ซึ้งจริงๆเลยค่ะคุณเสี้ยว

โดยเฉพาะ ตรงนี้อ่ะค่ะ
"ความฝันของตัวเราเดินทางจากไปไหน
ทำไมอยู่ๆชีวิตถึงได้ว่างเปล่าเหมือนไม่มีจุดหมาย
หรือเพราะหลงมัวเมาเอาตัวเขาเป็นเส้นชัย
แล้วสุดท้าย เส้นชัยนั้นก็กลายไปเป็นหลักหมายของคนอื่น"

พยายามวิ่งเข้าใกล้เส้นชัยเท่าไหร่ ก็เหมือนวิ่งอยู่กับที่
จะถึงก็ไม่ถึง...เฮ้อ

บางทีก็อยากอยู่ในโลกแห่งความฝันเสีย
ให้มันรู้แล้วรู้รอดไปหากเป็นไปได้
บางครั้งปิดไฟ เปิดเพลง แล้วจินตนาการไปเรื่อย
ก็มีความสุขดีไม่หยอก
แถมยังทำให้เรารู้สึกมีกำลังใจขึ้นเมื่อตื่นลืมตา
แต่ห้ามเปิดเพลงเศร้าน๊า..^^

แวะ เข้ามาทักทาย ครับ เมื่อไร จะหายเศร้า เอ่ย


Thanks For John walker 's Photo Blog