on the rooftop

Between...
pavement and stars.

Here's...
hardly no day
nor hardly no night

There're things...
half in shadow
and half way in light

It's where...
I gather my thoughts
and grow my dreams

which...
are scattered
all around

In my words,
my songs,
my dance.

คน นั่งจ้องชีวิต
Group Blog
 
<<
มกราคม 2551
 12345
6789101112
13141516171819
20212223242526
2728293031 
 
23 มกราคม 2551
 
All Blogs
 
Friends' blogs
[Add gluhp's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.