ครู
ได้ฉุกคิด .. เพิ่งกลับจากทะเลกระบี่-พังงา ไปอยู่กับครูมาสองสามวัน ครูเป็นครูที่เรารักหมดใจจริงๆ รักจนเราต้องมาคิด เพราะอะไรจึงรักครูอย่างนี้
วันนี้ กลับมาสู่เมือง กลับมาที่ออฟฟิศ กลับมาอยู่กับครอบครัว ได้ฉุกคิด .. เราไม่เหมือนเราตอนอยู่กับครู เราตัวจริงหรืออันไหนกันแน่
เป็นไปได้หรือว่า เราเสแสร้งเป็นอีกคนหนึ่งตอนอยู่กับครู ไม่ เป็นไปไม่ได้เลย เพราะตอนเราอยู่กับครูเราไม่ได้รู้สึกเหนื่อยเลย การพยายามเป็นอะไรสักอย่าง มันต้องทำ มันจะเหนื่อย แต่นี่เราไม่ต้องทำอะไร extra จากสิ่งที่เราอยากรู้อยากเป็นจริงๆ ความอยากอยู่ใกล้ครู อยากเรียนรู้จากครู มันเสแสร้งแกล้งทำไม่ได้ เราอยู่กับครู เราฝึกหนัก และนั่นคือความต้องการของเรา เราฝึกเพราะอยากรู้ อยากทำให้ได้ ไม่ใช่อยากให้ครูรัก หรืออยากเป็นใครสักคน "เราเป็นตัวเอง" ตอนอยู่กับครู มันเบา มันสบาย มันเต็มไปด้วยแรงขับเคลื่อน เต็มไปด้วยแรงบันดาลใจ
แต่มันเป็นไปได้อย่างไร ที่เราไม่ใช่ตัวเองตอนอยู่บ้าน ต้องแสร้งเป็นอะไรสักอย่างเหมือนเราไม่อยากให้เขารู้ว่าเราเป็นอย่างไร นั่นคงเป็นเพราะ ตั้งแต่เด็กเราเรียนรู้มาว่า เขาไม่เคยเห็นด้วยกับเราสักอย่าง เราเลยซ่อนตัวเองลงไปเลย ซ่อนให้หายไปจากสายตาเขา ไม่ใช่เพื่อให้เขายอมรับ แต่เพื่อให้ความอึดอัดในใจเราจางลง มีอยู่หลายแว่บตลอดเวลาที่อยู่ที่ทะเลที่ก็อยากให้ครอบครัวไปด้วย เห็นครอบครัวอื่นเขาไปด้วยกัน เรียนการบำบัด ลูกก็ฝึกนวดบำบัดพ่อแม่ไป เรานี่ต้องยืมแขนครู ยืมแขน roommate เอามาฝึกนวด แต่พอมาคิดอีกที ถ้าครอบครัวเราไปด้วย เราคงอึดอัด เราคงไม่เป็นตัวของตัวเอง
เรารู้สึกว่าเราเป็นคนไม่ดีเลยเวลาอยู่กับครอบครัว และมันคอยดึงขาดึงแขนเราไม่ให้ก้าวไปในทางที่เราอยากไป เราโตมากับความรู้สึกผิดที่ไม่รู้มันมาจากไหน
ตอนอยู่กับครู ความรู้สึกมันเกือบจะคล้ายตอนที่เราอยู่ที่ villa francis คือ รู้ความหมายของการมีชีวิตอยู่ รู้คุณค่าของตัวเราเอง มีเป้าหมายในสิ่งที่ทำ และเราก็ศรัทธาในเป้าหมายนั้นเต็มหัวใจ เรารักตัวเองเวลาเราอยู่กับครู คงไม่แปลกที่เราจะรักครู
แค่สองสามวันที่อยู่กับครู แต่ครูสอนเราไม่ได้หยุด ในห้องอาหารระหว่างรออาหารครูยังสอนวิธีนวด วิธีสังเกตเส้นและวิธีแยกเส้น ตอนเดินขึ้นไปสระมรกต ครูยังชี้ให้สังเกตการเดินของคุณยายคนหนึ่ง ให้ดูให้ออกว่าคุณยายลงน้ำหนักตรงไหน คุณยายเดินอย่างไร สอนเราแม้แต่ยามเล่นน้ำทะเล ฝึกให้ผลัก รับ และส่ง เล่นกับแรงน้ำ ยามเดินข้างกัน ครูยังเอามาดันหลัง สอนให้เปิดจุดชีพจรที่แผ่นหลัง ตอนนั่งเรือครูยังถามว่าตอนนั่นนี่น้ำหนักอยู่ที่ไหน น้ำหนักลงไปถึงเท้าหรือไม่ ตอนเดินขึ้นบันได ครูยังให้สังเกตลักษณะการลงน้ำหนักตัว ความแตกต่างของการลงน้ำหนักตัว เมื่อเราคว่ำมือกับหงายมือ ตอนเดินขึ้นเขาไปไหว้พระครูยังถามให้เราสังเกตตัวเอง ตอนนี้ใช้กล้ามเนื้อที่ไหนส่งแรง และแรงนั้นส่งไปที่ไหน
ครูสอนตลอดเวลา การอยู่กับครูคือการเรียนรู้ตลอดเวลา เจอครูคนนี้ ถึงกับอยากปวารณาตัวรับใช้ครูเลยทีเดียว อยากฝากตัวเป็นศิษย์ให้ครูเรียกใช้งาน ให้ครูไว้ใจ ให้เราได้เรียนรู้
ถึงขั้นไม่อยากกลับสิงคโปร์กันเลยทีเดียว หลังจากนั้นก็คงเจอครูยากขึ้นไปอีก เพราะการเจอแต่ละครั้งคือค่าใช้จ่าย คือตั๋วเครื่องบิน อุตส่าห์หาครูจนเจอแล้วก็ต้องไป ใจหาย จะได้เจอครูอีกแค่ครั้งเดียวแล้วก็บินแล้ว บินยาว ทั้งอยากไป ทั้งอยากอยู่ อยู่กับครู
| Create Date : 14 มิถุนายน 2560 |
| Last Update : 14 มิถุนายน 2560 18:26:05 น. |
|
3 comments
|
| Counter : 1928 Pageviews. |
 |
|
แวะมาทักทายจ้าา ^__^ อิอิ 
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 16 คน [
...คุณเสี้ยวได้พบครูที่ดีค่ะ ถือว่าเป็นรางวัลชีวิตชิ้นนึงได้เลย...
ยังคงตามอ่านอยู่นะคะ ^^