วันนี้โกหกคำโต
วันนี้โกหกคำโต...โตมาก
แต่ว่า ที่ทำลงไปก็มีเหตุผลของเรา
ใครบ้างล่ะ...อยากจะโดนเอาไปเปรียบเทียบกับคนอื่น
ใครบ้างล่ะ...อยากจะทำตัวเหมือนผู้หญิงหากิน
ใครบ้างล่ะ...อยากจะทำลายความรักความชื่นชมตัวเอง
.......ที่เหลืออยู่ เพียงนิดเดียวเท่านั้น
บางครั้ง ...ครั้งนี้แหละ
ที่เราจะไม่ยอมแลกเอาตัวของเรา
เพื่อรักษาไว้ซึ่ง "ความรับผิดชอบ" อีกต่อไปแล้ว
บางทีคำคำนั้น อาจจะไม่คุ้มเท่าไหร่
กับการที่เราต้องเสียความ "ภาคภูมิใจ" ในตัวเองไป
ถามว่าผิดไหม ก็ผิดเต็มๆประตู
แต่เราก็เลือกจะทำผิด
ทำไมเราต้องเอาจิตใจของเรา
เข้าไปแลกกับผลประโยชน์ของคนอื่น
ไม่เพียงแต่เราไม่ได้ เรายังเสียอีกด้วย
กำลังพูดถึงอะไรอยู่น่ะเหรอ
ก็การแสดงวันศุกร์นี้ ในงานเปิดการประกวดอันหนึ่ง
ที่เต็มไปด้วย คนสวยๆ รูปร่างดีๆ น่ารักๆ
แล้วเราจะต้องไปเต้นในเพลงจากเรื่อง Moulin Rough
ต้องสวมบทเป็นโสเภณี นุ่งน้อยห่มน้อย
รูปร่างก็ไม่ได้ดี ผิวก็ไม่ได้สวย
ยิ่งทำ ยิ่งโดนเปรียบเทียบ ยิ่งเกลียดตัวเอง
แล้วก็คงจะยิ่งจิตตกไปกว่าที่เป็นอยู่
ก็เลยปฏิเสธไปแล้ว ด้วยคำโกหกคำโต
รู้ว่าเขาคงโกรธ แต่ช่างเถอะ
เขาหาคนอื่นแทนเราได้อยู่แล้วแหละ
จะโกรธ จะเกลียด ก็เอาเถอะ
เราก็คงจะต้องรักษาความรู้สึกตัวเองไว้ก่อน
หลังจาก "เกือบ" จะมีเรื่องกันทางโทรศัพท์
เราก็โทร.หาพี่อร พี่สาวที่เราเคยรักมากที่สุด
(ตอนนี้ เรายังรักพี่อรได้อยู่รึเปล่าหนอ)
เราอยากจะเล่าให้พี่อรฟัง
ถึงความอึดอัดใจที่เรามีเวลาทำงานกับฝรั่งคนนี้
และรู้สึกผิดแค่ไหนที่เราโกหกเขาไป
เราอยากจะบอกพี่อรว่าเราคิดถึงพี่อรขนาดไหน
เราไม่อยากเต้น "ยั่วๆ" อีกแล้ว
เราอยากจะเล่าให้พี่อรฟังว่า
คราวที่แล้วมันเจ็บแค่ไหนที่ได้ยินเสียงแว่วมาว่า
....อู้วว์ งานนี้มีโคโลโยตี้มาโชว์ด้วย
อยากบอกความรู้สึกว่า ยิ่งเราทำงานกับฝรั่งคนนี้
เรารู้สึกว่าเราด้อยค่าลงทุกวัน
ความภูมิใจที่เราเคยมี มันค่อยๆหาย ...หายไป
ทีละน้อยๆ จนจะหมดอยู่แล้ว
สุดท้าย...ได้แค่ถามพี่อรว่า
พี่อรมีเบอร์โทรศัพท์ของพี่โอ๋มั้ยคะ
ก็แค่นั้น เราไม่อยากกวนพี่อร
เราไม่กล้าทำแบบนั้น
เราคิดถึงวันเก่าๆนะ
แค่ไม่กี่ปีมานี้เอง ทุกอย่างเปลี่ยนไปหมด
อะไรหนอที่ทำให้เราเปลี่ยนไป
การติดอยู่กับที่ การสู้อยู่คนเดียว
มันทำลายแรงบันดาลใจ
ความฝันก็พลอยพังทลายลงไปด้วย
เราอยู่อย่างคนไร้แรงบันดาลใจ
อยู่อย่างคนไร้ความฝัน
และยิ่งพอมาเจอกับสิ่งที่คิดว่าจะเป็น "ความรัก"
เราเลยถอดความฝันที่ง่อนแง่นอยู่แล้วออก
แล้วก็ปลูก "ความรัก" ลงไปแทน
สุดท้าย เราเสียหมดเลยทั้งสองอย่าง
"ความรัก" นั้นกลายเป็นเรื่องเป็นไปไม่ได้
"ความฝัน" กลายเป็นเรื่องเลื่อนลอย
เราสูญเสียสิ่งที่หล่อเลี้ยงหัวใจไปหมดแล้ว
เมื่อวานเจอ Mr.Morgan ครูสอนบัลเล่ต์
มันก็แค่คำทักทายธรรมดา ทำอะไรอยู่ เรียนอะไรอยู่
แล้วเป็นยังไง ชอบมั้ย แล้วจะทำอะไรต่อ
Morgan ไม่ถามสักคำว่าเมื่อไหร่จะกลับไปเรียน
Mr.Morgan....I didn't mean to cry.
I did try...try so hard to smile.
But such conversation made me think of the old days.
It reminded me...
of the day we discussed about going abroad
and taking class in the dance school.
And finally, I didn't go anywhere.
I remembered what you told me...
It's not your fault. It's the way you're trained.
After class you told me that
You're much better. I like the way you work with yourself
So, my tears tried to come down.
But I used my smile to stop it.
I didn't want you to see it.
But who knows....who cares
....How is my feeling....
ความฝันแยกเป็นชิ้นๆ
หัวใจก็แยกเป็นชิ้นๆ
สุดท้ายไม่รู้ว่าเต้นไปทำไม
ไม่ได้เกลียดการเต้น
แต่ว่าการเต้น มันทำให้เราเกลียดตัวเอง
ทั้งหมดนี้...ก็แค่การแก้ตัว
สำหรับการโกหก เท่านั้นเอง
| Create Date : 17 ตุลาคม 2550 |
| Last Update : 17 ตุลาคม 2550 23:54:43 น. |
|
7 comments
|
| Counter : 1360 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 16 คน [
....
....