อยากโต

ยิ่งโต ฉันก็ยิ่งรู้สึกว่า มันไม่ฉลาดเลยที่จะเขียนอะไรต่อมิอะไรลงอินเตอร์เน็ต

นั่นก็เป็นเหตุผลหนึ่งนะ ที่ฉันเข้ามาที่นี่น้อยลง

เดี๋ยวนี้โลกอินเตอร์เน็ตเปิดกว้างมาก และสื่อถึงกันได้หมด

แต่ก่อน มันคือพื้นที่ปลอดภัย ที่ฉันคิดว่าไม่มีใครรุ้จักฉัน

เดี๋ยวนี้ มันอาจจะมีคนที่รู้จักฉัน คอยเข้ามาอ่านและยิ้มเยาะฉันอยู่

โลกของผู้ใหญ่เต็มไปด้วยระแวง โลกของเด็กน้อยเต็มไปด้วยความวางใจ

นี่หรือ คือการเติบโต

ไม่โตได้ไหม

พรุ่งนี้ฉันมีงานอย่างหนึ่งที่ต้องทำแทนแม่ มันเป็นงานของผู้ใหญ่

ฉันต้องไปโอนโฉนด มันไม่ใช่ของฉันหรอก มันเป็นของแม่

แต่การที่ฉันได้รับมอบหมายให้ทำหน้าที่นี้

ฉันรู้สึกว่า ในที่สุดฉันก็ได้ทำงานของผู้ใหญ่เสียที

เมื่อตอนต้นปี ฉันก็มีงานของผู้ใหญ่อีกอย่าง

คือฉันต้องเป็นคนมอบของรางวัลให้พนักงานที่ได้รางวัล

อันนั้นคืองานของพ่อที่ฉันต้องไปทำแทน

ตั้งแต่ฉันเริ่มมีอายุเข้าสู่ “วัยผู้ใหญ่”

พ่อมักจะทำอย่างนี้ คือ ใช้ชื่อฉันเป็นเจ้าของรางวัล

เหตุผลคือ มันเป็นการ “สร้างบารมี”

แต่ฉันไม่เคยรู้สึกภาคภูมิใจ และต่อต้านลึกๆ

ตอนที่ฉันเด็กกว่านี้ฉันไม่เข้าใจหรอกว่า 

เพราะอะไรฉันถึงรู้สึกต่อต้าน วันนี้ฉันเข้าใจแล้ว

การทำแบบนั้น ทำให้ฉัน “นับถือตัวเอง” น้อยลงทุกวัน

กลายเป็นว่า ไม่เคยมีความภูมิใจของวัยผู้ใหญ่อันไหนเลย

ที่ฉันเป็นคนสร้างมันขึ้นมา อย่างน้อยก็ไม่ได้อยู่ที่ประเทศนี้

ฉันเคยเป็นคนภูมิใจในตัวเอง ตอนอยู่ที่อื่น

ไม่แปลก ที่ฉันไม่อยากกลับมา 

อยู่ที่นี่ ฉันไม่เคยโต

ฉันเพิ่งกลับมาจากบ้านเพื่อน ไม่ใช่สิ รุ่นพี่ต่างหาก

เขาเป็นผู้ชายที่อายุมากกว่าฉัน 8 ปี 

ส่วนพี่ๆ ผู้หญิงฉันจำอายุเขาไม่ได้ แต่ฉันก็เด็กที่สุดในนั้นอยู่ดี

พวกเขาทำงานประจำ ทำงานบริษัท 

เราฟังพวกเขาพูดไม่ค่อยรู้เรื่องหรอก เหมือนเราเด็กเกินไป 

แต่บ้าชะมัด มีพี่คนหนึ่ง โตกว่าฉันแค่ปีเดียวเท่านั้นเอง

ฉันยอมรับว่าฉันก็แอบชอบพี่ผู้ชายคนนั้นอยู่นิดๆ นะ

แต่เหมือนเป็นแรงบันดาลใจมากกว่าเรื่องอื่น

ฉันพอจะรู้ background เขาอยู่เล็กน้อย

ทำให้ฉันรู้ว่าเราผ่านอะไรคล้ายๆ กันมา

แต่เขาเก่งกว่าฉันมากทีเดียว และฉันอยากจะเก่งให้ได้อย่างเขา

พวกเขาดูประสบความสำเร็จ มีอาชีพการงานที่มั่นคง

ในขณะที่ฉันอยู่ได้เพราะเงินที่พ่อแม่หามาให้

ฉันกลายเป็นลูกคุณหนูเต็มตัว แบบที่ฉันเกลียดตัวเองแบบนั้นที่สุด

ไม่ใช่ฉันไม่ยอมทำงาน แต่ฉันไม่เข้าใจงานที่เขาให้ทำจริงๆ

ฉันทำงานอื่น แต่งานอื่นมันไม่มีตัวตนในประเทศนี้

ฉันพยายามสร้างงานให้ตัวเอง อาศัยประสบการณ์ที่ฉันมี

ฉันเคยมั่นใจกว่านี้เมื่อสามปีก่อน ฉันรู้ว่าตัวเองทำอะไรได้ดี

ตอนนี้ความมั่นใจนั้นมันไม่รู้อยู่ไหน 

ฉันเชื่อมาตลอดว่าเราไม่ควรเปรียบเทียบตัวเองกับใคร

ฉันเป็นครู ฉันไม่เคยเปรียบเทียบเด็ก ฉันเชื่อว่าทุกคนมีศักยภาพ 

แต่ตอนนี้ฉันกลับเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่น 

….

ฉันกำลังเขียนบล็อก

ที่บ้านโทรตาม บอกว่าฉันโกหก บอกว่าฉันไม่บอกเขา

ฉันบอกเขาแล้วว่าวันนี้ฉันไปบ้านเพื่อน อาจจะนอนที่คอนโด

ฉันแค่ไม่ได้คอนเฟิร์มเขา

แล้วฉันไปบ้านเพื่อนมา กลับมาอยู่ที่คอนโด

เขียนบันทึกประจำวันลงบล็อก

เขาไม่พอใจที่ฉันไม่กล้บบ้าน และไม่ตอบไลน์เขา

ฉันไม่ได้อยู่กับโทรศัพท์ตลอดเวลา 

อีกสองปีฉันจะอายุเต็ม 40

แต่ตอนนี้เขาทำให้ฉันกลายเป็นเด็กอายุ 14

ฉันไม่รู้ว่าฉันจะเขียนอะไรต่อ

ฉันไม่อยากเป็นลูกอกตัญญู

แต่ฉันใช้ชีวิตไม่เป็นจริงๆ

อย่าว่าแต่จะเก่งหรือเป็นผู้ใหญ่เลย

ฉันจะเป็นลูกที่ดีได้ยังไงก่อนดีกว่า

Create Date : 19 มกราคม 2565		0 comments
Last Update : 19 มกราคม 2565 23:53:37 น.
Counter : 394 Pageviews.
Share Tweet